บทที่ 121 คุณแพ้แล้ว

ช่างกวนหวั่นหวั่นประหลาดใจกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า ลู่เสี้ยงหยาง เดินเข้ามายังห้องควบคุมอย่างง่ายดาย ความสามารถของลู่เสี้ ยงหยางเกินความคาดหมายของเธอ บอดี้การ์ดที่อยู่ด้านนอก ล้วนมากฝีมือผ่านการคัดสรรอย่างละเอียด ทว่า ลู่เสี้ยงหยาง กลับจัดการพวกเขาทั้งหมดนั้นด้วยเวลาอันสั้น เพียงหนึ่งนาที เท่านั้น เมื่อได้ประจักษ์ความสามารถของลู่เสี้ยงหยาง เธอนึกถึง ประโยคที่เขาประกาศลั่นก่อนหน้า เขาสามารถเข้าถึงตัวเธอได้ ใน5นาที

นายนี้ลีลาท่าเยอะอยู่4นาที เขาใช้เวลานาทีสุดท้ายในการ ลงมือจัดการทั้งหมด และเขาสามารถเข้าถึงตัวเธอได้อย่าง ง่ายดาย

เธอสูดลมหายใจเข้า ระงับความตื่นเต้นของตน พร้อมจับจ้อง ไปทางหลินยง “หัวหน้าหลิน ที่เหลือรบกวนคุณด้วย”

หลินยงหยักหน้ารับคำ ก่อนเอ่ยขึ้นด้วยความเชื่อมั่น “วางใจ ได้เลยครับ คุณหนู มีผมอยู่ทั้งคน เขาไม่มีทางผ่านการทดสอบ ของวันนี้ไปได้แน่นอน” ตามกติกา ลู่เสี้ยงหยางต้องชนะหลินยง

หรือสลัดหลินยงไปให้ได้ เพื่อไปให้ถึงตัวช่างกวนหวั่นหวั่น ถึงจะ

ผ่านการทดสอบ

ได้ยินประโยคที่เชื่อมั่นในตัวเองจนเกินเหตุ ลู่เสี้ยงหยางส่าย หน้าพร้อมเอ่ยขึ้น “ผมไม่รู้ว่าคุณไปเอาความมั่นใจผิดๆแบบนี้มาจากไหน ประเมินตนเองสูงเกินไปหรือเปล่า”

หลินยงระเบิดเสียงหัวเราะอย่างเย็นชา “คุณจะได้เห็นความ สามารถของผมในอีกไม่ช้านี้”

ลู่เสี้ยงหยางวอร์มร่างกาย ก่อนกวักมือไปทางหลินยง “เริ่มกัน เลย ลูกผู้ชายไม่จำต้องท่าเยอะเหมือนผู้หญิงหลอก”

“โอเคได้ตามคำเรียกร้อง” หลินยงตอบคำรับ ใบหน้าของ เขาเต็มไปด้วยความเคร่งขรึมเย็นชา พร้อมโจมตีลู่เสี้ยงหยาง กะทันหัน

ทั้งคู่ต่อสู้กันอย่างดุเดือด เสียงกระทบกระทั่งดังขึ้นวนเวียน ญ ๕้ บริเวณแก้วหูช่างกวนหวั่นหวั่น เสมือนเสียงสายฟ้าฟาดลงที่รอบ ตัวเธอเมื่อสักครู่

“น่ากลัวชะมัด!” ช่างกวนหวั่นหวั่นเอ่ย

ขณะเดียวกันเธอเกิดประหลาดใจ ลู่เสี้ยงหยางรับมือกับหลิน ยงได้เป็นเวลานาน เวลาเดียวกัน เธอจับจ้องลู่เสี้ยงหยางโดยไม่ ละสายตา เพื่อรอดูสถานการณ์

“หวังว่าคุณจะชนะ” เธอตั้งความหวัง

ชั่วพริบตา หลินยงเข้าถึงตัวลู่เสี้ยงหยาง ก่อนง้างหมัด เหวี่ยง ไปทางลู่เสี้ยงหยาง

“ฟิ้ว!”

ด้วยกำลังทั้งหมด จึงเกิดเสียงดังขึ้นตามแรงเหวี่ยง
ลู่เสี้ยงหยางหลี่ตาลง โฟกัสไปยังหมัดที่ง้างขึ้นสูง หมัดที่กำ แน่นถูกขยายใหญ่ขึ้น

เมื่อสังเกตเห็น หมัดที่กำลังลอยเข้าสู่ตน เขายังคงมีสีหน้านิ่ง เฉย ก่อนที่เขาตัดสินใจตั้งรับอย่างง่ายดาย

เขาก้าวเท้าขวาก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว หมัดของหลินยง ตกลงกลางอากาศ ห่างจากใบหน้าของลู่เสี้ยงหยางอยู่ไกล!

“ฟิ้วฟิ้ว!” ลมที่เกิดจากแรงเหวี่ยงพัดที่หัวของลู่เสี้ยงหยาง เส้นผมของเขาเต้นระบำพลิ้วไหวกลางอากาศ

หลินยงตระหนกเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าลู่เสี้ยงหยางจะสามารถ หลบการโจมตีของเขาได้ เขาคาดว่า จะสามารถล้มลู่เสี้ยงหยาง

ได้ในหมัดเดียว!

“เหอะ!”

หลินยงโจมตีลู่เสี้ยงหยางอีกครั้ง!

คราวนี้ เขาไม่ใช้หมัดอีกต่อไป เท้าข้างขวาของเขาขยับเล็ก น้อย พร้อมยกกายขึ้นราวเสือดาว

“ฟุบ!”

เขากวาดเท้าขวาไปข้างหน้า จ่อบริเวณขมับของลู่เสี้ยงหยาง!

ด้วยความเร็วสูง แรงอันมหาศาล เสียงแรงลมลอยตาม

อากาศ

เสมือนแส้ที่กวาดอยู่เหนือหัวลู่เสี้ยงหยาง
ลู่เสี้ยงหยางยังคงความนึ่งเฉยเช่นเคย ไร้กิริยาใดๆบน ใบหน้า ขณะที่หลินยงวาดฝีเท้าจ่อบนหัวของลู่เสี้ยงหยางนั้น เขา ก้มหน้าลงเล็กน้อย รับมือหลินยงได้อย่างง่ายดายอีกครั้ง

หลินยงตระหนกกับสิ่งที่เห็น ไอ้นี่มันหลบได้อีกแล้ว! เขาบ่นอุบอย่างหัวเสีย พร้อมฝีเท้าที่วางลงกับพื้น

คราวนี้ เท้าทั้งสองข้างของเขากางออก ก่อนที่จะเตะไปยังลู่เสี้ ยงหยางไม่หยุดยั้ง

เริ่มจากช่วงเอวของเขา ก่อนที่จะย้ายไปยังไหล่กว้าง จบลงที่ หัวของลู่เสี้ยงหยาง!

ลีลาอันรวดเร็ว เขาออกแรงวาดลวดลายด้วยฝีเท้าไม่ต่ำกว่า สิบครั้ง

ทว่า การโจมตีที่ดุเดือดของหลินยง ไม่ถูกตัวลู่เสี้ยงหยางเลย แม้สักครั้ง

เพราะขณะที่เขาวาดลีลาอันรวดเร็ว ลู่เสี้ยงหยางยกมือขวาขึ้น กีดกันการโจมตีของเขาได้อยู่หมัด!

แต่ต้นจนจบ ลู่เสี้ยงหยางไม่ใช้มือซ้ายเลยตลอดการต่อสู้!

เขาตัดสินใจใช้มือเพียงข้างเดียวในการต่อสู้

“เป็นไปไม่ได้!” หลินยงรับไม่ได้ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรง หน้า ท้ายที่สุด เขาโจมตีด้วยแรงทั้งหมด พละกำลัง เท้าทั้งสองข้างรวมตัวเป็นจุดเดียว พุ่งเข้าใส่บริเวณอกลู่เสี้ยงหยาง!

ลู่เสี้ยงหยางเยาะเย้ยด้วยสายตา ตัดสินใจทำลายความเชื่อ

มั่นของหลินยง!

เขาไม่หลบการโจมตีอีกต่อไป ไม่กีดกัน เพียงยืนนิ่งอยู่อย่าง

นั้น

“ตุ๊!”

เสียงทุ้มหนักดังขึ้นบนบริเวณอกของลู่เสี้ยงหยาง ฝีเท้าของ หลินยงประทับลงที่อกของลู่เสี้ยงหยาง

หลินยงดีใจเป็นที่สุด เขาเชื่อมั่นในเท้าคู่งามของตนอย่างมาก

เขาคำนวณว่ากระดูกกระเดี้ยวของไอ้หมอนี่ต้องหักเป็นท่อนๆแน่ ที่สุดชัยชนะก็จะตกเป็นของเขาเสียที!

ลู่เสี้ยงหยางยกยิ้มมุมปาก พละกำลังของหลินยงไม่น้อยจริงๆ นั่นแหละ แต่ไม่สามารถทำอะไรเขาได้!

เวลานี้ หากเขาถอดเสื้อออก ก็จะได้เห็น กล้ามเนื้อหลายลูก กำยำแข็งแกร่ง ที่สามารถป้องกันพละกำลังของหลินยงได้อย่าง

ง่ายดาย!

“ปัง!”

ทันใดนั้น เสียงหนึ่งดังขึ้นบริเวณอกของลู่เสี้ยงหยาง เสมือน ยางที่รัดแน่น ดีดเด้งออก

“ไม่!” หลินยงอุทานด้วยความตกใจ พละกำลังมหาศาลดีดเด้งออกจากอกของลู่เสี้ยงหยาง ร่างของเขาปลิวออกไป

เขาหล่นลงกับพื้น เท้าทั้งสองข้างถดถอยต่อเนื่อง ก่อนที่จะชน เข้ากับโต๊ะตัวหนึ่งในห้องควบคุม

เขารู้สึกได้ถึงเลือดที่สูบฉีดผิดปกติในทรวงอก เกือบพ่นออก มา ดีที่เขากลั้นเอาไว้ได้ทันท่วงที!

ลู่เสี้ยงหยางขยับกายเล็กน้อย เสียงข้อต่อทุกส่วนของร่างกาย

ดังกรอบแกรบ

หลินยงดวงตาแดงก่ำ เสมือนสิงโตที่โกรธจัด เขาจับจ้องไปที่

ลู่เสี้ยงหยางเขม็ง “ไอ้หนู มาสู้กันซึ่งๆหน้าดีกว่า อย่ามัวเล่น สกปรกแบบนี้เลย!” ลู่เสี้ยงหยางแสยะยิ้ม พร้อมเอ่ยอย่างเสียดแทง “ในเมื่อคุณ

อยากแพ้เร็วขนาดนี้ ผมก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องปฏิเสธ”

ลู่เสี้ยงหยางขยับฝีเท้า ก่อนวาดไปทางหลินยง!

หลินยงเบิกตากว้าง หัวใจเต้นโครมครามไม่หยุด

ขณะที่ลู่เสี้ยงหยางขยับฝีเท้า เขาเห็นเงาร่างดำทะมึนของลู่เสี้

ยงหยางพุ่งตรงมายังตน!

มีเพียงความเร็วขีดสุดเท่านั้น ถึงได้เห็นสถานการณ์ท่วงทีเช่น

นี้!

แต่ช่างกวนหวั่นหวั่นไม่ทันได้สังเกตเห็นแม้แต่น้อย มีเพียง ภาพตัดของลู่เสี้ยงหยางที่หยุดยืนอยู่ข้างหลินยง เขาเอื้อมมือวางลงกับบ่าของหลินยง!

หลินยงเต็มไปด้วยความตระหนก คู่ขาไร้เรี่ยวแรง ล้มลงกอง

กับพื้น!

ลู่เสี้ยงหยางหวังโจมตีอีกครั้ง

“หยุด ฉันแพ้แล้ว” ทันใดนั้น กล้ามเนื้อบนใบหน้าของหลินยง กระตุกไม่หยุดยั้ง พร้อมน้ำเสียงอันสั่นเครือส่งผ่านลำคอ!

“อา! เป็นไปไม่ได้!” ช่างกวนหวั่นหวั่นอุทานอย่างไม่ได้ตั้งตัว ร่างอันเซ็กซี่บอบบางสั่นเทา เกือบหล่นลงไปกองกับพื้น!

เธอไม่เชื่อสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า ไก่อ่อนที่ไร้ค่าอย่างลู่เสี้ยง หยางเอาชนะหลินยงที่เก่งกาจที่สุดได้อย่างไร!