บทที่ 118 ช่างกวนหวั่นหวั่น

ไม่นาน ภายในห้องรับแขกก็เหลือเพียงลู่เสี้ยงหยางนั่งอยู่เพียง

ลำพัง

ภายในใจของลู่เสี้ยงหยางนั้นเจ็บปวด ไม่รู้ว่าเรื่องผิดใจ ระหว่างเขากับเย่สวนจะแก้ไขได้สักที คืนนี้ลู่เสี้ยงหยางก็ยังคงนอนอยู่บนโซฟา เพียงแต่ว่าพอนอน

ลงเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

โทรศัพท์สายนี้เป็นสายที่ลู่กั๋วต้งโทรมา

ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้ว หากไม่มีเรื่องสำคัญอะไร พ่อของเขาก็ คงจะไม่โทรหาเขา อีกทั้งเวลานี้ก็ดึกมากแล้ว

“ฮัลโหล พ่อ พ่อมีธุระอะไรหรือเปล่าครับ”พอลู่เสี้ยงหยางรับ โทรศัพท์ก็ถามขึ้นทันที

ลู่กั่วตังยิ้มแล้วถามขึ้นว่า “ลูกอยู่ปินเหอเป็นยังไงบ้าง? ชินรี

ยัง? ”

“ก็ดีครับพ่อ”ลู่เสี้ยงหยางยิ้ม

“อืม ถ้างั้นพ่อก็วางใจ ที่พ่อโทรหาลูกก็เพราะจะมอบภารกิจ ให้ลูกอย่างหนึ่ง” ลู่กั่วต้งยิ้มพลางพูดขึ้น

แม้ว่าสีหน้าเขาจะยิ้ม แต่น้ำเสียงกลับดูจริงจัง

“ครับ พ่อพูดมาได้เลยครับ ผมจะทำให้ดีที่สุด” ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า ภายในใจคิดว่าน่าจะเป็นเรื่องที่สำคัญ เพราะหากไม่ เป็นเช่นนั้นพ่อก็คงจะไม่มอบหมายให้เขาทำด้วยตนเอง “อึม เรื่องราวมันเป็นแบบนี้นะ” ลู่กั้วตังเงียบไปพักหนึ่ง แล้ว

จึงพูดขึ้นว่า : “พรุ่งนี้ให้ลูกไปหาผู้หญิงที่ชื่อว่าช่างกวนหวั่นหวั่น หาวิธีตีสนิทกับหล่อนให้ได้ เท่าที่พ่อรู้มา อีกสามวันหล่อนจะไป วัดชิงหลง เพื่อเขาของอย่างหนึ่ง เมื่อถึงเวลานั้นลูกต้องหาวิธี เอาของนั้นมาให้ได้”

อะไรนะ?

เมื่อฟังจบ ในหัวของลู่เสี้ยงหยางก็เต็มไปด้วยเครื่องหมาย

คำถาม

ช่างกวนหวั่นหวั่นเป็นใคร?

หล่อนไปเอาอะไรที่วัดชิงหลง?

ของสิ่งนี้มีประโยชน์อะไรกับครอบครัวของเขา? แล้วทำไม ต้องไปแย่มันมา?

“เป็นยังไงบ้าง? กำลังฟังอยู่รึเปล่า? ” ลู่กั่วตังไม่ได้ยินเสียง ตอบกลับจากลู่เสี้ยงหยาง จึงอดไม่ได้ที่จะถามขึ้น

“ฟังอยู่ครับพ่อ เพียงแต่ว่าผมสงสัยนิดหน่อย” ลู่เสี้ยงหยาง ขมวดคิ้วพลางพูดขึ้น

“เหอะ เหอะ”ลู่กั่วตังยิ้มอย่างมีเลศนัยพลางพูดขึ้นว่า “พ่อรู้ว่า ลูกอยากจะถามอะไร แต่ว่าตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา ลูกรู้ไปก็ไม่มี ประโยชน์อะไร รอให้ถึงเวลาก่อนแล้วพ่อจะบอกลูกเอง จำไว้นะว่า ไม่ว่า ช่างกวนหวั่นหวั่นจะไปเอาอะไรที่วัดชิงหลงลูกจะต้อง แย่งมันมาให้ได้”

“ครับ..แต่ว่าพ่อ…..”

ตั๊ด ตุ๊ด!

ลู่เสี้ยงหยางอยากจะถามต่ออีกสักหน่อย แต่ลู่กั่วต้งก็ตัดสาย คู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้ว เพราะการที่ลู่กัวต้งนั้นตัดสายกะทันหัน

ไปเสียแล้ว

แสดงให้เห็นว่าเขานั้นมีเรื่องเร่งด่วน

“แปลกจริงๆ หรือว่าที่บ้านเกิดเรื่องอะไรขึ้น พวกเขาปิดบัง อะไรอยู่” ลู่เสี้ยงหยางคาดเดา

เดาอยู่นานก็เดาไม่ออก ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัว

“ช่างมันเถอะ รอให้จัดการเรื่องที่พ่อมอบหมายให้เรียบร้อย ก่อน ค่อยกลับบ้านก็แล้วกัน”ลู่เสี้ยงหยางพรีมพำในใจ

ตึด ตึ๊ด ตึด!

เสียงข้อความโทรศัพท์ของลู่เสี้ยงหยางดังขึ้น

เป็นข้อความที่พ่อส่งมา เมื่อเปิดเข้าไปดู ด้านบนเป็นเว็บไซต์

สู่เลี้ยงหยางคลึกเข้าไปดูอย่างไม่ลังเล ภายในมีไฟล์เอกสาร ที่ถูกบีบอัดอยู่ คู่เสี้ยงหยางคลิกแล้วเปิดไฟล์เอกสารที่ถูกบีบอัดออกมา เมื่อ

เข้าไปในโฟลเดอร์ก็พบว่าเป็นประวัติของช่างกวนหวั่นหวั่น
ลู่เสี่ยงหยางกวาดสายตาดูอย่างรวดเร็ว

แท้ที่จริงแล้ว ช่างกวนหวั่นหวั่นก็เป็นผู้หญิงที่มีชื่อเสียงใน เมืองหลวง ก่อนหน้านี้สามวันเพิ่งจะมาถึงเมือง ปินเหอ การมา ของเธอในครั้งนี้ก็เพื่อที่จะไปเอาของบางอย่างที่วัดชิงหลง

เมื่อเดินทางมาถึงปินเหอ หล่อนก็เข้าไปพักอยู่ที่ตึกชิงสุย

เมื่อลู่เสี้ยงหยางอ่านข้อมูลทุกอย่างทะลุปรุโปร่งหมดแล้วเขา ก็ลบมันออกทันทีไม่เหลือไว้แม้แต่ร่องรอย

ลู่เสี้ยงหยางนอนลงอีกครั้ง

ตลอดทั้งคืนไม่พูดไม่จา เพราะว่าเรื่องในใจนั้นมากมายเหลือ เกิน กระทั่งเลยเที่ยงคืนเขาถึงได้นอนหลับ

รุ่งเช้าวันที่สอง เพื่อที่จะหลีกความอึดอัดระหว่างเย่สวนกับ หลิวจิ้ง เขาก็ตื่นนอนแต่เช้าจากนั้นก็ออกจากบ้านเย่สวน

ไม่นาน เย่สวนก็ลุกขึ้นแล้วไปที่ห้องรับแขก เมื่อเห็นว่าโซฟา นั้นว่างเปล่า ใจของเธอก็รู้สึกผิดหวัง

ลู่เสี้ยงหยางยังไม่อยากจะอธิบายให้เธอฟังอีกเหรอ?

“ฉันไม่ดีตรงไหน ลู่เสี้ยงหยางถึงได้ทรยศฉัน”เย่สวนจ้องมอง โซฟาที่ไร้เงาคน

แต่ในเวลานี้ หลิวจิ้งก็เดินออกจากห้องนอน เมื่อเห็นท่าทาง ของเย่สวนก็รู้ทันทีว่าในใจของหล่อนคิดอะไรอยู่

ก็เดินเข้าไปดู จากนั้นลูบที่ไหล่ของเย่สวนพลางพูดขึ้นว่า: “ลูกรัก แม่เคยบอกแล้วไงว่า ลูกกับลู่เสี้ยงหยางเดินคนละ เส้นทางกัน ถ้าลูกไม่มีความสุข ก็รีบหย่าเถอะ”

เย่สวนตัวสั่น ไม่พูดไม่จา

“พอได้แล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว หลายวันมานี้ลูกไม่ได้ไปทำงานที่ บริษัทเลย คุณย่าของลูกจะต้องตำหนิแน่ๆ ลูกรีบไปทำงาน เถอะ” หลิวจิ้งเห็นว่าหลายวันมานี้เห็นเยสวนอยู่แต่บ้าน ก็อด เป็นห่วงไม่ได้

ร่างของเย่สวนแข็งที่อ หล่อนถูกท่านย่าใช้วิธีสกปรกหลอก เอาอำนาจสิทธิ์ของผู้ถือหุ้นที่อยู่ในมือไป แล้วถูกไล่ออกจาก บริษัท ซึ่งเรื่องนี้เธอยังไม่ได้บอกกับหลิวจิ้ง

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เย่สวนก็รู้สึกว่าตนไม่ได้รับความยุติธรรม น้ำตาก็เริ่มไหลออกมา

เมื่อเห็นว่าจู่ๆเย่สวนก็ร้องไห้ หลิวจิ้งก็ขมวดคิ้วเป็นเส้นตรง แล้วรีบถามถึงสาเหตุ

ยิ่งถามเย่สวนก็รู้สึกเสียใจ รีบเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของหลิว จิ้ง ร้องไห้ไปพลางพูดถึงเรื่องที่เจอในบริษัทพลาง

เมื่อฟังเย่สวนพูดจบ หลิวจิ้งก็โกรธมาก คิดไม่ถึงเลยว่าท่าน ย่าจะใจร้ายเช่นนี้ อีกทั้งยังลำเอียงขนาดนี้ ถึงขนาดใช้วิธี สกปรกแย่งเอาสิทธิ์ในการถือครองหุ้นจากเย่สวนไปถึง51%

“ฮี รังแกกันเกินไปแล้ว ฉันจะไม่ทนอีกต่อไป ตอนนี้ลูกดูแล สิทธิ์ในการถือหุ้นของหวังหยุนอยู่51%ท่านย่ามีสิทธิ์อะไรที่จะแย่งสิทธิ์ของลูกไป รีบโทรหาหวังหยุนแล้วบอกเรื่องนี้ให้หวังหยุ

นรู้” หลิวจิ้งพูดขึ้นด้วยความโมโห เย่สวนพยักหน้าพลางพูดขึ้นว่า : “ช่างมันเถอะค่ะ ยังไงเรื่อง นี้ไม่ช้าก็เร็วหวังหยุนก็ต้องรู้ เมื่อถึงเวลาท่านย่าก็คงยากที่จะ

เผชิญหน้ากับหวังหยุน”

หลิวจิ้งถอนหายใจ รู้ดีว่าลูกสาวของตนนั้นจิตใจดี ไม่อยากที่ จะให้ท่านย่ารู้สึกอึดอัดใจ

เกรงว่าท่านย่าก็คงจะรู้นิสัยของเย่สวนดี จริงกล้าเรื่องเช่นนี้ “ก็ได้ ก็เอาตามที่ลูกว่าก็แล้วกัน แล้วต่อไปลูกจะทำยังไง

ล่ะ? “หลิวจิ้งถามขึ้นอย่างเป็นห่วง

เย่สวนคิดแล้วตอบว่า: “ไปรับจ้างคนอื่นลูกก็ไม่อยากทำ ทำ นี้เขานิยมไลฟ์สดทางอินเตอร์เน็ตไม่ใช่เหรอคะ ลูกอยากจะลอง ดู”

หลิวจิ้งพยักหน้า ยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า”ลูกสาวของแม่รูปร่าง หน้าตาดีขนาดนี้ ถ้าไลฟ์สดทางอินเตอร์เน็ตจะต้องดังแน่ๆ”

“หวังว่าจะเป็นแบบนั้นนะคะ”เย่สวนไม่ค่อยมั่นใจสักเท่าไหร่

“อืม ในเมื่อลูกตัดสินใจแล้ว ถ้างั้นวันนี้พวกเราก็ออกไปซื้อ

อุปกรณ์กันเถอะ”หลิวจิ้งอดไม่ได้ที่จะพาเย่สวนออกไปห้างสรรพ สินค้า

หลังจากที่ลู่เสี้ยงหยางออกจากบ้านของเย่สวน เขาก็เดินทาง ไปที่หยูเม่ยหยินกรุ๊ปก่อน จากนั้นก็จัดการเรื่องงานจนเรียบร้อยแล้ว ถึงได้มุ่งไปที่ตึกชิงสุย

จากนั้น เขาจะไปจัดการกับธุระของพ่อที่ได้มอบหมายไว้นั้นก็ คือเข้าหาช่างกวนหวั่นหวั่นและแฝงตัวอยู่ข้างกายเธอให้ได้