บทที่ 117 ฉันต่างหากที่เป็นลูกพี่

ท่ามกลางการตะโกนร้องของชายผมยาว ชายจำนวนไม่น้อย เตรียมที่จะก้าวเข้ามาข้างหน้า

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มพลางพูดกับเหอจุนว่า”ดูเหมือนคำพูดของ นายจะไม่ค่อยมีน้ำหนักนะ สงสัยว่าการทำหน้าที่ลูกพี่ของนายจะ ล้มเหลวแล้วแหระ

เหอจุนโมโหจนกัดฟันกรามแน่น ตะโกนขึ้นเสียงดังอีกครั้ง ว่า : “แม่ถึงอย่าขยับนะ ใครกล้าก้าวเข้ามาอีกก้าวเดียว ฉันจะ สั่งให้คนมาจัดการเดี๋ยวนี้”

เมื่อสิ้นเสียงของเขา ลูกน้องทั้งหมดของเขาก็หยุดฝีเท้าลง พลางมองไปที่ชายผมยาว

ชายผมยาวมองไปที่เหอจุนด้วยสายตาว่างเปล่า โบกมือ ไม่ กล้าก้าวเท้าไปข้างหน้า

ลู่เสี้ยงหยางเหลือบมองถังหลงครู่หนึ่ง ถังหลงรีบเดินเข้ามา เพื่อช่วยหลิวผิง ออกมาจากไม้ที่ดามอยู่

หลิวผิงหายใจแผ่วเบา พยายามที่จะลืมตา เมื่อเห็นถังหลงก็ รู้สึกประหลาดใจ

ถังหลงยิ้มพลางพูดว่า”นายเป็นหนี้ชีวิตฉันแล้วนะ”

หลิวผิงมองหน้าลู่เสี้ยงหยางด้วยสีหน้าเรียบเฉย สายตาเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกขอบคุณ

เขาไม่คิดเลยว่าลู่เสี้ยงหยางที่มีสถานะที่สูงศักดิ์แบบนี้ จะกล้า เข้าถ้ำเสือ

“ลูกพี่ ชีวิตผมนับตั้งแต่นี้ผมขอยกให้พี่”แม้ว่าน้ำเสียงของ หลิวผิงจะดูอ่อนแรง แต่ดูหนักแน่น

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า เพราะแน่นอนว่าเขารับรู้ได้ถึงความ จริงใจของหลิวผิง อย่างน้อยก่อนหน้านี้เขาก็เรียกตนว่าคุณชาย ลู่ ตอนนี้เปลี่ยนมาเรียกลูกพี่แทน ก็เหมือนว่าเขานั้นกลายเป็น คนในครอบครัวของตัวเองแล้ว

“พอได้แล้ว ตอนนี้พวกนายก็ช่วยฉันได้แล้ว ปล่อยฉันได้หรือ ยัง? ” เหอจุนพูดขึ้นอย่างเหนื่อยอ่อน

“ได้สิ”ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า ปล่อยมือออกจากลำคอของเหอ

จุน

“อะไรกัน? เหอจุนรู้สึกแปลกใจ เขาก็แค่พูดสิ่งที่ต้องการใน ใจออกมา คิดไม่ถึงเลยว่าลู่เสี้ยงหยางจะปล่อยเขาจริงๆ

ไม่นาน สายตาของก็เปล่งประกายความโหดเหี้ยมออกมา รอ ตนกลับไปยังที่ๆปลอดภัยให้ได้ก่อน ก็จะรีบรวบรวมคนกลับมา จัดการกับพวกเขาสามคน ให้ราบเป็นหน้ากลอง

“ลูกพี่ อย่าปล่อยมันไปนะ”ถังหลงกับหลิวผิงต่างร้อนใจ แต่ลู่เสี้ยงหยางก็ยังคงเพิกเฉย ปล่อยเหอจุนจากไป
ภายในใจของเหอจุนรู้สึกฮึกเหิม แข็งใจก้าวเท้าออกไป

ก้าวแรก ก้าวที่สอง ก้าวที่สาม!

ไม่นานเหอจุนก็ค่อยๆคลายความกังวลลง ทุกก้าวที่ก้าวออก ห่างจากลู่เสี้ยงหยางก็เท่ากับว่าเขาก็จะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อเขาเริ่มเดินห่างจากลู่เสี้ยงหยางได้ประมาณห้าเมตรก็ เท่ากับว่าเขาได้ออกจากรัศมีการโจมตีของลู่เสี้ยงหยางแล้ว เหอจุนยิ้มในใจ สวรรค์ช่วยเขาไว้จริงๆที่ในเวลานี้ลู่เสี้ยง

หยางกลับปล่อยเขาออกมา ถ้าอย่างงั้นต่อจากนี้ก็อย่ามาโทษว่า

ฉันโหดเหี้ยมก็แล้วกัน

อุก!

จากนั้น ขณะที่เขากำลังมีความคิดเช่นนี้อยู่ เขาก็รู้สึกถึงความ เจ็บปวดของท้ายทอย ความเจ็บปวดนี้ลุกลามมาที่คอหอยของ

เขา

ในขณะเดียวกัน ก็มีเลือดกระอักออกมาจากลำคอ

เหอจุนตกใจมากใช้สองมือจับที่ลำคอ เขาพบว่าคอของตน

เป็นรู รูนี้ทะลุผ่านลำคอของเขา

เพราะมีดเล็กของลู่เสี้ยงหยางที่ลอยทะลุผ่านลำคอของเขานั้น

ไร้เสียง

ลู่เสี้ยงหยางนั้นเคยเรียนวิชามีดบินมากกว่าห้าปี จนสามารถใช้

มีดบินได้อย่างชำนาญ
ตอนนี้เขาสามารถจู่โจมศัตรูได้ในระยะร้อยก้าว

โดยไม่ต้องพูดถึงระยะใกล้ที่จะสามารถใช้มีดบินแทงทะลุ ผ่านลำคอของเหอจุน

“ทักษะการใช้มีดบินช่างเยี่ยมยอดจริงๆ”ดวงตาของถังหลง และหลิงผิงเกือบจะทะลักออกมาทักษะการใช้มีดบินเช่นนี้ใน ยุทธภพนี้หาเจอได้ยาก แทบจะไม่มีใครได้สืบทอด แต่คิดไม่ถึง เลยว่าลูกพี่ของตนนี้มีความเชี่ยวชาญ

ห้า! มีดบินเหรอ? สายตาของลูกน้องเหอจุนรีบหดลงทันที ต่างก็ล้วนรู้สึกชาบริเวณลำคอ

เพราะเมื่อสักครู่นี้ ลู่เสียงหยางเพิ่งได้แสดงความสามารถใน การใช้มีดบินไปอย่างไม่มีที่ติ พวกเขาไม่รู้เลยว่า มีดบนเล่มต่อ ไปจะแทงเขาที่ลำคอของ

เขาหรือไม่

สีหน้าของลู่เสี้ยงหยางไร้ความรู้สึกราวกับเมื่อสักครู่นี้เขาไม่ ได้ทำร้ายคนอย่างงั้นแหนะ เขามองไปที่ชายผมยาวแล้วพูด ว่า: “นายคิดว่าความสามารถของนายเมื่อเปรียบเทียบกับเหอ จุนแล้วใครจะแพ้จะชนะ? ”

ชายผมยาวไม่กล้าตอบ

คำพูดของลู่เสี้ยงหยางนั้นชัดเจน แม้แต่พี่ใหญ่ของเขาเหอจุน ก็สามารถถูกฆ่าให้ตายได้ แล้วนับประสาอะไรกับคนไม่เอาไหน อย่างเขาล่ะ?
เมื่อเห็นว่าชายผมยาวผู้นั้นไม่พูดไม่จา สายตาของลู่เสี่ยง หยางกวาดสายตามองชายที่เหลือพลางพูดอย่างราบเรียบ ว่า: “มีสองทางเลือก ทางเลือกแรก มาเป็นลูกน้องฉัน ทาง เลือกที่สองอยากจะไปก็รีบหนีให้ไวๆ”

ต่างคนต่างจ้องมองกันไปมา ราวกับว่ากำลังมองดูว่าแต่ละ คนนั้นจะตัดสินใจอย่างไร

ไม่กี่วินาทีต่อมา ทุกคนก็ต่างพูดกับลู่เสี้ยงหยางอย่างนับถือ ว่า “ต่อไปนี้พวกเราเต็มใจที่จะเป็นลูกน้องของท่าน”

พวกเขาเหล่านี้ไม่มีทักษะอะไร ทำเป็นแค่ฆ่าคน หาออกไป จากที่นี่แล้วก็คงทำได้เพียงใช้ชีวิตไปวันๆเท่านั้น

หากจะเปลี่ยนสิ่งแวดล้อมก็คงสู้อยู่ที่นี่ไม่ได้ อย่างน้อยพวก เขาก็เป็นคนมีความสามารถคนหนึ่ง

“นายล่ะ? ก็เต็มใจที่จะอยู่ที่นี่ใช่ไหม? ” ลู่เสี้ยงหยางมองไป ที่ชายผมยาวพลางพูดขึ้น

ชายผมยาวพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ ภายในใจรู้สึกไม่พอใจ ต้องมีสักวันหนึ่งเขาจะต้องยึดตำแหน่งและแทนที่ลู่เสี้ยงหยางให้ ได้

“ดีมาก นายเลือกหนทางที่ถูกต้องแล้ว แต่ว่าใครก็ตามที่ ติดตามฉัน ขอเพียงแค่ไม่คิดหักหลัง ต่อไปพวกนายก็จะได้รับ การตอบแทนอย่างคุ้มค่า”ลู่เสี้ยงหยางพูดขึ้นอย่างราบเรียบ พลางน้ำยาเม็ดหนึ่งใส่ไว้บนมือชายผมยาวผู้นั้น
นี่คือ?

ในใจของชายผมยาวเห็นท่าไม่ดี

“ความทะเยอะทะยานของนายมากเกินไป ฉันไม่ชอบ ฉันหวัง ว่าความทะเยอทะยานของนายจะกลายเป็นความภักดี”ลู่เสี้ยง หยางยิ้มพลางพูดขึ้นว่า: “นี่คือยาบำรุงร่างกาย หากกินเข้าไป แล้ว จะทำให้ร่างกายแข็งแรง”

ห้า! เชื่อก็บ้าแล้ว

ชายผมยาวด่าในใจ เขารู้ดีว่ายานี้น่าจะเป็นยาที่มีไว้ควบคุม

เขา

แต่ว่าตอนนี้เขาคงพูดอะไรมากไม่ได้ เพราะต่อให้ลู่เสี้ยงหยาง อยากจะฆ่าเขา เขาก็คงไม่สามารถปฏิเสธได้

เขาไม่พูดพร่ำทำเพลง เขารีบหยิบยากลืนเข้าไปในท้องทันที

“อืม ไม่เลว มีความกล้า ต่อไปทุกวันที่หนึ่งของเดือนให้มา เอายาถอนพิษที่ฉัน”ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า

สีหน้าของชายผมยาวเย็นชาไร้ความรู้สึก

ถังหลงและหลิวผิงยิ่งเห็นยิ่งรู้สึกนับถือ กลลวงของลู่เสี้ยง หยางมากมาย ทำให้พวกเขาคาดเดาไม่ถูกจริงๆ

ต่อจากนั้น ก็ไม่ได้อยู่ที่ในต์คลับอีก เขาพาถังหลงกับหลิวผิง เดินจากไป

หลังจากที่พาหลิวผิงไปส่งที่คลับดีโอรา สิ่งแรกที่ลู่เสี้ยงหยางทำก็คือรักษาอาการเขา

ภายใต้การรักษาของเขา อาการของหลิวผิงก็ดีขึ้นมาก แต่ว่าหากหลิงผิงอยากจะหายขาด ก็จำเป็นต้องค่อยๆรักษา ทุกอย่างวางแผนไว้เป็นอย่างดี เมื่อลู่เสี้ยงหยางกลับมาถึง บ้านก็เกือบจะตีสองแล้ว

เย่สวนกับหลิวจิ่งนั่งอยู่บนโซฟารอเขา

ในใจของลู่เสี้ยงหยางนั้นรู้สึกละอายใจ เดิมทีวันนี้ได้รับปาก กับเธอแล้วว่าจะให้ความกระจ่างเรื่องนั้นกับเธอ แต่ก็คิดไม่ถึง เลยว่าจะเกิดเรื่องเสียก่อน

“ต้องขอโทษด้วยนะคับ ที่ผมไม่ได้วางแผนเรื่องนี้ให้ดี”ลู่เสี้ยง หยางพูดขึ้น

เย่สวนพูดขึ้นอย่างเย็นชา”คำขอโทษไม่ต้องพูดแล้ว พูดเรื่อง คืนนี้เถอะ”

นี้?

ลู่เสี้ยงหยางพูดไม่ออก เรื่องที่เขาไปในต์คลับ ถ้าหากว่าเย่ สวนกับหลิวจิ้งรู้ล่ะก็พวกเธอก็คงจะรับไม่ได้ เพราะถึงยังไงพวก เธอก็เป็นคนมีการศึกษา แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยรับรู้ด้านมืดของ สังคม

“ทำไมเหรอ? ตอนนี้คุณแม้แต่กับฉันคุณก็ไม่อยากพูดด้วย แล้วเหรอ? “น้ำเสียงของเย่สวนเย็นชา
หลิวจึ่งพูดแทรกขึ้นว่า”คุณคงไม่ออกไปทำตัวเหลวไหลอีกนะ

ลู่เสี้ยงหยางถอนหายใจ “ให้เวลาผมอีกหน่อยเถอะ แล้วผม จะอธิบายเรื่องทั้งหมดให้คุณฟัง”

“ไม่ต้องแล้ว”เย่สวนลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ห้องนอน

หากว่าลู่เสี้ยงหยางอยากจะอธิบายจริงๆ ทำไมถึงจะพูดตอนนี้ ไม่ได้ ทำไมจะต้องให้รออีกสองสามวันด้วย? คงคิดจะยื้อเวลา อีกแน่

“ฮี ลู่เสี้ยงหยางนะลู่เสี้ยงหยาง สงสัยเมื่อก่อนลูกสาวฉันจะดี กับนายเกินไป” หลิวจิ้งลุกขึ้น ทำให้ความรู้สึกดีของลู่เสี้ยงหยาง ลดลงเป็นศูนย์