บทที่146จวิ้นจู่มู่มิง
อาบน้ำเสร็จ อันหลิงหยุนได้ตามกงชิงวี่ไปจวน
อ่องตวน
ระหว่างทางอันหลิงหยุนหลับไปสักพัก ถึงแม้ระยะ
ทางไม่ไกล แต่ก็นอนบนตักของกงชิงวี่ พอตื่นก็ได้ยินสียงดนตรี อันหลิงหยุนตื่นแล้วก็ดู ความเรียบร้อยงัวเอง แล้วพูด “ไม่เข้าใจ สามมีแต่ง
พระชายารอง มีอันใดน่ายินดี”
“นี่เป็นความภูมิใจของเมียหลวง สามารถให้สามี แต่งนางสนมแสดงถึงความดีงามและคุณธรรมของ ภรรยา” กงชิงวีลงรถ
หันตัวยื่นมือให้อันหลิงหยุน ป้องกันไม่ให้นางหล่น ลงไป อันหลิงหยุนลงรถ กงชิงวี่ก็อธิบายไปด้วย ตอนลงรถอันหลิงหยุนได้อุ้มหมาจิ้งจอกน้อย พูด ด้วยความหดหู ข้าว่าเพื่อต้องการได้หน้าแต่ทำร้าย จิตใจตัวเอง ใครจะไปชอบที่ต้องแบ่งสามีให้คนอื่น ยัง จะอวยพรอันใดอีก”
กงชิงหัวเราะ “พระชายาตวนเขายังไม่ใส่ใจเลย เจ้าไปกังวลด้วยเหตุใด”
“ก็เป็นผู้หญิงด้วยกัน เห็นใจเขา” อันหลิงหยุน สัมผัสตัวหมาจิ้งจอกหางสั้น กงชิงวีอุ้มหมาจิ้งจอกหางสั้นโยนเข้าไปในรถม้า
หมาจิ้งจอกหางสั้นกระดิกหูแล้วมุดเข้าไปที่เดิม อันหลิงหยุนหันไปมอง กงชิงสี่จับแขนนาง หันตัวเดิน ไป
หน้าประตูจวนอ๋องตวนมีคนกลุ่มหนึ่งยืนอยู่ พอ เห็นแขกรีบมาต้อนรับ
อันหลิงหยุนเห็นทุกคนถือของขวัญมาด้วย นางมา มือเปล่า ก็เลยถามกงชิงวี่ “พวกข้าไม่ต้องให้ของขวัญ เหรอ?”
“พระชายาอยากให้?” กงชิงวี่พูดแฝงเลศนัย อัน หลิงหยุนส่ายหัว ไม่อยาก
กงชิงสี่จับแขนนางเข้าไป “ข้ามาก็ถือว่าสุดยอด แล้ว ก็อย่างที่พระชายาพูดเรื่องอย่างนี้ พระชายาต วนก็ใช่ว่าอยากได้
ของขวัญพวกนั้น”
“อืม”
พอสองคนเข้าไปก็เจอกับคนรู้จัก อันหลิงหยุน ต้องทบทวนความจำอีกครั้ง คนพวกนี้นางน่าจะรู้จัก ตอนนั้นที่กงชิงวี่ได้
ตำแหน่งผู้สำเร็จราชการแผ่นดิน ก็มีคนพวกนี้ที่มา
อวยพร
พอเห็นกงชิงวี่กับอันหลิงหยุน ทุกคนคำนับ อันหลิงหยุนก็มียศตำแหน่ง แต่คนที่ตำแหน่งน้อยกว่านาง ก็จะแค่ก้มหัวทักทาย
มาถึงข้างใน มีพวกองค์หญิง กับอ๋องจุ้น แต่ก็ไม่ใช่ สายเลือดโดยตรงกับกงชิงวี่
ตระกูลเสินก็มา อันหลิงหยุนจากระยะไกลก็มอง เห็นเสินหยุนเอ่อ เสินหยุนเอ๋อก็ยังเป็นที่สะดุดตาใส่ ชุดมีหรูหราท่ามกลางฝูงชน รายล้อมไปด้วยผู้คน
ตอนนี้ฮองเฮาเสินหยุนชูตั้งครรภ์ ตระกูลเสินก็ เป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้อีกครั้ง คนพวกนั้นต่างพา กันประจบประแจงเสิน
หยุนเอ๋อ
โดยเฉพาะพวกฐานะต่ำ มีความกระตือรือร้นมาก
อันหลิงหยุนโดนดึงเข้า เสินหยุนเอ๋อเห็นสองคน ใส่ชุดจีนหรูหรา สีหน้าก็เปลี่ยนทันที
เสินหยุนเอ๋อหันตัวกลับมามองอันหลิงหยุนกับกง ชิงวี่ สองคนใส่ชุดสีดำอมม่วง แต่งชุดเหมือนกัน อัน หลิงหยุนเปียผม แล้วปักปิ่นปักผมสีทองหลายอัน เรียบง่ายและสง่า ไม่ได้ใส่เครื่องประดับอย่างอื่น
กงชิงที่มัดผมไว้ ใส่มงกุฎสีทอง เติมเต็มซึ่งกันและ กัน เป็นคู่ที่เหมาะสมกันมาก
เสินหยุนเอ่อกำมือแน่น อันหลิงหยุน ถึงเวลาให้ เจ้าร้องไห้แล้ว
“หยุนเอ๋อ ดูซินางคงภูมิใจมาก” โจวเหมยเหลินม องอันหลิงหยุนด้วยความหมั่นไส้ ไม่ได้ติดตามเสินหยุ นเอ๋อเพื่อไปแต่งงาน
กับกงชิง ทำให้โจวเหมยเหลินยังไม่หายแค้น! เสินหยุนเอ๋อหันไปอีกทาง หาที่นั่งลง “ไม่ต้องพูด แล้ว”
“หยุนเอ๋อ เดี๋ยวข้าจะให้นางร้องให้” โจวเหมยเห ลินแสดงความเกลียดชัง
เสินหยุนเอ๋อมองหน้าโจวเหมยเหลิน นางไม่พูดอัน ใด ก็คือการตอบรับ
อันหลิงหยุนมาได้จังหวะ มองเห็นพระชายารอง หยุนโล้ชวนเข้ามาพอดี
หยุนโลชวนสวมชุดแต่งงานสีแดงอ่อน ค่อยๆก้าว ขาไปทีละเก้า มีแม่นมพาเข้าไปในห้อง จากนั้นก็ก้มตัว
ถอยออกมา
คนที่นั่งข้างบนใส่ชุดสีแดงคือจุนฉูฉู จุนฉูฉวันนี้ ใบหน้าสีแดงสดใส สวยงามเป็นพิเศษ ทำผมทรงดอก โบตั๋น มีเครื่องประดับผมเป็นดอกโบตั๋นสีทอง นั่งอยู่ที่ นั่นอย่างสง่างาม อีกข้างหนึ่งคือกงชิงหยินใส่ชุดสีแดง สดสวมมงกุฎทองคำสีม่วงลายเก้ามังกร สายตาจ้องไป ที่สนมอย่างไม่ค่อยแยแส
นางสนมก้มตัว เพราะเป็นแค่นางสนม พิธีง่ายๆ คำ นับอ๋องตวนกับพระชายาเสร็จก็มีคนพาออกไป
บรรดาญาติผู้หญิงก็เข้ามาแสดงความยินดี สุดท้ายก็ถึงคิวอันหลิงหยุน
พวกนางเป็นพี่สะใภ้กับน้องสะใภ้ จำเป็นที่จะต้อง แสดงความยินดี
แต่อันหลิงหยุนเหลือบมองไปที่จุนฉฉ และหันตัว เดินออกไปโดยไม่ได้เข้าไปแสดงความยินดี
กงชิงวี่ก็รีบตามออกไป
ใบหน้าของจุนฉูฉูเต็มไปด้วยความสุข กงชิงหยิน นั่งสักพักก็ลุกขึ้น จุนฉูฉูก็ลุกขึ้นเดินไปพร้อมกัน แล้วก ลับเข้าไปในห้อง
แสดงความยินดีเสร็จก็ต้องเสวยพระกระยาหาร อันหลิงหยุนตามกงชิงวี่ไปเสวยพระกระยาหาร เลย เห็นว่าเสินหยุนเจ๋ก็มาแต่ว่าเสินหยุนเจ๋นั่งตรง
ข้ามกับอันหลิงหยุน ระยะห่างกันพอสมควร กงชิงวี่จับมืออันหลิงหยุนแล้วกระซิบที่หู “จ้องมอง อีกที ข้าก็จะไปกวาดล้างจวนเฉิงเสี้ยง
อันหลิงหยุนพูดเสียงเชอะ ที่จริงรอบข้างเสียงดัง วุ่นวาย แต่นางอดไม่ได้หัวเราะ คนส่วนมากมองมาหา นาง
อันหลิงหยุนรีบเอามือปิดปากยิ้ม กงชิงวี่มองเห็น สายตาที่นุ่มนวลอ่อนโยน เตรียมจะเสวยพระ กระยาหารแล้ว ยังต้องจับมือนางไว้แน่น
อันหลิงหยุนไม่ได้สังเกตว่าโจวเหมยเหลินมองนาง แล้วพูดว่า “พูดเหมือนเรื่องจริงเลย มีปัญญาก็ไปสิ?”
“ข้าจะไปตอนนี้แหละ” พูดจบกงชิงวี่ก็จะลุกขึ้น ท่าทางเหมือนจริงจังมาก อันหลิงหยุนรีบคว้าไว้ทัน
“หม่อมฉันผิดไปแล้ว” คำขอโทษอันหลิงหยุนเร็ว กว่าจรวด กงชิงวี่ก็เลยจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย แล้วนั่ง ลงอีกครั้ง
เขาจับมืออันหลิงหยุนไว้ นึกถึงเรื่องหนึ่ง แล้วก้ม หัวไปใกล้หูอันหลิงหยุนแล้วถาม “โลกอนาคตแต่งงาน คนก็จะมีประมาณนี้หรือเปล่า?”
อันหลิงหยุนพยักหน้า ก็พูดเสียงเบาๆเกี่ยวกับงาน แต่งงานในอีกภพหนึ่ง
กงชิงตั้งใจฟัง รอบข้างมีทั้งคนที่มีความสุขกับ
คนที่มีความทุกข์ เสินหยุนเอ๋อกำมือไว้แน่น เกลียดเข้ากระดูกดำ
เสินหยุนเจ๋นิ่งเงียบ แต่ไม่เคยละสายตาออกจาก
อันหลิงหยุน
อ๋องตวนกับพระชายาตวนออกมา กล่าวคำทักทาย สั้นๆ เดินมาข้างกายอันหลิงหยุนกับกงชิงวี่ ตรงนี้มีที่ ว่างเหลือไว้สองที่ แล้วนั่งลง พระชายาตวนยิ้มแหย่ๆ ให้อันหลิงหยุน
อันหลิงหยุนรู้สึกทำตัวไม่ถูก สองคนมีความแค้นที่ ไม่ธรรมดา แต่กล่าวทักทายกันเหมือนไม่มีอันใด เป็นหมาจิ้งจอกพันปี
จริงๆ หมาจิ้งจอกไม่ใช่หมาจิ้งจอก แต่เป็นเหมือน นางจิ้งจอก
“เสวยพระกระยาหารเถอะ”
อ๋องตวนกล่าวสั้นๆ เริ่มเสวยพระกระยาหารกัน เรื่องกินนี่อันหลิงหยุนยรู้สึกชอบ ไม่ได้สนใจคน
อื่น
คนอื่นกำลังพูดคุย แต่อันหลิงหยุนกำลังคิดจะกิน
อันใด
แต่มีคนเสนอ วันนี้เป็นวันที่มีความสุข แต่ละคนก็ พอเสินหยุนเอ๋อได้ยินก็อยากด่าโจวเหมยเหลิน
ออกมาแสดงความสามารถ
เรื่องที่ภูเขาสือหลี่เสินหยุนเอ๋อก็แพ้ให้กับอันหลิงหยุน นางยังจะมารื้อฟื้น
เรื่องนี้ขึ้นมาอีก
จะทำให้นางบ้าสิ้นพระชนม์
จุนฉูฉุมองไปทางโจวเหมยเหลิน ยิ้มแหย่ๆ “ข้อ เสนอของคุณหนูโจวดีมาก ถ้าอย่างนั้นก็เชิญคุณหนู
โจวเริ่มก่อน”
คนรอบข้างไม่ได้ใส่ใจมาก ต่างรอการแสดงของ
โจวเหมยเหลิน
โจวเหมยเหลินลุกขึ้นให้คนเตรียมถ้วยสิบกว่าใบนางใช้ตะเกียบดีดดนตรีเพลงออกมา
มีคนพูดดนตรีไพเราะอย่างนี้คงจะได้ฟังที่สวรรค์ เท่านั้น ในโลกมนุษย์คงจะได้ฟังไม่กี่ครั้ง
อันหลิงหยุนเช็ดปาก มองไปรอบๆ ไม่ชอบร่วม
สนุก
กงชิงวี่รู้แต่ว่าอันหลิงหยุนลายมือเขียนสวยมาก อย่างอื่นไม่รู้ เลยอยากรู้อยากเห็น
“ทานเสร็จแล้วเหรอ?”
กงชิงวี่จับผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดปากอันหลิงหยุน อัน หลิงหยุนพยักหน้า ไม่อยากดูความสนุกต่อ ลุกขึ้น เตรียมกลับ
โจวเหมยเหลินพยักหน้า รีบถอยออกไป เสินหยุน เอ่อมองโจวเหมยเหลินอย่างหมั่นไส้สังเกตว่าวันนี้ สายตานางไม่ใช่จ้องที่
กงชิงคนเดียว ยังมีพี่ชายสามของนางเสินหยุน เจ๋ ตอนนี้มองแต่พี่ชายสามของนาง
นางแสดงตัวออกมาอย่างนี้ ทำเพื่อตัวเองมากกว่า ไม่คำนึงถึงสถานการณ์ของนางเลย
ขุนฉูฉุมองไปรอบๆ แล้วพูด ” ในเมืองหลวง อาจ จะเป็นคุณหนูเสิน คุณหนูเสินเป็นคนที่เก่งที่สุดใน เมืองหลวง ขอให้คุณหนูเสินขึ้นมาโชว์การแสดง”
คุณหนูเสินหน้าถอดสีไปทันที นางไม่อยากเป็นอย่างนี้
แต่พระชายาตวนกล่าวออกมา นางก็ปฏิเสธไม่ได้ กำลังจะลุกขึ้น เสินหยุนเจ๋ก็พูด “ในเมื่อร่างกาย ไม่สบาย ก็ช่างเถอะ”
เสินหยุนเอ๋อมองไป คิดว่าจะพูดกระไร จุนฉูฉูกิ
พูด “ถ้าอย่างนั้นก็ช่างเถอะ ร่างกายสำคัญ โอกาสหน้า ค่อยแสดง”
จุนซูฉุมองไปรอบๆ ก็ทำให้ทุกคนลำบากใจกัน ” ข้าก็คิดไม่ออกแล้ว”
อ๋องตวนก็ไม่มีอารมณ์ แต่โจวเหมยเหลินพูดขึ้นมา “ถ้าอย่างนั้นก็เชิญพระชายาเสียนออกมาแสดง ให้ พวกข้าได้มีความรู้ขึ้นมาบ้าง”
เสินหยุนเอ๋อโมโหหลายเรื่อง วันนี้โจวเหมยเหลิ นกินยาผิดหรือเป็นอันใด ด้วยเหตุใดแต่ละคำก็หนีไม่ พ้นอันหลิงหยุน อันหลิงหยุน
ได้ผลประโยชน์อันใดจากนาง?”
อันหลิงหยุนมองไป แต่ไม่พูดอันใด
แต่คนรอบข้างมองนาง กงชิงขี่มองนางไม่อยากแสดง แล้วกล่าวออกมา หลิงหยุนไม่ชอบความสนุกอย่างนี้ วันนี้ก็ไม่แสดง” กงชิงวี่พูดอย่างไม่แยแส
โจวเหมยเหรินมองหน้ากงชิงวี่เหมือนไม่พอใจ ก็- ไม่กล้าพูดอันใด
แต่มืองค์หญิงคนหนึ่งไม่ถูกชะตาอันหลิงหยุนนาง พูด “อย่างนี้ดีกว่า ข้าขอเชิญ พระชายาเสียนกับข้า เล่นพิณกับเป่าขลุ่ย
ด้วยกัน เป็นกระไร?”
อันหลิงหยุนก็ไม่พูดอันใด สีหน้ากงชิงวี่ เคร่งเครียด มองดูคนที่พูด นางเป็นลูกสาวน้าชาย จวิ้น จู่มู่มง
ผู้หญิงคนนี้เมื่อก่อนมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ตั้งแต่ตอนที่นางอยากแต่งงานเขาไม่ยินยอม นางก็ เกลียดแค้นเขาเหมือน
ศัตรู ไม่ชอบเขาแล้ว แม้แต่คนที่ปรากฏข้างกาย เขานางก็คอยหาเรื่องตลอด
ก่อนหน้านั้นอันหลิงหยุนมีชื่อเสียงไม่ดี แต่จวิ้นจู่มู่มิงก็ไม่ได้ดีกว่านาง กาลครั้งหนึ่ง ทั้ง สองคนยังตบตีกันเพื่อเขา
แต่สุดท้าย จวิ้นจู่มู่มิงก็พ่ายแพ้ อับอายมาก แววตากงชิงวี่ไม่พอใจ แต่จวิ้นจู่มู่มิงไม่เกรงกลัว
เขา แล้วลุกขึ้นมา “พระชายาเสียน ไม่ยินยอม?” จวิ้นจู่มู่มิงเดินตรง มาถามอันหลิงหยุน เสินหยุนเอ๋ออยากรู้ อันหลิงหยุน
จะแก้ปัญหานี้กระไร
โจวเหมยเหลินนั่งข้างๆ เสินหยุนเอ่อ กระพริบ สายตาให้นางวางใจ
เสินหยุนเอ่อพึ่งเข้าใจเมื่อกี้ได้เข้าใจผิดโจวเหมย เหลิน ก็ค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย
“มู่มิง กลับมาเมื่อไหร่?” กงชิงวี่พูดอย่างไม่พอใจมู่ มิงเป็นเพราะเรื่องแต่งงาน หาเรื่องวุ่นวายที่จวนกั๋วจิ้ว สุดท้าย
ก๊กกู้น้อยหวังฮัวเอี้ยนเห็น เลยส่งออกไปอยู่ที่อื่น กลับมาเมื่อไหร่ กงชิงที่ไม่รู้
“ข้ากลับมาเมื่อไหร่พี่ชายยังเป็นห่วงอยู่เหรอ?” แววตามู่มิงโศกเศร้า นางไม่ดีตรงไหน?
กงชิงที่ไม่อยากพูดไร้สาระกับนาง ลุกขึ้นจะกลับ
อันหลิงหยุนเตรียมจะกลับ แต่ก็ได้อ้าปากพูดออก มา “ถ้าเช่นนั้นก็แสดงดนตรี วันนี้ลืมเอาของขวัญมา ด้วย จากไปอย่างนี้ก็ไม่เหมาะสม”
กงชิงขี่มองมา สายตาทุกคนต่างพากันตั้งหน้าตั้ง
ตารอ
จวิ้นจู่มู่มิงกับพระชายาเสียนไม่ใช่คนที่ใครจะ รังแกได้ง่ายๆ
“ได้ เอาขลุ่ยข้ามา”จวิ้นจู่มู่มิงมีชาติกำเนิดสูง ก็
เลยมีความเย่อหยิ่ง
ต้ากั๋วจิ๋วถึงแม้จะไม่ยุ่งเรื่องราชสำนัก ตั้งแต่เล็กนางก็ชอบไปเล่นในวัง และอีกอย่างหวางฮองไทเฮา ไม่มีลูกสาว นางเป็นลูกสาวคนเล็กของต้าจิ๋วกั่ว หวาง องไทเฮาก็ชอบนางเป็นพิเศษ ก็เลยตามใจนาง ทำให้ นางมีนิสัยหยิ่งยโสโอหัง
จวิ้นจู่มู่มิงคิดว่าหวางฮองไทเฮารักใคร่ ในเมือง
หลวงไม่มีใครกล้าหาเรื่องนาง มีแต่อันหลิงหยุนไม่ยินยอม จะเป็นคู่อริกับนาง
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ