บทที่144 ไม่ยอมเลิกรา
สีหน้าฮ่องเต้ชิงหยู่คร่ำเครียด “พวกเขาลงมือ ทำร้ายพระชายา?”
“ใช่”
“ฮึม ข้าดูผิดซ่างซูหลี่จริงๆ แค่พ่อบ้านธรรมดายัง กล้าไปทำอย่างนี้ รังแกพระชายาของอ๋่อง ถ้าไม่ จัดการ คงจะยิ่งเหิมเกริม
ฮ่องเต้ชิงหยู่สีหน้าคร่ำเครียด ” สวีกงกง”
“ฮ่องเต้ พะยะค่ะ” สวีกงกงรีบขึ้นมา
“ราชโองการ คนในจวนของช่างซูหลี่ พ่อบ้าน กับ พวกที่ก่อเรื่องวันนี้ทั้งหมด เอาไปประหาร ซ่างซูหลี่ลด ตำแหน่งลงสองขั้น
ปลดตำแหน่งซ่างซู ฮูหยิงซ่างซูไม่ควบคุมดูแล ปลดตำแหน่งฮูหยิงชั้นเก๊ามิ่ง ปลดหลี่เสียนออกจาก ตำแหน่งลี่ปูชื่อหลัง เอาไปขังไว้ที่กรมอาญาไว้รอคำสั่ง คนในสวนหลังบ้านทั้งหมดของหลี่เสียน เข้าคุก รอคำ สั่งอีกที”
สวีกงกงรับค่าสั่ง ฮ่องเต้ชิงหยู่มองกงชิงวี่ ตั้งนาน “อ่องเสียน ข้าไม่เคยเห็นเจ้าโกรธขนาดนี้ ถ้าโกรธก็มา หาข้า”
กงชิงวี่พูด “ฮ่องเต้ ข้าเสียมารยาทจริงๆ”
“ข้าก็เคยผ่านมาแล้ว ข้าจำได้ตอนนั้นฮองเฮาเข้า วังมา ข้าไม่ทันระวังทำให้นางไม่พอใจ นางก็หลบไป ร้องไห้ ก็เหมือนเจ้า ไม่รู้จะทำกระไร เจ้าเป็นอย่างนี้ได้ แสดงว่ายังมีเลือดมีเนื้อมีหัวใจ ไม่เหมือนปกติ ไม่สนใจ โลกภายนอกและ
ชีวิตประจำวัน ทำให้ข้าปวดหัว”
” กงชิงที่ไม่พูดอันใด ฮ่องเต้ชิงหยู่ครุ่นคิด “ใน เมื่อเจ้ามาแล้ว ก็ลองพูดมาซิ เรื่องที่พระชายากำลัง สอบสวนคดี”
“ทูลฮ่องเต้ ข้ายังไม่ทันถาม ก็โมโหมาหาฮ่องเต้ เลยช่วยตัดสินใจ”
ฮ่องเต้ชิงหยู่หัวเราะ “ใช่เหรอ? ถ้าหากไม่มีอันใด แล้ว ก็กลับไปได้แล้ว ฮองเฮาช่วงนี้สุขภาพไม่ค่อยดี ข้าออกมานานไม่ได้
พวกเจ้าสองคน คนหนึ่งให้ข้าปวดหัว อีกคนให้ข้า จนปัญญา
ข้าก็เหนื่อยแล้ว ออกไปได้ พรุ่งนี้ช่วงเช้าอ่องตวน ก็จะมากล่าวทักทาย เขาจะแต่งพระชายารอง เจ้าก็ ต้องใส่ใจหน่อย อย่าลืมไป
ข้าจะไปพักผ่อนแล้ว”
“ข้าทูลลา”
“ข้าทูลลา”
แม่ทัพอันกับกงชิงวี่พูดพร้อมกัน ฮ่องเต้ชิงหยู่มี เสียงฮึม “อย่าพึ่งรีบร้อนจากไป รออยู่ตรงนี้หนึ่งชั่วโมง แล้วค่อยกลับ”
ฮ่องเต้ชิงหยู่สะบัดแขนเสื้อด้วยใบหน้าเฉื่อยชา แล้วจากไป สวีกงกงรีบเอาราชองการให้กงชิงวี่
“ท่านอ๋อง ดึกดื่นข้าน้อยไม่สะดวกออกวัง ราชโองการก็มอบให้ท่านอ๋อง”
กงชิงวี่รับราชโองการมา แล้วถาม “ตอนนี้กี่ยาม แล้ว?”
“เกิงที่สอง(สามทุ่มถึงห้าทุ่ม)”สวีกงกงพูดจบก็ก้ม ตัวผ่านตัวแม่ทัพอันแล้วเดินออกไป
พอเดินออกไปแล้วในพระตำหนักจรุงจิตก็เหลือ แต่พ่อตาลูกเขยสองคน แม่ทัพอันเลยถาม “หลิงหยุน เป็นอันใดหรือไม่?”
“ตกใจมาก” พอพูดเรื่องนี้กงชิงวี่ก็ทำหน้าขรึม แม่ทัพอันคิด ตกใจมากก็แสดงว่าไม่ได้รับบาดเจ็บ ถ้า อย่างนั้นก็ไม่เป็นไร
กลับไม่ได้สองคนรออยู่ในตำหนักจรุงจิต แม่ทัพ
อันก็ถามเรื่องต่างๆนาๆ เพื่อฆ่าเวลา อันหลิงหยุนรอไป
สักพัก มีเสียงพ่อบ้านแว่วมาจากประตู “พระชายา แม่
ทัพเดินมาถึงแล้ว”
อันหลิงหยุนมองไป ในมือเงินหยุนเจถือกระบี่โม่ เยเดินเข้ามา ใส่ชุดสีดำมีความเป็นผู้ใหญ่เรียบร้อย
อันหลิงหยุนหันหน้ามาทางเสินหยุนเจ๋ ค่อยๆก้ม หัว “แม่ทัพน้อย”
ตอนที่เสินหยุนเจ๋กำลังเดินทางมาพ่อบ้านก็ได้เล่า เรื่องราวแล้ว ตอนนั้นเขาก็ไม่ตกใจ แต่ในใจก็แปลกใจ ผู้หญิงคนนี้มีความใจกล้ามาก ดึกดื่นเรียกเขามา ไม่ กลัวว่าจะเกิดเรื่องเหรอ?
“มีเรื่องอันใด อย่าให้เสียเวลา”เสินหยุนเจ๋ไม่ชอบ ที่คนเยอะ ทำหน้าบึ้งเดินมาหาอันหลิงหยุน
อันหลิงหยุนใส่ชุดคลุม ทำให้รู้สึกเรียบร้อยสง่า งาม เห็นมือโผล่ออกมา ขาวเหมือนรากบัว ผิวเนียน ละเอียดเหมือนหยก
เสินหยุนเจ๋มองจนใจลอย พยายามเก็บอารมณ์ หวั่นไหว แล้วมองทางแท่นสูงที่มีคนนอนอยู่ เสินหยุนเจ๋นำทหารออกรบ ในค่ายทหารถ้ามีคน
ป่วยก็ต้องรักษา แม้แต่นอนป่วยอยู่อย่างนี้ เขาก็รู้สึก คุ้นเคย แต่คนที่นอนอยู่บนเตียง ในตัวมีแต่เลือด ใบหน้าก็เสียโฉม ยังตั้งครรภ์อีก
“นี่คือ?” ด้วยเหตุใดน่าเกลียดอย่างนี้ เสินหยุนเจ๋ ตกตะลึง
อันหลิงหยุนไม่ลังเล รีบเอาน้ำยาฆ่าเชื้อ เริ่มลงมือ ฆ่าเชื้อ
“แม่ทัพน้อย เจ้าช่วยดูให้ข้า ในร่างกายมีบาดแผล กี่จุด บาดแผลอยู่ตรงไหนบ้างอันหลิงหยุนเริ่มลงมือ อย่าคล่องแคล่ว หงเถากับลุ่ยหลิ่วเตรียมพร้อม คน หนึ่งเตรียมผ้าเช็ดหน้าไว้เช็ดเหงื่ออันหลิงหยุน อีกคน ใส่ถุงมือยื่นแหนบคีมและอุปกรณ์
ต่างๆ
เสินหยุนเจ๋เดินมาดูข้างๆ “กระดาษพู่กัน” พ่อบ้านเตรียมไว้พร้อม กระดาษม้วนหนึ่ง น้ำหมึก พู่กันวางลง เสินหยุนเจ๋เริ่มจดบันทึก
ก็ไม่เข้าใจอันหลิงหยุนจะทำอันใด แต่เขาก็ให้ ความร่วมมือเต็มที่
หมาจิ้งจอกหางสั้นวิ่งไปที่ประตูรอกงชิง
หนึ่งชั่วยามผ่านไป บาดแผลตามร่างกายของฉาว เหม่ยเหรินได้รับการจัดการทั้งหมด อันหลิงหยุนได้พัน แผลทั่วตัว ก็เหมือนมัมมี่ประหลาดที่นอนอยู่บนเตียง
“อาหยู่ ระวังหน่อยวางลงบนเตียง” อาหยู่เข้ามา อุ้มฉาวเหม่ยเหรินวางบนเตียง
“ลุ่ยหลิ่ว คืนนี้เจ้ากับอาหยู่อยู่เฝ้าฉาวเหม่ยเหริน”
“พ่ะย่ะค่ะ”
สั่งการเรียบร้อย อันหลิงหยุนก็มองมาทางเสินหยุ
นเจ๋
“ลำบากแม่ทัพน้อยจริงๆ”
“ไม่เป็นไร ข้าลืมเอาตราแม่ทัพมา ปั๊มนิ้วมือให้” พูดเสร็จเสินหยุนเจ๋ก็ลงชื่อ แล้วให้คนเอาแป้นพิมพ์มา ปั้มนิ้วมือลงตรง
เอกสารบันทึก เป่าแห้งแล้วยื่นให้อันหลิงหยุน อันหลิงหยุนมองดูสักพัก เสินหยุนเจ๋เป็นคนที่
ฉลาดมาก เสียดายความจริงใจใช้ผิดที่ เสียดายจริงๆ!
“เชิญท่านแม่ทัพน้อยรออยู่ที่ห้องโถง ข้าไป เปลี่ยนชุด”
บุญคุณนี้อันหลิงหยุนต้องจำไว้ และมิอาจละเลย
ต่อเสินหยุนจี๋
เสินหยุนเจ๋พูด “ข้าจะรออยู่ข้างนอก”
พูดจบก็เดินออกไปข้างนอก อันหลิงหยุนรีบเรียก เสินหยุนจี๋ รู้ว่าเขาเข้าใจความหมายนาง นางไม่ลังเล
เสินหยุนเจ๋หยุดเดิน “พูดมา”
“ไปในวังเล่าเหตุการณ์ในวันนี้ให้ฮ่องเต้ฟัง ข้า อยากมีพยานเป็นคนยืนยันให้ข้า อาการของฉาวซื่อ ถ้าใช้ยาของข้า นางหายเร็ว ก็ไม่มีใครรู้ ทางที่ดีพาสวี กงกงมาด้วย ให้เขามาเห็น”
เสินหลิงหยุนมองอันหลิงหยุน “ข้าบอกแล้ว เจ้าจะ บ้าข้าก็บ้าด้วย ถ้าเจ้าโง่ข้าก็โง่เป็นเพื่อน ถ้าเจ้าฉลาด ข้าก็จะฉลาด
ด้วยกัน ข้าจะรีบเข้าวังกราบทูล เจ้าก็รีบพักผ่อน”
“ข้าไปส่งเจ้า”อันหลิงหยุนก้าวเท้าออกมา เสินหยุ นเจหันตัวไปทางประตูจวนอ๋อง
ถึงแม้จะไม่อยากพูด แต่ก็อดใจไม่ได้ที่จะพูดกับ
อันหลิงหยุน
“ดึกดื่นเรียกข้ามา เขาไม่รู้เหรอ?” เสินหยุนเจ๋ถาม
“ท่านอ่องอยู่ในวัง วันนี้ข้าโดนพ่อบ้านซ่างซูหลี่ รังแก เขาโกรธก็เลยไปหาฮ่องเต้แล้ว”
เสินหยุนเจ๋มองนาง “รังแกเจ้าเหรอ?”
สายตาหวานคู่นั้นของเสินหยุนเจ๋มองสำรวจทั่ว ร่างอันหลิงหยุน รู้สึกไม่พอใจ
อันหลิงหยุนรีบอธิบาย “ข้าจะช่วยฉาวซื่อ พ่อบ้าน พาคนมาขวางไว้ พวกเขาคนเยอะ ถึงแม้อาหยู่จะ ปกป้องข้า แต่ก็เกิดข้อผิดพลาด ท่านอ๋องมาทัน มอง เห็นเหตุการณ์ รู้สึกเหมือนโดนคนตบหน้า โกรธจนไป หาฮ่องเต้”
สายตาอันหลิงหยุนรู้สึกหดหู่ขึ้นมา “ดูแล้วความ รู้สึกที่เขามีต่อเจ้า รู้สึกมีการเปลี่ยนแปลง”
“ใครจะไปรู้? ทุกอย่างก็ไหลไปตามน้ำ เมื่อเรื่อง มันเกิดแล้ว ผ่านไปก็ให้มันผ่านไป แม่ทัพน้อยยังหนุ่ม และกล้าหาญ ไม่ต้องไปใส่ใจคนที่ลืมทุกอย่างไปแล้ว ขอให้มาทัพน้อยดูแลตัวเองดีๆ ต่อไปทุ่มเทแรงกาย แรงใจช่วยประเทศต้าเหลียง เป็นคนที่
สำคัญและทำการใหญ่ในประเทศ”
อันหลิงหยุนถึงนอกประตูก็หยุดเดิน หันตัวไปมอง เสินหยุนเจ๋ เสินหยุนเจ๋ยิ้มให้สาวงามที่สุดในเมือง ใบหน้าเต็ม
ไปด้วยความมั่นใจ
“อันนั้นไม่ใช่ที่ข้าต้องการ สำหรับข้าแล้ว ของทุก สิ่ง เทียบไม่ได้กับได้สาวงามกลับมา ถึงแม้ไม้จะเผา เป็นถ่านแล้ว ข้าก็จะไม่ยอมแพ้”
เสินหยุนเจ๋หมุนตันขึ้นม้า พอดีกลางคืนรีบขี่ม้าเข้า
วัง
กงชิงวี่กับแม่ทัพอันนั่งรถม้าออกมาจากวังด้วยกัน เสินหยุนเจ๋ขี่ม้าผ่านหันหัวกลับไปมอง กงชิงวี่ลืมตาขึ้น มองออกไปนอกรถม้า มีเงาร่างหนึ่งผ่านไปแล้ว
“ใครกัน?”กงชิงวี่ถามคนขับรถม้า คนขับรถม้า ตอบ “ดูไม่ชัดเจน”
กงชิงวี่พิงต่อ ในใจกังวลอันหลิงหยุนเลยไม่ถาม
ต่อ
ตอนนี้แม่ทัพอันกำลังหลับ เหมือนหลับอย่าง สบายใจ
พอถึงหน้าวัง เสินหยุนเจ๊เอากลับเข้าวัง ในมือถือ กระปีโม่เย คนในวังไม่กล้าขัดขวาง เดินไปถึงวังเฟิง หยี ถึงให้คนกราบทูล
สวีกงกงรีบออกมาถาม “แม่ทัพน้อย ฮ่องเต้พึ่งพัก ผ่อน มีเรื่องอันใดพรุ่งนี้ค่อยทูล?”
“กงกงไปกราบทูลว่าข้ามีเรื่องด่วน”
สวีกงกงเห็นเสินหยุนเจ๋มาดึกดื่นอย่างนี้ ก็ไม่กล้า ละเลย รีบร้อนไปกราบทูล
ในใจคิดสงสัย คงจะเป็นเรื่องในจวนซ่างซู นี่คง ต้องฆ่าล้างตระกูล?
เสินหยุนชูลุกจากเตียง “ให้เขากลับไป ดึกดื่น ขนาดนี้ยังมาวุ่นวาย ยึดกระบี่เอาไว้ เดี๋ยวเขาทำตัว เหมือนเด็ก เอาสิ่งของฮ่องเต้ไปแล้วไม่รู้จะใช้ถูกที่หรือ เปล่า”
สีวกงกงเงยหน้ามองฮองเฮาแล้วยิ้ม “ฮองเอา ข้า น้อยไม่กล้า!”
ตั้งแต่ฮองเฮาตั้งครรภ์ ฮ่องเต้ก็ไม่ได้ไปวังเซียว กุ้ยเฟย ฮ่องเต้รักใคร่ฮองเฮาใครๆก็รู้ แท้จริงแล้ว ฮ่องเต้ไม่ได้ชอบเซียวกุ้ย
เฟย
“ถ้าอย่างนั้นข้าไปเอง”
เสินหยุนชูสวมชุดจะออกไป แต่ฮ่องเต้ชิงหยู่ได้ สวมชุดเรียบร้อย สวีกงกงรีบเดินไปปรนนิบัติ ตั้งแต่ ฮองเฮาตั้งครรภ์ ข้าก็รู้สึกว่าไม่ค่อยมีอันใดทำ ร่างกาย ก็ว่างมาก ยากนักที่จะมีเรื่องสนุก ไปดูกันเถอะ” ฮ่องเต้
ชิง
หยู่พูดจบก็เดินมาหาเสินหยุนชู
“เมื่อคืนฮ่องเต้บอกว่าเหนื่อย พักผ่อนเถอะ”
“ฮ่องเต้ หม่อมฉันไม่ดีเอง ตั้งครรภ์แล้วยังอารมณ์ แปรปรวน ยังดีที่เชียวกุ้ยเฟยอายุน้อย ถ้าฮ่องเต้รู้สึก เหงา ก็ไปหานางได้
หม่อมฉันยินดี” เสินหยุนชูปากไม่ตรงกับใจ ถึงแม้ ปากจะพูดอย่างใจกว้าง แต่แววตาก็รู้สึกเศร้าใจ
ฮ่องเต้ชิงหยู่เห็นนางเหม่อลอย “มองข้าซิ ข้า อยากมองเจ้า”
เสินหยุนชูค่อยๆเงยหน้าขึ้น “ฮ่องเต้”
“ข้าทำเพื่อประเทศของข้า และก็เพื่อต้องการ ปิดปากพวกเขา แต่หัวใจของข้าอยู่กับฮองเฮา ถ้า ฮองเฮาจะผลักข้าออกไป ถ้าข้าไปจริงๆ ฮองเฮาไม่ เสียใจนะ?”
“แต่ว่า….” เสินหยุนซูกำลังจะพูดแต่ก็หยุด ฮ่องเต้ ชิงหยู่ยิ้ม ยกคางเสินหยุนชูแล้วมอง
“ข้าแต่งงานกับฮองเฮามาสามสิบปี ข้านึกว่า ใบหน้านี้สักวันข้าคงเบื่อ ยิ่งข้าอายุมากขึ้น ยิ่งรู้สึก ที่ จริงอย่างอื่นไม่สำคัญ
มีฮองเฮาอยู่เป็นเพื่อน ข้าก็ไม่รู้สึกเหงาแล้ว ในวัง นี้ไม่ได้ไร้ความจริงใจขนาดนั้น”
“ฮ่องเต้….”เสินหยุนซูน้ำตาไหล ฮ่องเต้ชิงหยู่หอมแก้ม เช็ดน้ำตาออก “ไม่ร้อง ข้าจะดูฮองเฮายิ้ม”
“หม่อมฉันผิดต่อฮ่องเต้” เสินหยุนชูอยู่ในอ้อมกอด ฮ่องเต้ชิงหยู่ เจ็บปวดในหัวใจ
ฮ่องเต้ชิงหยู่ตบหลังเสินหยุนชู “ดูแล้วฮองเฮาคง ไม่อยากให้ข้าไป สวีกงกง ให้แม่ทัพน้อยเข้ามา”
“ขอรับ”
สวีกงกงรีบร้อนออก เสินหยุนชูเช็ดน้ำตา แล้วให้ คนเอาชุดคลุมมาคลุม
ฮองเต้ชิงหยู่อุ้มเสินหยุนชูไปที่เตียง เสินหยุนชูรีบ พูด “ฮ่องเต้อย่าซุกซน”
“ข้าแค่อุ้ม กลัวอีกหน่อยจะอุ้มไม่ไหว”
วางนางลง แล้วห่มผ้าให้เสินหยุนชู ฮ่องเต้ชิงหยู่ หันกลับมานั่งบนเตียงเพื่อรอเสินหยุนจี๋
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ