บทที่ 138 พบปะกันที่จวนแม่ทัพ
อันหลิงหยุนกลับถึงจวนแม่ทัพอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว และอ่องตวนยังอยู่ข้างตัว อันหลิงหยุนเพิ่งจะรู้สึก สับสน
จะเชิญกงชิงหยินเข้าไปดีหรือว่าไม่เชิญดี
“อ่องตวน” อันหลิงหยุนหยุดเดิน
กงชิงหยินเงยหน้าขึ้นมอง มาถึงจวนแม่ทัพอย่าง ไม่รู้ตัว
“ขอบคุณอ๋องตวนที่ส่งข้ากลับมา หากอ๋องตวน ไม่มีธุระที่ไหน เชิญเข้าไปนั่งในจวนก่อน เชื่อว่าท่าน พ่อข้าคงจะดีใจไม่น้อย” อันหลิงหยุนตั้งใจยกแม่ทัพ อันขึ้นมา ก็เพราะอยากให้กงชิงหยินจากไป
แต่ว่ากงชิงหยินยืนสักพัก ก้าวเท้าเข้าจวนแม่ทัพ
ไป
อันหลิงหยุนรู้สึกเศร้าสลดยิ่งนัก คนๆนี้สมองไม่ดี จริงๆนั่นแหละ เชิญพอเป็นพิธียังฟังไม่ออก
คนในจวนแม่ทัพออกมากันแต่เช้า เห็นกงชิงหยิน รู้สึกประหลาดใจคนๆนี้เข้ามาได้กระไร เขาเป็นใคร
ถ้าไม่ใช่พ่อบ้านออกมาก่อน เกือบจะเกิดเรื่องขึ้น แล้ว
พ่อบ้านรู้จักกงชิงหยิน พอเห็นกงชิงหยินก็ก้าวออกมาคำนับทันที
ไม่ว่าแม่ทัพอันจะมีเรื่องผิดใจอันใดกับอ๋องตวน มันก็เป็นเรื่องของแม่ทัพอันกับอ๋องตวน พวกเขาซึ่งเป็น คนรับใช้ก็ควรทำตามหน้าที่ของตัวเอง
“อ่องตวนมาเยือน นับเป็นเกียรติต่อจวนแม่ทัพ อย่างสูง เชิญอ่องตวน ข้าน้อยจะไปรายงานต่อท่าน แม่ทัพ”
พ่อบ้านกำลังเตรียมตัวจะไปรายงานแม่ทัพอัน เงยหน้าเห็นอันหลิงหยุน รู้สึกแปลกใจอย่างเลี่ยงไม่ได้
อันหลิงหยุนกล่าวว่า “ข้าพบกับอ่องตวนระหว่าง ทางที่กลับมา เขากลัวว่าจะเกิดเรื่องกับข้าเลยส่งข้า กลับมา ไปเชิญท่านพ่อมาพูดคุยที่ห้องโถงด้านหน้า บอกว่าอ๋องตวนมา”
“ขอรับ” พ่อบ้านไม่เข้าใจว่าเกิดอันใดขึ้น แต่สิ่งที่ คุณหนูพูดก็คือความถูกต้อง
อันหลิงหยุนเดินไปหน้าอ่องตวน เชิญอ๋องไปที่ ห้องโถงด้านหน้า
เป็นครั้งแรกที่กงชิงหยินมาที่จวนแม่ทัพ ก่อนหน้า นั้นผ่านทางนี้ก็แค่มองผ่านๆ จวนแม่ทัพใหญ่โต และยิ่ง ใหญ่อลังการมากพอ
เดิมที่แม่ทัพอันเคยช่วยฮ่องเต้ชิงหยู่หลายครั้ง ใน ตอนนั้นทั้งสองยังเป็นเพื่อนร่วมทุกข์ร่วมสุขกัน แม่ทัพ อันปกป้องฮ่องเต้ชิงหยู่ด้วยชีวิต ทำให้ฮ่องเต้ชิงหยู่รอดพ้นจากอันตรายมาได้
แม่ทัพอันออกรบตั้งแต่เหนือจรดใต้เพื่อปกป้อง ประเทศต้าเหลียง ปกป้องฮ่องเต้ชิงหยู่ บาดเจ็บครั้ง แล้วครั้งเล่า มีครั้งหนึ่งเกือบจะเอาชีวิตไม่รอดตรงหน้า กองทัพทั้งสองฝ่าย
ฮ่องเต้ชิงหยู่ปฏิบัติต่อแม่ทัพอันอย่างดี เป็นที่รู้กัน ทั้งประเทศต้าเหลียง
รูปปั้นสิงโตใหญ่คู่ที่อยู่หน้าบ้าน เดิมที่เป็นสิงโต ใหญ่สองข้างหน้าประตูวัง เป็นเพราะแม่ทัพอันเห็นแล้ว บอกว่าชอบ วันที่สองก็ส่งมาให้เขาเลย
เรื่องนี้เป็นที่รู้โดยทั่วกัน
แม้ว่าจวนแม่ทัพจะไม่หรูหรางดงามเหมือนจวน อ่องตวน แต่ก็ดูอลังการที่สุดเท่าที่กงชิงหยินเคยเห็น
มา
เข้ามาในจวนแม่ทัพกงชิงหยินมีแต่ความชื่นชม
อันหลิงหยุนตามอยู่ข้างกงชิงหยิน อารมณ์เต็มไป ด้วยความเศร้าหมองขุ่นมัว
ถึงแม้อ่องตวนกับนางจะไม่ได้เป็นศัตรูกัน แต่ก็มี เรื่องผิดใจกันอยู่บ้าง แต่ดูท่าทางอ่องตวนตอนนี้ดูผ่อน คลายสบายอารมณ์ คงลืมไปแล้วแน่นอน
มาถึงห้องโถงด้านหน้าอันหลิงหยุนเชิญให้กงชิง หยินนั่งลง คนรับใช้ยกน้ำชามาให้ อันหลิงหยุนนั่งจิบ ชาซ้าๆอยู่ตรงนั้น กงชิงหยิ่งเพิ่งจะสังเกตเห็นเดี่ยวนี้ถึงแม้อันหลิงหยุนจะไม่ได้เรียบร้อยอย่างจุนฉูฉู แต่ เวลาดื่มชา เวลานั่งก็ดูเรียบร้อยดี
หลังจากที่เป่าชาแล้ว ก็ดื่มไปคำหนึ่ง อันหลิงหยุ นก้มหน้าลงเริ่มคิดเรื่องต่างๆ
ดวงตาดำสนิทสว่างขึ้น ใจลอยจ้องไปที่ถ้วยชาใน มือ ราวกับว่านอนหลับไปแล้วอย่างงั้น
ตอนที่แม่ทัพอันมาถึง ห้องโถงด้านหน้าเงียบจนดู แปลก ยิ่งตอนที่แม่ทัพอัน มองสายตาที่กงชิงหยินมอง อันหลิงหยุน ในใจรู้สึกไม่พอใจอย่างไม่มีสาเหตุ
มองหยุนหยุนของเขาต้องไม่มีเรื่องดีแน่
แม่ทัพอันมองไปยังพ่อบ้านครู่หนึ่ง ส่งสัญญาณว่า
ให้ไปหากงชิงวี่
พ่อบ้านพยักหน้า หันหลังรีบร้อนออกไป
พ่อบ้านให้คนไปยังจวนอ่องเสียน หันมาสั่งการ ถ้า อ๋องเสียนมาแล้ว ให้เขาไปที่ห้องโถงด้านหน้า
แม่ทัพอันกระแอมไอ อันหลิงหยุนมือสั่น ถ้วยชา ในมือเกือบจะหล่นลงไป แต่ถ้วยชายังไม่หล่นลงไป แต่ลวกโดนอันหลิงหยุน
อันหลิงหยุนรีบวางถ้วยชาไว้บนโต๊ะ เอามือเข้า ปาก แล้วเป่าสองครั้ง
กงชิงหยินกำลังมองอันหลิงหยุน แม่ทัพอันเดิน เข้าไปหาแล้ว
“หยุนหยุน เป็นอันใดบ้าง?”
แม่ทัพอันลนลานเหมือนเด็ก รู้สึกกังวลอย่างมาก
ตอนแรกอันหลิงหยุนร้อนแทบจะทนไม่ไหว แต่ ตอนนี้กลับกล่าวด้วยสีหน้าราบเรียบ “ไม่เป็นอันใดแล้ว เดี๋ยวข้าจะทายาเอง ท่านพ่อไม่ต้องตกอกตกใจไป ไม่ เจ็บหรอก”
กงชิงหยินนึกไปถึงครั้งที่แล้วจุนฉูฉูก็โดนลวกที่ มือเหมือนกัน แต่ฉูฉูปวดไปหลายวัน ร้องไห้ตลอด หลังจากนั้นยังลงโทษคนรับใช้ที่ทำงานไม่เป็น เรื่องนี้ ถึงยอมให้ผ่านไปได้
เป็นพระชายาของอ๋องเหมือนกัน ฉูฉูกับอันหลิง หยุนแตกต่างกันมากจริงๆ ที่ผ่านมาทำไมเขาถึงไม่ สังเกตเห็น?
แม่ทัพอันก็ยังไม่วางใจอยู่ดี ปกติยิ่งใหญ่เกรียง ไกร แม่ทัพอันผู้ที่ไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน เวลานี้น้ำตา คลอเบ้า ทันใดนั้นก็ร้องไห้ออกมา
“เป็นเพราะพ่อไม่ดีเอง”
แม่ทัพอันรู้สึกผิด เช็ดน้ำตาออก
อันหลิงหยุนช่วยเช็ดน้ำตาให้แม่ทัพอันซะเลย “ท่านพ่อ ข้าก็ไม่ได้เป็นอันใดแค่โดนลวกนิดเดียวเอง
ยังอันใดข้าก็เป็นถึงลูกสาวของท่านแม่ทัพใหญ่ ท่าน มาร้องไห้แบบนี้ กลายเป็นเด็กสาวไม่เอาไหนแล้ว ท่าน พ่อ ท่านร้องไห้แบบนี้ไม่กลัวคนหัวเราะเยาะหรือ?”
“ใครอยากจะหัวเราะเยาะก็หัวเราะเยาะไป” แม่ทัพอันเช็ดหน้าเช็ดตานึกบางอย่างได้ หันหลัง ตะโกน “ยังไม่เรียนหมอจวนมาอีก พวกเจ้าไม่เห็นเหรอ คุณหนูบาดเจ็บ?”
คนรับใช้รีบร้อนหาหมอจวน ตอนที่หมอจวนมาถึง มืออันหลิงหยุนก็บวมเป่งขึ้นสูงแล้ว เมื่อหมอจวนเห็น ทำเอาหลายคนตกใจจนต้องรีบหาวิธีรักษา
อันหลิงหยุนมองเหล่าหมอจวนอย่างไม่สบอารมณ์ เรื่องเล็กเท่าเมล็ดถั่ว ถูกพวกเขาพูดจนเป็นเรื่องใหญ่ เกินจริง ทำเหมือนว่านางไปสนามรบ บาดเจ็บสาหัสจน รักษาไม่หายอย่างงั้นแหละ
อันหลิงหยุนมองเหล่าหมอจวนสักครู่ หยิบเอา กล่องยาของหมอจวน ค้นหาดูข้างในสักพัก ขณะที่ทุก คนพิจารณาว่าควรจะรักษาอันหลิงหยุนยังอันใด อัน หลิงหยุนก็เจอยาที่ใช้สำหรับโดนน้ำร้อนลวกหนึ่ง กล่อง เปิดออกมาดมดู แน่ใจในส่วนผสมแล้วจึงใช้นิ้ว เกลี่ยขึ้นมา เริ่มทายาที่แผลโดนลวกของนาง
กงชิงวี่เห็นทุกอย่างอยู่ในสายตา นี่ก็คืออันหลิง
หยุน
อันหลิงหยุนนำผ้าพันแผลออกมา ค่อยๆพันที่ละ ชั้น ลุ่ยหลิวมองอย่างเป็นกังวล พวกหมอไร้ความ
สามารถ
“พระชายาข้าเอง”
มองเห็นอันหลิงหยุนเตรียมจะฉีกผ้าพันแผล ลุ่ย หลิวทนดูต่อไปไม่ได้รีบร้อนวิ่งเข้าไป พันแผลโดน ลวกของอันหลิงหยุน
อันหลิงหยุนมองดูพวกหมอจวนที่กำลังหารือเรื่อง ที่จะรักษาแผลโดนลวกของนางอย่างใจเย็น
การเป็นห่วงจะทำให้วุ่นวาย ที่หมอจวนเหล่านี้เช่น นี้เพราะห่วงนาง อันหลิงหยุนไม่ได้ใส่ใจอันใดมากนัก
“ท่านพ่อ ข้าไม่เป็นไรแล้ว ท่านให้เหล่าหมอจวน กลับไปเถอะ ถ้ายังกันต่อไป กลัวจะตีกันขึ้น มา” อันหลิงหยุนเรียกแม่ทัพอัน แม่ทัพอันเห็นลูกสาว ไม่เป็นอันใดแล้ว ก็รู้สึกว่าหมอจวนเหล่านี้ช่างไร้ ประโยชน์นัก แค่แผลโดนน้ำร้อนลวกยังรักษาได้ไม่ดี กลับมาเถียงกันไปมาที่นี่
“อย่าอยู่ให้อับอายแถวนี้เลยแม่ทัพอันกล่าว เป็นการส่งหมอจวน เสร็จแล้วนั่งลง คนรับใช้ยกน้ำชา มาให้ แม่ทัพอันดื่มชาไปหนึ่งคำ เพิ่งจะนึกถึงกงชิง หยิน
“อ๋องตวนงานยุ่งขนาดนี้ เร็วๆนี้ก็จะมีงานมงคลไม่ รอแต่งพระชายารองอยู่บ้าน ทำไมถึงคิดมาจวนแม่ทัพ ข้าได้?” แม่ทัพอันดูเป็นคนใจดี แต่ในตาเขาก็ไม่มีที่ ว่างให้ทรายอยู่ ก่อนหน้านั้นอันหลิงหยุนเสียเปรียบใน วังก็เพราะกงชิงวี่ เวลานี้จะให้เขาเพิกเฉย มันเป็นไปไม่ ได้อยู่แล้ว
กงชิงหยินหลับไม่สนใจ กล่าวว่า “ข้าว่างไม่มีอันใดทำเลยไปเดินเล่นรอบๆ ได้พบกับพระชายาเสียน เลยมาส่งนาง แม่ทัพไม่จำเป็นต้องกล่าวขอบคุณ”
” แม่ทัพอันจ้องตาเขม็ง ย่าเจ้าน่ะสิ ข้า บอกเมื่อไหร่ว่าจะขอบคุณเจ้า?
เห็นแม่ทัพอันไม่พูดไม่จา อันหลิงหยุนนึกว่าเขา หมดคำจะกล่าวแล้ว กำลังจะพูดอันใดออกมา “กลัวว่า อ่องตวนจะต้องผิดหวังแล้ว ข้าไม่ได้จะกล่าวขอบคุณ อันใด
จวนอ่องเสียนกับจวนแม่ทัพอยู่บนถนนเดียวกัน เดินก็ใช้เวลาไม่ถึงชั่วยาม
หยุนหยุนกลับบ้านเป็นเรื่องปกติเหมือนกินข้าวอยู่ แล้ว ข้างตัวก็มีสาวใช้สองคนองครักษ์อีกหนึ่งคน อย่า ว่าแต่อยู่ในเมืองหลวงจากจวนอ๋องเสียนมาถึงจวน แม่ทัพเลย ถึงแม้จะออกไปเดินข้างนอกรอบหนึ่ง ก็ไม่ เกิดเรื่องอันใดหรอก
ความสามารถอย่างอ่องตวน ปกป้องหยุนหยุนของ ข้า ข้าไม่เชื่อใจนักหรอก
ยิ่งไปกว่านั้นก่อนหน้านั้นตอนอยู่หน้าพระพักตร์ ฝ่าบาทอ่องตวนยังคิดจะเอาชีวิตหยุนหยุนอยู่เลย อ่อง ตวนจะใจดี ข้าไม่กล้าจะเชื่อเลย” แม่ทัพอันเลิกคิ้ว มองไปยังกงชิงหยิน กงชิงหยินไม่ได้พูดอันใด
แม่ทัพอันเห็นกงชิงหยินไม่พูดอันใด ตั้งใจกล่าวว่า “วันนี้ลมอันใดพัดแรง ทำให้อ่องตวนเปลี่ยนความคิดได้?”
อันหลิ่งหยุนแปลกใจ แม่ทัพพ่อนางก็ไม่ใช่คนที่ ถูกรังแกได้ง่ายๆ นี่ก็พูดได้ดีมาก
สีหน้ากงชิงหยินขรึมลงเล็กน้อย “แม่ทัพอันไม่ ต้อนรับ ข้ากลับไปก็ได้”
กงชิงหยินลุกขึ้นกำลังจะจากไป ไม่ทันได้เดิน เห็นกงชิงวี่เดินเข้าประตูมา
“พี่รอง”
เห็นกงชิงหยินแล้วก็ทักทาย แล้วไปหาอันหลิงหยุ
น
“มือเป็นอันใด?” กงชิงวี่เดินหลายก้าวไปตรงหน้า อันหลิงหยุน ก้มหน้าไปดูมือของนาง
“ไม่มีอันใดหรอก ท่านอ๋องไม่ต้องเอะอะไป” อัน หลิงหยุนลุกยืนขึ้น ลุกขึ้นคำนับ กงชิงวี่รีบจับแขนอัน หลิงหยุนไว้ ทนให้นางทำความเคารพไม่ได้
“ไม่มีคนนอก ไม่ต้องมากพิธี พี่รองก็ไม่ใช่ คนนอก”
กงชิงวี่ดูมือที่พันผ้าพันแผลของกงชิงหยินอย่าง ละเอียด ไปโดนอันใดมา”
“ไม่ระวังโดนลวกน่ะ พ่อข้าก็กังวลมากพอแล้ว ท่านอ๋องพูดขึ้นมาอีก เดี๋ยวเขาก็รู้สึกไม่ดีอีก” อันหลิง หยุนมองไปที่แม่ทัพอันที่กำลังสีหน้าไม่ดีครู่หนึ่ง
กงชิงสี่นึกบางอย่างออก หันไปทางแม่ทัพอัน
“ท่านพ่อตา”
“อืม”
แม่ทัพอันลุกยืนขึ้น “เจ้าคุยกับเขาต่อเถอะ ข้ามอง ยังอันใดก็ไม่ถูกชะตา”
พูดจบแม่ทัพอันก็ออกไป
กงชิงวี่มองแม่ทัพอันที่จากไปครู่หนึ่ง หันหน้ามา มองกงชิงหยิน “พี่รองวันนี้ทำไมมีเวลามาถึงจวน แม่ทัพ?”
“เจ้าคงจะไม่ได้คิดว่า ข้ามาหาเรื่องหรอกนะ?” กง ชิงหยินดีใจไม่ออก มือไขว้หลังเตรียมจะจากไป
กงชิงที่กล่าวว่า “พี่รองเข้าใจผิดแล้ว ในเมื่อมาถึง แล้ว พรุ่งนี้ท่านก็จะแต่งพระชายารองแล้ว อีกหน่อย คงจะต้องยุ่งมาก จะออกมาเดินเล่นอย่างวันนี้ก็คงจะ ไม่อิสระขนาดนั้นแล้ว ในเมื่อพบกันแล้วก็ไม่ต้องไปหา วันดีที่ไหนอีก เราสองคนก็ไม่ได้ดื่มสุราด้วยกันมาสัก พักหนึ่งแล้ว อยู่กินข้าวด้วยกันสักมื้อเถอะ”
อ๋องตวนลังเลสักครู่ มีใจอยู่ต่อ แต่เขาก็กล่าวว่า “ไม่ต้องแล้ว แม่ทัพอันไม่ชอบหน้าข้า ข้าไปดีกว่า”
“อยู่ต่อเถอะ ท่านพ่อตาเป็นคนพูดง่าย ท่านกับข้า ไปที่เรือนหยุนหยุนก็พอ
ลุ่ยหลิว ไปเตรียมอาหารส่งไปทางนั้น” กงชิงวี่สั่ง ทันที เหลือบมองไปที่อันหลิงหยุนเชิญกงชิงหยินออกไปทางประตู กงชิงหยินเลยตามออกไป
อันหลิงหยุนออกจากประตูตามไป ลุ่ยหลิ่วสั่งให้ ห้องครัวเตรียมสุราอาหาร กงชิงหยินกับกงชิงวี่เดินอยู่ ข้างหน้า อันหลิงหยุนเดินตามอยู่ข้างหลัง
“จวนแม่ทัพพื้นที่กว้างขวาง ถึงแม้ว่าทิวทัศน์ใน จวนแม่ทัพจะสู้จวนอ่องของเราไม่ได้ แต่ก็ยิ่งใหญ่ อลังการที่สุดในเมืองหลวงนี้แล้ว ดูมีพลังกว่าจวนของ เจ้ากับข้า” กงชิงหยินทำเหมือนนับสมบัติ พูดคุยอย่าง อิสระตลอดทาง
กงชิงหยินนึกขำ “จำได้ว่าเจ้าไม่ได้ชอบนาง?”
“คนเรามันเปลี่ยนกันได้ พี่รองก็ไม่ได้ชอบนาง เหมือนกันนี่ ตอนนี้ก็ไม่ได้รังเกียจอันใดนางแล้ว?” กง ชิงวี่กล่าวขำขัน
กงชิงหยินสีหน้าเย็นชา “ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ไม่มี วันเปลี่ยนเป็นชอบได้หรอก คนแบบนาง.” คำพูด มาถึงปาก กงชิงหยินกลืนมันกลับเข้าไป
ไม่พูดดีกว่า อย่าหาเรื่องหาให้ตัวเองดีกว่า
ถึงลานหน้าเรือนอันหลิงหยุนกงชิงหยินมอง สำรวจไปรอบๆ สุราอาหารมาถึงทั้งสามก็นั่งลง อันหลิง หยุนบอกนางไม่หิว ลุกขึ้นกลับไปพักผ่อน กงชิงหยิน กับกงซิงวีก็ดื่มเหล้ากันไป
อันหลิงหยุนรู้สึกเบื่อหน่าย นั่งไปครู่เดียวก็หลับไป
เลย
กงชิงวี่เห็นอันหลิงหยุนหลับแล้ว จึงถามกงชิง หยินว่า “พี่รองไม่อยากแต่งพระชายารอง?” กงชิงหยินดื่มเหล้าไปหนึ่งจอกไม่ได้ตอบอันใด
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ