บทที่ 107 เขาต่างหากที่เป็นสุดยอดฝีมือ

เงานี้ไม่ใช่ใครอื่นมันคือสู่เสี้ยงหยาง

เมื่อเห็นว่าโอหยางเฟยเฟยพ่ายแพ้แล้ว แถมกำลังจะถูก หมาป่าดำสั่งสอน ลู่เสี้ยงหยางไม่สามารถทนต่อไปได้อีกต่อ ไป ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจอย่างเด็ดขาด

เมื่อเห็นการกระทำของลู่เสี้ยงหยาง จ้าวหรูเย็นก็ตกใจ ผู้ชายคนนี้กำลังทำอะไรอยู่? เขาเองก็ความสามารถไม่ถึง กลับทำตัวเป็นฮีโร่ช่วยสาวงาม ไร้เดียงสาจริงๆ

“อย่านะ ลู่เสี้ยงหยางกลับมาเดี๋ยวนี้” จ้าวหรูเย็นอดไม่ ได้ที่จะตะโกน

“โอ้ หมออัจฉริยะ คุณอยากโดนชกหรือไง?” วังเฉิงเจียงก็ ตะโกนเช่นกัน เมื่อพูดถึงการรักษาโรคและช่วยชีวิตผู้คน เขามีความเชื่อมั่นในตัวลู่เสี้ยงหยาง แต่เมื่อต้องต่อสู้แล้วลู่ เสี้ยงหยางไม่สามารถเอาชนะลูกพี่ลูกน้องของเขาได้ เขา กำลังที่กำลังยืนบื้ออยู่ตอนนี้ มันไม่ชัดเจนอีกหรือว่ากำลังหา เรื่องใส่ตัวแท้ๆ?

คู่เสี้ยงหยางยังคงไม่แยแส เขาเหล่มองหมาป่าสีดำ

หมาป่าสีดามองไปที่ลู่เสี้ยงหยางที่ปรากฏตัวต่อหน้า เขา สะดุ้งเล็กน้อย แล้วก็ยิ้มไม่หยุด ในเมื่อเด็กคนนี้กล้ามายืนตรงนี้ งั้นเขาก็จัดให้

“ติด ไอ้โง่ อีกเดี๋ยวก็จะได้ยินเสียงกระดูกตัวเองหักแล้ว” หมาป่าดำเผยใบหน้าน่ากลัวของเขา

โอหยางเฟยเฟยที่หลับตาอยู่ก่อนหน้านี้สังเกตเห็นบาง อย่างผิดปกติและลืมตาขึ้น

ทันใดนั้นลู่เสี้ยงหยางที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอก็สบตาเธอ

หา!

นี่คือ?

โอหยางเฟยเฟยสับสนเล็กน้อย ตาคนนี้ต้องการรับการ โจมตีของหมาป่าดำแทนเธอเหรอ

ในใจเธอรู้สึกซาบซึ้ง แล้วสายหัว ถอนหายใจอย่างช่วย

ไม่ได้

ผู้ชายคนนี้ต้องไม่มีสมองแน่ๆ เขาไม่สามารถแม้แต่จะ ชนะการต่อสู้ด้วยตัวเอง แล้วทำไมต้องยืนหยัดและรับการ โจมตีจากหมาป่าดำ

นี่มันหาเรื่องใส่ตัวชัดๆ?

“คนโง่ สอนแล้วไม่จำ” โอหยางเฟยเฟยด่าว่าลู่เสี้ยง หยางในใจของเธอ

ในเวลาเดียวกันหมาป่าสีดำที่เหยียบเท้าของโอหยางเฟยเฟยเตะลู่เสี้ยงหยางและกำลังจะล้มลงบนหน้าอกของเขา

ในที่สุดลู่เสี้ยงหยางก็ขยับตัวซูกำปั้นขึ้นแล้วตบหมัดเบาๆ

เมื่อดูฉากนี้โอหยางเฟยเฟยแทบจะกระโดดขึ้นจากพื้น ด้วยความโกรธ

เด็กคนนี้ไม่เข้าใจพื้นฐานของการต่อสู้จริงๆ แขนของเขา จะไปต้านกับชาได้ยังไง ชาใช้ขาแล้ว แต่เขายังใช้หมัด ทำ แบบนี้ก็เหมือนเอากรวดไปกระแทกหินไม่ใชข่หรือ?

“อิ่ม สมองไม่แล่นเลย ถูกเตะก็ควรแล้ว” โอหยางเฟยเฟย

พิมพา

ตูม!

ทันใดนั้นเสียงที่น่ากังวลก็ดังขึ้น

หมัดของลู่เสี้ยงหยางและเท้าของหมาป่าต่ำสัมผัสกัน เกิน ความคาดหมายของทุกคนที่ลู่เสี้ยงหยางจับเท้าของหมาป่า ดำ แต่เขาไม่ได้รับบาดเจ็บเลย เขายืนนิ่งอยู่ตรงจุดนั้น แต่ ตรงกันข้ามทันใดนั้นหมาป่าสีดำก็ลอยออกไปเหมือนลูก เบสบอลที่ถูกตี

ดูม!

ร่างของหมาป่าสีดากระแทกเข้ากับผนังของคลินิกและ คลินิกดูเหมือนจะสั่นไป จากนั้นฝุ่นที่อยู่ด้านบนก็ตกลงอย่าง

รุนแรง
ฟุบ!

ในวินาทีต่อมาหมาป่าสีดำก็ล้มลงกับพื้น อาเจียนเป็น เลือดเต็มปาก ใบหน้าของเขาดูน่าสังเวชอย่างยิ่ง

รอบข้างเงียบงัน!

เมื่อลู่เสี้ยงหยางเคลื่อนไหวเขาก็จัดการหมาป่าตาได้ใน

ครั้งเดียว

“ตายล่ะ เป็นไปได้ยังไง” โอหยางเฟยเฟยแทบจะตาถลน ออกจากเบ้า ผู้ชายคนนี้ลู่เสี้ยงหยางไม่ใช่ว่าถูกเธอเตะจน ลอยไปไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงจัดการหมาป่าดำที่ทรงพลังได้ ล่ะ?

ไม่น่าเชื่อ ความไม่เชื่อผุดขึ้นกลางใจของโอหยางเฟยเฟย

“โอ้ พระเจ้า ฉันเห็นอะไร” จ้าวหรูเย็นประหลาดใจมากจน ปิดปากของเขา ดวงตาของเธอเบิกกว้าง

เดิมคิดว่าสู่เสี้ยงหยางมีความเชี่ยวชาญด้านการแพทย์ เท่านั้น แต่ไม่คิดเลยว่าเขาจะแข็งแกร่งขนาดนี้ แม้แต่ยอด ฝีมือเทควันโดสายดำก็ไม่หลุดรอดเงื้อมมือเขาเหรอ

แม้ว่าเธอจะไม่ได้เรียนเทควันโด แต่เธอก็รู้ดีว่าเทควันโด สายดำนี้ไม่ใช่เรื่องที่จะจัดการกันได้ง่ายๆเลยนะ

ประโยคนี้ยืนยันได้อย่างไม่ต้องสงสัย ไม่ใช่ว่าคู่ต่อสู้ อ่อนแอเกินไป แต่สู่เสี้ยงหยางแข็งแกร่งเกินไปต่างหาก
“เขี่ย ตุดันมาก” วังเฉิงเจียงสูดหายใจเข้าอย่างรุนแรง หน้าอกของเขากระเพื่อมอย่างรวดเร็ว เดิมที่ลู่เสี้ยงหยางมี ความเชี่ยวชาญด้านการแพทย์และเขาชื่นชมสู่เสี้ยงหยางอยู่ แล้ว แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าลู่เสี้ยงหยางจะมีพลังมากขนาด นี้ เขาล่ะอยากจะก้มหัวให้คุณลู่จริงๆ

“อัมพาต มันเกิดขึ้นได้อย่างไร นายของเราไม่สามารถ เอาชนะเขาได้” เด็กฝึกของหมาป่าสีดำจ้องมองกันและกัน ด้วยดวงตากลมโต

ถ้าพวกเขาไม่ได้เห็นมันด้วยตาของพวกเขาเอง พวกเขา คงไม่เชื่อแน่ๆว่าเจ้านายที่ทรงพลังมากของพวกเขาจะต้อง พ่ายแพ้ให้กับเด็กผมเหลือง

หมาป่าสีดำที่นอนอยู่บนพื้นอย่างลำบากและแทบจะ อาเจียนเป็นเลือด ในเวลาเดียวกันเขาก็ตกใจมาก

เมื่อครู่ลู่เสี่ยงหยางต่อยเขาที่เท้า เขาเหมือนมีภาพลวงตา ว่าราวกับเขาถูกรถชนมาอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็ยังไม่ทัน ได้ตอบโต้ก็ลอยลิ่วออกไปซะก่อน

“โอ้ พระเจ้าเจ้า ปีศาจอะไร ทำไมมีพละกำลังที่น่ากลัวเช่น นี้หมาป่าดำยิ่งคิดก็ยิ่งหวาดกลัว

คู่เสี้ยงหยางต่อสู้กับหมาป่าดำและส่ายหัวอย่างผิดหวัง เขาคิดว่าหมาป่าดามีพละกำลังพอสมควร เขาสามารถใช้ กลเม็ดบางอย่างเพื่อฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ของเขาให้เฉียบคมขึ้น แต่เขาไม่คาดคิดว่าหมาป่าสีดำจะบอบบางเหมือน กากเต้าหู แค่หมัดเขาก็รับไม่ได้

เพี้ยะๆๆ

ลู่เสี้ยงหยางยังคงเดินไปหาหมาป่าดำ

ดวงตาของหมาป่า ดำหดตัวลงอย่างรวดเร็วและเขาก็คิด ได้ว่าจะต้องเจอกับสถานการณ์แบบไหนต่อไป เขารีบ กระโดดขึ้นจากพื้นและก้มหน้าลงและพูดเบาๆ “ท่าน อาจารย์ ท่านนี้มีศิลปะการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมมาก ผมขอ คารวะ ช่วยยกโทษให้ผมสักครั้งจะได้มั้ย”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ลู่เสี้ยงหยางที่ก้าวออกไปก็ถอยหลังกลับ ตอนนี้ฝ่ายตรงข้ามยอมแพ้แล้ว มันไม่ดีถ้าเขาจะต่อสู้ต่อไป

“หา เป็นคนแบบไหนเนี่ย คุณยอมแพ้ตั้งแต่ผมยังไม่ทันได้ ทำอะไรเลยนะ น่าเบื่อจริงๆ ” ลู่เสี้ยงหยางสำยหัวอย่างหัว เสีย

“.. ” โอหยางเฟยเฟยมีเส้นสีดำบนหน้าผากของเธอ

..”หมาป่าสีดำ,. %3D

… ” จ้าวหรูเย็น

H * วังเฉิงเจียง

เก่งอะไรเบอร์นั้นน่ะ? ทำไมรู้รู้สึกว่าเผด็จการเอาชะมากๆ? ลู่เสี่ยงหยางได้อธิบายคำเหล่านี้อย่างสมบูรณ์แบบ แล้ว

ก่อนหน้านี้ทุกคนคิดว่าเขาเป็นกุ้งตัวน้อย ดังนั้นเขาจึงถูก โอหยางเฟยเฟยเตะ แต่ความจริงเขาเป็นมังกรที่ซ่อนอยู่และ เขาไม่ต้องกังวลกับโอหยางเฟยเฟย เมื่อเขาออกแรงจริงๆ คนอย่างหมาป่าดำต้องยืนอยู่ข้างๆ

ใบหน้าของโอหยางเฟยเฟยร้อนและละอายใจ เธอ ต้องการหาช่องโหว่เข้าไป

เธอพูดโดยไม่อายปากว่าลู่เสี้ยงหยางเป็นขยะ ถ้า ปรมาจารย์อย่างลู่เสืี้ยงหยางเป็นขยะ เธอก็อาจจะไม่ต่าง จากขยะด้วยซ้ำ

“โอ้ ใครกันนี่ ผู้ชายคนนี้ร้ายกาจมาก” โอหยางเฟยเฟย คิดกับตัวเอง ใบหน้าของเธอแสบร้อน

ลู่เสี้ยงหยางเพิกเฉยต่อการแสดงออกที่ประหลาดใจของ ทุกคน มองไปที่หมาป่าสีดำอย่างสงบเสงี่ยมและพูดเบาๆ “ความเสียหายทั้งหมดที่เพิ่งเกิดกับคลินิก คุณจะต้องชดใช้”

หมาป่าสีดำพยักหน้า “ได้ครับ ต้องเป็นแบบนี้อยู่แล้ว เพื่อ แสดงความเคารพต่อคุณ ผมจะชดเชยให้คุณสิบเท่า”

อะไรนะ?

ชดเชยสิบเท่า?
จ้าวหรูเย็นตกตะลึง

เมื่อเขามองไปที่ลู่เสี้ยงหยาง ดวงตาของเขาก็ลุกเป็นไฟ มากขึ้นและแทบรอไม่ไหวที่จะโผเข้ากอดเขา พี่ชายคนนี้ เผด็จการสุดๆ เพิ่งสัญญากับเธอว่าหมาป่าสีดำจะชดเชย ความสูญเสียทั้งหมด เธอมองว่ามันเป็นเรื่องตลก แต่ไม่คิด ว่ามันจะเกิดขึ้นในตอนนี้