บทที่ 134 คนมีความสามารถในประเทศต้าเหลี
ยง
“เสด็จแม่ ลูกสะใภ้ผิดไปแล้ว เสด็จแม่โปรดให้
โอกาสลูกสะใภ้สักครั้ง ลูกสะใภ้จะจัดการเรื่องนี้อย่าง
ดีเอง” ขุนฉูฉูร้องไห้ออกมา
ฮั่วไท่เฟยมองต่ำลงไป ตาชั้นเดียวนั้นช่างเฉียบ
คม
“ไม่ต้องแล้ว ข้าจะจัดการเรื่องนี้เอง เจ้าออกจาก วังแล้วกลับไปที่ตระกูลจุนของเจ้าทันที นำเรื่องทุก อย่างที่ข้าได้ทำและพูดไปบอกกับราชครูจุน พูดน้อย ไปคำหนึ่ง ข้าจะไม่ละเว้นเจ้า ส่วนหยินเอ๋อ หลายวันมา นี้ข้าไม่สบาย อ๋องตวนต้องอยู่ดูแลปรนนิบัติรับใช้ข้า”
“เพคะ” จุนฉูฉูเพิ่งจะลุกขึ้นมา ไม่กล้าแสดงความ น้อยใจและไม่เต็มใจออกมาแม้แต่น้อย คำนับ “ลูก สะใภ้ขอกลับไปก่อน ท่านอ๋องมาถึง ฝากเสด็จแม่บอก ท่านอ๋อง ตระกูลจุนมีธุระเรียกใช้ หม่อมฉันรีบกลับไป ไม่อาจอยู่ปรนนิบัติรับใช้เสด็จแม่ได้”
“ไปเถอะ”
ฮั่วไทเฟยไม่อยากจะไปมองจุนฉูฉูด้วยซ้ำ ถึงแม้ ในใจจุนฉูฉูจะโกรธแค้น แต่ก็ทำได้หันหลังจากไป จุนฉูฉไปแล้วอ่องตวนเพิ่งมาถึงวังฮั่วหยาง มาถึงวังฮั่วหยางไม่เห็นจุนฉูฉูอ๋องตวนรู้สึกแปลกใจ “เสด็จแม่ ฉูฉูล่ะ?
“คนจากจวนราชครูจุน มาบอกว่ามีเรื่องด่วน กลับ ไปแล้ว ทำไม? ไม่ได้บอกเจ้า?” สีหน้าฮั่วไท่เฟยไม่ พอใจ น้ำเสียงเหมือนตั้งคำถาม
เพื่อปกป้องจุนฉูฉอ๋องตวนรีบเร่งตอบว่า “บอกแล้ว
แต่หม่อมฉันลืมไป ดูความจำของหม่อมฉันสิ ยิ่งอยู่ยิ่ง แย่แล้ว” “ฮีกลัวจะไม่ใช่เจ้าความจำแย่หรอก เจ้าคิดจะ ทำให้ข้าอกแตกตายสิไม่ว่า” ฮั่วไท่เฟยเอนนอนลงบน
เก้าอี้นอนกุ้ยเฟย จัดความเรียบร้อยของเสื้อผ้า ไอ
ออกมาสองครั้ง
อ๋องตวนรีบไปดูฮั่วไท่เฟย “เสด็จแม่ ท่านเป็นอัน ใด?”
“เป็นอันใด? เจ้ายังกล้าถามอีก เจ้าไม่ทำให้แม่ อกแตกตาย เจ้าคิดแต่จะเอาใจพระชายาเอกจน ทำลายพระชายารองงั้นหรือ อันกั๋วกงเป็นคนระดับ ไหน เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนมากมายเท่าไหร่อยากจะ แต่งงานกับลูกสาวตระกูลหยุน ข้าต้องแบกหน้าพูด เรื่องแต่งงานกับอันกั๋วกง เจ้ากลับทำให้เขามาหาข้า ครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อยกเลิกการแต่งงาน
เจ้าทำให้ข้าเสียหน้าหมดแล้ว เจ้าจะทำให้ข้ารู้สึก อุ่นใจหน่อยไม่ได้หรืออันใด ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปข้าคง อยู่ไม่ถึงปีหน้า ไปพบกับเสด็จพ่อเจ้าดีกว่า” ฮั่วไท่เฟย พูดแล้วก็ร้องไห้ออกมา อ่องตวนเป็นคนกตัญญู รีบร้อนลุกขึ้นนั่งลงบนเก้าอี้นอนกุ้ยเฟยแล้วปลอบโยน
ฮั่วไท่เฟยร้องไห้ไปสักพัก กล่าวต่อว่า “เจ้าก็อยู่ที่ นี่ให้ข้าก่อน อีกเดี๋ยวข้าจะให้คนไปตามหลานรักขอ งอันกั่วกงมา พวกเจ้าคบหาดูใจกันให้ดี หากนางยังไม่ พอใจ ข้าจะให้เจ้าหย่ากับจุนฉูฉูซะ เป็นถึงพระชายา เอก แค่พระชายารองคนหนึ่งยังรับไว้ไม่ได้ พระชายา แบบนี้ ไม่มีก็ช่าง”
“เสด็จแม่…” อ๋องตวนรู้สึกหมดหนทาง
“ข้ารับปากเจ้าได้ จะไม่ให้นางลำบากใจ แต่เจ้าก็ อย่าทำให้ข้าลำบากใจ หากอันกั่วกงยกเลิกการ แต่งงาน ข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?”
ฮั่วไท่เฟยกล่าวอย่างน้อยใจ อ๋องตวนไม่รู้จะทำยัง อันใด ได้แต่ตอบตกลง ให้หยุนโล่ชวนเข้าวัง พวกเขา คบหาดูใจกันหลายวัน
แต่เขากลัวว่าจุนฉูฉูจะเข้าใจผิด ก่อนจะมีเรื่อง เลยแจ้งจุนฉูฉูก่อน ให้คนนำจดหมายฉบับหนึ่งไปแจ้ง กับจุนฉูฉู
อันหลิงหยุนไปยังพระตำหนักเฉาเพิ่งพบหวางฮอง ไท่เฮา ทันได้พบกับกั๋วจิ้วใหญ่หวางหวยเต่๋อพาจวิ้นจู่ ฉงหยางเข้าวังน้อมทักทายหวางฮองไท่เฮา
อันหลิงหยุนเดินเข้าประตูไปมองเห็นทั้งสองนั่งอยู่ กับหวางฮองไทเฮา รู้สึกถึงความกดดัน หวางฮองไทเฮาเรียกนางเข้าไปนั่งข้างหน้า อันหลิงหยุนทักทายหวางหวยเต๋อกับจวิ้นจู่ฉงหยาง เสร็จ ถึงไปนั่งด้านล่างหวางฮองไทเฮา
กงชิงวี่แค่กล่าวทักทาย เดินตรงไปนั่งข้างอันหลิง หยุน
หวางฮองไท่เฮามองกงชิงวี่ครู่หนึ่งด้วยความไม่ พอใจ “ที่ทางเยอะแยะ เจ้าจำเป็นต้องนั่งตรงนี้หรือ?
… “กงชิงที่ไม่ตอบอันใด ในทางกลับกันกลับ ดูความคึกคักอย่างใจเย็น
อันหลิงหยุนยอมใจจริงๆ คนๆนี้ทำไมช่างดื้อรั้น เหมือนเนื้อที่เคี้ยวยังอันใดก็ไม่ละเอียด จะทำกระไรก็ ไม่ยอม “น้าชายเจ้าบอกว่าตอนอยู่ในราชสำนักเจ้าดูยิ่ง
ใหญ่มากเลย กดหัวน้าชายเจ้าลงไปเลย มีเรื่องแบบนี้
หรือ?”หวางหวงไท่เฮากล่าวถาม
กงชิงวี่กล่าวอย่างไม่แยแส “เรื่องนี้พูดแล้วความ ยาว หม่อมฉันก็แค่ทำเต็มที่ ในราชสำนักไม่มีพ่อลูก ก็ แค่นั้น”
“เจ้าช่างกล้าทำกล้ารับ” หวางฮองไท่เฮากล่าว อย่างไม่สบอารมณ์
จวิ้นจู่ฉงหยางกล่าวต่อทันที “ที่เราควรจะรู้สึก ยินดีนะเพคะ อ๋องเสียนสามารถรับผิดชอบหน้าที่ด้วย ตัวเองได้ เป็นความโชคดีของประเทศต้าเหลียง”
“ก็เพราะได้พึ่งพาพวกเจ้าแหละ ถ้าไม่อย่างนั้นลำพังหนุ่มน้อยคนหนึ่งอย่างเขา จะสามารถทำอันใด ได้ จากนี้ยังต้องพึ่งพวกเจ้าให้ดูเขาให้ดี อย่าให้สร้าง ปัญหาอันใดออกมา
เวลานี้ฮ่องเต้มีทายาทแล้ว วันข้างหน้าเขาซึ่งเป็น อุปราชกลัวว่าคงต้องช่วยเหลือการปกครองของฮ่องเต้ ทั้งสองสมัย จะทำยังอันใดหากไม่ได้รับการอบรมสั่ง สอนที่ดี?”
“ไท่เฮาตรัสถูกต้องเพคะ” จวิ้นจู่ฉงหยางตอบ อย่างเห็นด้วยอย่างยิ่ง
หวางหวยเต๋อลุกขึ้นยืน “ไท่เฮา ข้าขอทูลลา เรื่อง ที่พูดก่อนหน้าข้าจำไว้แล้ว”
“อืม กลับเถอะ”
หวางฮองไท่เฮาเอ่ยเบาๆ จวิ้นจู่ฉงหยางก็ลุกขึ้น คำนับขอทูลลา
หวางฮองไท่เฮาลุกขึ้นยืนหลังจากที่ทั้งสองจากไป ชี้ไปที่หัวกงชิงวี่ “เจ้าเนี่ยนะ พูดจาให้เข้าหูไม่เป็น ถ้า ไม่มีน้าชายเจ้า เจ้าคิดว่าในราชสำนักจะมีคนเห็นหัว เจ้าหรือ? น้าชายเจ้าทำเพื่อช่วยเจ้า ตั้งใจทำให้เจ้า ลำบาก ไม่อย่างนั้น ตระกูลจุนกับตระกูลเสินมีหรือจะ ยอมอยู่เฉย
อันหลิงหยุนมองไป ประเทศต้าเหลียงเจริญ รุ่งเรืองใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล ทั้งในวังนอกวังก็มีคนเจ้า เล่ห์เหลี่ยมจัด ประเทศต้าเหลียงคนมีความสามารถมีมากมาย จะไม่ให้รุ่งเรืองได้กระไร
ตามหลักแล้ว ประเทศอื่นๆถ้ามีคนที่ต่อกรด้วย ยากสักคนสองคนก็ถือว่ามากพอแล้ว แต่ประเทศต้าเห ลียงมีคนที่ต่อกรด้วยยากมากมายขนาดนี้ ประเทศจะ อื่นมารุกราน ขุนนางฝ่ายบู๊มีท่านแม่ทัพพ่อของนาง กองทัพตระกูลเสินกับอังกั๋วกง ฝ่ายบุ๋นมีราชครูจุน เสินเฉิงเสี้ยง ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันรวมถึงกงชิงแค่นี้ก็ เหมือนราชสีห์ติกปีกแล้ว ยังมีหวางฮองไท่เฮากับฮั่ว ไท่เฟยอีก
พวกนางสู้กันแค่ในรัง หากประเทศเจอกับปัญหา พวกนางก็พร้อมรวมใจกันสู้
คนฉลาดย่อมทำแต่เรื่องฉลาด ไม่เหมือนกับพวก คนโง่ ที่เห็นแก่ผลประโยชน์เล็กน้อย
นางเลยบอกว่าว่าน้าชายจะทำให้หลานชาย ลำบากได้กระไร
กงชิงลุกขึ้น “เสด็จแม่ หม่อมฉันเหนื่อยแล้ว อยากกลับแล้ว”
“อิม กลับไปเถอะ หลายวันนี้เจ้าไม่ต้องมาน้อม ทักทายข้าแล้ว หยุนหยุนจะอยู่ข้าเอง” หวางฮองไท่เฮา จีบมืออันหลิงหยุนเตรียมตัวจากไป กงชิงวี่หลบตาลง ไม่ค่อยจะพอใจ
“หม่อมฉันให้คนคำนวณดูแล้ว สองสามวันนี้ ร่างกายพระชายาเหมาะแก่การตั้งครรภ์ เสด็จแม่จะให้หม่อมฉันกลับจวน?” กงชิงวี่รู้สึกแปลกใจ หวางฮองไทเฮาติดกับเรื่องนี้จริงๆ “จริงหรือ?”
“หม่อมฉันก็ฟังที่หมอจวนพูด รายละเอียดหม่อม ฉันก็ไม่ทราบเท่าไหร่ ใครจะไปรู้ หม่อมฉันไม่ได้เป็น หมอ” กงชิงวี่หลอกหวางหวงไท่เฮา
หวางฮองไทเฮามองไปทางอันหลิงหยุนทันที “มี เรื่องนี้จริงหรือ?
เป็นจริงที่ว่าแม่จะรู้จักลูกตัวเองดีที่สุด หวางฮอง ไท่เฮารู้จักกงชิงดีพอ
เพื่อที่จะไม่ต้องอยู่ในวังอันหลิงหยุน ร่วมมือเต็มที่ “กราบทูลเสด็จแม่ ลูกสะใภ้ก็ได้ยินมาแบบนั้น หมอ จวนมาดูให้ ไม่กี่วันก่อนหลังจากกลับจากวังเสด็จแม่ ท่านอ๋องให้คนมาจับชีพจรหม่อมฉันทุกวัน เหมือนเป็น งานที่ได้รับมอบหมาย ทุกวันต้องทำเรื่องแบบนั้น ยัง บอกอีกว่าอย่าให้พลาดวันที่ดีที่สุดไป”
อันหลิงหยุนก้มหัวลง หน้าแดง
คิ้วกงชิงที่สวยดั่งภาพวาด เม้มปากแล้วยิ้ม
หวางฮองไท่เฮามองหน้าลูกชายที่หมกมุ่นเรื่อง อย่างว่า หากกำลังหลงใหลได้ปลื้มก็อาจจะทำเรื่อง แบบนี้จริง ข้าวใหม่ปลามันทุกคู่ก็เป็นแบบนั้น
“ใครอยู่ด้านนอก ตามตัวหมอหลวงสู่มา ให้เขามา จับชีพจรพระชายาเสียน” ใช่ว่าจะหลอกหวางฮวงไท เฮาได้ง่ายๆ ลูกชายคนนี้ของนางนางรู้จักดีที่สุด
ไห่กงกงรีบร้อนไปตามตัว อันหลิงหยุนใจเต้นไม่ เป็นจังหวะ คงทำได้แค่ลองปรับเปลี่ยนระบบใน ร่างกาย ดูแลร่างกายตัวเองให้ดี
หวังว่าช่วงสองวันนี้จะเป็นช่วงตกไข่ หวังว่าหมอ หลวงสมัยโบราณจะคำนวณออกมาได้
กงชิงวี่เลิกคิ้วมองไปยังประตูวัง หมอหลวงฮูู่รีบมา ถึงพระตำหนักเฉาเฟิ่งโดยเร็ว
อันหลิงหยุนนั่งลง หมอหลวงฮู๋จับชีพจร หมอหล
วงฮูตรวจดูสักพัก ลุกขึ้นกราบทูล “ทูลไทเฮา สองสาม
วันนี้แหละพ่ะยะค่ะ”
“จริงหรือ”
หวางฮองไทเฮาดีใจจนออกนอกหน้า เหมือนกับ ได้หลานชายแล้วอย่างงั้นแหละ
อันหลิงหยุนรู้สึกโล่งออก คิดไม่ถึงว่าระบบใน ร่างกายจะปรับไปตามความคิดของนาง นางค่อนข้าง จะประหลาดใจ
“ไห่กงกง ตบรางวัล” หวางฮองไทเฮาดีใจ ตบ รางวัลให้หมอหลวงอู๋
หมอหลวงสู่กำลังจะออกไป ถูกกงชิงวี่เรียกตัวไว้ “หมอหลวง”
หมอหลวงอู่ทองไปทางกงชิง วี่ “อ่องเสียน” “อย่าเอ่ยเรื่องนี้กับผู้ใด ข้าไม่อยากให้มีอันใดผิดพลาด ร่างกายพระชายาตวนเยือกเย็น ก่อนหน้านั้น พระชายาเสียนก็พูดแบบนี้ ช่วงนี้อาการพึ่งจะดีขึ้น หน่อย ข้าไม่อยากให้คนเข้าใจผิด หมอหลวงยฮู๋เข้าใจ หรือไม่?”
“ข้าน้อยเข้าใจ”
หมอหลวงอู่ทองหวางฮองไทเฮาที่สีหน้าราบเรียบ หลังจากที่หมอหลวงสู่ไปแล้วหวางฮองไทเฮา
ถึงจะทูลลา
ตบมืออันหลิงหยุนเบาๆ ให้คนรอบข้างถอยออกไป
มองไปทางกงชิงวี่
“รี่เอ่อ เจ้ามีเรื่องปิดบังแม่ใช่หรือไม่?”
“เสด็จแม่ หม่อมฉันแค่รู้สึกว่าพึงระวังเอาไว้ดีที่สุด หากหม่อมฉันไม่มีทายาท คงไม่ต้องสนใจเรื่องพวกนี้ แต่หากมีคนบางกลุ่มไม่อยากให้หม่อมฉันมีทายาท หม่อมฉันก็รู้สึกว่า บางเรื่องก็มีความสำคัญ”
“อืม ก็พอเหตุผล”
หวางฮองไทเฮาพยักหน้า มองไปทางอันหลิงหยุน “พอแล้ว กลับไปเถอะ”
หวางฮองไทเฮาปัดมือไปมา เป็นการแสดงว่าให้ อันหลิงหยุนกับกงชิงวี่ออกจากวังไปได้ ทั้งสองจึงออก จากพระตำหนักเฉาเพิ่งไป
ก่อนออกจากวังอันหลิ่งหยุนทิ้งน้ำยาสำหรับล้าง มือไว้ให้หวางฮองไทเฮา อธิบายชัดเจนแล้วจึงกลับไป
หวางฮองไทเฮาลองใช้ดู มือเนียนนุ่มลื่นมาก อารมณ์เลยดีไม่น้อย ไม่รอให้อันหลิงหยุนออกจากวัง สั่งไห่กงกงนำกำไรหยกฝังทองคู่หนึ่งมาให้
รับเอากำไรมาอันหลิงหยุนรู้สึกว่าหนัก ส่งให้กงชิง วี่ช่วยถือ “ท่านอ๋องรับไปเถอะ”
“ของให้เจ้า ข้าไม่ช่วยถือ ใส่ไว้เลย” พูดขณะใส่ กำไรให้อันหลิงหยุนไป
ไห่กงกงยิ้มแล้วกล่าวว่า “อ๋องเสียน พระชายาเสีย นฟ้ามืดแล้ว เดินในวังลำบาก ข้าน้อยไปส่งพวกท่าน”
“ขอบคุณกงกงมาก”
กงชิงวี่กล่าวขอบคุณ ทั้งสามออกไปพร้อมกัน
อันหลิวหยุนถาม “กงกง วันนี้ในวังมีเรื่องอันใด ใหม่ๆหรือไม่?”
กงชิงขี่มองไป ผู้หญิงคนนี้ยิ่งอยู่ก็ยิ่งฉลาดหลัก แหลม
ไห่กงกงรู้สึกยินดี ความคิดของเขาไม่เสียแรง เปล่า
“ไม่มีเรื่องใหม่ๆหรอก มีแต่เห็นตอนพระชายาตวน ออกมาจากวังฮั่วหยาง โดนตีหัวบวม ได้ยินว่าฮั่วไท่เฟย ทำน้ำชาร้อนหกใส่ แต่เรื่องนี้อ่องตวนไม่รู้เรื่อง”
“ออ” อันหลิงหยุนมองกงซิงวี่แวบหนึ่ง ไม่แสดง อาการจากนั้นถามคำถามต่ออีกสองสามข้อ พอถึงหน้าวังอันหลิงหยุนกับกงชิงวี่ก็จากไป พอขึ้นรถม้าอันหลิงหยุนไปดูกงชิงวี่ “ตีนางทำไม”
“หลายวันนี้อังกั๋วกงเข้าวังมาแล้วหลายครั้ง จะ ยกเลิกงานแต่งกับฮั่วไท่เฟย เรื่องนี้ทำให้ฮั่วไท่เฟย นอนป่วยหลายวันแล้ว
อ่องตวนกับพระชายาตวนวันนี้มาเฝ้าฝ่าบาท เพราะเรื่องนี้แหละ ฝ่าบาทเรียกพบพวกเขาเพื่อ สอบถามเรื่องนี้แหละ ฮั่วไทเฟยไม่ยอมให้ยกเลิกการ แต่งงาน นอนป่วยไม่หาย
อันกั๋วกงคิดว่าเป็นเพราะฮั่วไท่เฟยตั้งใจไม่ยอม ยกเลิกการแต่งงาน เมื่อวานหลังกลับจากเข้าเฝ้าถวาย งานเช้าอันกั๋วกงก็ไปหาฝ่าบาท ฝ่าบาทปิดประตูไม่ ยอมให้เฝ้า วันนี้ก็ไปหาฝ่าบาทอีก ฝ่าบาทก็ยังไม่ให้ เฝ้าอีก
ฝ่าบาทจะถามพวกเขามั้ง” กงชิงวี่อธิบายมือไม้อยู่ ไม่นิ่ง ขึ้นไปถอดเสื้อผ้าอันหลิงหยุน วางแผนทำเรื่อง โล้สำเภา
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ