บทที่ 100 จางเชี่ยวเทียนตาย

ทุกคนล้วนแต่คิดไม่ถึงว่า ตอนนี้คนที่พ่ายแพ้จะเป็นกลาย

เฉินเหาจริงๆ

แม่งเอ๊ย?

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

พวกลูกศิษย์ของเฉินเหาต่างพากันขยี้ตาสงสัยว่าพวกเขา

จะตาฝาดไปแล้ว

“บ้าชิบ เป็นอย่างนี้ได้ยังไง?” ถังหลงกลืนน้ำลายหนึ่งอีก

เฉินเหาเป็นเจ้าของศูนย์ศิลปะการต่อสู้อันดับหนึ่งของปิน เหอไม่ใช่หรือไง?

ทำไมถึงได้อ่อนแออย่างนี้ ถูกจางเซี่ยวเทียนโจมตีแค่สอง สามครั้งก็อยู่ในสภาพที่น่าอับอายเช่นนี้แล้ว

เหงื่อเย็นไหลลงมาจากหน้าผากของถังหลง

“ฮ่าซ่า ถังหลง ลองมองดูสิ พวกหมาและแมวทั้งหมดนี้แก ไปหามาจากไหนกัน แกคิดว่าพวกเขาจะเทียบฉันได้งั้นเห รอ?” จางเสี่ยวเทียนเงยหน้าขึ้นและหัวเราะดังลั่น ท่าทาง เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจอย่างเห็นได้ชัด

ในหน้าของถังหลงเป็นสีดำคล้ำ ท่าทางไม่เป็นธรรมชาติและมองไปที่เสี้ยงหยางอย่างไม่รู้ตัว เติมทีเรียกเขามาเพื่อ จัดการ คิดไม่ถึงเลยว่าตอนนี้จะต้องฝากความหวังเอาไว้ที่

เขา

“ลูกพี่ คุณดูสิ จะทำยังไงกับเรื่องนี้ดี?” ถังหลงเอ่ยถาม ความเห็น

สู่เสี้ยงหยางหรี่ตาแล้วดอบอย่างสบายๆว่า : “ไม่เป็นไร แค่มดเท่านั้นเอง”

ห้ะ?

มด?

เฉินเหาที่ถูกทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัสแทบจะลุกขึ้นมาดำ แม่แล้ว ว่าลูกของคุณมันขี้โม้อวดเก่งเกินไป ตัวข้าที่เป็น เจ้าของศูนย์ศิลปะการต่อสู้อันดับหนึ่งของเมืองปินเหอก็ ต้านทานหมัดของจางเชี่ยวเทียนไม่ไหว แล้วแกที่เป็นอย่างนี้

ใช้นิ้วเดียวก็ฆ่าแกทิ้งได้แล้ว

“เชี่ย แกล้งทำอะไรอยู่?” พวกลูกน้องของเฉินเหาก่นต่า ในใจอย่างอัดอั้นจนแทบจะทุ่มตัวลงบนพื้น

จางเซี่ยวเทียนยิ้มเหี้ยมเกรียม “ช่าฮ่าฮ่า ถังหลง ดูแล้วคน

พวกนี้ที่แกหามาจะแย่ลงไปเรื่อยๆเลยนะ เพราะว่ามันเป็น

อย่างนี้ คืนนี้ก็ให้ฉันส่งแกลงนรกเถอะ” วินาทีต่อ จู่ๆเสียงหัวเราะก็หยุดลงกะทันหัน แล้วหันไปทางลู่เลี้ยงหยาง พร้อมกับพูดอย่างโหดเหี้ยมที่สุดว่า : “ใน เมื่อแกมันกล้าดีนัก ถ้าอย่างนั้นก็ให้ฉันส่งแกลงนรกก่อน

แล้วกัน”

เสียงยังไม่ทันจะสิ้นสุดลง เขาก็เคลื่อนไหวแล้ว

ซึงตึงตึง!

เท้าทั้งคู่ที่เหยียบลงบนพื้น ราวกับสัตว์ร้ายที่กำลังโกรธ พุ่งเข้าใส่ลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางเอาสองมือไพล่หลังอย่างไร้ความรู้สึก และรอ

อย่างสงบ

คนอื่นที่เห็นภาพเหตุการณ์ตอนนี้กลายเป็นตกใจกลัว อย่างมากจนไม่กล้าที่ทำอะไรเลย

ถังหลงแอบลูบเหงื่อเย็นๆของตนเอง ถ้าหากคืนนี้ลู่ส้ยง

หยางมีเหตุเภทภัยจนถึงตาย เขาก็ต้องตายเหมือนกัน! จางเสี่ยวเทียนมาถึงด้านข้างของลู่เสี้ยงหยางอย่าง รวดเร็ว ฝ่ามือเหล็กได้กางออก กรงเล็บพยัคฆ์ฉีกออกไปยัง

ทางลู่เสี้ยงหยาง ลู่เลี้ยงหยางเบี่ยงตัวไปทางซ้ายและขวา ร่างกายของเขา หลบเลี่ยงการโจมตีของจางเขี่ยวเทียนได้อย่างง่ายดาย

เป็นเช่นนี้อยู่หลายครั้ง จางเสี่ยวเทียนไม่ได้สัมผัสแขนเสื้อ

ของสู่เสี้ยงหยางเลย
“บ้าเอ๊ย เป็นอย่างนี้ได้ยังไง?” สีหน้าของจางเชี่ยวเทียน เปลี่ยนเป็นย่ำแย่ถึงขีดสุด

เติมทีเขามองว่า เขาใช้เพียงฝ่ามือเดียวก็ฟาดลู่เสี้ยง หยางให้ตายได้แล้ว แต่คิดไม่ถึงเลยว่าผู้ชายคนนี้จะรวดเร็ว มากขนาดนี้ แม้แต่แขนเสื้อไม่ได้แตะด้วยซ้ำ

“เฮ้ย! นี่นี่นี่มัน…ถังหลงประหลาดใจจนพูดไม่ออก สู่เสี้ยงหยางยังคงซ่อนเร้นกายไม่เปิดเผย

หลังจากนั้นไม่นาน

จางเชี่ยวเทียนได้ชัดฝ่ามือออกไปแล้วสิบกว่าครั้ง แต่ก็ยัง ไม่ประสบผลสำเร็จใดๆ และไม่สามารถทำร้ายลู่เสี้ยงหยาง ได้

จางเซี่ยวเทียนโมโหอย่างมาก จ้องเขม็งไปที่ลู่เสี้ยงหยาง แล้วคำรามว่า : “ไอ้หนู เป็นผู้ชายก็อย่าเอาแต่หลบสิวะ แน่ จริงก็มาต่อยกันซึ่งๆหน้า”

คู่เลี้ยงหยางยิ้มกว้าง : “เศษสวะ ฉันกลัวว่าถ้าสู้กับแก แก จะเป็นฝ่ายแพ้ก่อน”

จางเชี่ยวเทียนฮีดฮัดอยู่ในจมูก : “เลิกพล่ามซักที ไอ้เหี้ย

พวกเรามาสู้กันให้รู้ตำรู้แดงไปเลย”

“เอาเตอะ เพราะแกรีบร้อนหาที่ตายขนาดนี้ ฉันก็จะช่วย ให้แกสมหวัง” สู่เสี้ยงหยางส่ายหัว
“อวดดีนัก” จางเชี่ยวเทียนคำรามเสียงดังสั่น แล้วก้าวเท้า พุ่งเข้ามาทางลู่เสี้ยงหยาง เขารวดเร็วมาก แทบจะในพริบตา เขาก็มาถึงตรงหน้าของลู่เสี้ยงหยางแล้ว พละกำลังบนฝ่ามือ ทั้งสองข้างของเขาวิ่งขึ้นไปจนถึงขีดสุด เผยให้เห็นสีแดง จางๆ และผ่าลงกลางศีรษะของลู่เสี่ยงหยางทันทีทันใด

ที่ที!

ฝ่ามือยังไม่ทันจะตกลงมา ฝ่ามือที่รุนแรงก่อให้เกิดลมพัด ไปกระทบตัวและเสื้อผ้าของลู่เสี้ยงหยางจนเกิดเสียง

ลู่เสี้ยงหยางหรี่ตาลง ทันใดนั้นก็ระเบิดแสงออกมา และ เคลื่อนไหวมือทั้งสองข้าง

มือซ้ายยกขึ้น เปิดรับฝ่ามือที่ตกลงมา ส่วนมือขวายกขึ้น กำเป็นหมัดแล้วต่อยออกไปบนหน้าอก

หมัดนี้ดูเหมือนว่าธรรมดาไม่มีพิษสงอะไร ในสายตาของ ทุกคนเหมือนกับเด็กที่ต่อยหมัดออกไป

ถังหลงทอดถอนใจอย่างผิดหวังอีกครั้งและส่ายหัว ตู เหมือนว่าลู่เสี้ยงหยางจะเก่งในเรื่องของความเร็ว แต่ไม่เก่ง เรื่องความแข็งแกร่ง รูปแบบการต่อสู้ที่นุ่มนวลของเขาไม่ สามารถทำร้ายจางเสี่ยวเทียนได้เลย

“บ้าชิบ เจ้าเด็กคนนี้เหมือนพวกขี้ขลาด น่ากลัวทำได้แค่ หนีตายเท่านั้น” เฉินเหามีอารมณ์ตื่นเต้นจนเส้นเลือดทะลักแทบจะกระอักเลือดออกมา

ดูม!

ทันใดนั้นมีเสียงที่รุนแรงดังสะท้อนออกมา แต่กลับเป็น หมัดของลู่เสี้ยงหยางที่กระแทกลงไปบนหน้าอกของจาง เชี่ยวเทียน

ในตอนแรกใบหน้าของจางเซี่ยวเทียนเต็มไปด้วยความดู หมิ่น เขารับรู้ได้ว่าหมัดของลู่เสี้ยงหยางตกลงบนตัว ไม่ ทำให้เขาเจ็บหรือคันเลย

แต่ในเวลาต่อมา กล้ามเนื้อบนใบหน้าของเขาก็บิดเข้าหา กันอย่างไม่คาดคิด เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนเลยว่า หมัดของ ลู่เสี้ยงหยางมีแรงระเบิดเป็นจุดศูนย์กลางและเริ่มกระจายไป ทุกทิศทาง

มันเหมือนกับมีดินปืนระเบิดบนหน้าอกของเขา

เปรี้ยง!

ภายใต้แรงปะทะนี้ ไม่ว่าตัวของเขาจะหยุดนิ่งตรงที่ได ก็ตาม ทันใดนั้นก็จะปลิวไปทางด้านหลังทันที ราวกับเชือก ว่าวที่ถูกตัดขาด

ฟื้น!

จากนั้นร่างก็กระแทกพื้นทันที
หน้าอกจุกเสียดหาใดเปรียบ ในลำคอมีรสหวานแล้วก็

กระอักเลือดออกมากองใหญ่

เงียบเหมือนตาย!

คนทั้งสนามต่างเงียบสนิทเหมือนตาย!

ผลลัพธ์นี้เป็นสิ่งที่พวกเขาไม่เคยคาดคิดมาก่อน

ในความคิดของพวกเขา ลู่เสี้ยงหยางจะต้องถูกจางเทียนมอบความพ่ายแพ้ให้

แต่ว่าตอนนี้ แม้แต่มือของลู่เสี้ยงหยางเอง จางเชี่ยวเทียน ยังไม่ได้เข้าไปใกล้เลย

“แม่งเอ๊ย พระเจ้า ต้องมีพละกำลังที่แข็งแรงขนาดไหนถึง จะทำแบบนี้ได้” ถังหลงและคนอื่นๆยังคงสูดหายใจเย็น เยือกไม่หยุด รับรู้ได้ถึงมุมมองใหม่ตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ให้ตายเถอะ ยอดฝีมือคนนี้ทะลุมาจากที่ไหนกันนะ?” จางเสี่ยวเทียนคิดอยากตายเสียแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าถังหลง จะซ่อนยอดฝีมือเช่นนี้เอาไว้ข้างกาย ถ้าหากว่าเขารู้ก่อนหน้า นี้คงไม่วิ่งมารนหาที่ตาย

“ให้ตายเถอะ เขาเขาเขา ไม่คิดเลยว่าเขาจะเป็นยอด ฝีมือ” เฉินเหาตะโกนในใจ แล้วรู้สึกได้ว่าลมหายใจในใจ นั้นเดือดพล่าน แล้วทำให้เขาช็อคจนสลบไป

หลังจากที่หยางโจมตีจางเสี่ยวเทียนอย่างรุนแรงด้วยการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียวแล้ว ภายในดวงตาของ เขามีประกายแห่งการฆ่า เขาเริ่มก้าวเดินเข้าไปหาอย่างต่อ เนื่องโดยไม่หยุดพัก

กับศัตรูแล้วนั้นเขาไม่เคยใจอ่อนแม้แต่นิดเดียว

จางเสี่ยวเทียนพยายามที่จะลุกขึ้นจากพื้น เขาป้องกันลู่เสี้ ยงหยางเต็มที่และเริ่มถอยหนี และหาโอกาสที่จะล่าถอยไป อย่างเห็นได้ชัด

แต่นำเสียดายที่ลู่เสี้ยงหยางไม่ให้โอกาสแก่เขา เพิ่งจะ เดินไปได้สองก้าวจู่ๆเขาก็เร่งความเร็วขึ้น เขากวาดร่างจาง เสี้ยวเทียนเหมือนลมกรรโชก

รูม่านตาของเขาเล็กลงในทันที เขาหันหลังกลับแล้วเริ่มวิ่ง

ตูม!

แต่เพิ่งจะก้าวเท้าออกไปด้านหน้าเพียงก้าวเดียว ก็มีเสียง ดังขึ้นที่ด้านหลังของเขา

ร่างนั้นปลิวออกไปเหมือนถูกไม้เบสบอลดี วาดเป็นเส้น โค้งพาราโบล่ากลางอากาศแล้วชนเข้ากับกำแพง

กำแพงถล่มลงมา ร่างของจางเสี่ยวเทียนกระเด้งกลับมา

กระแทกพื้นอีกครั้ง ส่วนเอวบิดเบี้ยวจนหักไปแล้ว

“นี่มันคือวิชาป้องกันตัวชนิดไหนกัน?” จางเชี่ยวเทียนกลั้น ลมหายใจภายในปากแล้วเอ่ยถามออกมา
แต่ก่อนที่ลู่เสี้ยงหยางจะตอบ จางเสี่ยวเทียนก็กระอัก เลือดออกมาอีกครั้ง แล้วสิ้นลมหายใจ

เห็นการฆ่าที่เด็ดขาดเช่นนี้ของลู่เสี้ยงหยางแล้ว หนัง ศีรษะของถังหลงก็ชาหนีบขึ้นมา แล้วจะกล้าคิดแผนชั่วอีกได้ ยังไง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ