บทที่ 97 เจ้านายซุปเปอร์สตาร์ที่มาช้า

หลังจากที่ซูเยียนรันตกลงไปในอ้อมแขนของตนเอง ลู่เสี้ยง หยางก็ตกตะลึง บนตัวสามารถรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นและ สัดส่วนที่มีความยืดหยุ่นเต็มที่ของซูเยียนรัน ที่จมูกได้กลิ่น หอมจางๆราวกับกลิ่นกล้วยไม้ที่เจาะลึกเข้าไปในหัวใจจน สดชื่น

โอ้!

ลู่เสี้ยงหยางต้องมนตร์ไปชั่วขณะ เขาก้มหัวลงโดยไม่รู้ตัว น่าเสียดายอย่างมาก จากองศาที่เขามองลงไปสามารถมอง เห็นร่องอกที่ลึกซึ้งนั้นได้

ปัง!

หัวใจของลู่เสี้ยงหยางเต้นอย่างรุนแรงราวกับถูกทุบด้วย ต้อนยักษ์ อาการช็อคนี้ยากที่จะอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้

ในเวลาเดียวกันซูเยียนรันที่อยู่ในอ้อมแขนของลู่เสี้ยง หยางก็สังเกตเห็นสายตาของลู่เสี่ยงหยาง ใบหน้างามเลื่อง ชื่อนั้นปรากฏเส้นเลือดฝาดสีแดงก่ำ หัวใจเต้นอย่างรุนแรง ในทรวงอก ราวกับว่าสามารถโผล่ออกมาจากลำคอได้ทุก เมื่อ

ถึงแม้ว่าเธอจะชอบความรู้สึกนี้มาก แต่เธอก็ไม่กล้าที่จะอาลัยอาวรณ์ รีบผละออกจากอ้อมแขนของลู่เสี้ยงหยาง

“ประ ประธานมู่ ขอโทษค่ะ ที่เมื่อกี้ฉันทำตัวหยาบคาย” ซูเยียนรันรีบกล่าวขอโทษต่อสู่เสี้ยงหยาง ใบหน้าสวยแดง ระเรื่อราวกับลูกพืชที่สุกงอม ทำให้ผู้คนอดไม่ได้ที่จะอยาก กัด

ตึกตัก!

คนโดยรอบที่เป็นผู้ชายเหมือนกันจำนวนไม่น้อยพากัน กลื่นน้ำลาย มองเห็นท่าทางที่ขวยเขินของซูเยียนรันเช่นนี้ แล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะลูบคลำเธอ

แต่เหล่าสุภาพสตรีเหมือนกันต่างก้มหน้าลงด้วยความ อับอาย รูปร่างหน้าตา และรัศมีของพวกเธอล้วนแต่เทียบไม่ ได้กับซูเยียนรัน

สู่เลี้ยงหยางยิ้มให้ซูเยียนรัน และแสดงท่าทางว่าไม่เป็นไร จากนั้นก็มองไปที่ สวีข่ายหรัน พร้อมกับกล่าวว่า : “ตอนนี้ คุณมีทางเลือกสองทาง หนึ่ง ออกไปอย่างเปิดเผย สอง ให้ เกียรติในสิ่งที่คุณเพิ่งจะพูดไป”

ทันทีที่พูดคำนี้ออกไป ทุกคนต่างมองไปที่สวีข่ายหรันด้วย ความเพลิดเพลิน ผู้ชายคนนี้กล้าที่จะล่วงเกินลู่เสี้ยงหยาง ไม่ใช่การรนหาที่ตายชัดๆ งั้นเหรอ?

การแสดงออกบนหน้าของสวีข่ายหรัน เปลี่ยนไปชั่วขณะ
ท้ายที่สุดแล้วก็กัดฟันและคุกเข่าลง เริ่มที่จะเห่าแบบสุนัข ออกมา : โย่ง โย่ง”

ถึงแม้ว่าในตอนนี้ที่ท่าอย่างนี้จะทำให้เขารู้สึกอับอาย แต่ เมื่อเทียบกับอนาคตของตนเอง สิ่งนี้ไม่นับว่ามีความหมาย อะไรเลย

สุดท้ายแล้วเฟยหยางกรุ๊ปก็เป็นยักษ์ใหญ่ของใน อุตสาหกรรมบันเทิง ทรัพยากรของวงการบันเทิงในมือของ พวกเขามีเกินกว่าครึ่ง ถ้าหากเฟยหยางกรุ๊ปหมายหัวเขา และต้องการที่จะสกัดกั้นเขา สิ่งนั้นมันง่ายราวกับพลิกฝ่ามือ

“อ่าฮ่าฮ่า” ในห้องประชุมเสียหัวเราะเยาะดังขึ้นอย่างต่อ เนื่องไม่ขาดสาย

ได้เห็นคนอย่างสวีข่ายหรัน ทำตัวน่าอายเช่นนี้ พวกเขา อยากดูใจจะขาด

สู่เสี้ยงหยางยิ้มอย่างเรียบเฉย แล้วสายหัว คิดไม่ถึงเลย ว่าสวีข่ายหรัน จะสามารถอดทนกับความอัปยศอดสู่ได้จริงๆ

“ไปให้พ้นซะ ต่อจากนี้ผมไม่อยากเห็นคุณอีก” ลู่เสี้ยง หยางโบกมือของเขา

“ครับ ครับ ประธานลู่” สวีข่ายหรันพยักหน้าราวกับเป็นก ระเทียม แล้วตาลสีตาเหลือกลุกขึ้นมาจากพื้น แล้วหายวับไป กับตา
อย่ามองว่าตอนนี้ภายนอกของเขานั้นยอมจำนน แต่ว่า ภายในใจเกลียดชังลู่เสี้ยงหยางและเฟยหยางกรุ๊ปถึงขีดสุด ไปแล้ว

“ไอ้ลู่เสี้ยงหยางสมควรตาย เฟยหยางกรุ๊ปสมควรตาย นับตั้งแต่วันนี้ไป ฉันจะไม่มีวันยอมยุติกับพวกแก” ในใจ ของสวีซ่ายหรันคิดอย่างรุนแรงและมีความคิดที่จะแก้แค้นลู่ เสี้ยงหยางและเฟยหยางกรุ๊ปเรียบร้อยแล้ว

ภายในห้องประชุม

เมื่อเวลาผ่านไป อาการช็อคของทุกคนค่อยๆสงบลง เมื่อ ทุกคนมองไปทางลู่เสี้ยงหยาง ทุกคนต่างก็เต็มไปด้วยความ รู้สึกเกรงกลัว นี่คือเจ้านายใหญ่ของพวกเขาเลยนะ

ในอดีตพวกเขาได้ยินว่าเจ้านายของพวกเขาเป็นผู้ยิ่ง ใหญ่ที่ชอบมาแบบผลุบๆ โผล่ๆแวบเดียวก็หายวับไปแล้ว ในที่สุดวันนี้ก็ได้พบแล้ว

ซูเยียนรันจ้องไปมองที่เสี้ยงลู่หยางตลอดเวลา ยิ่งมองยิ่ง รู้สึกปากคอแห้งผาก นี่คือท่านประธานจอมเผด็จการตัวจริง สินะ

“คนที่ฉันอยากจะแต่งงานด้วยเป็นคนอย่างประธานลู่หรือ เปล่านะ” ซูเยียนรันคิดในใจ

“ช่าช่า ประธานสู่ เนื่องจากคุณมาแล้ว ถ้าอย่างนั้นพวกเราเริ่มทดสอบหน้ากล้องกันเถอะ”

จินอานฉวน ยิ้มแล้วพูดกับลู่เสี้ยงหยาง

สู่เสี้ยงหยางพยักหน้า

จินอานฉวนได้อธิบายง่ายๆเกี่ยวกับพล็อตของบทให้กับลู่

เสี้ยงหยาง

ในตอนที่ตัวเอกชายมีชีวิตชีวาและมีพลัง บริษัทได้ล้ม ละลายเนื่องจากปัญหาการลงทุน ตัวเอกฝ่ายชายขังตัวเองไว้ ในห้องอย่างไร้ซึ่งหนทาง

คู่เสี้ยงหยางยิ้ม เขาเคยได้พบกับประสบการณ์เหล่านี้ เป็นการส่วนตัวมาแล้ว

ในตอนที่เขาถูกครอบครัวขับไล่ออกมา แล้วแต่งเป็นเขย เข้าบ้านตระกูลเย่ ในช่วงเวลานั้นที่ไหนก็ตามที่ไม่มีใคร เขา ก็จะรู้สึกหมดหวังไร้ซึ่งหนทาง

เพราะฉะนั้นอารมณ์เช่นนี้เขาไม่จำเป็นต้องจงใจปรุงแต่ง เพราะมันฝังลึกลงไปในกระดูกนานแล้ว และสามารถส่งผ่าน หน้ากล้องออกมาได้อย่างเป็นธรรมชาติ

“ดีดี เยี่ยมมากเลย สมบูรณ์แบบมาก ผมนึกสงสัยว่าบทนี้ มันถูกเขียนออกมา โดยมีประธานลู่เป็นต้นแบบ” จินอานฉวน ปรบมือแล้วหัวเราะเสียงดัง และพอใจกับการแสดงของลู่เสี้
นักแสดงคนอื่นๆต่างก็ประหลาดใจกันอย่างมากเช่นกัน นี่ เป็นครั้งแรกที่สู่เสี้ยงหยางอยู่ในกล้อง แต่แสดงออกมาได้ สมบูรณ์แบบขนาดนี้ หรือว่านี่จะเป็นเจ้านายซุปเปอร์สตาร์ที่ มาช้างั้นเหรอ?

สายตาของซูเยียนรันร้อนแรงยิ่งขึ้นเรื่อยๆ มีลู่เสี้ยงหยาง แสดงเป็นนักแสดงนำชายในละครทีวีเรื่องนี้ จะต้องการันตี เรทติ้งผู้ชมได้อย่างแน่นอน ประการแรกในแง่ทรัพยากรของ เฟยหยางกรุ๊ปจะต้องเอนเอียงมาดูละครเรื่องนี้อย่างไม่ลังเล ประการที่สองตูจากเรื่องที่เพิ่งจะเกิดขึ้น ทักษะการแสดงของ ลู่เสี้ยงหยางนั้นยอดเยี่ยมมาก

ตอนนี้ละครยังไม่ได้ออกอากาศ ก็มีสามปัจจัยแห่งความ สำเร็จทั้งจังหวะเวลาที่ตั้งและพลังของคนแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่ จะไม่คว้าเรทติ้งผู้ชมระดับสูง

“ฮิฮิ ไม่แน่ว่าฉันอาจจะประสบความสำเร็จในวงการ ภาพยนตร์และโทรทัศน์ในปีนี้ก็เป็นได้” ซูเยียนรันคิดในใจ

หลังจากการทดสอบหน้ากล้องจบลง ผู้กำกับได้กำหนด ให้ลู่เสี้ยงหยางเป็นนักแสดงนำชายของละครเรื่องนี้อย่าง เป็นทางการ ในเวลาเดียวกันก็มอบบทให้กับลู่เสี้ยงหยาง

คู่เลี้ยงหยางพลิกดูบทลวกๆ ถึงได้รู้ว่าที่แท้ละครเรื่องนี้ มีชื่อว่า “กาลเวลาที่บากบั่น”

หลังจากนั้นผู้กำกับก็ให้เวลาและสถานที่ถ่ายทำกับลู่เสี้ยงหยาง และเมื่อถึงเวลาถ่ายท่าอีกครั้งขอให้เขาไปที่สถานที่ ถ่ายทำด้วย

สู่เสี้ยงหยางพยักหน้า หลังจากนั้นเพราะบริษัทไม่มีงาน อะไรแล้ว เขาจึงออกจากเฟยหยางกรุ๊ป

ที่ใต้อาคาร สายตาก็มองเห็นเฉินห้านหลินคุกเข่าอยู่บน

พื้นไม่ขยับ คู่เสี้ยงหยางรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย คิดไม่ถึงเลยว่า ผู้ชายคนนี้สู้สุดชีวิตจิตใจเพื่อที่จะได้ร่วมงานกับเฟยหยาง

กรุ๊ปต่อไป

“ประธานลู่ครับ ผมมีหัวใจอันบริสุทธิ์สำหรับความร่วมมือ กับเฟยหยางกรุ๊ป ขอเพียงประธานลู่มอบโอกาสให้ผมอีก ครั้ง จากนี้ผมจะทำผลงานให้ดี จะไม่เสียแรงเปล่าที่โปรโมท ซูเยียนรันให้กลายเป็นซุปเปอร์สตาร์เลยครับ” เฉินห้านหลิน รีบแสดงจุดยืนของเขา

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้าและกล่าวว่า “ผมมอบโอกาสให้อีก ครั้งก็ได้ แต่จำไว้ว่า ผมให้โอกาสนี้เพราะเห็นแก่ชิวรั่วหาน”

“ครับครับครับ ประธานลู่ ผมทราบครับ ขอบคุณประธาน สู่ที่เมตตาไม่ขุ่นเคืองคนที่มีความรู้ต้อยกว่าเช่นผม” เฉินห้า นหลินตื่นเต้นจนน้ำตาแทบจะไหลออกมา ในช่วงที่ลู่เสี้ยง หยางเข้ามาที่บริษัท เขาไม่สบายใจมาโดยตลอดเพราะกลัว ว่าผู้เลี้ยงหยางจะเตะเขาออกไปเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว และพริบตาเดียวก็ผ่านไปหนึ่ง สัปดาห์ ในหนึ่งสัปดาห์นี้ทุกอย่างล้วนสงบนิ่ง เหยียดตัว นอนได้ไม่นาน โทรศัพท์ของลู่เสี้ยงหยางก็สั่น เพราะได้รับ ข้อความทางมือถือที่ส่งมาโดยถังหลง