ตอนที่ 87 อารมณ์สับสน

“จริงหรอ?”

จักรกฤษเชื่อครึ่ง ไม่เชื่อครึ่งหรี่ตามองปาลี,

“ถ้าหากพูดปลด ขอให้ฟ้าผ่า”

ปาลีมองตาของจักรกฤษอย่างแน่วแน่

จักรกฤษโอดครวญครู่หนึ่ง จากนั้นก็ปล่อยปาลีอย่างช้าๆ ลุกขึ้น และกลับไปที่นั่งฝั่งด้านหน้ารถ จากนั้นก็ถอดเสื้อ โคทโยนกลับไปให้เปาลี “ใส่สะ ถ้าเธอพูดเร็วกว่านี้ก็คงไม่ เหลือน้อยอย่างนี้

ปาลียังจะก็จับของที่เขาใช้แล้วที่ไหนกัน เพียงแค่นั่งกอด เข่าตัวเองแน่นอยู่เบาะหลังในรถ ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา แห่งความน้อยเนื้อต่ำใจ แต่กลับปฏิเสธที่จะให้มันไหลออก มา เพียงแค่กัดริมฝีปากแล้วพูดว่า “ฉันต้องการลงจากรถ

จักรกฤษพูดต่ออย่างไม่แย่แส “พี่ดนุพลรู้เรื่องนี้หรือ เปล่า?”

ปาลีใจแข็ง และพูดตามจริงไปว่า “ยังไม่รู้

จักรกฤษได้ยิน ก็โกรธอีกครั้ง แล้วหันกับไปจ้องปาลี และ สายตาที่เหมือนหมาป่าก็ออกมาอีกครั้ง “เธอวางแผนที่จะ ปิดมันไว้ตลอดไปหรือไง?”
ปาลีย่อตัวลง แล้วส่ายหัวอย่างเร็ว “ฉันจะหาโอกาสบอก ดนุพลเอง ขอร้องนายอย่าเพิ่งพูดฉันจะพูดเอง”

จริงๆเธออยากจะบอกดนพลอยู่ตลอด แต่ยิ่งอยู่กับดนุพล นานเท่าไหร่ เธอก็พบว่าดนพลเป็นคนที่ชอบความสมบูรณ์ แบบ เขาต้องการความสมบูรณ์แบบให้กับตัวเอง และให้ กับคนรอบข้าง และทุกสิ่งจะต้องสมบูรณ์แบบอย่างนี้ ที่เขา ทำให้เธอรักและก็ยิ่งทำให้เธอกลัวกลัวว่าถ้าเธอพูดเรื่อง เธอกับรฐาออกไป ดนุพลจะรับไม่ได้ เพราะเหตุนี้เธอยิ่งกลัว ที่จะสูญเสียดนุพลไป เธอตอนนี้ไม่มีเขาไม่ได้ !

มองสายตาอ้อนวอนน่าสงสารของปาลี จักรกฤษผู้ซึ่งแข็ง ราวกับเหล็กในเวลานี้ หัวใจของเขาเหมือนจะมีบ้างสิ่งบ้าง อย่างกระแทกเข้า และใจอ่อนโดยไม่รู้สาเหตุจักรกฤษพยัก หน้า “ได้ ฉันรับปากเธอ”

พูดออกไปแล้ว จักรกฤษจึงตกใจรู้ว่าตัวเองผิดปกติ จึง ทำหน้าเย็นชา รีบพูดเพิ่มไปอย่างเร็วว่า “ฉันจะให้เวลาเธอ หนึ่งสัปดาห์ ถ้าเธอยังไม่พูดอะไรภายในหนึ่งสัปดาห์ งั้น ฉันก็จะพูดฉันไม่ต้องการให้พี่ดนุพลถูกหลอก แม้ว่าไม่ได้มี เจตนาร้าย”

พูดเสร็จ ก็เปิดประตู ให้ตัวเองลงจากรถ แล้วเดินไปถนน อีกฝั่ง

“เฮ้ย ฉันก็อยากลงจากรถเหมือนกัน!

ปาลีเรียกจักรกฤษไม่ตอบ และเดินแบบนั้นต่อไป เธอต้องการที่จะลงจากรถและไม่กล้าอยู่ในรถกับจักรกฤษอีก แล้ว แต่ตอนที่เธอคิดจะเปิดประตูรถ จึงพบว่าจักรกฤษล็อค รถด้วยรีโมทคอนโทรลและเธอไม่สามารถเปิดได้

หลังจากนั้นไม่กี่นาที จักรกฤษก็กลับมา ในมือถือถุงมา หนึ่งถุง ขึ้นรถ แล้วโยนถุงในมือไปที่ปาลี และพูดว่า “ที่ฉีก เสื้อผ้า ขอโทษจริงๆ นี้คือที่ชดใช้ให้เธอใส่สิ วางใจได้ฉัน ไม่แอบมองหรอก”

ปาลีลังเลเล็กน้อย ก่อนเปิดถุงดู ในฤงมีเสื้อผ้าตัวใหม่ที่ สไตล์เดียวกันกับที่เธอใส่ แต่ราคาที่ป้ายสองหมื่นกว่าบาท แพงกว่าที่เธอใส่ตั้งสองเท่า

ปาลีเมื่อเห็นราคาก็เกือบจะด่าจักรกฤษว่าฟุ่มเฟือย แต่ นึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้จักรกฤษดุร้ายแค่ไหนแล้วจะกล้าด่าเขา ที่ไหน หยิบเสื้อออกมาแล้วสวมทับ ตัวเดิมที่จักรกฤษฎีก ขาดก่อนหน้านี้

ถึงแม้ว่าจักรกฤษบอกว่าจะไม่แอบมอง แต่เธอก็กลัวแค่นิด เดียวก็ไม่เสี่ยง

แต่กลับไม่รู้จริงๆว่าผู้ชายคิดผู้หญิงยังไง แม้ว่าคุณจะใส่ เสื้อผ้าเป็นสิบชั้นก็ไม่ได้ช่วยอะไรเหมือนกัน

จักรกฤษมองกระจกหน้ารถ ดูการกระทำที่โง่ของปาลี จึง ส่ายหัวและหัวเราะ “ตอนนี้อยากไปที่ไหน?”

“กลับบ้าน!”
ปาลีตอบกลับอย่างไม่สบอารมณ์

“ไม่ได้!”

จักรกฤษกลับปฏิเสธ

“ ทำไม?”

ปาลีจ้องเขมันไปที่ด้านหลังของจักรกฤษ

“หน้าเธอบวมอย่างนั้น กลับบ้านไปพี่ดนุพลเห็นจะปวดใจ ขนาดไหน ถึงตอนนั้นถามหาสาเหตุเธอจะตอบอย่างไร? ดัง นั้น ทางที่ดีที่สุดเธอรอให้หน้าหายบวมก่อนค่อยกลับ

เมื่อปาลีฟัง แล้วคำพูดของจักรกฤษก็ยังเป็นคำพูดของ คนอยู่ และจับใบหน้าที่ทั้งแดงทั้งบวมก่อนพูดว่า “รฐาลงมือ หนักขนาดนี้ คาดว่าพรุ่งนี้ไม่มาทางยุบแน่ พรุ่งนี้ฉันต้องไป ทำงานนะ!”

คบกับรฐามาสี่ปี รฐาไม่เคยทุบตีปาลีเลย ปาลียังคิดว่า รฐาเป็นสุภาพบุรุษไม่ทำร้ายผู้หญิง เดิมทีเขาแค่ซ่อนมันไว้ ตอนนี้เธอได้เห็นท่าแท้ทั้งหมดของเขาที่เขาได้เผยมันออก มาหมดแล้ว

ตอนนี้ในใจของปาลีไม่โกรธไม่บ่น มีเพียงแค่ความโชคดี โชคดีที่ตัวเองได้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของเขา มิฉะนั้นสี่ปี ของวัยรุ่น นั้นอาจจะเป็นทั้งชีวิตเลย!
จักรกฤษมองดูแก้มที่แดงและบวมของปาลีผ่านกระจก หน้ารถครู่หนึ่ง ก่อนก็สตาร์ทรถและเร่งความเร็วอีก

“นายจะทําอะไรอีก?”

ปาลีรีบจับเบาะแน่นเพื่อให้ตัวเองทรงตัวมั่นคง

“อีกเดี๋ยวเธอก็จะรู้!

จักรกฤษยิ้มมุมปากเล็กน้อย และขับรถอย่างเร็วเพื่อไปที่ โรงพยาบาลของนัฐพงษ์

แต่เขากับยังคงไม่ให้ปาลีลงจากรถ ปาลีถูกขังอยู่ในรถ ตัว เองเข้าไปในห้องที่ให้คำปรึกษาสุดหรูของนัฐพงษ์