ตอนที่ 230 ความคิดถึงที่โหมกระหนํา

แสงแดดจากด้านนอกช่างบาดตานัก ดนุพลนั่งอยู่บน เก้าอี้ตัวใหญ่ มองผ่านหน้าต่างไปด้านนอก ไม่ขยับแม้แต่ นิดเดียว

4ปีแล้ว ดนพลอายุ29แล้ว กำลังอยู่ในช่วงเวลาที่มีเสน่ห์ ที่สุดของวัยรุ่นหนุ่ม ไม่อยากจะยอมรับเลยแต่เวลาผ่านไป ทำให้ดนุพลหล่อมากขึ้น มั่นคงและลึกซึ้ง แต่ในดวงตาของ เขากลับมักจะมีความซึมเศร้าที่ไม่สามารถเอามันออกไปได้ ความเจ็บปวดนั้น ชั่งหนักหนาเหลือเกินลมพัดผ่านไป พัด ไปโดนเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน แล้วยังพัดไปโดน ผมที่ดกดำของดนุพลด้วย ถ้าสมมุติมีคนอยู่ตรงนี้ ยังไงก็คง ต้องมองเห็นแน่ๆ ว่ารากผมด้านล่างของดนพลนั้นเป็นสีเงิน ขาว

ใช่แล้ว ผมของดนุพลทั้งหมดจริงๆแล้วมันขาวไปหมด แล้ว แต่เป็นเพราะการย้อมสีถึงทำให้เค้าปกติไม่แตกต่าง จากคนผมด่าคนอื่น

ในปีนั้น ตั้งแต่ได้รับความรู้ต่างๆจากโสรจแล้ว ปาลีก็ได้ เช็กเงิน3ล้านบาท ในตอนที่เธอเดินจากเขาไปเพื่อเงิน นั้น….เขา ผมขาวภายในคืนเดียว !

ตอนนั้นมันทําให้คนอื่นตกใจมาก โดยเฉพาะแม่ของดน พล เจ็บปวดจนร้องไห้เหมือนจะตาย แต่โสรจกลับเกลียด แทบอยากจะกัดให้แหลกในหนึ่งคำ
มองย้อนกลับมาก็4ปีแล้ว 4ปีมานี้ เช้าเขาก็ออกตามหา ตอนเย็นก็ออกตามหา เขาไม่เคยคิดที่เขาจะยอมปล่อยปาลี ไปเลย แต่เขากลับได้รับแต่ความเงื่อนงำกลับมา ปาลีย้าย กลับมาประเทศเขาแล้ว กี่ครั้งแล้วที่ต้องเจ็บปวดซ้ำแล้วซ้ำ เล่าจนหัวใจของเขามันเจ็บจนชาและเต็มไปด้วยบาดแผล

ยกมือขึ้นหยิบกรอบรูปบนโต๊ะในห้องทำงานขึ้นมา รูปใน กรอบรูปคือรูปที่เขากับปาลีเคยถ่ายด้วยกัน

ในรูปภาพ ปาลียิ้มสวยดั่งดอกไม้ เหมือนจานสะอาด ราวกับเหมือนมีนกตัวน้อยๆอยู่ในอ้อมกอดของเขา มันทั้งนุ่ม นวลสวยงามและเคลื่อนไหวได้อย่างสง่างาม

แต่ใบหน้าเขาก็ยิ้มอย่างมีความสุขเหมือนกัน รอยยิ้มที่มี ความสุขแบบนี้ เขาไม่มีมันมา4ปีแล้ว

“ที่รักคุณอยู่ที่ไหน คุณอยู่ไหนกันแน่?”

เขาจับรูปภาพอย่างเบามือแล้วเอามันมาวางทาบไว้ตรง ตำแหน่งหัวใจ ดนุพลหลับตาลงจินตนาการว่าปาลีอยู่ข้างๆ ตัวเอง หยดน้ำใสๆค่อยไหลหยดออกมาอย่างเงียบๆจากตา ของเขา หัวใจของเขาชั่งเจ็บปวดยิ่งนะ

มือที่สั่นเทาค่อยสัมผัสรอยยิ้มบนรูปของปาลีที่ยิ้มสวยดั่ง ดอกไม้ ดนุพลก็พึมพำออกมาว่า “พวกเขาพูดว่าที่เธอรับ เช็ก3ล้านไป เพราะเธอทำเพื่อเงิน แล้วก็เลยเลือกที่จะจาก ฉันไป นี่ไม่ใช่ความจริงใช่ไหม? นี่ต้องไม่ใช่ความจริงแน่ๆ คนรักของฉันจะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไง แต่ทำไมเธอไม่ยอมมาเจอฉัน ไม่ยอมให้ฉันหาเธอให้เจอ เธอรู้ไหมว่าฉันคิดถึง เธอมาก คิดถึง…คิดถึงเธอมากเหลือเกิน..

ถึงแม้ว่าโสรจจะทำให้ดนุพลเชื่อว่าเพราะปาลียอมรับเช็ก เงิน3ล้านแล้วจากเขาไป โสรจจึงเอาหลักฐานต่างๆออก มามากมาย ถึงแม้ว่าหลักฐานพวกนี้จะไม่สามารถเชื่อถือ ได้ทั้งหมด แต่ในนั้นก็มีบางอย่างที่เป็นเรื่องจริง ดนุพลไม่ เข้าใจที่ตัวเขากลับปฏิเสธที่จะเชื่อเรื่องพวกนี้ หรืออาจจะ เป็นเพราะในใจของเขาที่มันดื้อรั้นที่คิดว่า ถึงแม้ว่าปาลีจะ เอาเงินของโสรจไป ก็คงเพราะตกที่นั่งลำบาก ดังนั้นเขา เลยเลือกที่จะไม่เชื่อว่ามันคือเรื่องจริง

แต่หามาตั้งหลายเดือนรอมาตั้งหลายปี ดนุพลรู้สึกว่ามัน เหนื่อยมากแล้วจริงๆ เหนื่อยเหนื่อยจริงๆ เหนื่อยจนคิด อยากจะนั่งอยู่บนเก้าอี้นี้จนละลายหายไป หรือไปก็ให้เขา ตายไปอย่างเงียบๆแบบนี้

“ตึงๆๆ”

ในตอนนั้นเอง นอกประตูก็มีเสียงเคาะประตูเบาๆ ทำให้ ปลุกดนุพลที่จมอยู่กับห้วงความเจ็บปวดให้ตื่นขึ้น

“เข้ามา!”

ดนพลรีบเช็ดน้ำที่ไหลออกจากตาอย่างรวดเร็ว แล้วเอา กรอบรูปวางไว้ที่โต๊ะทำงานเหมือนเดิม จากนั้นก็นั่งยืดหลัง
พอได้รับอนุญาต เลขาธิการของนายกเทศมนตรีก็เปิด ประตูเข้ามา จากนั้นก็ทำความเคารพแล้วพูดว่า “ท่านนายก เทศมนตรีครับ ตอนนี้5ทุ่มครึ่งแล้ว พวกเราควรที่จะออกเดิน ทางไปรับที่สนามบินได้แล้วครับ”

“ไปรับที่สนามบิน? ใครบินมา?”

ความคิดของดนุพลยังไม่สามารถหลุดพ้นออกจากความ เศร้าได้ ในขณะที่กำลังมึนงงเลยทำให้ลืมแผนการเดินทาง ที่ตัดสินใจล่วงหน้านั้นไป

ทิวัตน์รู้สึกไม่ได้ตงิดใจอะไรแต่แรกแล้ว เพราะไม่กี่ปีมา นี้ดนพลก็แปลกๆมาตลอด เขาที่เป็นนายกเทศมนตรีมัน เคยชินไปแล้ว ดังนั้นเขาพูดอย่างอดกลั้นว่า “สองวันก่อน หน้านี้ เมืองของเราได้รับการสนับสนุนจากผู้ลงทุนรายใหญ่ ในต่างประเทศ เธอตัดสินใจมาที่เมืองของเราเพื่อลงทุนใน อุตสาหกรรมอาหารและการแพทย์ คำขอแรกของเธอคือให้ คุณไปรับเธอที่สนามบิน

ดนพลพูดแค่เบาๆ “อ่อ” ค่อยๆพยักหน้าลง “นึกออกแล้ว มีเรื่องแบบนี้จริงๆด้วย คนๆนี้ค่อนข้างจะหยิ่งน่าดู ก่อนที่เขา จะมา ฉันนายกเทศมนตรีต้องไปที่สนามบินเพื่อรอเธอ และ ให้ข้อมูลรายละเอียดต่างๆแก่เธอ ฉันอยากจะดูว่าเธอคลั่ง ไคล้อะไรในเมืองนี้”

เมื่อเห็นว่านายกเทศมนตรีของเขามีบทบาทร่วมด้วยแล้ว ทิวัตถ์ก็พูดขึ้น “ท่านครับ ตอนนี้พวกเรายังไม่มีข้อมูลการ ลงทุนอะไรของคนๆนี้เลย รู้แค่ว่าเธอชื่อว่า Zoey ! ”
Zoey : ภาษากรีกที่แปลว่าชีวิต!

“Zoey ? ”

ดนุพลขมวดคิ้วนิดหน่อย ดูเหมือนว่าเธอคนนี้คงจะลึกลับ

น่าดู

ก็เหมือนกับที่ดนุพลกำลังคิดว่าเขาควรวางตัวยังไงเมื่อไป รับเธอที่สนามบิน แล้วโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

ดนุพลกดรับสาย “มีเรื่องอะไร?”