ตอนที่462 การแกล้ง

“แก…แกจะพาฉันไปไหน”

ทวิติยาได้ยินดังนั้น หัวใจที่เริ่มวางลงก็เริ่มหวาดผวา ขึ้นมา

“ก็ต้องไปที่ที่มีแต่เราสองคน หลายปีมานี้เธอโกรธ เรื่องที่ฉันมีผู้หญิงตั้งเยอะไม่ใช่หรอ งั้นต่อไปฉันจะมีแค่ เธอคนเดียว แม่ตอนนี้เผชิญกับเธอในแบบนี้มันน่ากลัว นิดหน่อย แต่นี่ก็เป็นการลงโทษของฉัน”ธนัทพูดอย่าง เรียบเฉย

คาดไม่ถึงเขายิ่งเงียบสงบ ทวิติยาก็ยิ่งรู้สึกกลัว

“ไม่ ฉันไม่ไป..ฉันต้องการเจอดน….ดนุ ช่วยแม่ ด้วย….”ทวิติยาคลานบนพื้นอยากจะออกไปจากห้อง นี้ แต่ดวงตาของเธอแค่เห็นแต่แสงรางๆ ไม่สามารถ แบ่งออกว่าที่ไหนคือประตู กลับทำให้ตนเองชนกับ เฟอร์นิเจอร์ไปหลายครั้ง เจ็บจนเธอกรีดร้องออกมา

ธนัทมองดูทวิติยาที่คลานอยู่ ส่ายหัวแล้วถอนหายใจ ออกมา จากนั้นก็คว้าจดหมายที่ตนเองเตรียมเอาไว้วาง ที่หัวเตียง นอกประตู ปาลีและดนุพลรอไปสิบกว่านาทีก็ ยังไม่เห็นธนัทออกมา ทั้งสองเริ่มรู้สึกกระวนกระวายใจ เมื่อเคาะประตูไปพักแล้วแต่กลับไม่ได้ยินการตอบกลับ ดนุพลเลยชนประตูเข้าไป

คาดไม่ถึงในห้องกลับไม่เห็นธนัทและทวิติยา
“หายไปไหนแล้ว พ่อ แม่…ดนุพลร้อนรนจนดวงตา แดงก่ำ

“ดนุพล คุณใจเย็นก่อน คุณดูสิ ตรงนี้มีจุดหมายหนึ่ง ซอง”

พอเข้ามา ปาลีก็เห็นจุดหมายที่อยู่บนหัวเตียง เธอ เดินเข้าไปแล้วหยิบจดหมายขึ้นมาดู

ดนุพลเห็นแล้วก็รีบไปคว้าจดหมายจากในมือของ ปาลีมา ในกระดาษนั้นแค่เขียนไปไม่กี่ประโยค———-ดน พล ปาลี ภาสวร อิงดาว ตอนที่พวกเธอเห็นจดหมายนี้ พ่อได้พาแม่พวกเธอไปแล้ว แม้พ่อก็อยากอยู่กับพวก เธอจนถึงพ่อตาย แต่พ่อเข้าใจดีว่าพ่อไม่คู่ควร แม่ของ พวกเธอก็เหมือนกัน การอยู่ของพวกเรามีแต่เป็นภาระ ของพวกเธอ ดังนั้นพ่อได้เลือกที่ที่จำคุกดีแล้ว และจะ พาแม่ของพวกเธอไปด้วย พวกเธอวางใจ พวกเราสอง คนจะใช้ชีวิตดีๆ พวกเธอไม่ต้องตามหาเรา รอวันไหน เราตายแล้ว จะมีคนส่งข่าวไปให้พวกเธอ

พี่ที่รักพวกเธอ:ธนัท

“พ่อ ….ทำไมพ่อต้องทำแบบนี้”ดนุพลหลับตาอย่างจน

ใจ

ปาลียื่นมือไปจับมือของดนุพลที่สั่นอยู่แน่นๆ เวลานี้ เธอไม่สามารถพูดคำที่ปลอบใจเขาได้ออกมาสักคำ

การตัดสินนี้ของธนัทได้เกินความคาดคิดของพวกเขาอีกครั้ง แต่ก็ไม่ยอมรับไม่ได้ว่าการตัดสินของธนัทได้ นำพาอนาคตที่เงียบสงบมาให้ดนุพลพวกนั้น

แม้ธนัทบอกแล้วไม่ต้องไปตามหาพวกเขา แต่ดนุ พลและภาสวรก็ยังให้คนไปตามหาที่อยู่ของธนัท น่า เสียดายที่ยังไงก็ตามหาไม่พบ

วันต่อมาก็คือวันปีใหม่

ไม่มีธนัทและทวิติยาอยู่ ปาลี ภาสวร ดนุพล อิงดาวสี คนที่อยู่ร่วมกันกินมื้อฉลองปีใหญ่ก็ดูไม่ค่อยมีสุข จนถึง พวกญาติพี่น้องส่งของขวัญมาอวยพร บ้านตระกูลกันต พัฒน์ถึงค่อยคึกคักขึ้น

เมื่อส่งญาติพี่น้องรอบสุดท้ายกลับไปก็ถึงตอนค่ำแล้ว

ปาลีได้อาบน้ำให้นิวิฐ และเขาไปรีบนอน เพราะพรุ่ง นี้พวกเขาครอบครัวสามคนต้องไปหมู่บ้านน้ำขาวไป ฉลองปีใหญ่กับพ่อธาม

“ที่รัก ของขวัญที่ฉันเตรียมให้คุณพ่อเธอได้ตรวจดู ยัง ยังมีอะไรต้องเพิ่มเติมอีกไหม”

ดนุพลพลางถอดเสื้อผ้าตนเอง พลางตนไปยังห้องน้ำ

“ไม่ต้องแล้ว ของขวัญนี้คุณเตรียมมาเยอะพอแล้ว”

เวลานี้ โทรศัพท์ของปาลีดังขึ้น เป็นวิสาข์โทร ปาลี สงสัยไปเล็กน้อยก็กดปุ่มรับไป คาดไม่ถึงปลายสายกลับเป็นเสียงที่ร้อนรนของวิสาข์ดังออกมา”ปาลี ไม่ ดีแล้ว ฉันเพิ่งได้รับโทรศัพท์จากบ้านเกิด พวกเขาบอก ว่าพ่อเธอเกิดเรื่องตอนนี้โดนส่งไปโรงพยาบาลแล้ว แต่ เขาไม่มีเงินจ่ายค่ารักษา ทางโรงพยาบาลเลยไม่รักษา ให้เขา ถ้าเธอสะดวกก็ไปกับฉันตอนนี้เลย”

ได้ยินดังนั้น ปาลีสีหน้าเปลี่ยนทันที รีบพูดว่า”คุณพูด เรื่องให้ชัดเจนกว่านี้หน่อย พ่อฉันเกิดเรื่องอะไร เป็น ใครโทรมาให้คุณ”

“ได้ยินว่าเป็นล้มลงมาจนขาหัก คนที่โทรมาบอกว่า เป็นชาวบ้านในหมู่บ้านน้ำขาว เขาบอกเขาชื่อ…ไอ้หยา ฉันจำไม่ได้แล้ว”ฝั่งปลายสายนั้น วิสาข์ก็ร้อนใจมาก

ได้ยินวิสาข์พูดแบบนี้ ปาลีกลับสงบลงมากกว่า ตอน นี้ขวัญชีวีและจาริณีก็อยู่ในบ้าน ถ้าพ่อเกิดเรื่องจริงๆ ทำไมต้องให้คนอื่นจะแจ้งวิสาข์ คิดแบบนี้เธอก็รู้สึกว่านี่ เป็นการแกล้งฉากหนึ่ง