ตอนที่ 51 ขายผู้หญิงเพื่อผลประโยชน์

“อะไร..”

ปิยะเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว ทั้งตัวก็นิ่งไป

เด็กหญิงชาวเขาที่ชื่อว่าวารีกำลังเผชิญหน้ากับปิยะ ยิ้ม กว้าง เสียงชัดเจนอ่อนหวาน “พี่สาว ความหมายของพี่ นิทัศน์ พี่ฟังไม่เข้าใจเหรอคะ ถ้าอย่างนั้นวารีจะบอกให้ดี ไหมคะ คือพี่นิทัศน์เรียกให้คุณไปนั่งที่โต๊ะนั้น อย่ามายืน รบกวนพวกเราตรงนี้ พี่สาว วางใจเถอะค่ะ ช่วงนี้วารีจะ ดูแลพี่นิทัศน์แทนคุณอย่างดีเลยค่ะ”

เมื่อปิยะฟังแล้วเกือบจะปะทุความโกรธ

เป็นไปอย่างที่คิดไว้ หญิงสาวชาวเขาคนนี้ที่ภายนอกนั้น ดูใสซื่อบริสุทธิ์ แท้จริงแล้วนั้นในใจนั้นช่างลึกมาก สิ่งที่พูด ออกมานั้นดูแล้ว อ่อนโยนและสุภาพ ในความเป็นจริงแต่ละ ประโยคนั้นมันทำให้คนฟังนั้นเสียสติ คำที่จงใจเรียก “พี่ สาว”เห็นได้ชัดว่ากำลังเยาะเย้ยเธอว่าอายุเยอะแล้ว มัน เชยไปแล้ว ซึ่งต่างกับเธอที่อายุเพียงสิบห้าสิบหกปี ที่ยัง เด็กและนุ่มนวล ซึ่งเป็นสิ่งที่ผู้ชายชื่นชอบ

ครู่หนึ่ง ปิยะอยากจะทุบโต๊ะจริงๆ อยากตบใบหน้าของ หญิงสาวชาวเขา แต่ว่า….สายตาที่เย็นชาของนิทัศน์นั้นก็ ทำให้ความโกรธของปิยะนั้นก็ถูกสั่งห้าม รู้สึกเพียงว่าช่วง เวลานี้มันช่างน่าตลกมาก น่าตลกและน่าเศร้า
ไม่มีการทะเลาะกัน ไม่มีอะไรให้เป็นปัญหาอีก ปิยะ ลุกขึ้น หลังจากนั้นก็เดินไปนั่งทางปาลีกับธวัฒน์ราวกับ เครื่องจักร หยิบชามข้าว ตักข้าวเข้าปากตัวเองอย่างไร้ ความรู้สึก

ปาลืมองปิยะที่เกือบจะทำร้ายตัวเองด้วยการกินแต่ข้าว สวยอย่างใจจดใจจ่อ เวลานี้ เธอพูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์ ปิยะก็ไม่ได้ยิน เพียงถอนหายใจออกมายาวๆหนึ่งที ในหัวใจ ของเธอมันไร้ค่าสำหรับปิยะ

ธวัฒน์กลับสัมผัสไม่ได้ เขาไม่รู้ถึงความสัมพันธ์พิเศษ ระหว่างปิยะและนิทัศน์ ดังนั้นแม้ว่าเขาจะได้ยินสิ่งที่นิทัศน์ และปิยะคุยกัน เวลานั้นเขาก็ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เขาคิดไว้ในใจ นั้นจะจริงหรือไม่ แต่เวลานี้ก็ไม่เหมาะสมที่จะถามไป

ดังนั้นก็เห็นได้ชัดว่ามันเป็นเกมส์ที่ยอดเยี่ยมมาก นอกจากรอยยิ้มที่สดใสของวารีเด็กหญิงชาวเขาคนนั้น ทุก คนก็กินข้าว กินราวกับกำลังเคี้ยวขี้ผึ้งอยู่

ท้ายที่สุดปาลีก็ทนมองปิยะที่จะยืนหยัดกินข้าวเปล่า เธอ ดึงแขนเสื้อของธวัฒน์ ธวัฒน์ก็รู้ทันที จากนั้นเขาก็คว้าชาม ข้าวในมือของปิยะแล้วโยนลงบนโต๊ะ ดึงผู้หญิงสองนั้น พา ออกไปและกลับไปที่ภูผาและย่าของเขาอาศัยอยู่

เมื่อมองที่ผู้หญิงสองคนที่ถูกธวัฒน์พาเดินไป นิทัศน์ได้ รับความโกรธที่อยู่ในหัวใจของเขาอย่างขีดสุด หมุนตัวกลับ มาที่โต๊ะที่เต็มไปด้วยเหล้าและอาหาร และพาสาวชาวเขา คนสวยที่อยู่ข้างกายมากอดไว้ และแบกเธอเข้าไปในห้องของเขา

นิชผู้ซึ่งยืนพิงกำแพงมองฉากนี้ อดไม่ได้ที่จะยิ้ม ถูฝ่ามือ ไปมาด้วยความพอใจ ฮัมเพลงเบาๆออกมา ราวกับคนที่ได้ เงินห้าล้าน ไม่ต้องพูดถึงว่าจะมีความสุขขนาดไหน

ต้นน้ำที่ยืนอยู่ด้านนอกประตูเพียงมองนิทัศน์แบกสาวชาว เขาคนสวยคนนั้นเข้ามาในห้อง ก็ตกตะลึง รีบวิ่งเข้าไปใน ห้อง และเรียกนิช “อาจารย์อาจารย์ นิทัศน์ทำไมถึงพาวารี เข้าไปในห้องของเขา ทำไมอาจารย์ไม่ห้ามเขาละ วารีเธอ เป็นลูกสาวคนเดียวของอาจารย์”

นิชกลับส่ายหัวยิ้ม ใบหน้าที่ยากจะคาดเดา “นี่คือสิ่งที่ อาจารย์ต้องการ นั้นก็คือส่งวารีให้กับท่านประธานนิทัศน์ เธอไม่คิดดูละท่านประธานนิทัศน์รวยขนาดไหนวารีได้อยู่ กับเขาก็จะมีชีวิตที่ดี ร่ำรวย ถึงเวลานั้นก็มีลูกให้เขา บางที เธออาจจะกลายเป็นคุณผู้หญิงไปเลย ถึงเวลานั้นฉันใน ฐานะที่เป็นพ่อก็จะประโยชน์ไปด้วย ก็ไม่เสียแรงเปล่าที่ฉัน เสียงเธอมาสิบหกปี”

ไม่ผิดเลยที่สาวสวยชาวเขาคนนี้จะเป็นลูกสาวของนิช วารี

ในหมู่บ้านซาลา เธอเป็นสาวชาวเขาที่ทั้งสวยและน่า ดึงดูดที่สุด

เมื่อต้นน้ำได้ฟังคำนั้น ขาสองข้างก็อ่อนแรง ล้มลงกองบน

พื้น ริมฝีปากสั่น พูดไม่ออก
นิชมองท่าทางของเขา มุมปากของเขาอดไม่ได้ยิ้มเยอะ เย้ย ความคิดของต้นน้ำทำไมเขาจะไม่รู้ สองสามปีมานี้ เหตุผลที่ต้นน้ำยกย่องให้เขาเป็นอาจารย์ ทำงานอย่างหนัก ในบ้านของเขา ทั้งหมดก็เพราะวารี

ในสองสามปีอยู่ในสายตาของนิช เขาไม่พูดออกมา แต่ใน ใจนั้นกลับดูถูกต้นน้ำ เขามักจะเยาะเย้ยอยู่ในใจ คากคกคิด อยากจะกินเนื้อหงส์ แต่ก็ไม่เจียมตัวเอง แกคู่ควรกับวารีที่ ทั้งสวยและน่าดึงดูดของฉันอย่างนั้นหรือ

แต่ก็แน่นอนว่าเขาไม่สามารถพูดมันออกมาได้ ใช้แรงงาน ฟรี ยิ่งไปกว่านั้นต้นน้ำมันก็ดีมากจริงๆ

แม้ในขณะนี้ นิชจะยังไม่ได้คิดจะทำลายต้นน้ำ เพียงแกล้ง ทำเป็นไม่เห็นความตื่นตระหนกของต้นน้ำ หลังจากนั้นตัว เองก็ไปเก็บชามที่แตกและอาหารที่เหลืออยู่ เพราะว่าไม่มี ใครเข้าใจไปมากกว่าเขา แม้วารีจะพาตัวเองให้กับนิทัศน์ ต้นน้ำก็ยังคงทำงานให้เขา ใครเรียกวารีของเขาว่าสวยน่า ดึงดูดกันละ

กลับไม่รู้ว่าบางครั้งคนเราก็โลภและราคาถูกเกินไป ต้องมีสักวันที่จะจ่ายให้มันได้ แต่ว่าการจ่ายนี้นั้นไม่ใช่นิช อาจารย์ของเขา แต่มันก็เพียงพอที่จะทำให้เขาเสียใจแล้ว