ตอนที่184จบเกมส์

คนที่กำลังนั่งลงที่โต๊ะอาหารอย่างปาลีตกใจใหญ่เป็นครั้ง แรกที่เธอตอบสนองด้วยการกุมหน้าทอง

ดนพลเข้ามาประคองปาลีอย่างรวดเร็วทําให้ปาลาถอย ไปหลายเมตรหลังจากนั้นก็สีหน้าคส่งไปทางทวิติยาที่ กำลังบ้าคลั่งน้ำเสียงกดเข้มและลึก”แม่หยุดอาลวาทได้ แล้วทุกคนนั่งลงกินข้าวเงียบๆไม่ดีหรือไงทำไมทุกครั้งแม่ ต้องทำเรื่องไม่เป็นเรื่องให้เป็นเรื่องแม่ทำแบบนี้ทำให้ทุก คนไม่มีความสุขแล้วตัวเองมีความสุขหรือไง”

ทวิติยาให้แรงปัดมือของดนุพลทิ้งพูดเสียงแหลม:“ฉันอา ลวาทหรือฉันกำลังอาวาทหรือเธอไม่เห็นว่าสองพ่อลูกนั้น จับมือกันรังแกฉันหรือเธอเป็นลูกชายของฉันเธอไม่เพียงไม่ ช่วยฉันซ้ายังมาต่อว่าฉัน”

พูดไปทวิติยาก็ยกมือชี้นิ้วไปที่ดาวทันทีหน้าโกรธ กระตุก”เธอก็อีกคนพวกเธอมันดีๆทั้งนั้นฉันให้กำเนิดลูกสาว ลูกชายที่มาช่วยเหลือคนอื่นรังแกแม่ที่ให้กำเนิดเลี้ยงดูพวก เธอมาทำไมฉันถึงได้ให้กำเนิดหมาป่าตัวขาวๆอย่างนี้ทำไม ชีวิตฉันถึงได้รันทดขนาดนี้มีชีวิตอยู่ต่อไปจะมีค่าอะไรไม่อยู่ แล้วฉันไม่อยู่แล้ว!”

พูดจบก็ทะลุไปที่ห้องของเธอไปหยิบกระเป๋าแล้วก็ออก จากคฤหาสน์ตระกูลกันตพัฒน์ไป

“แม่.

ดนุพลปวดหัวจนต้องบีบขมับคิ้วอยากจะตามไปแต่ว่าเห็นปาลีที่หน้าซีดขาวอยู่ข้างๆเขาก็รู้ว่าตอนนี้ไม่สามารถจะอยู่ ห่างได้หันหัวไปพูดกับนัฐพงษ์: “นัฐพงษ์ไปดูแม่ฉันให้ที

“โอเควางใจคุณป้าพูดไปเพราะโกรธเท่านั้นไม่น่ามีอะไร

นัฐพงษ์ไม่ลังเลที่จะพยักหน้าเลยหลังจากนั้นก็รีบตาม ออกไปทันที

ภาสวรที่เมื่อมองดูความยุ่งเหยิงอยู่จากบันใดข้างบนก็ยิ้ม เยอะหลังจากนั้นก็ไม่แสดงอารมณ์อะไรหมุนตัวขึ้นตึก

ธนัทก็โล่งอกไปเปราะใหญ่มองไปที่เสื้อผ้าที่เลอะไปด้วย คราบอาหารก็หน้าตึงเดินไปห้องอาบน้ำ

ดาวกับธวัฒน์มองหน้ากันหลังจากนั้นก็ยักไหล่ให้กันทำ เหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่การแสดงละคนแบบนี้จะมีการจัดฉาก เป็นระยะๆเขานั้นชินเสียแล้ว

ดนุพลเองก็ถอนหายใจเบาๆเดินไปที่ปาลีแล้วก็กุมมือ ปลอบใจปาลีพาขึ้นห้องไป

มีเพียงคนเดียวของทั้งฉากที่แน่นิ่งเป็นพระเหมือนกับไม่มี อะไรเกิดขึ้นนั้นก็คือจิรเมธ

เมื่อมองไปที่อาหารที่มีความยุ่งเหยิงจิรเมธเลยพูดกับจิร นาถที่อยู่ด้านหลังว่า“จิรนาถฉันกินได้ประมาณหนึ่งแล้วเข็น ฉันไปสูดอากาศยามเย็นที
หลังจากนั้นก็ยังพูดกับดนุพลที่ยังยืนอยู่ที่เดิมปาลีดาวธ วัฒน์ทั้งสี่คนว่า:”ถ้าหากว่าพวกเธอยังไม่อิ่มก็ให้คนในครัว ทํามาเถอะ”

พูดจบก็ให้จิรนาถเข็นไปด้วยห่างออกจากห้องโถงไป

ในขณะนั้นเดิมทีที่ควรจะเป็นการร่วมรับประทานอาหารที่ อบอุ่นในที่สุดก็กลายเป็นโศกอนาถตกรรมฉากหนึ่ง

“ที่รักคุณไม่ตกใจใช่ไหม”

พอเข้าไปในห้องตัวเองดุพลก็รีบตรวจดูร่างกายของปาลี

ปาลีถูกเขาลูบตัวจั๊กจี้จึงหยุดมือเขาส่ายหัวไปมาไม่ เป็นไรฉันไม่เป็นไร

ดนุพลถอนหายใจออกมาทันที”ที่รักผมขอโทษนี่คือ ครอบครัวของผมทำให้คุณต้องมาใช้ชีวิตในครอบครัวแบบ นี้ทำให้คุณลำบากแล้วผมสัญญารอให้ลูกของพวกเราเกิด มาอย่างปลอดภัยเราจะย้ายออกไปย้ายไปอยู่ที่อื่นถึงตอน นั้นจะพี่แค่พวกเราสามคนใช้ชีวิตอย่างมีความสุข

เรื่องขัดแย้งในบ้านเหล่านี้เขาเห็นจนเหนื่อยล้าแล้วจริงๆ เขาไม่อยากจะยุ่งด้วยแล้วอีกอย่างเขาก็จัดการไม่ได้

พอปาลีได้ยินในใจก็รู้สึกเป็นปิติอารมณ์ก็ดีขึ้นมาไม่น้อย

เลย
ทั้งสองก็กินอาหารว่างที่แม่บ้านทำมาส่งให้หลังจากนั้นก็ เห็นปาลีนอนเล่นบนโซฟาดูละครเกาหลี

ดูไปได้สักพักปาลีก็รู้สึกคลื่นไส้อยากอาเจียนอาการแพ้ ท้องในที่สุดก็มีมา

“ดนุพลฉันอยากไปสูดอากาศ”

ความรู้สึกที่อยากจะอาเจียนแต่ก็อาเจียนไม่ออกทำให้ปาลี แน่นหน้าอกรู้สึกไม่สบายตัว

“ผมไปเป็นเพื่อน”

ดนุพลไม่พูดอะไรต่อหยิบเสื้อคลุมมาคลุมให้ปาลี

“ฉันอยากจะขึ้นไปบนดาษฟ้า”

ปาลีมองท้องฟ้ามืดๆออกไปนอกหน้าต่าง วันนี้พระจันทร์ สว่างมากพวกเราไปบนดาษฟ้าดูดาวกันดีไหม”

“ได้ตามใจคุณ”

ดนุพลสายจมูกเล็กๆของปาลีและกำลังจะจูงมือปาลีออก ไปในขณะนั้นมือถือของเขาก็ดังขึ้นมาทันทีมีคนโทรมา

ดนุพลหยิบมือถือขึ้นมาพอเห็นเบอร์โทรศัพท์ที่แสดงขึ้น มาก็มีกระตุกไปอึดใจในขณะเดียวกันก็ไม่ได้รับโทรศัพท์ ทันทีแล้วก็พูดกับปาลีว่า “ที่รักคุณให้เด็กๆคนสองคนไปเป็นเพื่อนก่อนผมขอไปรับโทรศัพท์เดียวตามไป

“โอเค”

ปาลีไม่ได้สงสัยอะไรตัวเขาเพียงแต่คิดว่าดนุพลทำงานก็ มีบางอย่างที่ไม่สะดวกจะให้เธอได้ยินดังนั้นเธอจึงออกจาก ห้องไปคนเดียว

แต่ว่าครั้งนี้เป็นเรื่องยากที่เด็กรับใช้ไม่ได้อยู่เฝ้าหน้าห้อง อาจเป็นเพราะเรื่องที่ทวิติยาล้มโต๊ะอาหารดังนั้นพวกแม่ บ้านเลยต้องไปช่วยกันทำความสะอาดแล้วพวกเราสองคนก็ คงถูกเรียกไปแล้ว

เป็นแบบนี้ก็ยิ่งดีปาลีรู้สึกว่าจะไปไหนก็ต้องมีพวกเขาคอย ตามออกจะน่ารำคาญดังนั้นปาลีก็ไม่ได้เรียกเด็กรับใช้ทั้ง สองไปคนเดียวตามลำพังเดินตรงไปที่ดาดฟ้าชั้นบนของ ตึก