ตอนที่ 132 ฉันอยากกลับบ้าน

ผู้หญิงคนนั้นราวกับรู้อยู่แล้วว่าปาลีจะมีปฏิกิริยาแบบ น้มือก็เอาปีกผลการตรวจพวกนั้นวางไว้ข้างๆและพูด ว่า”เธอสลบไปหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็มๆฉันว่าเพื่อนเธอน่าจะ หาเธอให้วุ่นอยู่นะถึงแม้ว่าเธอไม่อยากจะเจอเขาก็ควร ที่จะบอกเขาว่าตอนนี้เธอปลาดภัยดีหรือไม่

พูดเสร็จผู้หญิงคนนั้นก็ยื่นโทรศัพท์ให้ปาล์

ปาลีรับมาด้วยมือที่สั่นไหวที่ผู้หญิงพูดก็ถูกเธอหาย ไปหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็มๆดนุพลคงจะตามหาตัวเธอให้วุ่น แล้วแต่มือที่ก๋าโทรศัพท์อยู่นั้นปาลึกลับไม่รู้ว่าควรจะ พูดยังไงกับดนุพล

มองขึ้นไปที่หน้าของผู้หญิงคนนั้นปาลีก็พูดว่า ทำไม เธอถึงช่วยฉันล่ะ?”

เธอกับเขาก็เป็นเพียงแค่คนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักกัน

ผู้หญิงคนนนนิ่งเงียบไปถอนหายใจแล้วพูดว่า ชะตาเดียวกันน่ะ “คนร่วม

ปาลีที่ได้ฟังก็รู้สึกตกใจ หรือว่าเธอก็เคยถูก… คําพูดต่อจากนั้นทําเอาเธอพูดออกมาไม่ได้ไม่แปลก ที่ผู้หญิงคนนี้จะช่วยเธอเก็บหลักฐานแท้จริงแล้วเขาก็ เคยผ่านประสบการณ์แบบเดียวกันนี่เอง

ผู้หญิงคนนั้นระบายยิ้มออกมาบางๆ เรื่องทั้งหมดต้อง อาศัยเวลาค่อยๆก้าวข้ามไปตอนนี้ฉันก็ไม่ได้เสียใจแล้ว ดังนั้นคุณไม่ต้องไม่จำเป็นต้องคิดเกี่ยวกับมันแล้วล่ะรีบ โทรหาเพื่อนคุณเถอะหรือไม่ก็ส่งข้อความไปหาก็ยังดี งั้นฉันจะไป อข้าวให้คุณก่อนแล้วกัน”

พูดจบผู้หญิงคนนั้นก็เดินออกจากห้องไป

เหลือทิ้งไว้แต่ปาลีที่นอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มที่เตียงคน เคียวน่าตาไหลออกมาอย่างไม่มีเสียง

ในที่สุดปาลีก็เลือกที่จะส่งข้อความไปบอกดนุพล โกหกออกไปว่าตัวเองบังเอิญเจอเพื่อนทั้งหมดโอเคดี ดนุพลไม่ต้องเป็นห่วง

ส่วนคนพลที่ตามหาปาลีทั้งวันทั้งคืนจนใกล้จะบ้าแล้ว พอได้เห็นว่าปาลีใช้เบอร์แปลกส่งข้อความมาเขาก็รีบ โทรกลับไปทันที

แต่ว่าปาลีไม่พร้อมที่จะได้ยินเสียงของเขาเธอกลัวว่า ถ้าเธอได้ยินเสียงของเขาแล้วอดไม่ได้ที่จะร้องออกมา

ดนุพลที่เห็นว่าไม่มีคนรับโทรศัพท์ก็ส่งข้อความไป ตามนิสัยปกติถามปาลีว่าอยู่ที่ไหนเขาจะรับไปรับเธอ

มือของปาลีที่สั่นสะท้านก็พิมพ์ข้อความตอบกลับไป แต่ให้ตายยังไงเธอก็ไม่มีทางบอกว่าอยู่ที่ไหนและ แท้จริงแล้วตัวเธอเองก็ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน

พวกเขาทั้งสองก็ยังคุยกันผ่านการส่งข้อความไปมา ต่อมาดนุพลเริ่มสงสัยว่าคนที่ส่งข้อความจะไม่ใช่ตัว ของปา แต่ว่าเนื่องจากข้อความที่ส่งกลับมาก็ค่อยๆ วางใจแล้วเขาเชื่อว่าข้อความพวกนี้ต้องเป็นข้อความที่ ปาลีพิมพ์ลงมาเองเพราะว่าแต่ละคนล้วนแต่จะมีวิธีการ พูดเป็นของตัวเองและมันก็เป็นวิธีการพูดของปาลีจาก จุดนี้ไม่มีใครจะรู้ดีไปกว่าคนพลแล้ว

ทั้งนัฐพงษ์และจักรกฤษที่คอยช่วยตามหาปาลีเป็น เพื่อนดนพลพอได้ยินว่าปาลีปลอดภัยดีก็วางใจจากที่ เป็นกังวล

ผ่านไปสองสามวันแต่ละวันปาลีผ่านไปด้วยความ หวาดผวาอย่างไม่รู้จบแต่ละคนก็มีอาการฝันร้ายกวนใจ ที่เข้ามาในฝันมักจะฝันถึงฉากที่รฐาที่โหดร้ายป่าเถื่อน และไม่สนใจความรู้สึกของเธอมันเหมือนจริงมากมัน เหมือนจะทําให้ใจเขาแหลกสลายอีกครั้งแค่ไม่กี่วันก็ ทําให้ปาลีผอมซูบทั้งยังนอนซมอยู่บนเตียงขยับตัวไป ไหนไม่ไหว

และวันที่ผ่านมาเหล่านี้มีเพียงแค่ข้อความของคนพล เท่านั้นที่ปลอบใจ

แต่หลายต่อหลายครั้งก็ไม่กล้าที่จะกลับไปเธอกลัว ตอนนี้เธอกลัวทุกอย่างที่เกี่ยวดนุพล

จากที่ไม่เคยรู้มาก่อนว่าตอนที่คนๆนึงที่ละอายใจและ กระวนกระวายใจจะทําให้ทรมานยังกับอะไรกว่าจะผ่าน ไปแต่ละวันเหมือนใช้เวลาเป็นปี

โชคดีที่ไม่กี่วันที่ผ่านผู้หญิงคนนี้ที่ดูแรงๆกลับมีจิตใจ เมตตากลับคอยดูแลปาลอย่างเงียบๆมาตลอดทั้งไม่ไล่ ปาล็ออกจากบ้านและก็ไม่ได้เรียกร้องเงินจากปาล์

ถึงแม้ว่าเวลาส่วนมากเขามักจะแต่งหน้าที่ไม่เป็น ธรรมชาติวิ่งวุ่นทํางานอยู่ข้างนอกแต่เมื่อถึงเวลากิน ข้าวสามมือเขาก็จะกลับบ้านมาอย่างตรงเวลาพร้อมช้อ ข้าวกลับมาให้ปา ถึงแม้ว่าในหลายๆครั้งแม้แต่ปาก ปาลีก็ไม่ขยับแต่ธัญญาก็ยังทำแบบนี้ทุกวัน

และชื่อของเขาก็โดดเด่นเฉพาะตัวชื่อว่าธัญญา

ผ่านไปห้าวันแล้ว

ธัญญายังคงกลับบ้านตรงเวลาเหมือนเดิมซื้อข้าว เที่ยงกลับมาให้ปาลีทอดมองไปยังปาลีที่นอนอยู่บน เตียงอย่างเงียบเชียบดวงตาที่ว่างเปล่าไร้วิญญาณ กําลังมองไปยังฝ้าเพดานธัญญาถอนหายใจเบาๆพูด ว่าเธอจะนอนแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่กัน?”

ปาลีหันไปมองธัญญาทันใดนั้นก็น้ำตาไหลลงมา เงียบๆอีกครั้ง

ธัญญาพูดอีกว่า ห้าวันแล้วนะแผลบนตัวเธอก็ใกล้จะ หายดีแล้วไม่อยากจะกลับไปหาแฟนเธอจริงๆหรอ?”

กี่วันที่ผ่านมาถึงแม้ว่าปาลีจะไม่ค่อยยอมพูดคุยแต่ว่า จากคําพูดบางคําทําให้ธัญญารู้ว่าปาลีนั้นเจอกับความ เคราะห์ร้ายขมขื่นประมาณไหน

“ดนุพล..” ปา พิมพ์ออกมาเบาๆให้ท้องฟ้ารู้ว่าช่วงที่ผ่านมานั้น เธอคิดถึงดนุพลเท่าไหร่แต่ว่า…กลับไปไม่ได้แล้วเรื่อง ทั้งหมดมันกลับไปไม่ได้แล้ว

เวลานี้ปา คิดถึงพ่อเหลือเกินบนโลกใบนี้นอกจากคน พลแล้วก็มีแค่พ่อที่รักและเป็นห่วงเธอ

“ฉะฉันอยากบ้าน….

ปาลิจู่ๆก็นั่งลงไปจับมือของธัญญาแน่นสะอึกสะอื้น พร้อมพูดว่า”ฉันอยากกลับบ้าน!”