ตอนที่ 302 แสแสร้งเกินไป

เรื่องที่ดอกไฟก็คือวิสาข์ท้องนั้นเขาก็รู้แต่เขายังเลือด ทอดทิ้งเธอไป เขาคิดว่าเมื่อเขาทิ้งเธอแล้วเธอก็ต้องไป แท้งลูกไป ตอนนี้คิดมาเขาคิดผิดไปแล้ว เธอยังคงใจดี เหมือนเดิม

“เป็นของแกแล้วยังไง แกอยากจะยอมรับเธอเป็นลูกสาว แกหรอ แกกล้าไหมล่ะ”

วิสาข์จ้องไปธนัทอย่างดุร้าย แผนการครั้งนี้เธอยังแพ้อยู่ดี เธอไม่ยอม ไม่ยอมจริงๆ

ธนัทโดนถามจนพูดไม่ออก ใช่สิ เธอใช่ลุกสาวของเขา แล้วยังไง เขาก็ไม่สามารถไปยอมรับเธอ สําหรับคนใน ตำแหน่งสูงนี่เป็นจุดราคีที่ใหญ่ที่สุด เขาไม่สามารถให้ใคร หน้าไหนก็ขัดขวางหนทางการเมืองของเขา ตอนนั้นการ ยอมรับภาสวรกลับมาป็นการเสี่ยงที่มากที่สุดของเขาแล้ว แถมตอนนี้ทวิติยาก็คลอดดนพลออกมาพอดี เขาเลยโกหก ออกไปว่าพวกเขาเป็นฝาแฝดถึงจะกดเรื่องนี้ลงไปได้

เงียบไปนาน ธนัทพูดต่อ”อย่างที่แกพูด ฉันไม่สามารถ ยอมรับเธอได้ แต่แกวางใจ ในเมื่อเธอเป็นลูกสาวของฉัน ฉันก็จะชดเชยพวกเธอ”

พูดถึงนี่ธนัทหยุดแล้วลี่ยนเป็นน้ำเสียงดุดัน แต่ต่อไปแก่ อย่ามาสร้างเรื่องอีก ไม่งั้นฉันจะไม่ปล่อยแกง่ายเหมือนครั้ง นี้ อย่าลืมไปเลยนะว่าแกยังมีลูกชายอยู่คนหนึ่ง จักรกฤษเขาไม่ใช่ลูกของฉัน ถึงตอนนั้นแกอย่าหาว่าฉันลงมือหนัก เกินไป”

ได้ยินดังนั้น หน้าของวิสาข์ซีดขาวขึ้นมา

ธนัทไม่มองวิสาข์อีก ยกฝีเท้าอยากจะจากไป แต่ตอนที่ เดินถึงประตูก็เห็นขวัญชีวีที่ไม่รู้กลับมาตอนไหนกำลังแอบ ฟังอยู่ข้างนอก

ธนัทสายตาดุดัน วิเคราะห์ไปขวัญชีวี นี่เป็นลูกสาวของ เขากับวิสาข์

“คุณพ่อ….”

ขวัญชีวีโดนเขามองจนรู้สึกกลัว เธอที่ได้ยินเรื่องทั้งหมด เลยพูดคำนี้ออกมาตามสัญชาตญาณ

แม้เธอจะรู้อยู่ว่าธนัทไม่ใช่พ่อแท้ๆของเธอ แต่ตอนนี้เธอ เป็นลูกสาวของวิสาข์ แน่นอนธนัทก็ต้องเป็นพ่อของเธอ ดัง นั้นเธอก็ควรเรียกเขาว่าพ่อ

แต่เธอเล่นละครเกินไปแล้ว ลูกสาวที่โดนพ่อทิ้งไป27ปี เพิ่งจะเจอหน้าครั้งแรกจะเอยคำว่าพ่อออกมาได้รีบร้อน ขนาดนี้ได้ยังไง

เธอไม่เกลียด ไม่แค้น ไม่โกรธหรอ ? ถึงจะไม่แค้นเพื่อ ตนเองแต่ก็ต้องโกรธเพื่อแม่เธอสิโดนปาลีเรียกพ่อ ธนัทก็ขมวดคิ้วขึ้น ลูกสาวของเขาคน นี้รู้ว่าตัวจริงๆนะ เพิ่งรู้เขาเป็นพ่อของเธอก็ร้อนรนมาเรียก เขาว่าพ่อแล้ว แถมเขายังเห็นความแอบดีใจในสายตาของ เขา เดิมทีเขาควรจะดีใจที่ลูกสาวคนนี้ไม่ได้เกลียดเขา แต่ ไม่รู้ทําไมในใจเขารู้สึกไม่สบายใจมาก ใครจะไปรู้ว่าที่เธอ มรปฏิกิริยาแบบนี้จะเป็นเพราะเงินและอำนาจของเขาหรือ เปล่า

และวิสาขที่ในห้องเมื่อได้ยินขวัญชีวีเรียกธนัทว่าพ่อก็ตัว สั่นขึ้น แล้วรีบวิ่งไปที่ประตู เห็นคนที่อยู่นั่นเป็นขวัญชีวีจริงๆ ตัวยิ่งสั่นกว่าเดิม

เธอคือโกรธจนตัวสั่น

“โอ๊ย….”

เสียงตบหน้าดังขึ้น เสียงกรีชร้องของขวัญชีวีก็ดังขึ้น พร้อมกัน

ด้วยความโกรธ วิสาข์เลยยกมือตบหน้าขวัญชีวีไปอีกครั้ง

นี่เป็นครั้งแรกที่วิสาข์ตบขวัญชีวี เมื่อก่อนแม้ขวัญชีวีจะมี ข้อบกพร่องมากแค่ไหน จะทำเรื่องบ้าบอแค่ไหน เธอก็ให้ อภัยเอได้ตลอด แถมเธอยังโทษตนเองว่าเป็นเพราะเธอไม่ ได้เลี้ยงดูอบรมเธอมาตั้งแต่เด็ก
แต่คราวนี้เธอโกรธแล้วจริงๆ เมื่อตบเสร็จเธอก็ขึ้นเสียงด่า ขึ้นมา“เมื่อกี้เธอเรียกเขาอะไร นี่เธอมีความละอายใจบ้าง ไหม เขาทิ้งเราสองแม่ลูกไป27ปีเต็มๆ เธอกลับเรียกเขาว่า พ่อได้อย่างง่ายๆ นี่เธอ….เธออยากให้ฉันโกรธจนตายใช่ ไหม เธอไม่ใช่ลูกสาวฉัน ในเมื่อเธอเรียกเขาว่าพ่องั้นเธอก็ ไปกับเขาเลย ฉันไม่มีลูกสาวอย่างเธอ ออกไป ! ”

วิสาข์พลางด่าพลางผลักขวัญชีวีออกไปอย่างบ้าคลั่ง