ตอนที่ 225 ดีเกินไปแล้ว

ในช่วงปีนี้ ปาลีได้รับสายโทรศัพท์แบบนี้ตลอดทุกวันหลัง เลิกงาน 2ปีก่อนนิวิฐยังเล็กอยู่เลยยังพูดไม่ค่อยได้ ทำได้ แค่ส่งเสียงร้องอ้อแอ้ในโทรศัพท์เท่านั้น ตอนนี้นิวิฐ3ขวบ แล้ว ฉลาดมากๆแต่ก็ซนมากๆเหมือนกัน

ปาลีรู้สึกตื้นตัวใจทุกครั้งที่ได้รับโทรศัพท์สายนี้ เพราะ ว่ามันทำให้เธอได้รู้ว่าในประเทศที่ไม่คุ้นชินนี้ ยังมีคนที่ ต้องการเธอและรอคอยเธอตลอดเวลา โดยเฉพาะนิวิฐ ในสี่ ปีนี้ถ้าไม่มีเขา เธอก็ไม่รู้แล้วว่าจะก้าวข้ามมันไปได้อย่างไร

แต่ธวัฒน์ ความดีของเขาดีจนเธอไม่สามารถบรรยายออก มาเป็นคำพูดได้ จำเป็นต้องยอมรับว่าพอเปรียบเทียบกับดน พล ธวัฒน์ไม่มีทางแพ้ แต่น่าเสียดาย เรื่องบางเรื่องคนบาง คนได้ถูกกำหนดไว้แล้วว่าไม่สามารถมาแทนที่ได้

พอนึกถึงดนุพล บริเวณหน้าอกของปาลีมันก็เริ่มกลับมา เจ็บปวดอีกครั้ง ในหนึ่งพันกว่าวันคืนที่ได้แยกจากกัน เวลา นานเท่าไหร่ ความคิดถึงของเธอก็ยิ่งมากเท่านั้น

โดยเฉพาะในตอนที่เธอตั้งท้องนิวิฐ อารมณ์ของเธอนั้น ขึ้นๆลงๆเป็นพิเศษและซึมเศร้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า ณ ขณะนั้น เธออยากที่จะกลับไปอยู่ข้างๆดนุพลอีกครั้ง แต่ทว่า เมื่อเธอ นึกได้ว่าตัวเธอเสียลูกคนแรกไปอย่างไร เธอก็กลัวจนหนี แล้ว เธอรู้ ไม่ว่ายังไงเธอก็ควรที่จะยืนหยัด ไม่ใช่แค่เพื่อตัว เธอแต่เพื่อตัวของลูกด้วย เธอจะไม่ปล่อยให้ลูกคนที่สองใน ท้องของเธอต้องมาตายไปเพราะว่าความปราถนาของตัวเธอ

ในขณะเดียวกันธวัฒน์ก็คอยดูแลเธอ เธอเลยไม่กล้าที่จะ คิดเกินเลยไปกว่านั้น เพราะว่ามันอ่อนโยนและเสียสละเกิน ไป มันดีจนทำให้เธอไม่รู้ว่าจะตอบแทนเขาด้วยอะไร

ความจริงเธอรู้อยู่แล้วว่าธวัฒน์จริงๆแล้วต้องการสิ่งใด แต่ ว่า เธอกลับไม่สามารถให้เขาได้ ยิ่งธวัฒน์ทำดีกับเธอมาก เท่าไหร่ เธอก็ยิ่งละอายใจมากเท่านั้น แต่เธอก็ไม่สามารถ อยู่ได้โดยไม่มีเขาในต่างประเทศ ผู้หญิงตัวคนเดียวแถมมี ลูกอายุ3ขวบไม่มีทางอยู่รอดได้หรอก

ขณะกำลังคิด ปาลีได้นั่งรถไฟใต้ดินและกลับถึงบ้านแล้ว พอถึงบานประตู ปาลีจึงล้วงกุญแจออกมา ประตูบ้านถูกเปิด ออกแล้วมีเจ้าหัวกลมๆน่ารักๆโผล่ออกมาจากห้อง “ว้าว แม่กลับมาแล้ว หนูรู้อยู่แล้วว่าแม่กลับถึงแล้ว เพราะว่าหนู สามารถฟังเสียงเท้าของแม่ออก

เจ้าตัวน้อยส่งเสียงเจื้อยแจ้วพร้อมกับปีนป่ายเหมือนลูกลิง ขึ้นบนตัวของปาลีแล้วจับที่ใบหน้าด้านซ้ายของปาลีอย่าง แรง รูปลักษณ์หน้าตาทั้งหมดงดงามอย่างลงตัว คิดไม่ถึงว่า จะดูดีกว่าเด็กผู้หญิงซะอีก

พอมองให้ระเอียด ไม่ยากที่จะเห็นว่า ตาโตๆคู่นั้นที่กระ พริบปริบๆช่างเหมือนกับปาลีแทบไม่แตกต่างกัน

“นิวิฐเป็นเด็กดีจริงๆ มาจุ้บอีกทีซิ”
ปาลีอุ้มเด็กน้อยอย่างรักใครปนเอ็นดู ในเวลานีความ เหนื่อยล้าที่สั่งสมจากการทํางานได้มลายหายไปจนหมด

ขณะนั้นธวัฒน์สวมผ้ากันเปื้อนเดินออกมาจากห้องครัว 4ปีแล้วแต่รูปร่างของเขาก็ยังคงดูดีไม่เปลี่ยนไปเลย แต่ว่า อุปนิสัยประจำตัวนั้นเปลี่ยนไปอย่างมาก นั่นคือความสุขม กับสงบนิ่งของผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่แล้ว ไม่มีสงสัยเลย ตอนนี้ ธวัฒน์มีเสน่ห์มากกว่าที่ผ่านมาเสียอีก

ธวัฒน์ยิ้มอย่างอบอุ่นแล้วมองไปที่ปาลี เหมือนกับมอง ภรรยาที่เพิ่งกลับมาจากข้างนอก พูดออกมาอย่างเป็น ธรรมชาติ “กลับมาแล้วหรอ ! ใช่แล้ว เมื่อกี้นิวิฐสั่งให้เธอ ชื้อซอสถั่วเหลือง นา?”

ธวัฒน์เตือนขึ้นมา ปาลีถึงรู้สึกตกใจขึ้นมา เธอลืมซะแล้ว

พอเห็นท่าทางของปาลี ไม่ต้องให้ธวัฒน์พูด นิวิฐที่กำลัง กอดปาลีอยู่ตรงช่วงท้องก็บ่นจมูกน้อยๆอย่างน่ารักน่าชังพูด ว่า : “แม่ลืมอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย เห้อ ดูแล้วคนที่ทึ่มจะไม่ได้ มีแค่ปะป๊าคนเดียวแล้วสิ ที่จริงแล้วแม่ทึ่มมากๆเลย

พอปาลีได้ฟัง ก็ให้รางวัลด้วยการเขกมะเหงกไปหนึ่งที พูดด้วยท่าทางโกรธๆว่า : “ไม่ควรทำตัวไม่มีมารยาทกับ คนในครอบครัวแบบนี้ แม่กับป๊ะป๋าธวัฒน์ล้วนเป็นคนที่แก่ กว่า ห้ามไร้มารยาทกับผู้ใหญ่ รู้มั้ย?”

เด็กน้อยยังอ่อนประสบการณ์นัก แถมยังคิดว่าที่ปาลีตีหน้า ขรึมกำลังโกรธอยู่ หัวเล็กๆน่ารักๆนั่นก็ผงกขึ้นลงเหมือนกับไก่โกเม็ดข้าว “ครับ นิวิฐไม่กล้าอีกต่อไปแล้ว

“แบบนี้สิเด็กดี!”

ปาลีลูบหัวนิวิฐอย่างพออกพอใจ โชคดี โชคดีที่แม้ว่า หลายปีมานี้มักจะย้ายที่อยู่ไปมาอาศัยอยู่ที่หนึ่งก็ไม่เคยอยู่ เกินสามเดือนเลย แต่กับเรื่องการอบรมณ์สั่งสอนนิวิฐก็ไม่ เคยตกหล่นเลย ถึงแม้เด็กน้อยจะซุกซน แต่ก็ฉลาดและเชื่อ ฟังมากๆ นั่นจึงทำให้ปาลีวางใจไม่น้อย

“ในเมื่อลืมแล้ว งั้นก็เอาข้าวมันไก่มาทำไก่อบเหลือก็แล้ว กัน ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร

มองรอยยิ้มของปาลีจากใจของเธอแล้วในใจของธวัฒน์ นั้นเต็มไปด้วยความสุข หลายปีมานี้คนที่จะทำให้ปาลี สามารถยิ้มได้ก็คงจะมีแค่นิวิฐ

ปาลีวางนิวิฐลง “ฉันช่วยคุณเอง”

“ไม่ต้อง เธอพานิวิฐไปดูการ์ตูนที่ห้องรับแขกเถอะ ฉันทำ ตรงนี้แปปเดียวก็เสร็จแล้ว

ที่จริงแล้วธวัฒน์ห่วงว่าปาลีจะเหนื่อย เพราะเขารู้ว่าปาลี ทำงานที่ข้างนอกก็ลำบากมากขนาดไหน

นางแบบ อาชีพนี้เบื้องหน้าดูแล้วเหมือนจะดี แต่ในความ เป็นจริงในเบื้องหลังมันลำบากและเจ็บปวดมากๆ เรื่องที่พูด ก็มีแต่เกี่ยวกับการสวมใส่ส้นสูงสิบเซนติเมตรที่เท้าเท่านั้นใส่แบบนั้นเดินตลอดเวลา วันวันหนึ่งวิ่งไปที่สถานที่ เวลาที่ ใส่เพิ่มขึ้นกี่ชั่วโมงที่ ผ่านไปวันหนึ่งเท้าทั้งคู่ก็จะทั้งเจ็บทั้ง ระบบแถมยังรู้สึกแย่