อนที่ 220 การรุกแบบนี้

ในค่ำคืนที่แสงของดวงจันทร์น่าหลงใหล

ปาลีที่อยู่ในห้องคนป่วยยืนอยู่ริมหน้าต่าง เงยหน้ามองไป บนฟ้าที่มีดวงจันทร์ที่อยู่ไกลแสนไกลและสวยงามมาก และ อาบแสงจันทร์ของเมือง ว่ายวนในแสงสียามราตรี ร้องเล่น เต้นระบำ ใช้ชีวิตไร้ค่าไปวันๆ

เมื่อตอนที่ดนุพลกลับมาจากที่ซื้อของว่างจากข้างนอก มองไปที่ปาลีที่ยืนอยู่ตรงหน้าต่างด้วยความอ้างว้างมองไป บนท้องฟ้า

“ติ๊ง”

เสียงของว่างที่อยู่ในมือหล่นลงไปบนพื้น ดนุพลเหม่อ ลอยอยู่นานก่อนจะเรียกเสียงดังด้วยความตกใจว่า “ที่รักคุณ ตื่นแล้วเหรอ?”

ระมัดระวังด้วยความกลัวว่าทั้งหมดนี้เป็นเพียงภาพลวงตา ของเขา

เพราะหลายวันมานี้ ปาลีได้แต่นอนอยู่บนเตียงมาโดย ตลอด ไม่พูดจาราวกับคนความรู้สึกช้า อย่าพูดถึงว่าลงจาก เตียงมาเดินเลย แม้แต่จะลืมตามาพูดคุยยังไม่ได้เลย

เมื่อได้ยินคำพูดของดนุพล ปาลีค่อยๆหมุนตัวช้าๆ จากนั้น ก็ค่อยๆยิ้มให้ดนุพลและพูดเบาๆว่า “ดนุพล ! ”
อาจจะเป็นเพราะสาเหตุที่ว่าไม่ได้พูดมาเป็นเวลานาน เสียงของเธอไม่นุ่มนวลเหมือนเมื่อก่อน พูดไม่นานเสียงก็ ค่อยๆต่ำและแหบ ฟังแล้วกลับรู้สึกไม่ดี

ดนุพลเดินไปข้างหน้าปาลีด้วยความรวดเร็ว รู้สึกตื่นตันใช้ แขนทั้งสองข้างโอบกอดปาลีไว้ รีบร้อนๆแบบนั้นด้วยเสียง สะอึกสะอื้นและพูดว่า “ที่รัก ที่รัก คุณตื่นขึ้นมาจริงๆด้วย ผม รู้สักวันคุณต้องตื่นขึ้นมา ที่รัก..…..……….

ปาลีที่นิ่งเงียบถูกดนุพลโอบกอดไว้ ไม่ขยับหรือขัดขืน ใดๆ กอดอยู่เป็นเวลานานดนุพลก็ยังคงไม่ปล่อยเธอ จนเธอ อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ดนุพล คุณทำฉันเจ็บแล้ว….……..

“ขอโทษ ผม ผมตื่นเต้นไปหน่อย ผม….”

พอดนุพลได้ยินแบบนั้นก็รีบปล่อยปาลีออก กลัวว่าจะ ทำให้ปาลีเจ็บอีก

“ในตอนนี้ ไม่อยากพูดอะไรแล้ว ผมแค่……..

ปาลีใช้มือสัมผัสไปที่ปากของดนุพลเบาๆ ตาของเธอมอง ไปที่สายตาของดนุพล อีกมือจับไปที่คอของดนุพล และ จากนั้นก็เขย่งปลายเท้าเบา ๆและจูบไปที่ริมฝีปากของดน พล มือเล็กๆอีกข้างก็ยื่นเข้ามาตรงปกเสื้อตรงหน้าอกของ ดนุพล สักครู่มือที่อยู่ไม่สุขก็ไหล่ไปเรื่อย ไหล่ลงมาข้าง ล่าง ค่อยๆต่ำลง

พบได้ยากที่จะเห็นปาลีในการกระทำแบบนี้ ยิ่งไปกว่านั้นตั้งแต่เกิดเรื่องแท้งลูกของปาลี ดนุพลไม่ได้สัมผัสตัวของ ปาลีมาสองเดือนเต็มๆ เมื่อพูดถึงกำลังวังชาของเด็กวัยรุ่น นั้น เป็นความทุกข์ทรมานที่เจ็บปวดแน่นอน และการกระทำ ของปาลีในตอนนี้นั้นยิ่งจุดประกายไฟให้เกิดขึ้นอีก ชั่วพริบ ตาก็ระเบิดความต้องการของดนุพลที่เก็บค้างมานานหลาย เดือน ที่รัก……

ดนุพลผลักปาลีติดกับฝาผนังกำแพง จูบกลับปาลีด้วย ความเล่าร้อน และร่างกายที่ร้อนผ่าว อารมณ์ที่ไม่สามารถ ถอดตัวได้ แต่เขาก็หยุดกลางคัน พูดคำรามด้วยเสียงเก็บ กดว่า “ร่างกายของคุณ……..

“ไม่มีอะไรมาขัดขวาง วันนี้เป็นวันที่ยี่สิบเจ็ดแล้ว ! ”

ปาลีค่อยๆถอดกระดุมเสื้อของดนุพลออกเพราะอยู่ โรงพยาบาลเป็นเวลานานจึงทำให้แก้มของเธอขาวและ ซีดเซียวแต่ ณ ตอนนี้ แก้มเธอกลายเป็นสีชมพูสวยงาม แพรวพราย น่าดึงดูมากๆ

ใช่แล้ว วันนี้เป็นวันที่ยี่เจ็ดแล้วที่ปาลีอยู่โรงพยาบาลมา ร่างกายที่พักฟื้นมายี่สิบเจ็ดวันก็สามารถรอบรับความรุนแรง ของความรักได้แล้ว แต่นี้ไม่ใช่สาเหตุการกระทำของปาลี

วันนี้ตอนกลางวัน ปิยะตั้งใจมาโรงพยาบาล บอกเธอแล้ว เรื่องจัดการการผ่าตัดที่ต่างประเทศ พรุ่งนี้ตอนเที่ยงสิบสอง นาฬิกาคือเวลาที่เธอต้องไปจากที่นี่

เมื่อถึงเวลาต้องจากแล้ว เรื่องที่ปาลีหยุดคิดไม่ได้ก็คือดนพล

แต่ว่าใจจริงของเธอเจ็บปวดรวดร้าวมาก ถ้ายังอยู่ เธอก็ ไม่รู้ว่าความรักของเธอและดนุพลครั้งนี้จะไปรอดไหม เรื่อง ลูกยังเป็นบาดแผลที่แดงฉานไปด้วยเลือดในใจของเธออยู่ ตลอด เธอไม่มีทางที่จะให้อภัยธนัทได้และความไม่เชื่อใจ ของดนุพลนั้น กลับทำให้เธอไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องอยู่ อีกต่อไป

เพราะเหตุนี้ ในคืนก่อนที่เธอจะจากไปก็ทิ้งความทรงจำที่ ดีที่สุดไว้ซึ่งกันและกัน

ปาลีไม่อยากคิดถึงว่าจะคืนที่ดนพลและโสรจมีความ สัมพันธ์จนไม่สามารถกลับมาได้หรือไม่ แม้ว่ามันจะเกิดขึ้น จริงๆ เธอก็คงทำได้แค่ยิ้มเท่านั้น เพราะว่าตัวเธอเองนั้นก็ ไม่ได้บริสุทธิ์ขนาดนั้น แม้ว่าการมีความสัมพันธ์กับรฐาไม่ได้ มาจากความสมัครใจของเธอก็ตาม

แต่มีบางเรื่องที่เกิดไปแล้วก็เกิดไป ข้อแก้ตัวหรือเหตุผล อะไรก็เปลี่ยนผลของความจริงไม่ได้ ในเมื่อเช่นนี้ เธอและ ดนุพล ที่สามารถถือได้ว่าเป็นแบบหนึ่งต่อหนึ่ง เสมอกัน

ลองถาม เธอยังมีอะไรที่แค้นที่เกลียด!

ดนุพลจะไปรู้ภายในใจของปาลีได้ยังไง เขารู้แต่ว่า ที่รัก ของเขาหายดีแล้ว เรื่องนี้สำคัญกว่าเรื่องใดๆทั้งหมด

เวลานี้ เขาแค่อยากที่จะรักเธอแบบดีๆ ให้ความรู้สึกที่สมบูรณ์แบบและความสุขที่สุดในโลกแก่เธอ

แต่การกระทำของปาลีและการกล้าหาญของเธอทำให้เขา รู้สึกแปลกใจ ง่ายกว่าครั้งที่อยู่หมู่บ้านน้ำขาวที่ปาลีถูกจาริณี ใส่ยาให้กินยา และยังสวยยั่วยวนสุดหัวใจ

ดนุพลที่อีกนิดก็เหมือนที่จะไม่รู้จักกับปาลีแล้ว

แต่ปาลีในรูปแบบนี้ กลับยิ่งทำให้ใจของเขาเต้นแรงอย่าง บ้าคลั่ง จนลืมตัว

สถานการณ์รักจนตายก็ยอม มีเพียงดวงจันทร์ที่สว่างออก ไปนอกหน้าต่างเท่านั้นที่เห็นเป็นพยานให้กับเขาสะท้านฟ้า สะเทือนดิน !