ตอนที่445 ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง

“เธอ…. “ทวิติยาสีหน้าเปลี่ยนทันที“เธออยากเอายังไง”

“ฉันต้องการให้คุณสาบานว่าก่อนที่ธนัทจะฟื้นขึ้นมา คุณจะไม่ทำอะไรเขา ไม่งั้นฉันจะเอาเรื่องที่ฉันเห็นเมื่อ กี้ไปบอกให้ดนุพล ภาสวรและอิงดาว ถึงตอนนั้นมันจะ เป็นยังไงคุณเดาเอาเองเลย”ปาลีพูดขึ้น

“ได้ ฉันสาบาน ถ้าฉันผิดคำพูดฉันจะโดนฟ้าผ่า”ทวิติ ยาจ้องปาลีแล้วกัดฟันพูดออกมา

ตอนนี้ทวิติยามีแต่ยอมเธอไป เพราะเธอไม่กล้าคิด เลยว่าตอนที่ลูกของเธอรู้ว่าแม่ตนเองคิดไปฆ่าพ่อ พวก เขาจะทำยังไงกับเธอที่เป็นแม่

“โอเค คุณไปได้แล้ว”ปาลีหลีกทางให้เธอ แต่น้ำเสียง ของเธอยังคงเย็นชา“ที่จริงฉันก็ไม่เชื่อหรอกว่าคนอย่าง คุณจะรักษาสัญญา ตั้งแต่ตอนนี้ไปถ้าธนัทเกิดอะไรขึ้น ฉันล้วนเอามานับเข้าบัญชีของคุณ ถึงตอนนี้คุณก็รู้ว่า ลูกของคุณจะทำยังไงกับคุณเลย”

เพื่อความปลอดภัย ปาลีเลยพูดแบบนี้ออกมา

พอทวิติยาได้ยินอย่างนี้ ถึงจะโมโหแต่เธอก็ไม่กล้า พูดอะไร เธอออกเสียงหึอย่างไม่พอใจแล้วเดินจากไป

พอทวิติยาเดินจากไป กลิ่นอายที่ดุดันของปาลีก็หาย ไปทันทีและกลายเป็นความเศร้าโศกและจนใจ
ที่จริงปาลีไม่ต้องพูดอะไรมากกับทวิติยา ฉากที่เธอ ได้เห็นเมื่อกี้เธอก็สามารถทำให้ทวิติยาติดคุกได้ แต่ เธอไม่สามารถทำอย่างนี้

เพราะยังไงทวิติยาก็เป็นแม่ของดนุพล

เพื่อความรู้สึกของดนุพล แม้เรื่องที่ทวิติยาทำเมื่อกี้ เธอก็ไม่สามารถพูดออกมาได้ ไม่งั้นดนุพลต้องรู้สึก อาบอายมากๆแน่นอน

มองดูธนัทที่นอนอยู่บนเตียง ปาลีค่อยเดินเข้าใกล้เขา และพูดว่า“คุณเห็นรึยัง ชีวิตของคุณล้มเหลวขนาดไหน ตอนที่คุณตกอับ คนที่ใกล้ชิดคุณที่สุดกลับคิดจะฆ่า คุณ ฉันรู้สึกสงสารแทนคุณจริงๆ คุณควรไปสำนึกผิด บ้างแล้ว”

ปาลีพูดต่อว่า“คุณได้ยินที่ฉันพูดไหม คงไม่ได้ยินมั้ง แต่มีคำพูดบางอย่างฉันอยากพูดกับคุณมานานแล้วแต่ ก็ไม่มีโอกาสได้พูดสักที เพราะปกติคุณมักจะทำเป็น สูงส่ง ไม่ให้ความเมตตากับฉันเลยสักนิด คุณไม่เคย ยอมรับฉันเป็นลูกสาวของบคุณ ฉันเองก็ไม่อยากมีพ่อ ที่เป็นคุณ คุณเป็นคนให้ชีวิตฉัน และวันนี้ฉันก็ได้ช่วย ชีวิตคุณ ดังนั้นเราสองคนเตลียร์กันแล้ว ดนุพลและอิง ดาวถึงจะไม่ใช่ลูกแท้ๆของคุณแต่พวกเขาก็เรียกคุณ เป็นพ่อมายี่สิบกว่าปี หลังคุณฟื้นขึ้นมาหวังว่าคุณอย่า ทำเรื่องที่ทำร้ายพวกเขา ไม่งั้นคุณต้องเสียใจไปทั้ง ชีวิตแน่นอน เพราะตอนนี้คุณไม่เพียงแต่เสียพวกเขา สองคนไป แถมยังเสียภาสวรและฉันไป แล้วคุณจะ กลายเป็นคนโดดเดี่ยวอย่างโสรจ”เมื่อพูดคำพูดในใจเสร็จ ปาลีก็เรียกแม่บ้านเข้ามาดูแล หลังกำชับให้เธอดู แลธนัทดีๆแล้วเธอก็ไปจากโรงพยาบาล

แต่กลับไม่เห็นหลังเธอจากไป ธนัทที่นอนนิ่งๆอยู่บน เตียง ขนตาที่ดำๆของเขาก็ขยับเล็กน้อย

หลังทวิติยาออกจากโรงพยาบาล เธอก็ไปโรง พยาบาลของนัฐพงษ์ เพราะเธออยากไปดูไอริณ

ตั้งแต่ครึ่งเดือนก่อนไอริณโดนแจกันศิลปะที่สูงสอง เมตรกว่าทับจนขาหัก เธอก็อยู่โรงพยาบาลตลอด

บนทางเดิน ตอนที่มุมเลี้ยว ทวิติยาก็ชนกับพยาบาลที่ ใส่หน้ากากพอดี ทั้งมองก็ถอยหลังไปกี่ก้าว

“นี่แกเดินทางประสาอะไร ไม่เห็นหรือไง”ไม่ว่าจะเป็น ความคิดของตนเองหรือไม่ ทวิติยาล้วนเอาความผิด

โยนไปที่คนอื่น

“ขอโทษค่ะ ฉันขอโทษ….”พยาบาลคนนั้นก้มหัว กล่าวขอโทษด้วยเสียงแหบแล้วก็วิ่งหนีไปทางเดินอื่น สุดท้ายหายไปในสายตาของทวิติยา

“นี่ฉันยังพูดไม่เสร็จนะ ชนฉันแล้วคิดจะจบง่ายๆงั้น หรอ แกหยุดนะ….”ทวิติยาด่าไปทางที่พยาบาลคนนั้น หายตัวไป เพียงแต่ยังพูดไม่เสร็จเธอก็หยุดเสียงไป เพราะเธอรู้สึกว่าแผ่นหลังของพยาบาลคนนั้นคุ้นตานิด หน่อย แต่ความคุ้นตานั้นไม่นานก็หายไป ทวิติยาอด พึมพำไม่ได้”แปลกจังเลย หรือฉันจะตาฝาดไปทวิติยาก็ไม่ได้คิดมาก เพราะห้องคนไข้ของไอริณถึงแล้ว เธอ เคาะประตูแล้วก็เดินเข้าไป

แต่ตอนที่เธอเข้าห้องไป พยาบาลที่ใส่หน้ากากคนนั้น ก็ยื่นหัวออกมาจากปลายทางเดิน ดวงตาที่เผยออกมา นั้นดูมีเสน่ห์มาก แต่กลับฉายแววตาที่เย็นชา เมื่อยืนยัน ว่ารอบๆไม่มีคน เธอก็ค่อยๆเดินไปเข้าใกล้ห้องคนไข้ ของไอริณ

คนนี้ไม่ใช่ใคร เป็นโสรจที่ทุกคนกำลังตามหาอยู่