ตอนที่373 การลงโทษที่ใหญ่สุด

ความกระวนกระวายใจทำให้โสรจกลัวจนนอนไม่ หลับทั้งคืน ตอนเช้าเธอก็รีบไปโรงพยาบาล เมื่อผล ตรวจออกมาแล้ว โสรจทั้งตัวเหมือนไร้วิญญาณ

“ทำไม…ทำไมเป็นแบนี้….อา….”

โสรจที่กำลังพึมพำอยู่สุดท้ายก็กรีชร้องออกมา แล้ว วิ่งออกโรงพยาบาลอย่างบ้าคลั่ง

ข้องนอกแดดจ้าจนแสบตา โสรจเดินบนถนนที่คึกคัก ชีวิตของเธอไม่เคยมีความสิ้นหวังแบบนี้มาก่อน

ในสทองของโสรจว่างเปล่าไปเวลานาน เมื่อสติของ เธอค่อยๆกลับมา ดวงตาที่ว่างเปล่าของเธอก็ค่อยๆมี ความชั่วร้ายไหลเข้ามา แล้วเธอก็วิ่งไป22อย่างบ้าคลั่ง ถึงแล้วก็ตรงไปสำนักงานของนัฐพงษ์ทันที

เมื่อโสรจถีบประตูสำนักงานของนัฐพงษ์ออก นัฐพงษ์ กำลังเคลียร์เอกสารอยู่ เมื่อเห็นโสรจเข้ามาด้วยผมเผ้า ยุ่งเหยิง ดวงตาอันสวยงามของเขาก็มีความโมโหแวบ เข้าไป

“นี่เธอมาทำอะไรอีก ฉันบอกกับเธอไปนานแล้วว่าอย่า มาก่อกวนฉันอีก…..

นัฐพงษ์ผลักเอกสารข้างหน้าออกไปแล้วมองโสรจ ด้วยความรักเกียจ
ไม่รอให้เขาพูดเสร็จ โสรจก็พุ่งไปหาเขาเหมือนสัตว์ บ้า พลางตบเขาพลางตะโกนว่า“นัฐพงษ์ แกมันเลวมาก จังเลย แกรู้มานานแล้วใช่ไหม แกรู้มานานแล้วใช่ว่า ฉัน….เป็นโรคข้อเข่าเสื่อมที่น่ากลัวใช่ไหม ทำไม ทำไม ตอนนั้นแกไม่บอกฉัน ให้ฉันพลาดช่วงเวลาที่เหมาะ สมการรักษาไป ทำไม ทำไมแกทำแบบนี้กับฉัน ฉันไม่ เคยทำอะไรผิดกับแก ทำไมแกโหดร้ายกับฉันขนาดนี้ ว้าย…… ”

นัฐพงษ์โดนท่าทางบ้าบ้าของโสรจทำจนให้โมโห เขา ใช้มือเดียวผลักโสรจให้ออกห่างไป ฟังที่โสรจพูดแล้ว เขาอึ้งไปชั่วขณะ แล้วมุมปากก็ยิ้มแบบชั่วร้าย จึงพูด ขึ้น”ที่แท้เธอมาเพื่อเรื่องนี้นี่เอง เหอะๆ เธอมาช้ากว่าที่ ฉันคาดเดาไว้ ซะอีก เห็นแล้วก็รู้ว่าเธอโง่กว่าที่ฉันคิดไว้ ตั้งเยอะ ไม่ผิด ตอนนั้นฉันเห็นนิ้วมือของเธอที่บวมเล็ก น้อยก็เดาออกว่าเธอคงเป็นโรคข้อเข่าเสื่อมที่หายากไป แล้ว แต่ฉันจำได้ว่าฉันก็เตือนเธอแล้ว เป็นเธอเองไม่เอา ไปใส่ใจ และยังบอกว่าเป็นเพราะทายาทาเล็บเลยทำให้ มีอาการแบบนี้ ในเมื่อเธอชอบไม่ฟังของคนอื่นงั้นฉันจะ ไปพูดเยอะทำไม พูดมาทุกอย่างก็เป็นเธอหาเอง”

โสรจไม่เคยทำผิดอะไรกับเขาเลย ถ้าจะให้พูดก็คือ เธอโหดร้ายกับไอริณมากเกินไป

ตอนนั้นเพื่อรั้งดนุพลไว้ เธอใจร้ายจนทำให้แขนของ ไอริณลวก เธอเป็นแค่เด็กสามขวบ เธอในฐานะแม่จะ ลงมือไปได้ยังไง อีกทั้งไอริณยังเป็รลูกสาวแท้ๆของ เขา เขาจะยอมทนให้โสรจไปรังแกลุกของเขาได้ยังไง
แน่นอนความลับที่ไอริณเป็นลูกสาของเขา เขาต้องไม่ พูดออกมาหรอก และเขาก็ไม่อยากแชร์ความลับนี้กับ คนอื่น รวามถึงโสรจที่เป็นแม่

มองดูใบหน้าที่ยังยิ้มและไม่มีความรู้สึกผิดใดๆ โสรจ เกลียดจนอยากฉีกมันให้เป็นชิ้นๆ แต่เธอเป็นผู้หญิง แรงจะสู้นัฐพงษ์ที่เป็นผู้ชายได้อย่างไร เธอเพิ่งเข้าใกล้ นัฐพงษ์ก็โดนเข้าถีบออกไปหลายเมตรแล้ว แล้วล้มลง บนพื้นหนักๆ

“นัฐพงษ์….”

ทันใดนั้นเธอเจ็บไปทั้งตัว แล้วเธอไม่ยอมรับไม่ได้ว่า ใช้กำลังกับนัฐพงษ์เธอมีแต่แพ้กับแพ้ เงยหน้ามองนัฐ พงษ์แล้วโสรจพูดด้วยความแค้น“แกจำไว้ ถึงฉันตาย ฉันก็ไม่ปล่อยแกแน่ คอยดู

ถึงจะตกอับถึงเพียงนี้ ความแค้นของโสรจมีแต่เพิ่ม เยอะมากขึ้น พูดจบเธอก็ลุกขึ้นแล้วเดินโซเซออกไป ในหูก็มีเสียงของหมอวนเวียนอยู่ —หมอบอกว่าเธอเป็น โรคosteoarthropathy Hypertrophic โรคนี้จะไม่ ทำให้คนตายไปทันที แต่มันจะทำให้ร่างกายของคน ค่อยบวมใหญ่หรือผิดเพี้ยนไปเรื่อยๆ สุดท้ายคนทั้งคน ก็ผิดเพี้ยนไปหมด สามารถเดาออกได้เงยว่าถึงตอนนั้น มันจะขี้เหร่และน่ากลัวมากแค่ไหน สิ่งที่ยิ่งทำให้รู้สึกสิ้น หวังก็คือโรคนี้ยังไม่มีวิธีรักษา

เพียงแค่นึกถึงวันหนึ่งตอนนั้นจะกลายเป็นแบบนั้น โสรจก็รู้สึกอยากจะพังทลาย
หรือนี่จะเป็นการลงโทษของสวรรค์หรอ

ไม่ เธอจะไม่ยอมรับโชคชะตานี้แน่นอน

เธอไม่มีจิตใจไม่นึกเรื่องปาลีปละดนุพลอีก ออกจาก โรงพยาบาลของนัฐพงษ์แล้วเธอก็ไปโรงแรมเก็บของ แล้วเอาเงินทองทั้งหมดของตนเองไปรักษาที่ต่างประ เทษ