ตอนที่326 จับมือของคุณ

ปาลีลกขึ้นและสายหัวอย่างเด็ดขาด ฉันรู้ดีว่าฉันกำลังทํ อะไรอยู่ โรคของฉันหายดีไปนานแล้ว พวกเธอไม่ต้องเป็น ห่วงฉันหรอก ธัญญา ช่วงนี้นิวิฐก็ฝากให้เธอช่วยดูแลแล้ว นะ ฉันว่างเมื่อไหร่ก็กลับมาดูเขา ฉันไปล่ะ”พูดจบปาลีก็ยก ของแล้วไปโรงพยาบาลทันที

แมวนํายกไหล่ม ธัญญา นี่ปาลีไม่ให้ความร่วมมือเธอก็จน ปัญญา

ธัญญามองดูรูปหลังที่หายไปของปาลี อยากจะตามเธอ ไปแต่สุดท้ายก็หยุดลงอยู่ดี แล้วนั่งลงบนโซฟา ไม่พูดไม่จา ใดๆอีก

เมื่อปาลีมาถึงโรงพยาบาลอีกก็เห็นนัฐพงษ์ขมวดคิ้มเดิน ออดห้องคนไข้ของดนุพล สีหน้าเขาดูเหมือนโกรธเล็กน้อย

พอเห็นปาลีมา นัฐพงษ์รีบเดินเข้าไป ถามว่า”ทำไมเธอ กลับมาอีกล่ะ”

“ทำไม ฉันมาไม่ได้หรอ”ปาลีอารมณ์เสียใส่เขา ถ้านับขึ้น มาดีๆ บัญชีในตอนนั้นเธอยังไม่ได้เครียน์กับเขาเลย

นัฐพงษ์ได้ยินน้ำเสียงที่ไม่ดีของเธอก็ไม่ได้โกรธ ฉัน ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ตอนนี้ดนุพลเพิ่งฟื้นขึ้นมาก็ โวยวายอยากจะออกโรงพยาบาล ฉันกับน้าจะพูอยังไงเขา ก็ไม่ยอมอยู่ต่อ เธอมาก็ดูละ เธอช่วยไปโน้มเน้าเขาที ถ้าเป็นโรคของเขากําเริบจริงๆ ตอนนี้ออกโรงพยาบาลมันคง อันตรายต่อเขามากดังนั้นเขาต้องอยู่โรงพยบาลจนถึงผล ตรวจออกมา”

ถ้าผลตรวจออกมาแล้วให้เห็นว่าเขาไม่เป็นไรงั้นเขาก็ ออกโรงพยาบาลได้ทุกเมื่อ ถ้ามีเรื่องงั้นเขาก็ต้องอยู่ต่อ

พอปาลีได้ยินโรคกำเริบสามคำนี้ หัวใจเธอก็เจ็บขึ้นมา

ทันที อีกนานเท่าไหร่ผลตรวจถึงออกมา”

“รายการที่ดนพลต้องตรวจนั้นมันมีเยอะ บางรายการฉัน ก็ให้โรงพยาบาลอื่นช่วยวินิจฉัยยืนยัน อย่างน้อยต้องการ เวลา3วัน”นัฐพงษ์พูดตามความจริง

ปาลีมองนัฐพงษ์อย่างมีเลศนัย เรื่องตอนนั้นดนพลรู้ ทั้งหมดแล้ว เขาก็คงฉีกหน้ากับนายไปแล้วแหละมั้ง ทำไม นายยังดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นายจะตั้งใจรักษาให้ดนุ พลเต็มที่และจะไม่มีความคิดอื่นหรอ”

นัฐพงษ์ใบหน้าเคร่งขรึม”นี่เธอกำลังสงสัยจรรยาแพทย์ ของฉัน…..”

“จรรยาแพทย์? นายมีด้วยหรอ”ปาลีตัดบทเขา”ถ้านายมี จรรยาแพทย์ ตอนนั้นนายคงไม่ทำร้ายลูกน้องของฉัน นัฐ พงษ์ ชาตินี้ฉันกับดนุพลไม่มีวันจะยอโทษให้นาย ฉันจะอยู่ ดูแลดนุพลอยู่โรงพยาบาลแต่เราจะไม่อยู่โรงพยาบาลของ นาย เพราะเราไม่สามารถเชื่อนายได้อีก”
ถ้าไม่ใช่ครั้งนี้เหตุการณ์ฉุกเฉิน ยังไงปาลีก็ไม่พาดพล มาโรงพยาบาลของนัฐพงษ์ แต่ตอนนี้อาการของเขามั่นคง ก็ย้ายรงพยาบาลสิ

นัฐพงษ์โดนปาลีว่าจนสีหน้าไม่น่าดูมากแต่ก็ไม่สามารถ โต้ตอบได้

ปาลีไม่สนใจนนัฐพงษ์อีก เคาะประตูห้องคนไข้ของดนุพล แล้วก็ผลักประตูเข้าไป

ในห้อง ดนุพลกำลังเปลี่ยนเสื้อคนไข้ด้วยใบหน้าเยือก เย็น และทวิติยาก็โน้มเน้าเขาอยู่ข้างๆ เพื่ออยากจะให้ด พลพักอยู่ที่นี่สักกี่วัน ส่วนอิงดาวกลับนั่งนิ่งๆอยู่ข้างๆ ไม่ อะไรสักคํา

พอเห็นปาลีเข้ามา ทั้งสามล้วนอึ้งไปทันที โดยเฉพาะเป็น ดนุพล

ทวิติยาโกรธขึ้นมาทันที เดินไปยังปาลีก็เริ่มเอยปากด่า”อื นังเลว แกมาทำอะไรอีก เมื่อกี้ฉันไม่ใช่ให้แกใสหัวไปแล้ว หรอ อีนังผู้หญิงหน้าด้าน นี่ฉันกำลังพูดกับแกนะ นี่แกหยุด นะ….”

ปาล็ไม่มองทวิติยาแม้แต่น้อย เดินผ่านทวิติยาแล้วมาถึง ข้างหน้าของดนุพล แล้วแสยะยิ้มออกมาดนุพล คุณไม่ใช่ อยากออกโรงพยาบาลหรอ ฉันมารับคุณ”

ดนผลกระพริบตา เขาไม่ชินกับการเปลี่ยนแปลงของปาลีมาก เพราะเธอไม่ได้พูดอ่อนโยนแบบนี้กับเขามานานแล้ว

“อย่ามัวแต่ตั้งอยู่ได้ ไปเถอะ”ปาลีจับมือของดนุพลแล้วก็ ลากเขาเดินไปยังประตู

“หยุดนะ ดนออกโรงพยาบาลตอนนี้ไม่ได้…..

ทวิติยาเห็นปาลีไม่เพียงแต่มองข้ามเธอแถมยังอยากจาก ดนุพลไปอีก ทันใดนั้นเธอโกรธทันที กำลังคิดเดินไปแยก พวกเขาสองคนออก อิงดาวก็ยื่นมือไปจากเธอไว้

“แม่ ให้พวกเขาไปเถอะ ฉันเชื่อความรักและความเป็นห่วง ของปาลีที่มีต่อพี่ชายมันไม่น้อยกว่าเรา เธอจะไม่ทำร้าย ชายหรอก”

ข้างนอก นัฐพงษ์ยังคงยืนอยู่ทางเดินไม่ได้ไป มองเห็น ปาลีลากดนุพลออกจากโรงพยาบาล สีหน้าเขาดูเคร่งขรึม มาก อดทนความไม่พอใจในใจไว้แล้วก็เดินเข้าห้อง ผ.อ.ของเขา คาดไม่ถึงในเก้าอี้ทำงานของเขากลับมีแขก พิเศษนั่งรอเขาอยู่แล้ว