ตอนที่24 เครื่องหมายยืนยันความรัก

ในคืนนั้น ปาลีไม่กล้ากลับไปยังห้องนอนของตัว เอง ทนขดตัวอยู่ในห้องน้ำที่เปียกชื้นอยู่สองสามชั่วโมง พอประมาณหกโมงเช้า เธอก็แต่งชุดไปทำงานให้เรียบร้อย แล้วรีบนั่งรถเมล์คันแรกรอบเช้าสุดไปทำงาน

เธอกลัวว่าถ้าออกช้าจะต้องมาเจอกับรฐาที่จะออกไป ทำงานเหมือนกัน กลัวยิ่งกว่านั้นคือต้องมาเจอกับดนุพลที่ รับปากไว้ว่าจะมารับรออยู่ที่ชั้นล่าง

คนหนึ่งก็เป็นคนที่เธอไม่อยากจะเห็นหน้า

ส่วนอีกคนหนึ่งก็เป็นคนที่เธอไม่มีหน้าจะไปพบเขา

อีกแล้ว

สิ่งที่เธอทำได้ ก็มีแค่หนี หนีให้ห่างจากพวกเขา

เธอนั่งอยู่ที่ร้านชาใกล้ๆ กับบริษัทมาชั่วโมงกว่า พอ เห็นคนอื่นเดินตามกันเข้าประตูทางเข้าบริษัทไป ปาลีถึงได้ ตะลึงพรึงเพริดลุกขึ้นไปทำงานบ้าง

เธอนั่งเหม่อลอยอยู่ในห้องทำงานส่วนตัวของ หัวหน้าเลขา ในหัวของปาลีนั้นว่างเปล่า ไม่มีกะจิตกะใจจะ ทำงานสักชิ้น

“ปาลี!”
ในตอนนั้น ปิยะเดินเข้ามาพร้อมสีหน้าหงอยเหงา

ตอนนี้เธอสวมกระโปรงเอี้ยมสีขาว พวงแก้มน่ารัก ปัดบลัชออนสีชมพูระเรื่อ ดูน่ารักอ่อนหวานน้อยกว่าตอน สวมชุดทำงานตามปกติ แต่ก็ดูสวยน่าดึงดูดมากขึ้น ดู บริสุทธิ์น่าประทับใจ

“ปิยะเองหรอกเหรอ”

ปาลีเงยหน้าขึ้น พยายามฝืนยิ้มบางๆ ให้อีกฝ่าย แล้วจู่ๆ ก็ขมวดคิ้ว”ปิยะทำไมวันนี้เธอไม่ใส่ชุดทำงานล่ะ เธอ ลืมกฎของบริษัทไปแล้วเหรอ?”

บริษัทโจวกรุ๊ปเป็นบริษัทมหาชนขนาดใหญ่ที่เป็นที่ รู้จักไปทั่วประเทศ การบริหารงานก็ต้องเข้มงวดกว่าบริษัท ทั่วไปเป็นธรรมดา พนักงานต้องสวมชุดเครื่องแบบในเวลา ทำงาน เป็นข้อปฏิบัติพื้นฐานที่สุดของบริษัท

ตามที่เล่ามา ทำแบบนี้ก็เหมือนเอาจดหมายลาออก มาวางไว้ที่โต๊ะทำงานของปาลี

ปิยะเป็นเลขาของท่านประธาน ปาลีเป็นหัวหน้าเลขา ของประธาน ถ้าเธอต้องการจะลาออก ก็ต้องมาขอคำอนุมัติ จากปาลีอยู่แล้ว

ปาลีตกใจจนไม่กล้าเชื่อสายตาตนเองที่มองปิยะ “เกิดอะไรขึ้นเหรอ ที่ทำงานอยู่ก็ทำได้ดีแท้ๆ ทำไมถึงจะลา

ออกล่ะ?”
ไม่ใช่ว่าปิยะชอบนิทัศน์เหรอ ถึงขนาดที่เธอยอมเลิก กับธวัฒน์แบบไม่เสียดายเลย แต่พอมาตอนนี้เธอกลับจะลา ออก แบบนี้ก็ไม่เท่ากับว่าเธอคิดจะไปจากนิทัศน์หรอกเห รอ? ปาลีทายไม่ถูกจริงๆ ว่าในใจของปิยะกำลังคิดอะไรอยู่

“เพราะว่า…”

ดวงตาของปิยะแดงรื้นขึ้นมา ทันใดนั้นก็คว้าปาลีเข้า มากอดแล้วร้องไห้ออกมา “เขาไม่ใช่คนเขามันไม่ใช่คน ฮือ ฮือ…

หัวใจของปาลีสั่นไหว พลันนึกถึงคืนเมื่อวานตอนที่ เธอกับดนุพลออกมาจากคลับAisne นิทัศน์ นัฐพงษ์ จัก รกฤษ สามคนนั้นพูดกันเรื่องเกมเล่นไพ่ถอดเสื้อผ้านั่น หรือ ว่า…

“ปิยะ หรือว่าเมื่อคืนนิทัศน์บังคับให้เธอถอดเสื้อผ้า จริงๆ เอาเธอมาเป็นของพนันกับคนอื่นอย่างนั้นเหรอ?”

ปาลีถามอย่างร้อนใจ

ใช่!”

ปิยะตอบกลับด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด

ปาลีช็อคจนพูดอะไรไม่ออก วันนั้นตอนที่เธอกับดนุ พลออกมา เธอเองก็รู้สึกเป็นห่วงปิยะ แต่ดนุพลบอกว่า ผู้ชายถือตัวอย่างนิทัศน์ ไม่มีทางบังคับผู้หญิงคนหนึ่งได้แล้วทำไม ทำไมสุดท้ายถึงเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ

“ขอโทษนะ ปิยะ ฉันขอโทษ ทุกอย่างเป็นความผิด ฉันเอง วันนั้นฉันไม่น่าทิ้งเธอไว้คนเดียวเลย เป็นความผิด ของฉันคนเดียวเลย…”

ปาลีรู้สึกผิดขึ้นมาทันที มือทั้งสองตบเข้าที่ข้างแก้ม

ของตนเอง

“ไม่ ไม่เกี่ยวกับเธอหรอกนะ”

ปิยะรีบหยุดมือของปาลี เธออธิบายทั้งน้ำตานอง หน้า”เป็นเพราะฉันเอง เป็นความผิดของฉันเอง เขาไม่ได้ บังคับอะไรฉัน ไม่ได้สั่งให้ฉันทำเลย เป็นเพราะฉันอยากรู้ ว่าเขาจะแคร์ฉันบ้างหรือเปล่า ดังนั้น ฉันก็เลยถอดเสื้อผ้า ออก นึกไปเองว่าเขาจะทนไม่ได้ขึ้นมาสักหน่อย แต่ว่า เขา ไม่สะทกสะท้านอะไรเลยสักนิด นั่งมองฉันถอด เสื้อผ้าที่เหลืออยู่ต่อหน้าผู้ชายคนอื่นทั้งอย่างนั้น. ฉัน ไม่มีหน้าจะพูดไปมากกว่านี้แล้ว ปาลีให้ฉันไปเถอะ ฉันไม่ อยากนั่งโง่อยู่ที่บริษัทโจวกรุ๊ปนี้อีกแล้ว”

พอนึกถึงเมื่อคืนในใจเธอก็นึกอยากตายแล้ว นิทัศน์ แพ้แต่ละครั้ง เธอก็ถอดทีละชิ้น สุดท้ายแม้แต่กางเกงใน ที่เหลือตัวสุดท้ายก็ต้องถอดออก เธอถอดเสื้อผ้าที่ปกปิด ร่างกายออกหมดเลย

แต่นิทัศน์นั้นไม่แม้แต่คิ้วกระตุก ปล่อยให้ร่างกาย ของเธอเปิดเผยต่อหน้าผู้ชายอีกสองคน
ในตอนนั้น เธอรู้สึกเกลียดชังนิทัศน์ขึ้นมา แล้วก็ยิ่ง เกลียดตัวเองมากกว่าอีก

หลังจากกลับไปคิดมาหนึ่งคืน สุดท้ายเธอก็หมด หวังกับนิทัศน์แล้ว

ผู้ชายแบบนั้น ไม่มีค่าพอที่เธอจะมาเสียเวลาให้

“ปิยะเธอนี่มันโง่จังเลย ทำไมต้องทำขนาดนั้นด้วย

นะ.

ปาลีกอดปิยะร้องไห้อย่างขมขึ้น เมื่อคืนเป็นคืนอัน แสนอัปยศของปิยะ แล้วเธอเองก็ชดเชยอะไรไม่ได้ด้วย!

สุดท้ายแล้วปาลีก็ไม่ได้รั้งปิยะเอาไว้ เธอตวัดปากกา เซ็นอนุมัติจดหมายขอลาออกของปิยะ หลังจากนั้นก็

คำนวณเงินค่าจ้างให้ปิยะอย่างรวดเร็ว แล้วให้ปิยะไปรับเงิน

โดยตรงที่ฝ่ายการเงิน เท่านี้ก็ไปได้แล้ว

แต่ไม่คิดว่าฝ่ายการเงินจะยืนยันว่าต้องมีลายเซ็น จากท่านประธานก่อนจึงจะจ่ายให้ได้ เหตุผลก็คงเป็นเพราะ ว่าปิยะเป็นเลขาส่วนตัวของท่านประธาน ถ้าประธานไม่ อนุมัติ พวกเขาจะไปกล้าจ่ายเงินให้ลาออกไปได้อย่างไร

ปาลีรู้ดี เธอบอกกับปิยะ”ปิยะเธอรอฉันอยู่ที่ห้อง ทำงานนะ ฉันจะไปขอให้ประธานเซ็นอนุมัติให้เอง”