ตอนที่197มองแล้วรู้สึกเบื่อ

“กฏ2ข้อเหรอ?”

ขวัญชีวีตกตะลึง“คุณพูดมา”

“ข้อหนึ่งถ้าผมต้องการคุณเวลาไหนเมื่อผมเรียกแล้วต้อง มาในทันทีส่วนข้อสองถ้าผมต้องการคุณเวลาไหนตอนนั้น คุณจะเป็นเมียน้อยผมส่วนระหว่างเราสองคนผมไม่อยากให้ มีอะไรมากไปกว่านี้

ภาสวรพูดอย่างเยือกเย็นสุดท้ายแล้วก็ยังไม่ลังเลที่จะพูด อีกประโยคขึ้นมา“ผมไม่ชอบผู้หญิงที่ไม่สะอาดดังนั้นคุณ ไม่ต้องมาอ่อยผมมีใจสักครึ่งนึงก็ไม่ควรจะมีเข้าใจแล้วใช่ ไหม?”

ใบหน้าขวัญชีวีก็เปลี่ยนเป็นเศร้าและดูยากคำพูดของ ภาสวรมันชั่งทำให้คนที่ได้ฟังเจ็บปวดเป็นอย่างมากแต่ ขวัญชีวีกลับเข้าใจอย่างลึกๆเธอไม่มีค่าพอที่จะไปโกรธเขา

เมียน้อยเดิมทีก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าจะชื่นชมในชีวิต

หลังจากนั้นขวัญชีวีก็หัวเราะแล้วพูดว่า “เข้าใจค่ะ

ใช่แล้วเธอเข้าใจแต่ว่านี่ไม่ได้แสดงว่าเธอจะน่ายกย่อง

ถึงแม้ว่าคำพูดของภาสวรจะตรงไปตรงมาแต่ว่าทั้งสอง คนก็มีความสัมพันธ์มาถึงขั้นนี้แล้วหลังจากนี้ไปโอกาศก็จะมีมากขึ้นเธอไม่เชื่อว่าเธอไม่สามารถเอาเขาอยู่

แต่ดนุพลที่เรียกเธอมาเล่นละครครั้งแรกนั้นก็คือตอนที่ ดาวเดินเข้ามาเวลานั้นเธอนั้งอยู่บนร่างกายเขาเสื้อผ้าของ ทั้งสองไม่เรียบร้อยและยังมีท่าทางที่แสดงพฤติกรรมที่ อุจาด

ที่ขวัญชีวีคิดไม่ถึงก็คือการกระทำที่ดุเดือดของคนที่เป็น น้องของภาสวรในเวลานั้นเพราะว่ามีดนุพลปกป้องอยู่ไม่มี ทางจะทําอะไรเธอได้คิดไม่ถึงว่าเขาจะรอเธออยู่ด่านล่าง ของตึกและยังกล้าเอาเธอไปตบตีอีกแม้กระทั่งยังจะทิ้งคำ พูดที่ว่าเจอที่ไหนก็จะตบที่นั้นอีก

ขวัญชีวีลูบบนใบหน้าของเธอมองไปที่ตัวเองในกระจกยิ่ง คิดยิ่งทำให้เธอโมโหอยากจะตบตั้งแต่ไหนแต่ไรมาขวัญ ชีวีก็ไม่เคยกลัวเลยครั้งนี้เธอแพ้แล้วแพ้เพราะว่าไม่ทันได้ ตั้งตัวถ้าครั้งหน้าเกิดเรื่องแบบนี้อีกขวัญชีวีเธอจะตอบโต้ กลับอย่างแน่นอน

ในใจเขาก็โมโหมากขวัญชีวีก็เข้าไปในร้านอาหารแห่ง หนึ่งสั่งฟาสฟู้ดกับซุปไก่เพราะว่าเขาต้องไปส่งข้าวกลาง วันให้รฐาที่โรงพยาบาล

ตั้งแต่โดนไอ่เด็กเหลือเดนที่ดูดยาเคคนนั้นตัดขาหนึ่ง ข้างกับกระดูกซี่โครงสองซี่ไปรฐาก็ได้แต่นอนอยู่ที่โรง พยาบาลเพื่อรอวันตายในระเวลานี้ก็มีแต่ขวัญชีวีนี่แหละที่ คอยส่งน้ำส่งทําให้เขา
มาสายจังฉันหิวจะตายอยู่แล้วรู้ไหม?”

เมื่อเจอกับขวัญชีวีที่ถือข้าวเข้ามาให้รฐาที่ขาข้างนึงใส่ เฝือกหนาๆอยู่บนเตียงผู้ป่วยสีขาวนั้นก็ไม่อดทนที่จะพูดขึ้น

ขวัญชีวีโดนทำร้ายอารมณ์ไม่ดีมาตั้งแต่แรกยิ่งมาเจ อกับรฐาที่ทำหน้าไม่พอใจใส่เธอในเวลานั้นเธอก็โกรธ ขึ้นเป็นฟืนเป็นไฟแล้วเอาฟาสฟู้ดกับซุปไก่ที่ซื้อมาโยน ลงแรงๆที่ข้างบนเคาน์เตอร์พูดว่า “กินคุณเอาแต่ห่วง ของกินหรือว่าคุณไม่เห็นบาดแผลบนใบหน้าของฉันงั้นเห รอคุณไม่ห่วงฉันเลยสักนิด

ขวัญชีวีพูดแบบนี้ขึ้นรฐาก็พึ่งรู้ว่าหน้าของขวัญชีวีทั้งแดง ทั้งชาเมื่อกี้เขาไม่ได้ใส่ใจแล้วยังต่อว่าเธอไปอีก”เรื่องที่ ไม่สามารถอธิบายได้ว่าทำไมโดนคนอื่นทําร้ายได้รับบาด เจ็บแล้วเข้าโรงพยาบาลอารมณ์ของเขาในตอนนี้ก็เปลี่ยน ไปเป็นใจเย็นลงพูดด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “ใครทำร้ายเธอ? เพราะอะไรหละ?”

ขวัญชีวีตกตะลึงเธอไม่กล้าที่จะพูดเหตุผลนั้นออกมาหลัง จากนั้นพูดความเท็จไปว่า“คือเพื่อนร่วมงานของฉันในวัน ทํางานปกติเขาก็ชอบที่จะกันแกล้งฉันแต่วันนี้ฉันทนไม่ไหว ก็เลยทะเลาะกับเขา

รฐาไม่สงสัยในคำพูดของเธอพยักหน้าพูดว่า “เธอเป็นแค่ ผู้หญิงจะไปมีเรื่องตบตีอะไรกับใครมันก็ไม่คุ้มอยู่แล้วแถม คนอื่นยังจะหัวเราะเยาะให้อีกคราวหลังเรื่องแบบนี้อย่าไป ทําอีกไม่งั้นถ้าเรื่องไปถึงหูของเพื่อนคนสนิทเธอเข้าเธอคงจะอับอายขายขี้หน้าแน่ฉันยังจะต้องการหน้าตาในสังคม นะ”

ยังไม่ทันสิ้นสุดลง

ขวัญชีวีได้ยินดังนั้นก็โกรธขึ้นเป็นฟืนเป็นไฟอีกครั้งเธอ ได้รับบาดเจ็บทั้งยังโชคร้ายเขาไม่ได้ปลอบใจหรือจะใส่ใจ เธอก็ลืมมันไปเถอะยังจะมาสั่งสอนซ้ำเติมเธออีกรวมทั้งใน ใจก็ยังคิดถึงแต่ตัวเอง

ขวัญชีวีจ้องไปที่รฐายิ่งคิดยิ่งโมโหแต่ความจริงของเรื่อง นี่เขายิ่งจะให้รฐารู้ไม่ได้เป็นอันขาดในเวลานั้นการที่จะสงบ สติอารมณ์ลงเป็นอันดีที่สุดหันหัวหนีและไม่รับฟังอะไรทั้ง นั้น

รฐาก็แค่อยากให้ขวัญชีวีฟังคำของเขาบ้างพรางยื่นมือ ไปเปิดกับข้าวและซุปไก่ที่ขวัญชีวีได้เอามาในไม่ช้าคิ้วก็ ขมวดพูดว่า ทำไมเป็นฟาสฟู้ดอีกแล้วหละช่วงนี้ฉันได้กิน แต่ฟาสฟู้ดมันโครตจะกินยากเลยยังมีซุปไก่นี่อีกมองแปป เดียวก็รู้แล้วว่าแค่ต้มๆไปเท่านั้นมันไม่มีสารอาหารเลยขวัญ ชีวีเพื่อฉันหละครั้งหน้าเธอทำกับข้าวมาให้ฉันกินเถอะรอบ นี้ฉันได้รับบาดเจ็บหนักทุกวันนี้เธอให้ฉันกินอาหารขยะข้าง นอกนั่นแล้วเมื่อไหร่ฉันจะหายหละ?”

เมื่อเป็นแบบนี้ขวัญชีวีก็โมโหขึ้นมาแล้ว

ตัวสั่นและลุกขึ้นทั่วใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธพูด ว่า”รฐาคุณยังไม่จบอีกเหรอฉันต้องไปทำงานนะฉันจะเอาเวลาไหนไปทำกับข้าวให้คุณกันทั้งที่คุณก็รู้ๆอยู่ว่าฉันหนะ ทำกับข้าวเป็นซะที่ไหนกัน”