ตอนที่ 56 วิ่งหนีอย่างบ้าคลั่ง

“คุณพระ คาดไม่ถึงว่ามันจะเป็นหมาป่า”

ปิยะถูกกอดอยู่ด้านหน้าของภูผา พอดีที่เห็นสถานการณ์ ที่อยู่ด้านหลังของภูผา สิ่งที่กระโจนออกมาจากหญ้ามันเป็น หมาป่าตัวใหญ่ที่สูงหนึ่งเมตร ปากเปื้อนเลือด เขี้ยวสีขาว มองปิยะที่กำลังกอดแขนภูผาแน่น

“พี่สาวอย่ากลัวครับ มันตามผมมาไม่ทัน”

ภูผายังคงวิ่งตรงไปข้างหน้าโดยไม่หันกลับมา ถ้าไม่ เพราะว่ากำลังทำความรักกับปิยะ เขาวางคันธนูและลูกธนู และมีดไว้ด้านข้าง เมื่อเห็นหมาป่าก็ไม่ทันแล้ว และยังกอด อยู่กับปิยะ ไม่อย่างนั้น การฆ่าหมาป่าสำหรับเขานั้นเป็น เรื่องง่ายมาก

แต่ตอนนี้ นอกจากวิ่งหนีไปกับปิยะก็ไม่มีวิธีอื่นอีกแล้ว

ภูผาวิ่งในป่าอย่างรวดเร็ว เร็วมากๆราวกับเป็นหมาป่า เร็ว เหมือนสายลม ตอนนี้แม้ว่าไม่มีวิธีที่จะสลัดหลุดจากหมาป่า ที่คำราม แต่ก็ยังสามารถรักษาระยะห่างที่ปลอดภัยกับ หมาป่าได้มากกว่าสิบเมตร

แต่ทั้งหมดนี้มันเกิดขึ้นกะทันหันมาก ภูผายังไม่ทันดึง

ร่างกายออกจากปิยะ ก็คือจนถึงตอนนี้ ความแข็งแรงของ

ภูผายังคงฝังลึกอยู่ในร่างกายของปิยะ ตามด้วยการการ

เคลื่อนไหวที่บ้าคลังของเขา การวิ่งนั้นมันบ้าคลั่งมากกว่าที่สองคนนั้นอยู่บนหญ้า มันบ้าอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

“เด็กโง่ เธอออกไปได้ไหม อ่า ”

ปิยะสั่นไปทั่วทั้งริมฝีปาก ทำตาเยิ้ม ถึงแม้แบบนี้มัน จะกระตุ้นมาก แต่ก็เป็นกระตุ้นแบบไม่เคยมีมาก่อน แต่ว่า หมาป่าตัวใหญ่ที่วิ่งไล่ตามหลังมานั้นก็ยังไม่หยุด สิ่งสำคัญ คือรักษาชีวิตไว้ตอนนี้

“.ได้ครับ”

ภูผาหน้าแดง เอาออกไปทันทีอย่างเชื่อฟัง

แต่ท่าทางที่เขากำลังกอดปิยะแน่นนั้น ไม่นาน อย่างนั้นก็ เขาก็ไม่เชื่อฟัง จะเข้าไปอีก ภูผาเวลานั้นเขาอายหน้าแดง

มาก

ปิยะก็เสียดายสิ่งที่เขาทำ เธอใช้ปากกัดไปที่ไหลของเขา และตำหนิ ตั้งใจวิ่งไปเถอะ ถ้ายังช้า หมาป่าจะตามมาทัน ได้”

เมื่อฟังแล้ว ก็เลยยกปิยะขึ้นมาบนไหล่ น้องชายที่ไม่รักษา หน้าที่อยากจะเจาะแต่ก็ไม่มีทางเจาะวอกแวกเล็กน้อย ภูผา วิ่งเร็วขึ้นและเร็วขึ้น ค่อยๆห่างหมาป่าตัวนั้นไกลออกไป เลยๆ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ก็สลัดออกจากหมาป่าตัวนั้น
ในที่สุดทั้งสองคนก็ปลอดภัย

ตามหลักแล้ว เวลานี้ภูผาควรจะหยุดพัก แต่ชายหนุ่มมี พลังเหลือล้น เป็นความพิเศษของชายหนุ่มที่อยู่ในภูเขา ครั้งนี้ไม่ต้องให้ปิยะสอน เขาอุ้มปิยะวิ่งไปในป่าอีกครั้ง แน่นอนว่าที่ทั้งวิ่งไปและทำไป

เพราะว่าเขารู้สึกว่าปิยะจะชอบมัน จริงๆแล้วเขาก็เป็นเด็ก ผู้ชายที่ฉลาดมากคนหนึ่ง

ปิยะถูกเขาพาไปจนลืมเมื่อครั้งแรกที่เธอนั้นยั่วยวนเขา ใน หัวของปิยะนั้นไม่มีภาพของนิทัศน์อีกแล้ว ทั้งใจนั้นอยู่กับ ภูผาแล้ว ขึ้นลงไปตามอารมณ์ของเขา วิ่งไปด้วยความสุข

ในป่าที่เงียบสงบ พวกเขาทิ้งรอยเท้าและความสุขไว้

เมื่อถึงกลางดึก ปิยะและภูผาสองคนถึงจะค่อยๆกลับบ้าน อย่างระวัง กลับไปที่ห้องของตัวเอง

ปาลีรอปิยะนานมากก็ไม่กลับมา จึงหลับไปอย่างไม่รู้ตัว ปิยะค่อยๆนอนลงข้างๆปาลีอย่างเบาๆ คิดถึงความบ้าคลั่ง เมื่อกี้แล้วเนินนานถึงผลอยหลับไป

ครั้งที่สอง เช้าตรู่

ทุกคนตื่นแต่เช้า เพราะนิทัศน์ต้องการที่จะไปดูบ่อน้ำลึกที่ อยู่ในป่า เพื่อดูว่าปลาทารกที่เลี้ยงไว้จะเหมือนดั่งที่พูดกัน มาหรือไม่ อัตราการรอดตายถึงเก้าสิบเปอร์เซ็นต์
ปาลีเดิมที่เธอนั้นไม่อยากไปอย่างไรก็ตามก็ไม่อยากทำ กับบริษัทโจวกรุ๊ปจำกัดอีกต่อไปแล้ว เธอไม่จำเป็นต้องทำ ตามสิ่งที่นิทัศน์สั่ง และตอนนี้มีธวัฒน์อยู่

แต่ว่าธวัฒน์กลับบอกว่าแต่ไหนแต่ไรไม่เคยเห็นปลา ทารก ได้ยินมาว่าเสียงร้องของมันคลายกับเสียงร้องของ ทารก เขาอยากไปดูไปฟัง เมื่อปาลีได้ยินเขาพูดกับเธอแบบ นี้ ทันใดนั้นความอยากรู้อยากเห็น เธอจึงพยักหน้ารับ ตอบ ตกลงว่าจะให้ธวัฒน์พาเธอขึ้นภูเขาเพื่อไปดูมัน

ปิยะเปลี่ยนรองเท้าเป็นรองเท้ากีฬาและไปพร้อมกับธ วัฒน์และปาลี

นิทัศน์ที่อยู่ด้านหน้าเมื่อเห็นฉากนี้ จึงโกรธจนกัดฟันแน่น นอนอยู่บนเก้าอี้ราวกับชายสูงวัย ตะโกนใส่สองผู้พิทักษ์ที่ เงยหน้ามอง “พาฉันเดินไปเร็วๆหน่อย ช้าแบบนี้ เมื่อไหร่จะ ถึง ยังมีอีก ปิยะเธอมาหาฉันที่นี่”