ตอนที่ 50 สาวชาวเขาผู้บริสุทธิ์

แต่ไม่รู้ว่า ในเมืองมีสาวงามมากมาย บนเขาเองก็ไม่ต่าง กัน ต้องรู้ว่าบนโลกนี้สิ่งที่ไม่เคยขาดเลยก็คือหญิงสาวสวย

ตอนที่ปิยะและธวัฒน์ที่อุ้มปาลีอยู่มาถึงบ้านของหัวหน้า หมู่บ้าน ที่โต๊ะอาหาร ก็มีสาวน้อยคนหนึ่งอยู่ข้างนิทัศน์คอย รินเหล้าส่งอาหาร

หญิงสาวหน้าตาสะสวย ดวงตาเหมือนลูกแอปริคอต ริม ฝีปากสีเชอร์รี่ ใบหน้ารูปไข่ เครื่องหน้าได้รูปสวยงาม รูป ร่างถือว่าตัวเล็ก ถึงเธอจะนั่งอยู่ข้างกายนิทัศน์ แต่ก็ยังดู ออกว่า ส่วนสูงต้องไม่เกินร้อยหกสิบเซ็น

ผิวของเธอขาวมาก แล้วยังดูอมชมพูสุขภาพดี ไม่ได้ เหมือนกับที่สาวในเมืองใช้รองพื้นและบลัชออนแต่งแต้ม ขึ้นมา แต่เป็นที่เธอเองที่มีผิวดีแบบนี้ บนใบหน้าของเธอก็ ไม่ได้มีเครื่องสำอางใดๆ สีชมพูกุหลาบดูสวยงามอ่อนหวาน นั้นมาจากสีผิวของเธอเอง

เธอเป็นหญิงสาวสวยไร้การปรุงแต่งแบบเป็นธรรมชาติ มากคนหนึ่งเลย

ดูเธอในชุดสีเหลืองแอปริคอตแบบสบายๆ เสื้อผ้าคล้าย กันกับของชาวเขา ไม่บอกก็รู้ว่าเป็นเด็กสาวที่เกิดและโตขึ้น มาในหมู่บ้านซาลาแห่งนี้ แล้วดูอายุ น่าจะแค่สิบห้าสิบหก เท่านั้น
เพียงแวบเดียว เลือดทั้งร่างของปิยะก็แน่นิ่งไป

เธอมีความรู้สึกโดยตรงกับผู้หญิงที่อยู่ข้างกายนิทัศน์คน นี้ ความรู้สึกของเธอบอกว่า หญิงสาวคนนี้มาอยู่ที่นี่เวลานี้ เหตุผลต้องไม่ง่ายแน่

นิชที่ยืนห่างออกไปมากกว่าสามเมตรเห็นพวกปิยะมาทั้ง สามคน ก็ยิ้มขึ้นมาทันที ก็ชี้มาที่อีกโต๊ะหนึ่งซึ่งมีอาหารอยู่ มากมายแล้วพูด “คุณผู้หญิงทั้งสอง เชิญพวกคุณนั่งทาน ข้าวที่โต๊ะนี้ แล้วท่านนี้คือ?”

ชัดเจนว่าเขาไม่ได้ฉลาดเหมือนกับตันน้ำ พูดไปพักหนึ่ง ถึงได้รู้ว่ามีชายแปลกหน้าอย่างธวัฒน์อยู่

“เพื่อนฉันน่ะ”

ปิยะตอบอย่างเย็นชา ดวงตายังจับจ้องไปยังหญิงสาวที่ นั่งอยู่ข้างนิทัศน์

“ไหนๆ แล้ว ก็เชิญนั่งด้วยกันเลยนะครับ”

นิชเองก็ไม่ได้คิดอะไรกับเขามาก แต่ก็ยังเน้นย้ำว่าพวก ปิยะสามคนต้องนั่งอีกโต๊ะหนึ่ง ชัดเจนว่าไม่ให้พวกปิยะสาม คนไปรบกวนนิทัศน์กับสาวงามชาวเขา

แต่นิทัศน์ ตั้งแต่ตอนที่เห็นธวัฒน์อุ้มบาลีเข้ามาในห้อง สีหน้าของเขาก็มีดลง ดวงตาแผดเผาจับจ้องไปยังมือทั้ง สองของธวัฒน์ที่อุ้มปาลี แล้วยังปาลีที่ยอมอยู่ในอ้อมแขนของธวัฒน์เป็นลูกแมวน้อยอีก มือขวาที่ถือตะเกียบก็บีบเข้ามา แน่นขึ้นเรื่อยๆ

เสียง “แกรัก” ดังขึ้นมา ตะเกียบไม้ไผ่ในมือก็ถูกเขาที่เสีย การควบคุมบีบจนหัก เศษไม้ที่หักก็แทงเข้าไปในมือของ นิทัศน์ ในตอนนั้น เลือดสดๆ ก็ไหลออกมา

นิทัศน์กลับไม่รู้สึกเจ็บ ดวงตาร้ายกาจนั้นยังมองตาไม่ กระพริบไปที่ธวัฒน์ที่ยิ้มแย้มคอยส่งอาหารให้ปาลี แล้ว ปาลียังยื่นชามไปรับมาอีก ส่งยิ้มกลับไปให้ธวัฒน์ ภาพฉาก นั้นวิวนั้นช่างดูเข้ากันดี ช่างอบอุ่น ช่างเหมือนกับคู่รักที่ แต่งงานแล้ว แผดเผาสายตาของนิทัศน์

“ท่านประธาน!”

“พี่นิทัศน์!”

ทั้งปิยะและสาวงามชาวเขาคนนั้นพอได้เห็นนิทัศน์ทำตัว เองเจ็บ ก็แทบจะร้องเรียกขึ้นมาพร้อมกัน และแทบจะคว้า มือที่เจ็บของนิทัศน์พร้อมกันด้วย ผลคือ… เพราะปิยะนั่ง อยู่ข้างหย้า จึงช้ากว่าสาวงามชาวเขาคนนั้นไปหนึ่งก้าว

“พี่นิทัศน์ เลือดออกแล้ว ต้องเจ็บมากแน่ๆ เลยวารีเป่าให้ นะคะ”

หญิงงามชาวเขารีบเอามือของนิทัศน์มาใช้ปากของเธอ ดูด จากนั้นก็เอาผ้าเช็ดหน้าของตนมาพันรอบปากแผลที่ เลือดไหลของนิทัศน์ เสียงพูดนั้นอ่อนหวาน ราวกับนกขมิ้นก็ไม่ปาน น้ำเสียงอ่อนหวานเป็นที่สุด

พอปิยะเห็นแบบนั้น ก็รู้สึกถึงไฟโกรธที่ลุกโชนขึ้นมา ทุก ส่วนในร่างกายตอนนั้น โกรธจนทนไม่ไหว

ผู้หญิงสวยชาวเขาที่ดูน่าจะบริสุทธิ์ไร้พิษภัยคนนี้ ยังจะ กล้าทำอะไรตรงๆ แบบนี้ขึ้นมาอีกไหม?

ในตอนนั้น สายตาของนิทัศน์ก็กลับมาจากร่างของปาลี แล้ว จากนั้นจึงมองไปยังใบหน้าของปิยะ ทั้งร่างแผ่รังสี อาฆาตออกมา น้ำเสียงเย็นชายิ่งกว่าก่อนหน้านี้ เอ่ยถาม “ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร?”

ตอนนั้นปิยะกลัวขึ้นมา พลันลืมความหึงหวงในเวลานั้น รีบพูดแก้ต่างออกไป “เขาเป็นเพื่อนของปาลี”

ไม่ใช่เธอเพิ่งบอกว่าเป็นเพื่อนเธอเหรอ?”

ดวงตาคมของนิทัศน์จับจ้องไปที่ปิยะ

ปิยะหัวใจแทบหยุดเต้น เธอแก้อีกครั้ง “เขาเป็นประธาน นักศึกษาสมัยที่ฉันกับปาลีเรียนมหาวิทยาลัย”

นิทัศน์หรี่ตามอง “ประธานนักศึกษา? เขามาที่นี่ได้ยังไง? เธอเรียกเขามาใช่ไหม?”

“ไม่ใช่ฉัน”
ปิยะรีบโบกมือ

แต่บางครั้งยิ่งรีบปฏิเสธ ยิ่งบ่งบอกว่าในใจรู้สึกผิด นิทัศน์เผยอยิ้ม แต่แววตากลับไม่มีรอยยิ้ม ยื่นแขนซ้ายออก โอบเอวบางของสาวงามชาวเขาเข้ามาในอ้อมแขน พูดกับ ปิยะอย่างใจร้าย “ปิยะ เธอรู้หรือเปล่า นับวันเธอยิ่งไม่เชื่อ ฟังเลย สิ่งที่นิทัศน์ไม่ชอบที่สุดคือพวกผู้หญิงที่ไม่เชื่อฟังนี่ แหละ ออกไปซะ ไม่ต้องมานั่งข้างหน้าฉัน หลังจากนี้ทุกวัน ที่อยู่หมู่บ้านซาลา วารีจะมาแทนที่เธอ”