ตอนที่ 41 เลือดกำเดาไหล

ในตอนนั้น จู่ๆ โทรศัพท์ของปิยะก็ดังขึ้นมา พอรับสาย ก็ เป็นนิทัศน์ที่โทรมา ชวนเธออกไปข้างนอกด้วยกัน

ปิยะดีใจจนเผลอทำโทรศัพท์หล่น รีบเปลี่ยนชุดแต่งหน้า อย่างรวดเร็ว พลางบอกกับปาลี “ปาลี วันนี้เธอนอนพักผ่อน อยู่ที่บ้านฉันนี่แหละ ฉันมีธุระต้องออกไปข้างนอกหน่อย เย็นนี้อาจจะไม่ได้กลับมานะ”

“เธอจะออกไปข้างนอกเหรอ? ไปไหนน่ะ?”

ปาลีตกใจ ผ้าขนหนูที่วางอยู่บนหน้าอกร่วงลงกับพื้น

ปิยะกัมตัวลง จากนั้นก็เปิดประตูยื่นผ้าขนหนูให้กับธวัฒน์ ที่อยู่ข้างนอก ให้เขาไปน้ำร้อนบิดผ้ามาใหม่ แล้วเอากลับมา ประคบให้ปาลี พอทำทั้งหมดนี้เสร็จถึงพูดขึ้น “ท่านประธาน เรียกฉันออกไป เธอว่าฉันไม่ไปได้เหรอ? เอาน่า เธออยู่ในนี้ คนเดียว ธวัฒน์ไม่ทำอะไรเธอหรอก เขาเป็นสุภาพบุรุษคน นึงนะ!”

ปาลีที่ถูกอ่านความคิดออก ก็ก้มหน้าอย่างอายๆ ย่นจมูก ทำหน้าตาตลกใส่ปิยะ “ไปเถอะ ไปเถอะ ยัยคนทั้งเพื่อนไป หาผู้ชาย”

ปิยะหัวเราะห์หี้ ยอมรับเงียบๆ โดยไม่พูดอะไร หยิบ กระเป๋าขึ้นมาแล้วพุ่งตัวออกจากห้องนอน ตอนที่กำลังจะ ไป ก็ยังไปกระซิบข้างหูธวัฒน์สองคำ “กระจก!”
ธวัฒน์สะดุ้งเล็กน้อย ในตอนนั้นไม่ได้เข้าใจว่าที่ปิยะพูด มาหมายถึงอะไร แต่แป๊บเดียวก็เข้าใจขึ้นมา

ตอนหลังจากที่ผ้าขนหนูผืนร้อนเริ่มค่อยๆ เย็นลง ปาลีก็ แง้มประตูเปิดออกเล็กน้อย ส่งผ้าขนหนูให้กับธวัฒน์ที่รออยู่ ข้างนอก

แต่ตอนที่ธวัฒน์อยู่ที่ตรงร่องประตูที่แง้มออกมา ก็มอง เห็นกระจกบานหนึ่งข้างในห้องนอน กระจกอยู่ตรงหน้าของ ปาลีพอดี แน่นอนเลยว่า ภาพสะท้อนในกระจกสามารถเห็น เรือนร่างท่อนบนของปาลีได้อย่างชัดเจน ทรวงอกทั้งสองที่ มีผ้าขนหนูร้อนประคบอยู่บวมแดงเสียจนยิ่งดูเต่งตึงขึ้นไป อีก ดูงดงามเป็นที่สุด

เพียงแวบเดียว ผ้าขนหนูในมือธวัฒน์ก็ร่วงลงพื้นเลือดใน ตัวพลุ่งพล่านไปหมด ท่อนล่างก็พลันแข็งตัวขึ้นมา ความ ร้อนสายหนึ่งพึ่งขึ้นจนสุดสมอง ธวัฒน์รู้สึกเพียงว่าจมูกร้อน ขึ้นมา เลือดสองสายไหลลงมาจากจมูกโด่งได้รูปของเขา หยดลงไปในอ่างน้ำร้อนข้างกาย น้ำร้อนทั้งอ่างก็ถูกเจือ ด้วยสีแดง

“ธวัฒน์ ฉันไม่ต้องประคบแล้วล่ะ ขอบใจนะ”

ปาลีไม่รู้เลยว่าร่างท่อนบนอันเปลือยเปล่าของตนถูกธ วัฒน์ที่อยู่ข้างนอกเห็นเข้าแล้ว ยิ่งไม่รู้ไปอีกว่าพอธวัฒน์ เห็นเข้าแวบหนึ่งก็เลือดกำเดาไหลออกมา หลังจากพูด ขอบคุณแล้ว เธอก็ปิดประตูล็อก จากนั้นก็ปืนขึ้นเตียงเข้า นอนไป
ตaนเข้าก็มัวแต่ถูกตนุพลจับทำไปทำมาอยู่พักใหญ่ ตอน บ่ายกี่ยังมาโดนรฐาล่วงละเมิดเข้าอีก เธอเร่งรีบวิ่งเท้าเปล่า หมีไปไกลตั้งขนาดนั้น วันนี้เธอเหนื่อยล้ามากจริงๆ

พอเลนตัวลงบนเสียง ไม่ถึงหนึ่งนาที ปาลีก็เข้าสู่หัวง ตรามฝันไปเรียบร้อย

ธวัฒน์ที่ถูกทิ้งเอาไว้ข้างนอกเพียงคนเดียวร่างกายลูก ใหม่ไปด้วยเพลิงความใคร ก็ต้องเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำเย็น อยู่ชั่วโมงครึ่ง

ในคนนี้ ปิยะก็ไม่ รับมาจริงๆ….

เข้าวันที่สอง

ปาตื่นขึ้นมาแต่เช้า คลายผ้าที่พันเท้าเอาไว้ก็เปลี่ยนมา ใบลาท้างานของปิยะ และใส่รองเท้าส้นเตี้ยคู่หนึ่ง โชคดี ที่นี่มีระแองก็เป็นผู้หญิงที่มีรูปร่างสูงเพรียวเหมือนกันกับเธอ ดังนั้น ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าหรือรองเท้า ก็มีไซส์ใกล้เคียงกับ

ลงมาเดินได้ไม่กี่สันใต้ฝ่าเท้าก็ยังเจ็บมากอยู่ แต่ถ้า ปิตาชนไว้ดีๆ ก็ยังคงเดินได้อยู่

ตอนที่ปาลีเปิดประตูเดินออกมาจากห้องนอน ธวัฒน์ก็ได้ ทำอาหารเช้าที่เต็มไปด้วยคุณค่าทางสารอาหารให้เธอไว้ บนโต๊ะแล้ว
“ทำไมเธอถึงลงมาเดินล่ะ? ระวังแผลที่เท้าด้วยสิ”

พอธวัฒน์เห็นปาลีเดินออกมาจากห้องด้วยตนเองโดยไม่ เรียกเขา ก็พลันรีบเดินเข้าไปหาปาลี ก็โอบเอวของปาลีอุ้ม ขึ้น แล้วพาไปยังโต๊ะที่มีอาหารเช้า

“อ๊ะ!”

ปาลีร้องอย่างตกใจ จู่ในใจก็รู้สึกกระวนกระวายขึ้นมา

แต่พอเลื่อนสายตาขึ้นไปมองธวัฒน์ที่มีสีหน้าเป็นห่วง จริงใจ แล้วท่าทางที่อุ้มเธอเองก็ดูชื่อตรงสุดๆ ดูไม่มีที่ท่า ฉวยโอกาสเย้าแหย่เธอ ปาลีก็อดคิดว่าตนเองนั้นขี้ระแวง มากจนเกินไปแล้ว แล้วยังดูถูกนิสัยของคนอย่างธวัฒน์อีก เธอจึงยิ่งทำตัวว่าง่ายไม่ดิ้นหนีอ้อมแขนของธวัฒน์

ทั้งสองคนนั่งกินข้าวหันหน้าเข้าหากัน แล้วปาลีก็บอกว่า ต้องไปทำงาน

จริงๆ แล้วธวัฒน์ไม่เห็นด้วย แต่ตอนนี้เขาก็เปลี่ยนใจปาลี ไม่ได้ จึงได้แต่ตามหลังปาลีออกมา เรียกแท็กซี่มาที่บริษัท โจวกรุ๊ป พอกำลังจะไป ก็เตือนปาลีซ้ำไปซ้ำมาว่าอย่าเดิน เยอะนัก แผลที่ใต้เท้าจะได้ไม่เปิดออก

ปาลีพยักหน้าอย่างซาบซึ้ง บอกกับเขาว่า งานของเธอ ส่วนใหญ่แล้วก็นั่งอยู่กับที่ในห้องทำงาน ไม่ต้องเดินไป ไหนมาไหน ธวัฒน์จึงได้วางใจแล้วจากไป
ปาลีค่อยๆ เดินเข้าอาคารบริษัทไป อยากจะใช้ลิฟต์ขึ้นไป ทำงานที่ห้องทำงาน แต่พอได้ยินเสียง ติ้งจากลิฟต์สำหรับ ท่านประธานที่อยู่ข้างกายดังขึ้นมาแล้วเปิดออก นิทัศน์กับ ปิยะก็เดินออกมาจากข้างในนั้น

นิทัศน์เลื่อนสายตาขึ้นมามองปาลีที่เมื่อวานไม่มาทำงาน ทั้งวัน ก็พูดขึ้นมาด้วยใบหน้าไม่แยแส “ไม่ต้องเข้าห้อง ทำงานแล้ว ตอนนี้ฉันจะออกไปนอกเมืองคุยเรื่องแผนงาน สักหน่อย เป็นถึงหัวหน้าเลขาของฉัน ทำไมเธอถึงได้ไม่มา ทำงานนะ ไปด้วยกันสิ!”