ตอนที่ 29 สองชายแย่งหญิงสาว

“เธอ…เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

เมื่อกี้เธอเห็นรถของเขาจอดอยู่ข้างหน้าชัดๆ เลยนะ ทำไมเขาถึงได้มาอยู่ที่ประตูหลังได้ล่ะ?

ดวงตาสีดำสนิทของดนุพลจ้องมาที่ปาลีอย่างจริงจัง เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด “เธอหลบหน้าฉัน ทำไม กันล่ะ? ไม่ใช่ว่าเมื่อคืนเราสองคนยังดีกันอยู่เลยเหรอ?”

ตั้งแต่เมื่อเช้าปาลีก็ไม่ยอมลงมาข้างล่างให้เขารับ ไปทำงาน แล้วทั้งวันยังจะปิดโทรศัพท์อีก เขารู้ดีว่า เป็น เพราะปาลีจงใจหลบหน้าเขา ดังนั้น พอถึงเวลาเลิกงาน เขา จึงจงใจจอดรถไว้ที่ประตูหน้า ส่วนตัวเขาเองก็มาดักรออยู่ที่ ประตูหลังแทน

ถ้าปาลีออกมาทางประตูหลังจริงๆ นั่นก็หมายความ ว่าเธอหลบหน้าเขาจริงๆ

เผชิญหน้ากับดนุพลที่ถามคำถามอย่างเจ็บปวดแบบ นี้ โดยเฉพาะที่เขาพูดถึงเมื่อคืน เธอก็อดไม่ได้ที่จะนึกย้อน ไปถึงสิ่งที่รฐาทำกับเธอไว้เมื่อคืนนี้ หัวใจของปาลีก็เหมือน กับถูกฉีกเป็นชิ้นๆ อย่างไรอย่างนั้น เธอเจ็บปวดจนแทบ หายใจไม่ออก

เธอพยายามทำสีหน้าเย็นชา แล้วพูดกับเขาว่า “เมื่อ คืนก็เมื่อคืน วันนี้คือวันนี้ เมื่อคืนฉันไม่รู้ว่าเธอน่ะเป็นถึงท่านนายกเทศมนตรี นายกเทศมนตรีผู้สูงส่ง เลิกเล่นได้แล้ว พนักงานกินเงินเดือนอย่างฉันเล่นด้วยไม่ไหวหรอก อยาก เล่นก็ไปหาคนอื่นมาเล่นด้วยเถอะ!”

พูดจบ เธอก็ผลักประตูเปิดออก แล้วเดินตรงออกไป

“ไม่ ฉันไม่ได้เล่นนะ ฉันจริงจัง”

ดนุพลเดินไม่กี่ก้าวก็ตามทัน เขาสวมกอดปาลีจาก ด้านหลัง รีบอธิบายอย่างร้อนใจ ที่ฉันไม่ได้บอกเธอว่าเป็น ใคร ก็เพราะว่ากลัวเธอจะรู้สึกกดดัน ฉันรักเธอ ฉันรักเธอ จริงๆ นะ!”

แต่ไม่รู้ว่าประโยค “ฉันรักเธอ” ที่เขาพูดออกไปนั้น หู ของปาลีที่ได้ฟังจะเจ็บปวดมากขนาดไหน

“ไม่ต้องมาบอกรักฉัน พวกเรานะไม่มีทางมือนาคตร่วม กันหรอก เราสองคน เลิกกันเถอะ หลังจากนี้ไม่ต้องมา เจอกันแล้ว”

ปาลิหลับตาลงแน่น น้ำตาสองสายหลังรินลงมา อย่างเงียบงัน

เขาเป็นแบบนี้แหละดีแล้ว เธอคิดว่ายังไงก็ไม่อาจคู่ กับเขาได้ ทำได้แค่เพียงเลิกรากัน หลังจากนี้ไม่ต้องเจอกัน อีก

“ไม่เอานะ ฉันรักเธอฉันมีอนาคตให้เธอได้นะ เธอต้องเชื่อฉันสิ”

ดนุพลโดนคำพูดของปาลีทำร้ายเอาเสียจนหัวใจ แทบแหลกสลาย เขาจับปาลีให้หันมา เขากดจูบลงไปพร้อม กับความรู้สึกอันลึกซึ้ง

“อือ… ไม่เอานะ. ปล่อยฉัน…”

จิตใจของปาลีล่องลอย พลันรีบดิ้นรน เพราะเธอกลัว ว่าถ้าไม่ขัดขืนล่ะก็ เธอต้องจมดิ่งลงไปกับจูบอันเร่าร้อนของ เขาแน่นอน

“ไอ้สารเลว ปล่อยปิยะเดี๋ยวนี้!”

ในตอนนั้นเอง ข้างหลังก็พลันมีเสียงตะโกนอย่าง โมโหของชายคนหนึ่งดังขึ้นมา

ตัวคนยังมาไม่ถึงแต่ก็ส่งหมัดมาก่อนแล้ว ดนุพล ที่โดนหมัดเขาอย่างไม่ทันตั้งตัวก็ถอยไปสี่ห้าก้าวจึงจะ ทรงตัวขึ้นมาได้ เลือด สองสายไหลลงมาจากจมูกของเขา

“กลต!”

ปาลีกรีดร้องด้วยความตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น พอเงย หน้าขึ้นมามอง ก็พบว่าคนที่ลงมือคือธวัฒน์

ก่อนหน้านี้ธวัฒน์ได้ฟังคำพูดของปิยะ ก็รีบมาที่ ประตูหลังด้วยความยินดีสุดๆ แต่ไม่คิดว่า จะบังเอิญมาเห็นปาลีถูกชายแปลกหน้า “จูบอย่างหนักหน่วง” กล้าดียังไง! ไม่พูดอะไรแล้ว เขาก็ชิงส่งหมัดออกไปก่อน พอเห็นว่าดนุ พลยังยืนอยู่ได้ ความโกรธในใจจะหมดไปได้อย่างไร

ไอ้สารเลวนี่ กล้าดียังไงมาล่วงเกินปาลี คอยดูเถอะ ฉันจะอัดแกให้เละเลย!”

ในตอนนั้น ชายหนุ่มทั้งสองเข้าชกต่อยกันอย่าง

รุ่นแรง

ดนุพลเป็นถึงนายกเทศมนตรี เขาเคยเป็นทหารมา ก่อน จึงมีฝีมืออยู่พอตัว แต่ธวัฒน์สมัยเรียนมหาวิทยาลัยก็ เป็นถึงนักเทควัน โดยระดับสูงที่มีชื่อเสียงในมหาวิทยาลัย ทั้งสองคนสู้กันมือเปล่า ก็ยากที่จะเข้าไปแยกออกจากกัน

แต่เห็นได้ชัดว่า ฝีมือของดนุพลสู้ธวัฒน์ไม่ได้ ครู่ เดียวก็ตกอยู่ในสถานะเสียเปรียบ ร่างกายถูกชกเข้าไป หลายหมัด

“อย่าสู้กัน. อย่าสู้กันเลยนะ”

ปาลีเห็นดนุพลบาดเจ็บ ได้แต่กรีดร้องอยู่ข้างๆ อย่างเจ็บปวดหัวใจ

แต่ชายหนุ่มทั้งสองก็อัดกันจนเละไปเรียบร้อยแล้ว

ธวัฒน์โกรธที่ดนุพลฉวยโอกาสกับปาลี
ในใจของดนุพลเองก็โกรธที่ธวัฒน์เข้ามายุ่งเรื่อง ของคนอื่น แล้วพอมองดูสภาพแบบนี้ของธวัฒน์ เดาได้เลย ว่าเขาต้องหลงรักปาลีแน่ๆ พอคิดเช่นนั้น ก็ยิ่งใช้หมัดหนัก ขึ้นเรื่อยๆ

“อย่าสู้กันเลยนะ ทั้งสองหยุดเถอะ… อ้า…”

ปาลีเห็นว่าทั้งสองคนไม่ฟังคำพูดของเธอ ก็กัดฟัน แน่น วิ่งเข้าไปห้าม กลายเป็นว่ายังไม่ทันได้เข้าใกล้ก็โดน ถีบเข้าที่หน้าท้อง ไม่รู้ว่าเป็นฝีมือของใคร แรงถีบนั้นเยอะ มากจนทำเอาร่างของเธอปลิวไปสามสี่เมตร สุดท้ายก็ลงมา กระแทกกับพื้นอย่างแรง ปาลีกรีดร้องออกมา ดวงตาทั้ง สองปิดสนิท เจ็บปวดจนสลบไป

“ปาลี..

“ที่รัก…”

ธวัฒน์กับดนุพลแทบจะตะโกนออกมาพร้อมกัน พวกเขาหยุดต่อสู้กัน คนหนึ่งทางซ้ายอีกคนทางขวา รีบวิ่ง เข้าไปหาปาลีที่สลบอยู่ตรงพื้น

ชายหนุ่มทั้งสองยื่นมือออกไปพร้อมกัน หวังจะอุ้ม ปาลีขึ้นมา สุดท้ายก็ปัดมือกันและกันออกอีก ไม่มีใครยอม ใคร

ดวงตาแดงกำของดนุพลจ้องธวัฒน์เขม็ง”ปล่อยมือ!”