ตอนที่ 286 การเดิมพัน

“ นี่คือเอกสารการหย่าที่ผมให้คนร่างขึ้นมา คุณดูก่อน ถ้า หากว่าไม่มีปัญหาก็เซ็นชื่อซะ !”

มีดที่โสรจกำลังใช้ปลอกแอปเปิ้ลอยู่นั้นก็ตกลงจากมือไป ที่พื้นเสียงดังเคร้ง ทันใดนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นมองดนพล ด้วยความเฉยเมย โสรจไม่กล้าจะเชื่อในสิ่งที่หูของตัวเอง ได้ยิน

ถึงแม้ว่าดนุพลจะเคยพูดเรื่องหย่ากับเธอแล้ว แต่เธอกลับ คิดมาตลอดว่ามันจะสามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้

รอยยิ้มที่เสแสร้งว่ามีความสุขบนใบหน้าไม่สามารถที่จะ ทนฝืนยิ้มมันต่อไปได้อีกแล้ว จากนั้นโสรจก็หยิบเอกสาร การหย่าของดนุพลขึ้นมาและฉีกมันออกเป็นชิ้นๆอย่างไม่ ลังเล พร้อมกับระเบิดเสียงตะโกนดังออกมาใส่ดนพลว่า : “ ผู้หญิงคนนั้นมันเป็นใคร จู่ๆก็ทำให้คุณกลายเป็นคนที่เลือด เย็นไม่มีความรู้สึกความรับผิดชอบแบบนี้ คุณบอกฉันมา มัน เป็นใครกันแน่ ?”

โสรจเชื่อว่าในวันนั้นนัฐพงษ์ได้เตือนเธอแล้ว ดังนั้น เธอ จึงมั่นใจและไม่สงสัยเลยว่า ดนุพลมีผู้หญิงอื่นอยู่ข้างนอก แล้ว

ดนุพลขมวดคิ้ว “ ผมพูดไปแล้ว ที่ผมจะหย่ากับคุณมันเป็น เรื่องของโชคชะตาอยู่แล้ว ไม่เกี่ยวกับใครเลย ถึงแม้ว่าวัน นี้คุณจะฉีกเอกสารการหย่านี้ มันก็ไม่ได้ช่วยอะไร เพราะผมยังมีเหลืออีกเยอะ และถ้าคุณยังไม่มีเหตุผลแบบนี้อีกต่อไป ล่ะก็ อย่างนั้นพวกเราก็คงจะต้องไปเจอกันที่ศาลอย่างเดียว แล้ว ”

โสรจยิ้มอย่างโกรธเคือง : “ ฉันบอกแล้วว่าฉันจะไม่หย่า ให้ตายก็ไม่หย่า ผู้หญิงคนนั้น คุณไม่บอกฉันก็สามารถไป สืบหาเองได้ และถ้าฉันหามันเจอ แน่นอนฉันจะเรียกมันว่า นางแพศยานน……………….

โสรจยังพูดไม่ทันจบ ก็มีเสียง “ เพียะ ” ดังขึ้นบนหน้า 11

ดนุพลดึงมือของเขากลับมาด้วยความโกรธ และพูดอย่าง เฉยเมยว่า : “ ผมไม่เคยทำร้ายผู้หญิง แต่คุณไม่ควรจะพูด ถึงเธอแบบนี้ ตอนนี้ ออกไป ผมไม่อยากคุยไร้สาระกับคุณ อีก พวกเรา ไปเจอกันที่ศาล “

โสรจเอามือกุมหน้าของเธอ และมองไปทดนพลอย่างไม่ กล้าที่จะเชื่อพร้อมกับพูดด้วยเสียงที่สั่นเครือว่า : “ คุณตบ ฉัน ? คุณตบหน้าฉัน ? แค่เพราะฉันด่ามันว่านางแพศยา ?”

เมื่อพูดถึงนี่ เสียงของเธอก็ดังขึ้นอย่างฉับพลันว่า : “ ดนฺ พล คุณจําเอาไว้ ที่ตบหน้าฉันครั้งนี้ฉันจะเอามันคืนกลับไป ให้นางผู้หญิงแพศยาคนนั้นเป็นสิบเท่า ! ”

พูดจบ ก็เดินออกจากห้องไป

ในระหว่างทางที่กำลังออกจากโรงพยาบาลนั้น ใบหน้าที่ แต่งมาอย่างละเอียดอ่อนของโสรจนั้นก็เละเทะจากความโกรธ และเมื่อเห็นท่าทางของเธอที่ดูเหมือนอย่างกับจะกิน เลือดกินเนื้อนั้น คนรอบข้างก็หลีกทางให้เธอทุกคน

ด้วยความบังเอิญ โสรจเห็นเงาสลัวๆของรูปร่างที่คุ้นเคย รูปร่างที่สูง สง่า ราวกับใครบางคนที่เธอเกลียด ฝันถึงทีไรก็ กัดฟันตลอด

หัวใจของโสรจ สะดุ้งเต้น อย่าบอกนะว่าคือเธอ ? เธอกลับ มาแล้ว ?

ดวงตาของเธอโต โสรจต้องการเดินตามไปเพื่อที่จะดูให้ แน่ใจ แต่ใครจะรู้ว่าในตอนนี้จู่ๆก็มีคนผมฟูพุ่งออกมาทาง ด้านซ้ายอย่างฉับพลัน หญิงขอทานที่เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง ชน เข้าจังๆกับโสรจ ผลคือมีเสียงร้องโอดครวญ จินตนาการได้ เลยว่ามีสี่เท้าชี้ขึ้นฟ้าแล้ว ทั้งสองล้มราบลงกับพื้น

“ ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ……..

หญิงขอทานรีบเอ่ยคำขอโทษในทันที จากนั้นก็ดึงมือของ โสรจขึ้นมาจากพื้น

โอยย

โสรจร้องครวญครางและสะบัดมือของหญิงขอทานออก ไป พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรังเกียจ เหยียดหยามว่า : “อย่ามาแตะต้องฉัน ออกไป สกปรก! ”

ไม่ผิดเลย หญิงขอทานคนนี้สกปรกมาก โดยเฉพาะใบหน้า สกปรกจนดูไม่ออกว่าตรงไหนคือจมูกตรงไหนคือ ปาก และผิวหนังข้างนอกของเสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่งนั้นก็เต็มไป ด้วยจุดสีแดงเล็กๆ ดูแล้วน่าอายมากๆ

ถ้าหากว่าปาลีอยู่ที่นี่ เธอก็จะจำได้ว่า หญิงขอทานสกปรก คนนี้ก็คือหญิงขอทานแปลกประหลาดคนที่เมื่อวานเธอได้ ให้เงินไปจำนวนหนึ่ง

โสรจไล่ให้เธอไป หญิงขอทานก็ไม่ได้โกรธ เพียงแค่เก็บ มุมปาก จากนั้นก็เดินออกไป

โสรจรีบหยิบกระดาษทิชชู่ออกมาจากกระเป๋า จากนั้นก็ เช็ดแล้วเช็ดอีกไปที่แขนที่โดนกับหญิงขอทานคนนั้น แต่ หลังจากนั้น โสรจเงยหน้าขึ้น เงาของร่างที่ดูคุ้นเคยก็หาย ไปไหนแล้วไม่รู้

โสรจโยนกระดาษทิชชู่ในมือทิ้งไปด้วยความโกรธ ทำไม เงาเมื่อกี้ดูแล้วเหมือนกับปาลีเลยนะ ?

มันไม่น่าจะใช่เธอ โสรจกำลังปลอบใจตัวเองอยู่ เธอให้ เงินกับปาลีไปแล้ว และปาลียังเคยให้คำสาบานไว้กับเธออีก ว่าชีวิตนี้จะหายไปจากเธอกับดนุพล

แต่ว่า ในใจกลับยิ่งรู้สึกไม่สงบขึ้นมา

ถ้าหากว่าคนข้างหลังดนุพลนั้นคือผู้หญิงคนอื่น เธอก็ยัง พอจะมั่นใจได้ว่าจะสามารถคืนดีกับดนุพล แต่ถ้าหากว่าผู้ หญิงคนนี้คือปาลีแล้วล่ะก็ อย่างนั้นเธอก็………บจะไม่มีโอกาสชนะเลย

จิตใจของโสรจ เริ่มวิตกกังวลแล้ว

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา จากนั้นก็โทรหานัฐพงษ์ คืนนี้เธอ ก็จะต้องทำเด็กหลอดแก้วแล้ว ไม่สามารถปล่อยต่อไปได้ อีก

เธอไม่สนว่าปาลีจะกลับมาแล้วหรือไม่ และไม่สนว่าผู้ หญิงข้างนอกของดนุพลคนนั้นคือเธอหรือเปล่า อย่างไร ก็ตาม ความมั่นคงในชีวิตนี้ของเธอวางเดิมพันไว้ทั้งหมด แล้ว !

และแน่นอน เธอไม่สามารถฝากความหวังทั้งหมดของเธอ ไว้ที่นัฐพงษ์อย่างเดียวได้ เธอยังจำเป็นต้องพึ่งวิธีอื่น ดังนั้น โสรจจึงเดินไปที่ลานจอดรถของโรงพยาบาล จากนั้นก็ขับ ตรงไปที่บ้านตระกูลกาฬดิษย์

ถึงแม้ว่าตระกูลกาฬดิษย์ที่ไม่มีชยุตแล้วนั้นจะไม่ใช่บ้าน ของเธออีกต่อไป แต่ ทางที่เธอสามารถเดินได้นั้นมีไม่มาก เพียงแต่ต้องลองดู

และเมื่อโสรจกลับถึงบ้านตระกูลกาฬดิษย์ คนรับใช้ของ บ้านตระกูลกาฬศิษย์ก็ตกใจมาก

เพราะว่าตั้งแต่ที่ชยุตเสียชีวิตไปนั้น โสรจก็ไม่เคยกลับมา ที่นี่อีกเลย หลายปีมานี้ คนรับใช้ที่อยู่บ้านตระกูลกาฬศิษย์ มาหลายปีแล้วเหล่านี้ รับรู้ได้ถึงความสัมพันธ์ของโสรจกับวิสาข์ พวกเขาถึงได้ยิ่งแปลกใจและตกใจมากที่ทำไมโสรจ ถึงยังกลับมาอีก

โสรจกัดฟัน และจ้องไปที่พวกคนรับใช้เหล่านี้ จากนั้น ก็เดินเขาตรงไปยังห้องโถงหลักของบ้านตระกูลกาฬ ศิษย์..……..