ตอนที่ 281 เธอปล่อยไม่ได้

เมื่อมองไปยังกิตติที่กำลังออกจากห้องทำงาน ปาลีเอน หลังพิง สายตาจ้องไปที่เขา

และเมื่อถึงเวลาอาหารกลางวัน ปาลีก็มาถึงที่ร้านอาหาร ตะวันตกแห่งหนึ่งตรงข้ามบริษัทแล้ว เธอนัดกับกิรณาเอาไว้

สำหรับกิรณาแล้ว ถึงแม้ว่าเธอจะอยู่ด้วยกันกับปาลีในช่วง เวลาสั้นๆ แต่พวกเธอก็นับถือยกย่องชื่นชมซึ่งกันและกัน ตั้งแต่วันแรกที่เจอ ความรู้สึกเห็นอกเห็นใจกันเช่นนี้ ทำให้ มันแทบจะไม่มีระยะห่างระหว่างพวกเธอเลย ราวกับว่าทั้ง อยู่ห่างและไกลกัน แต่แค่เพียงเจอหน้า พวกเธอก็ยังคงเป็น คนที่สนิทใกล้ชิดกันเหมินเดิม

นี่เป็นความรู้สึกพี่น้องที่แตกต่างกันกับปิยะอย่างสิ้นเชิง

ปาลีเชื่อมั่นในหัวใจของเธอ

และเมื่อปาลีมาถึง กิรณาก็ถึงก่อนแล้ว เธอนั่งอยู่ชิดริม หน้าต่าง แล้วสั่งกาแฟมาหนึ่งแก้วระหว่างรอ

ไม่ได้เจอสี่ปี กิรณาแทบจะไม่ได้เปลี่ยนไปเลย ยังคงสูง และผอมมาก รูปลักษณ์ที่สง่างามนั้นแสดงให้เห็นถึงความ ใจกว้างและความงามที่เป็นธรรมชาติ

“ พี่ณา ! ”
ปาลียมพร้อมกับนั่งลงตรงหน้าของกิรณา

กิรณาอายุมากกว่าปาลีเก้าปีเต็ม ดังนั้น มันสมควรแล้ว ที่ปาลีจะเรียกเธอว่าพี่ และยิ่งไม่ต้องพูดถึงเวลาทำงานที่ บริษัทCLกรุ๊ปเลย ปาลีก็เรียกเธออย่างนี้เสมอ

“ ปาลี ! ”

กิรณาคว้ามือของปาลีมาจับด้วยความดีใจ และพูดอย่าง ตื่นเต้นว่า : “ เมื่อคืนที่ได้รับโทรศัพท์เธอว่าจะนัดเจอฉัน ฉัน ยังไม่กล้าที่จะเชื่อว่าเธอกลับมาแล้วจริงๆ สี่ปีนี้เธอไปไหน มา ทำไมไม่มีข่าวคราวสักนิดเลย ? ”

ปาลียิ้มอย่างขมขื่นพร้อมกับพูดว่า : “ เรื่องมันยาว วันนี้ พวกเราไม่พูดถึงมัน……..

หลังจากที่กิรณาทักทายและถามคำถามด้วยความเป็นห่วง ไม่กี่คำถามนั้น ปาลีจึงเข้าประเด็นหลัก : “ วันนี้ที่ฉันนัดพี่มา จริงๆเป็นเพราะฉันมีเรื่องจะปรึกษา

กิรณามองสักพัก : “ เรื่องอะไรหรอ ? ”

การที่สามารถทำให้ปาลีนัดเธอออกมาเจอโดยเฉพาะได้ คิดแล้วไม่น่าจะใช่เรื่องเล็ก

ปาลีพูดว่า : “ จริงๆแล้วก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก ก่อน ที่จะพูดฉันอยากจะถามพี่คำถามหนึ่ง : ฉันรู้ว่าวันนั้นทำไม พี่ถึงหย่ากับกิตติ ฉันจินตนาการได้เลยว่าพี่จะต้องเกลียดเขามากที่เขานอกใจและทรยศพ และถ้าหากมีโอกาส พี่ยัง อยากจะแก้แค้นเขาไหม ? ”

กิรณาอึ้ง : “ ทำไมจู่ๆเธอถึงพูดเรื่องนี้ ? ”

ปาลีจึงเล่าเรื่องตอนที่เธอเป็นเลขานุการของกิตตินั้น คร่าวๆ จากนั้น ก็พูดต่ออีกว่า : “ ถ้าหากว่าพี่อยากจะแก้แค้น ฉันช่วยพี่ได้ วันนี้เขาทำงานภายใต้ฉัน ฉันมีหลายพันวิธีที่ จะสามารถทำให้เขาอยู่เหมือนตายทั้งเป็น ”

เมื่อได้ยินดังนั้น กิรณาก็พยักหน้าอีกครั้ง คร่ำครวญอยู่ ครู่หนึ่ง จากนั้น เธอกลับส่ายหัวอย่างช้าๆและพูดว่า : “ ไม่ จำเป็นแล้ว ”

“ ทำไม ? ”

ปาลีรู้สึกประหลาดใจกับการตัดสินใจของกิรณา

การกระทำของกิตติกับขวัญชีวีในวันนั้น เธอเห็นมันกับตา ที่บันไดในบริษัท การเปลือยกายแบบนั้น มันทำให้คนอื่นด ออกง่ายมาก ความอัปยศอดสูและความเจ็บปวดแบบไหน กันที่กิรณาสามารถทนได้ในฐานะภรรยาของกิตติในวันนั้น !

แต่การหย่าร้างนั้นทำให้กิตติเจ็บปวดไม่มากพอ อย่าง น้อยในตอนนี้เขายังคงมีกินไม่ขาด และยังสามารถกลับมา ได้ทุกที่ทุกเวลา

ผู้ชายประเภทแบบกิตติกับรฐานั้น ปาลีเธอรู้สึกว่านี่มันเป็นบทเรียนที่ราคาถูกเกินไปสําหรับพวกเขา

เมื่อมองดูความเกลียดชังในสายตาของปาลีนั้น กิรณา ถอนหายใจพร้อมกับพูดว่า : “ เรื่องมันก็ผ่านไปแล้วตั้งสี่ปี จะยังไปสนใจมันทําไมอีก อีกทั้งตอนนี้เขาก็เป็นเขา ฉันเป็น ฉัน พวกเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว ฉันไปหาเรื่องเขา อีก ก็มีแต่ฉันเองนี่แหละที่จะเจ็บปวด ดังนั้น มันผ่านไปแล้ว ก็ให้มันผ่านไปเถอะ ! ”

คำพูดพวกนี้ของกิรณาเป็นเพียงคำพูดจากใจของเธอ ไม่ ได้มีการประชดประชัน แต่ในความรู้สึกของปาลีนั้น กลับ เหมือนถูกฟ้าผ่า

คำพูดนี้กิรณาพูดถึงตัวเอง และก็ไม่ได้พูดถึงเธอเลย !

กิรณาปล่อยวางไปแล้ว แต่แล้ว เธอล่ะ ?

กลับยังคงยืนกราน

ยืนกรานอย่างแข็งแกร่งเป็นเวลาสี่ปีเต็ม จากนั้น กลับมา อย่างงดงาม วางแผนทีละขั้น และสาบานว่าจะแก้แค้น แต่ อย่างไรก็ตามอย่างที่กิรณาพูด หากว่าจะไปหาเรื่องพวกเขา อีก เธอเองนี่แหละที่จะไม่มีความสุขหรือเปล่า ?

ทันใดนั้น ใจของปาลีก็สั่นเล็กน้อย จริงๆแล้ว การยืนกราน ของเธอคืออะไรกันแน่ มันมีค่าอะไร ?

หรือเธอควรเรียนรู้ที่จะปล่อยวางให้ได้อย่างกิรณาสุดท้ายแล้วมันก็คืออดีตที่ผ่านไปแล้ว

แต่ว่าอย่างไรก็ตามความคิดอย่างนี้ที่เพิ่มขึ้น ก็ถูกเสียง ลึกๆในจิตใจของปาลีปฏิเสธในทันที

ไม่ได้ ไม่ได้ !

กิรณาไม่ได้เกลียด นั่นเป็นเพราะว่าความรักที่เธอมีต่อ กิตตินั้นยังมากลั่น ไม่เหมือนเธอกับดนพล ที่ความรักนั้น ช่างสั่นสะเทือน อยากจะลืมก็ลืมไม่ได้ และยิ่งไม่ต้องพูด ถึงการที่จะสามารถพบเจอกันได้ ดังนั้น โชคชะตามันถูก กําหนดไว้แล้ว เธอไม่สามารถปล่อยวางมันไปได้ง่ายดาย อย่างกิรณา

และยิ่งไปกว่านั้น บาดแผลความเจ็บปวดที่เคยผ่านมาพวก นั้น เหลือทิ้งไว้แต่ความทุกข์ทรมาน แม้จะหายเป็นปกติ แต่ ยังคงทิ้งรอยแผลเป็นไว้ ความเจ็บปวด ความสิ้นหวังนั้น มัน ทําให้เธอยากที่จะลืม ทำได้เพียงค่อยๆแก้แค้น ไม่เช่นนั้น ชีวิตนี้ เธอคงจะตายตาไม่หลับ