ตอนที่ 26 ความคลุ้มคลั่งในห้องทำงาน

“ปิยะ วันนี้เธอสวยจังเลยนะ!”

นิทัศน์โอบกอดปิยะที่สวมชุดกระโปรงสีขาวจากด้าน หลัง ฝ่ามือใหญ่ทั้งสองบีบเคล้นที่ทรวงอกสูงของปิยะไม่ หยุด ลูบไล้ผ่านเสื้อผ้าของเธอไป ส่วนท่อนล่างที่ชูชันขึ้น มาบดเบียดอยู่ระหว่างกันขาวสองฝั่งของปิยะ ขยับไปมา อย่างหยอกล้อ

“คุณ… คุณปล่อยฉันเถอะ อย่ามาจับฉันนะ…”

ปิยะที่โดนเขาสัมผัสร่างกายจนละลาย ก็มีปฏิกิริยา ตอบรับทันที แต่พอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนนี้ที่เขาไม่แคร์เธอถึง ขนาดที่ทำให้เธอต้องถอดเสื้อผ้าทั้งหมดต่อหน้าผู้ชายคน อื่น แถมวันนี้ยังจะทำเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นแล้วเข้าหา เธออย่างสนิทสนม เธอก็อดโมโหขึ้นมาไม่ได้

แต่เพราะไม่อยากให้เธอพูดอะไรออกมาตอนโกรธ นิทัศน์ก็ยกมือยอมแพ้ ถอยออกมาก้าวหนึ่ง เขายักไหล่ อย่างไม่ใส่ใจนักแล้วเอ่ย”ก็ได้ เธอพูดเองนะ นิทัศน์คนนี้ไม่ เคยบังผู้หญิงอยู่แล้ว!”

พูดจบเขาก็หันหลังกลับอย่างสง่าผ่าเผย เดินกลับ ไปนั่งที่เก้าอี้ประธานของเขา ยกขาขึ้นนั่งไขว่ห้าง เอนหลัง พิงเก้าอี้ ในดวงตาไม่มีแม้แต่ความเห็นใจหรือความรู้สึก ใดๆ มีเพียงความเย็นชาที่จ้องไปยังปิยะ แล้วพูดว่า “อยาก ลาออกใช่ไหม? ไม่มีปัญหา แต่ว่า จะต้องอยู่ที่นี่รอจนกว่าบริษัทจะหาคนใหม่มาทำงานแทนที่เธอถ้าอีกฝ่ายรับช่วง ต่อมาทำจนโอเคแล้วเธอถึงไปได้

มองดูนิทัศน์ที่จู่ๆ ก็เปลี่ยนเข้าสู่โหมดการทำงานที่ ดูไร้ซึ่งความรู้สึกส่วนตัว ปิยะก็อึ้งไปพักหนึ่ง พอมาได้ยิน นิทัศน์ที่อนุญาตให้เธอไปจริงๆ น้ำตาก็ริ้นขึ้นมา โกรธจนนิ้ว ที่ชี้หน้านิทัศน์สั่นเครือ”คุณ.. คุณ คุณ…

พูดแค่คุณอยู่นานก็ไม่มีประโยคอื่นตามออกมา

พวกผู้ชายมีแต่คนไร้ความรู้สึกแบบนี้หรือไง เขาดูไม่ ออกหรือไงว่าที่เธอพูดแบบนี้เพราะกำลังโกรธอยู่นะ? ในใจ ของปิยะทั้งโกรธ ทั้งกังวล ทั้งเสียใจ

มองดูท่าทางคาดหวังการตอบกลับของปิยะ นิทัศน์ ก็เผยอยิ้มออกมา เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “มานี่มา ฉัน มีของจะให้เธอ

“อะไร?”

ปิยะตะลึงจนได้แต่กระพริบตาปริบๆ

เธอไม่รู้จะปรับตัวยังไงกับนิทัศน์ที่จู่ก็เปลี่ยนเป็น อีกคน แต่พอมองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาที่มีเสน่ห์อย่าง ร้ายกาจของเขาแล้ว เธอก็เหมือนกับต้องมนต์ไปจับพลัด จับผลูเดินเข้าไปหาเขาอย่างว่าง่าย

“นั่งบนนี้”
นิทัศน์ตบลงที่โต๊ะทำงานของเขา

ปิยะลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยังขึ้นไปนั่งตามที่เขาบอก

เมื่อกี้ที่จู่ๆ นิทัศน์ก็ทำท่าทีเย็นชาใส่ทำเอาเธอกลัว เหมือนกัน ตอนนี้ เขาก็ยังจะปฏิบัติกับเธออย่างอ่อนโยนยิ้ม แย้มเหมือนเมื่อก่อนอีก เธอรู้เพียงว่าตัวเองนั้นไม่สามารถ โกรธเขาได้อีกแล้ว

แต่เธอไม่รู้ว่า การที่เธอคิดแบบนี้ ทำแบบนี้ เธอก็เริ่ม จะค่อยค่อยยอมศิโรราบให้กับนิทัศน์แล้ว

นิทัศน์ยิ้มกว้างกว่าเดิม แขนทั้งสองยื่นไปจับข้อเท้า ของปิยะ แล้วเอาเท้าของเธอมาวางลงบนที่วางแขนของ เก้าอี้ที่เขานั่งอยู่ ในตอนนั้น ภาพทั้งสองหันหน้าเข้าหากัน เพราะปิยะนั่งอยู่สูงกว่า ก็กลายเป็นเธอกำลังแยกขาสอง ข้างออกจากกันอยู่ตรงหน้านิทัศน์ ถ้าไม่ใช่เพราะวันนี้เธอ สวมกระโปรงยาวมา เกรงว่าคงจะเปิดให้อีกฝ่ายเห็นข้างใน เต็มตา

“คุณจะทำอะไร….”

ปิยะที่ถูกจัดให้อยู่ในท่าทางชวนเข้าใจผิดก็ใบหน้า แดงเรื่อขึ้นมา เธอถอยหลัง นึกอยากจะหุบขากลับเข้ามา

“อย่าขยับ!”

มือข้างหนึ่งของนิทัศน์จับปิยะไว้ มืออีกข้างเปิดลิ้นชักที่อยู่ด้างข้างแล้วเอากล่องใบเล็กที่ประดับลวดลาย งดงามออกมา จากนั้นก็ส่งให้ปิยะพลางเอ่ย “เปิดดูสิ”

ปิยะเปิดดูตามที่บอก ข้างในกล่องเผยให้เห็นสร้อย ข้อเท้าประดับด้วยทองคำขาวเส้นหนึ่ง ทั้งดูประณีตละเอียด ทั้งดูเจิดจ้าลานตา ดูจากส่วนผสมของเนื้อทองคำและ ลวดลายแล้ว จะต้องเป็นของคุณภาพระดับสูงที่มีราคาเกิน ล้านแน่ๆ

“อันนี้ …ให้ฉันเหรอ?”

ปิยะช็อคจนริมฝีปากเป็นรูปตัว0

บนโลกนี้ไม่มีผู้หญิงที่ไม่หลงรักเพชรพลอย

“ใช่แล้วล่ะ!”

นิทัศน์พยักหน้าทั้งรอยยิ้ม ยกมือขึ้นมาหยิบสร้อยข้อ เท้าทองคำขาวที่อยู่ในกล่องใบนั้น เอามันมาสวมเข้าที่ข้อ เท้าข้างขวาของปิยะอย่างอ่อนโยน หลังจากนั้นก็ยกขาเรียว ขาวสวยข้างขวาของปิยะขึ้น เปิดผืนกระโปรงที่ปิดบังท่อน ขาเอาไว้ออก ค่อยๆ กดจูบไปทีละนิด กดจูบจากปลายเท้า ขึ้นมาถึงต้นขา

ปิยะหลอมละลายไปกับสัมผัสอันอ่อนโยนจากเขา ร่างกายท่อนบนแอ่นขึ้น ทรวงอกขยับขึ้นลง ลมหายใจก็แรง ขึ้นตามจูบอันหนักหน่วงของนิทัศน์ ในตอนนั้น เธอก็พูดคำ ว่า “ไม่”ออกมาไม่ได้เสียแล้ว
สุดท้ายจูบขอนิทัศน์ก็มาหยุดตรงกลางระหว่างขา ทั้งสองของปิยะ พอมองดูแล้ว ปิยะนั้นสวมใส่กางเกงในจี สตริงสุดเซ็กซี่มา แบบนี้น่ะเหรอจะลาออกหนีเขาไป ดูยังไง ก็มายั่วเขาชัดๆ

เป็นแบบนี้แล้ว เขาจะยังต้องสุภาพอยู่อีกเหรอ

ไม่แม้แต่จะลังเล นิทัศน์ก็เริ่มบรรเลงดูดดันเม็ดเสียว นั้น ใช้ลิ้นโลมเลียอย่างชำนาญ บางครั้งก็ตรงเข้าไป ตวัด ลิ้นเข้าข้างในอย่างรวดเร็ว ทั้งเลียทั้งดนเข้าไป

“อา. . อา. .

ปิยะจะไปทนกับการรุกเร้าของเขาได้อย่างไร นิ้ว มือกำลงกับผมของนิทัศน์ จากนั้นก็กดใบหน้าของนิทัศน์ ลงพร้อมกับแอ่นท่อนล่างของตนเข้าหา ขาทั้งสองอ้าออก กว้างกว่าเดิมโดยอัตโนมัติ