ตอนที่ 235 ยุ่งเหยิงไปหมด

เมื่อได้ยินคำปลอบโยนของธวัฒน์ ปาลีส่ายหัวอีกครั้ง แวว ตาของเธอมั่นคงและไม่รู้สึกเสียดาย “ ไม่ ฉันจะไม่วางมือ ไม่มีทาง ! ”

หลังจากที่ธัญญาได้ให้ข้อมูลพวกนั้นกับเธอ เธอตัดสินใจ จะกลับประเทศในช่วงเวลานั้น เธอไม่สามารถย้อนกลับไป ได้แล้ว และไม่สามารถวางมือได้

ธวัฒน์ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เขาหยิบขึ้นมาดู และขมวดคิ้วจนย่นติดกัน

เมื่อเห็นว่าสีหน้าของธวัฒน์นั้นเปลี่ยนไป ปาลีส่งเสียง พึมพำเล็กน้อยและถามว่า “ เขาโทรมาหรอ ? ”

ที่ปาลีพูดว่าเขานั้น เธอหมายถึงดนพล

เธอตั้งใจที่จะขออยู่ห้องเดียวกับธวัฒน์ และดนุพลเขาจะ ไม่มีวันนั่งนิ่งเฉย ในตอนนี้ แค่กลัวว่าเขาจะกลายเป็นบ้าไป แล้ว

ธวัฒน์ยักไหล่พร้อมกับพยักหน้าแล้วพูดว่า “ เธอทายถูก แล้ว ! ”

เขาไม่อาจจะไม่ยอมรับได้ว่าตอนนี้ปาลีเธอนับวันยิ่งฉลาด ขึ้น หรือบางทีเธออาจะเป็นผู้หญิงที่ฉลาดมาโดยตลอด เมื่อ ก่อนที่เธอไม่แสดงมันออกมานั้น เป็นเพียงเพราะเธออาจจะรู้สึกว่ามันไม่จำเป็น

* ไม่ต้องไปสนใจเขา ! ”

ปาลีไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆ ทางที่ดีคือต้องโกรธ โกรธ สิ โกรธ แต่กลับทำอะไรไม่ถูก และนี่ก็เป็นผลที่เธอต้องการ เห็นในตอนนี้

พูดจบ ปาลีก็เดินเข้าห้องน้ำไป เธอนั่งเครื่องมาเกือบทั้ง วันแล้ว อยากอาบน้ำอุ่นให้สบายตัว

แต่ว่า ถึงแม้จะสบายตัว แต่ไม่สบายใจ

โรงแรมยี่ลิน แม้จะผ่านมาสี่หรือห้าปีแล้ว ข้าวของเครื่อง ใช้ทั้งหมดนั้นยังเหมือนเดิมกับวันที่เธอและดนพลได้พบ กันวันนั้น เหมือนเดิมทุกอย่าง ตั้งแต่ห้องน้ำจนถึงห้องนอน ทุกๆรายละเอียดไม่ต่าง เลยทำให้ปาลีหยุดที่จะไม่คิดถึงดน พลซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่ได้……..

เขาอ่อนโยน เธอบริสุทธิ์

เขาทำให้หัวใจของเธอนั้นเต้นเป็นบ้า และเธอก็ทำให้เขา นั้นคลั่งเป็นบ้า

พวกเขาในเวลานั้น มีความสุขมากชนิดที่ว่าราวกับโลกทั้ง โลกเหลือเพียงพวกเขาสองคน และมองเห็นแค่เพียงกัน และกันเท่านั้น
แต่ว่าในตอนนี้……

มีผู้คนมากมายท่ามกลางพวกเขาสองคน มีหลายสิ่งหลาย อย่างเกิดขึ้น เวลาผ่าน ทุกสิ่งไม่ได้เปลี่ยนไป แต่คนเปลี่ยน พวกเขาไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีก

ถ้าชีวิตนั้นสว่างได้ดั่งแสงอาทิตย์ มันจะดีขนาดไหน เชียว !

เที่ยงนี้ ปาลีหลับแบบไม่ได้สติ เธอขดตัวอยู่บนเตียง ขนาดใหญ่ที่มีแต่ความทรงจำที่สวยงามและใจเต้นอย่างไม่ หยุดเหลือไว้ให้เธอ แม้ในตอนหลับ เธอหอบหนักจนแทบ หยุดหายใจอีกด้วย

ธวัฒน์งีบหลับอยู่ที่โซฟาล็อบบี้ด้านนอก

ถึงแม้ว่าการที่อยู่ห้องเดียวกันสองคนนั้นปาลีเธอเป็น คนขอเอง แต่ธวัฒน์นั้นรู้ดี ว่าการที่ปาลีทำแบบนี้นั้นไม่ใช่ เพราะอะไรเลย แต่เป็นเพราะจะยั่วยุดนุพล ทำให้ดนพลนั้น เศร้าเสียใจ ในเรื่องนี้ เขาเป็นแค่เพียงเครื่องมือที่ปาลีนั้นใช้ ทำให้ดนุพลเจ็บปวด

และแม้ว่าธวัฒน์จะรู้ แต่เขาก็เต็มใจ และเขาจะไม่ก่อความ เดือดร้อนให้กับปาลีเลยแม้แต่สักครึ่งนาที ก็เหมือนในตอน นี้ที่เขาไม่ได้เข้าไปในห้องนอนของปาลี แต่เขานอนอยู่ที่ โซฟาคนเดียว
เขาเชื่อมั่นว่า จะมีสักวันสักวันที่ปาลีจะมองมาที่เขา และจะ พบว่าเขารอเธออยู่เสมอ อยู่ข้างๆเธอ อย่างเงียบๆ

ในเวลาเดียวกัน ดนุพลก็ยืนอยู่ที่หน้าห้อง 518 ตลอด หลายครั้งแล้วที่เขาต้องการจะเคาะประตูห้องของปาลี และ ถึงกับจะทุบมันด้วยซ้ำ แต่ทว่าเขากลับกลัว กลัวว่าถ้าเข้าไป ในนั้นแล้ว เขาจะเห็นอะไรที่เขาไม่อยากเห็น

ห้องนี้เคยเป็นห้องที่มีความทรงจำที่สวยงามที่สุดระหว่าง เขากับปาลี เขาสูญเสียมามากแล้ว เขาไม่สามารถแม้แต่จะ จดจําความทรงจำที่สวยงามครั้งสุดท้ายได้ เขาเจ็บปวด แล้วซ้ำอีก ยืนอยู่ที่หน้าประตู ไม่ขยับเลยสักนิด

ตั้งแต่เที่ยงจนถึงเย็น และจากเย็นจนถึงเช้า ครึ่งวันครึ่ง คืนเต็มๆที่ปาลีไม่ได้เปิดประตูเลย ธวัฒน์ก็ด้วยเหมือนกัน ดังนั้น ดนุพลเลยต้องรอ เป็นคนเฝ้าประตูอยู่แบบนี้ตั้งแต่ เที่ยง จนถึงเช้าของอีกวัน ระหว่างนั้น เขาไม่ได้หลับตาเลย แม้สักวินาทีเดียว เขาไม่ได้นอน เลยทำให้ดวงตาของเขา นั้นแดงก่ำและเหนื่อยล้า

แต่ทั้งหมดนี้ ปาลีรู้ และก็เพราะเธอรู้ เธอเลยไม่ได้ออก ไป เธอแค่อยากดูว่าดนุพลจะยืนได้ถึงตอนไหน แต่ปรากฏ ว่า ความพยายามของเขานั้นไปไกลเกินกว่าจินตนาการของ

ทว่ากลับไม่รู้ ว่าที่บ้านตระกูลกันตพัฒน์นั้น เป็นเพราะคน พลไม่ได้กลับบ้านตลอดทั้งคืน โสรจเลยทำเรื่องที่บ้านตระ กูลกันตพัฒน์นั้น ยุ่งเหยิงวุ่นวายไปหมด !
คนรับใช้ทั้งหมดทั้งชายและหญิงต่างถูกทำโทษอย่าง

ไม่มีเหตุผล

ที่โต๊ะอาหารเช้า ไอริณที่อายุสามขวบ เป็นเพราะสำลัก นมที่ดื่มเข้าไป ทำให้ใบหน้านั้นแดงก่ำและร้องไห้ จึงทำให้ โสรจนั้นยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่ สุดท้ายก็ดึงไอริณขึ้นมา และตี เข้าไปที่ก้นของเธออย่างเต็มแรง

เธอระบายความโกรธทั้งหมดของเธอที่มีลงที่ไอริณ เด็กผู้ ไร้เดียงสา อายุเพียงแค่สามขวบ เด็กทั้งกลัวทั้งเจ็บในตอน นั้น ก็เลยร้องไห้เสียงดังออกมา

ทวิติยา ในฐานะที่เป็นยายของเด็กนั้น เธอไม่สามารถทน ต่อไปได้แล้ว รีบเข้าไปคว้าแย่งลูกจากมือของโสรจ และ พูดด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียดว่า : “ เธอเป็นบ้าอะไรกัน เด็ก มันทำอะไรผิดถึงได้ตีมันอย่างนี้ ไอริณเพิ่งจะสามขวบ แต่ เธอกลับลงไม้ลงมือได้หนักขนาดนี้ เธอเป็นแม่คนจริงๆหรือ เปล่า ทำไมจิตใจถึงโหดร้ายปานนี้ !