ตอนที่ 210 ต่างฝ่ายต่างทรมาณ

“หลังจากนั้นล่ะ?”

สายตาของปาลียังคงจ้องไปยังตาของคนพล

ดนุพลขึ้นต่อไป ไม่กล้าที่จะสบตาปาลีตรงๆ “หลังจาก นั้น…ก็ดื่มจนเมา ก็หลับไปในห้องนั่นแหละ”

“แล้วหลังจากนั้นอีกล่ะ?”

สีหน้าของปาลียิ่งเยือกเย็น สายตานั้นมองจนทำให้ดนุพล ขลาดกลัว

แต่ว่าในเมื่อเริ่มโกหกแล้ว มาถึงตรงนี้จะมากลับคำได้ยัง ด้วยเหตุนี้ดนพลกัดฟัน โกหกต่อไป “ไม่มีต่อแล้วล่ะ พอ เช้าฉันตื่นมาก็รีบกลับบ้านทันที กลับได้ยินว่าเธอเข้าโรง พยาบาล ด้วยเหตุนี้ฉันก็รีบมาโรงพยาบาล ที่รัก ฉัน…”

“พอได้แล้ว!”

ปาลีปิดตาลงอย่างแรง มุมปากยกยิ้มเยาะ ลืมตาขึ้นอีก ครั้ง ในดวงตาเยือกเย็นและเกลียดชังจนทำให้คนประหลาด ใจ “คุณออกไป ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ

ได้ยินแบบนี้ ปิยะที่อยู่ในห้องนิ่งอึ้งไปเลย ตัวดนุพลก็ยิ่ง งงเข้าไปใหญ่
“ที่รัก…

ดนุพลยังอยากจะพูดอะไรออกไป ใครจะรู้ว่าพอเขากำลัง เปิดปากพูด ปาลีก็ตะโกนอย่างโกรธว่า “หุบปาก อย่าเรียก ฉัน ออกไป ฉันบอกให้คุณออกไป คุณไม่ได้ยินหรือไง ฉัน ไม่อยากเห็นหน้าคุณ ออกไป ออกไปให้พ้นหน้าฉันซะ….”

เวลานี้ ปาลีไม่อยากจะควบคุมตัวเองอีกต่อไปแล้ว เทียบ กับลูกที่จากไป การหักหลังของดนุพลนั้นทำเธอเจ็บยิ่งกว่า เสียงแหลมของเธอที่เป็นโรคฮิสทีเรีย คลั่งราวกับจะฉีก หมอนและผ้าปูที่นอน แบบนั้นดูเหมือนกับคนบ้าจริงๆ

ปาลีที่จู่ๆก็ศูนย์เสียการควบคุมอารมณ์ตรงหน้า ใบหน้า ปิยะซีดเผือด ตรงเข้าไปห้ามปาลีทันที เพิ่งจะแท้งลูก ร่างกายจะถูกทำให้เจ็บปวดแบบนี้ได้ยังไง

แต่ไม่ต้องรอให้พวกเขาตรงเข้าไป ดนพลก็ใช้แรงกอด ปาลีเอาไว้แล้ว พูดอย่างเจ็บปวดว่า “ที่รัก คุณอย่าเป็นแบบ นี้เลยนะ คุณเป็นแบบนี้ก็จะทำร้ายตัวเอง”

“อย่าห้ามฉัน ปล่อยฉัน ปล่อยฉัน ฉันเกลียดคณฉัน เกลียดพวกคุณจะตายแล้ว ฉันต้องแก้แค้นให้ลูกของฉัน แก้ แค้น อะ….”

ปาลีสองตาเต็มไปด้วยเลือดตะโกนอย่างบ้าคลั่ง ถูกดนุ

พลกอดแน่น สองมือของเธอพอดีกับหลังของดนุพล สิบนิ้ว

ของเธอเริ่มที่จะขวนแผ่นหลังของดนุพลอย่างบ้าคลั่ง กัด

ลงอย่างแรงบนไหล่ดนุพล ในเวลาอันรวดเร็ว เลือดสีแดงสดก็ไหลซึมทะลุเสื้อเชิ้ตออกมา

ดนุพลเจ็บจนเหงื่อแตกเต็มหน้าผาก แต่ว่าสองแขนยังคง กอดปาลีไว้ไม่ปล่อย เพราะว่าเขากลัวพอเขาปล่อยแล้วปาลี จะทําร้ายตัวเอง ถ้าความเจ็บของเขาจะลดความเจ็บในใจ ของปาลีได้ เขาก็จะยอมรับมัน

ด้วยเหตุนี้ ดนุพลจึงยอมกัดฟันทนแบบนี้ ไม่ร้องแสดง ความเจ็บปวดเมื่อปาลีข่วนกัดเขา ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด

ดาว ธวัฒน์ ปิยะ ธามและจาริณีที่อยู่ตรงนั้นมาตลอดก็เห็น จนรู้สึกกลัว

ดาวรู้สึกสงสารพี่ชายตัวเองมาก ขมวดคิ้วอยากที่จะไป แยกปาลีออก เพียงแค่เธอพุ่งเข้าไป มือยังไม่ได้สัมผัสเข้า กับปาลี ดนุพลก็พูดเสียงสั่นว่า “อย่าห้ามเธอ ให้เธอตี ให้ เธอระบายออกมา เพื่อที่ฉันจะได้ขอโทษเธอ นี่เป็นสิ่งที่ฉัน ควรได้รับ”

ถ้าหากว่าเมื่อคืนเขาเย็นชากับโสรจสักนิด ไม่ดื่มแก้วนั้น ของเธอ เช่นนั้นปาลีก็คงไม่แท้งเพราะเขาไม่กลับมาแล้ว นี่ เป็นความผิดของตัวเขาเองชั่วชีวิตของเขา

ถึงเวลานี้ เขาก็ยังไม่รู้ว่าปาลีที่เสียใจราวกับใจแหลก สลายแบบนี้เป็นเพราะอะไร!

ดาวที่ยื่นมือออกไปครึ่งหนึ่งค้างอยู่กลางอากาศ ยอมให้ตี ยอมให้กด ต่างฝ่ายต่างทรมาณแบบนั้น เธอเป็นคนนอกจะพูดอะไรได้อีก

“บ้าไปแล้ว มันบ้าไปหมดแล้ว!”

ดาวไม่อยากที่จะมองต่อไป เบือนหน้าหนีออกไปจากห้อง พักผู้ป่วยนี้

ธวัฒน์มองไปยังปาลีที่อยู่บนเตียง ราวกับใจสลายแบบนี้ ทั้งทำร้ายดนุพลเวลาเดียวกันยังทำร้ายตัวเองอีกด้วย สิบนิ้ว ของเขากําหมัดแน่น เส้นเลือดแถบจะระเบิดออก เวลานี้ เขา นอกจากจะอยู่ตรงนี้แล้ว อย่างอื่นก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ปาลีตะโกนอย่างน่าเวทนาจนทำให้ใจของเขาใกล้จะแหลก แล้ว

ปิยะยกมือจับปาก พยายามไม่ให้ตัวเองร้องไห้ แต่กลับ ห้ามน้ำตาไม่อยู่แล้ว เห็นปาลีที่กลายเป็นแบบนี้แล้ว ก็ไม่รู้ ว่าตัวเองจะไปอยู่ที่ไหนได้ เขานอกจะร้องไปด้วยกันกับปาลี แล้วจะทําอะไรอีก

“ปาลีอา…”

ธามที่ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตามองดูอยู่ข้างๆ เสียใจจนสั่น ไปทั้งตัว

และจาริณี พอได้มองธวัฒน์ ดาวครู่หนึ่ง มองธามและดนุ พลครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ตบเข่าฉาด พูดเสียงดังว่า “พวกเธอ เป็นอะไรกันไปแล้ว เธอบ้าไปแล้วจริงๆ ถ้ายังไม่ห้าม เกรง ว่าดนุพลก็จะต้องเข้าโรงพยาบาลเช่นเดียวกัน”
พูดจบ ผลักธามออก วิ่งออกมานอกห้องตะโกนเสียงดัง ว่า “รีบมาเร็วเข้า รีบมา หมอ หมอ ตรงนี้ต้องการความช่วย เหลือ…