ตอนที่ 207 น่าเวทนาเกินเยียวยา

จริงๆแล้ว……ผลตรวจเป็นตามที่เขาคิดไว้อยู่แล้ว เพราะ การผ่าตัดนี้ทำให้ปากมดลูกของปาลีเล็กลงจนถึงขั้นว่าแท้ง

แต่ว่าตอนนี้เขากลับดีใจไม่ออก ในใจก็เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมา นิดๆ ดังนั้นมือของเขาก็ไม่หยุดสั่น

เขาเป็นนายแพทย์ อุทิศตนเพื่อการแพทย์ เทวดาที่ต้อง ช่วยชีวิตคน แต่ว่าเขา…กลับฆ่าคน ฆ่าเด็กน้อยที่ยังไม่มี โอกาสลืมตาบนโลก ความผิดนี้ต่อให้หลังจากนี้จะไปช่วย คนอีกเป็นร้อยเป็นพันก็ไม่มีทางชดใช้ได้

ทันใดนั้นพงก็รู้สึกเสียใจขึ้นมาแล้ว เสียใจที่ไปร่วมทำกับ จักรกฤษ คิดแผนการที่ทำร้ายคนแบบนี้ออกมา ยิ่งกังวลอีก ว่าถ้าเกิดวันนึงถูกเปิดเผยออกมา ไม่ใช่แค่ปาลี ดนุพลก็คง ไม่ให้อภัยเขาเช่นกัน กลัวแค่ว่า คุณลงที่ดีกับเขามาตลอด จะไม่ยอมปล่อยเขาไป

สมองที่คิดจินตนาการไปไกล พงก็มีสิ่งที่จะรับมือ แผนการนี้แล้ว ด้วยเหตุนี้ เขาช้อนตามองธนัทที่อยู่ในภวังค์ ความโกรธและหงุดหงิด พูดว่า “คุณลุง ตอนนี้ลูกของปาลี ไม่มีแล้ว หลังดนุพลรู้เขาจะต้องสืบหาจนถึงที่สุดแน่”

ธนัทค่อยๆเปิดตา ในใจแม้จะกังวลแต่กลับปากแข็ง พูดว่า “ไม่มีเด็กแล้ว เขาก็คงไม่มาฆ่าคนแก่อย่างฉันหรอก จะแก้ แค้นแทนเด็กที่ยังไม่ได้ลืมตามาบนโลกหรอ?”
พงพูดว่า “นี้อาจจะไม่ แต่ว่าต้องทำลายความสัมพันธ์ ระหว่างพ่อลูกของคุณลุงนะครับ คุณลุงก็รู้ว่าถ้าดนุพลโกรธ ขึ้นมา จะต้องร้ายแรงมากๆ ผมมีข้อเสนอที่จะทำให้เรื่อง ทั้งหมดสงบลงได้

ธนัทตอบรับเบาๆ สนใจขึ้นมาทันที “ข้อเสนออะไร? นาย รีบพูดเถอะ”

“ตามที่ผมรู้ ปาลีเธอมีภาวะซึมเศร้าระหว่างตั้งครรภ์ ใน ระหว่างโรคนี้จะมีอาการหลอนได้

พงพูดอย่างมีเลศนัย

ธนัทเป็นคนฉลาด เขารู้ความหมายของสิ่งที่พงจะสื่อทันที ทันใดนั้น ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ยกมือตบบ่าพงแล้วพูดว่า “งั้นก็ดี ทั้งหมดก็ทำตามที่เธอบอกแล้วกัน ตอนนี้ฉันจะรีบ โทรหาที่บ้าน จัดการทุกอย่างให้พร้อม

พงเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก “หวังว่าพอถึงเวลาแล้วจะผ่าน ไปได้ด้วยดี”

เป็นตามที่คาด ความสำเร็จของแผนนี้มีเปอร์เซ็นต์สูงมาก แต่ว่า สุดท้ายแล้วคนที่เจ็บก็ยังคงเป็นปา

พงรู้สึกสงสารปาลีอยู่ในใจเงียบๆไปสามวินาที เขาหวังว่า พอถึงเวลาปาลีที่เป็นปวดและทุกทำร้ายจะมาอยู่ในอ้อมอก เขา เช่นนี้จุดประสงค์ของเขาเป็นอันถึงจุดมุ่งหมาย
ห้องผ่าตัด!

เจ็บ รู้สึกเจ็บไปทั้งช่วงท้องราวกับโดนมีดกรีด ปาลีเจ็บจน หน้าซีดคิ้วขมวด ขดตัวกลม

เลือด เลือดสีแดงสดไหลลงมาตามน่อง ราวกับของร้อน ในจมูกของปาลีเต็มไปด้วยกลิ่นเลือดข้นๆ

ฤทธิ์หนึ่งเข็มยาชาทำให้ปาลีสูญเสียความรู้สึกไป พอตื่นขึ้นมา รอบๆสลัวๆ นอกจากเธอก็ไม่มีใครสักคน แสงดวงจันทร์ขาวซีดส่องมาจากทางหน้าต่าง ปาลียัง ตาพร่าแต่สามารถมองเห็นผนังห้องผู้ป่วยสีขาวได้ชัด

ลูบไปยังหน้าท้องที่เปลี่ยนเป็นแบนราบ รู้สึกได้ถึงว่า ความว่างเปล่า ปาลีรู้ว่าลูกของท้อง…ไม่อยู่แล้ว!

“ลูก ลูกของฉัน…

สีหน้าจิตใจล่องลอย ปาลีครางอยู่ในคอ กระโดดลงจาก เตียงอย่างแรง ชนเข้ากับประตูห้องพักผู้ป่วย

ใครจะรู้ว่า ประตูห้องเหมือนจะถูกล็อกจากประตูข้างนอก เธอไม่มีทางเปิดออก

“ปล่อยฉันออกไป พวกคุณคืนลูกให้ฉันมา ลูกของ ฉัน…..อะ….. “ปาลีทุบประตูอย่างแรง เสียงแหลมร้องเรียกอย่างน่าสงสารอบอวลอยู่ในห้องผู้ป่วย

เสียดาย เธอก็ทำได้เพียงแต่ร้องตะโกนและทุบประตู ข้าง นอกนั้นไม่มีเสียงตอบกลับมาสักนิด

ร่างกายที่เพิ่งแท้งนั้นก็จะอ่อนแอเป็นปกติ ปาลีตะโกนไป สักครู่ก็รู้สึกไม่มีแรง

พิงประตูอย่างหมดแรง ค่อยๆไหลนั่งลงกับพื้น ปาลีกอด สองขาของตัวเองไว้แน่น ริมฝีปากสั่นพึมพำออกมา “ดนุพล ดนุพล คุณอยู่ที่ไหน คุณอยู่ที่ไหนกัน…..

เธอกลัวมากกลัวมากๆกลัวมากจริงๆ!

ลูกไม่อยู่แล้วไม่อยู่แล้วไม่อยู่แล้ว……..

ยืมแสงจันทร์ ร่างแหลวของปาลีบังเอิญเห็นกระเป๋าที่ พกมาด้วยวางอยู่บนตู้หัวเตียง ทันใดนั้นเธอเหมือนโอกาส ที่จะช่วยชีวิตสุดท้ายของเธอ รีบเดินกันเป็นพัลวันไปหยิบ กระเป๋า หาโทรศัพท์ที่อยู่ข้างใน ต่อสายหาดนพลอย่างสัน เทม

แต่ว่า รอบแรกไม่มีคนรับสาย

โทรรอบสอง ยังคงไม่มีคนรับสาย

โทรรอบสาม ยังคงไม่มีคนรับสาย
รอบสี่ รอบห้า รอบหก…..รอบสิบสาม…

ในที่สุด รอบที่ยี่สิบสองปาลีแทบจะหมดหวังนั้น ในที่สุดก็ มีคนรับสายแล้ว

แต่ว่า กลับไม่ใช่ดนุพล

เป็นเสียงของผู้หญิง และผู้หญิงคนนี้ ก็คือ…โสรจ

“ฮัลโหล ดนุพลกำลังอาบน้ำ มารับสายไม่ได้ คุณมีธุระ อะไรหรือเปล่า พูดมาได้เลย ฉันอาจจะใจดีช่วยบอกให้”

เสียงเซ็กซี่ของโสรจออกมาจากอีกฝากของโทรศัทพ์