ตอนที่ 134พวกเราเลิกกันเถอะ

ปาลีกระตุกเงยหน้าขึ้นมองนี้เป็นครั้งแรกที่ตนพล เรียกชื่อเต็มของเธอไม่ต้องสงสัยเลยว่าตนพลคงโกรธ เข้าแล้วปาลีรู้สึกได้อยู่ลึกๆ

ในเมื่อมันเป็นแบบนี้…งั้นก็เอาแบบนี้แล้วกันเธอจะได้ ไม่ต้องไปคิดหาเหตุผลอื่นๆมาเป็นข้ออ้างที่จะห่างกัน

เธอพยักหน้าสองสามทีปาลีฝืนยิ้มแล้วพูดว่า”ดนุพล เรา..เลิกกันเถอะ ! ”

เมื่อคํานี้หลุดออกมาจากปากเธอทำเอานัฐพงษ์งงไป

เลย

จักรกฤษก็ งงงไป

ธัญญาก็นิ่งงงไป

ดนุพล…ร่างกายที่เหมือนถูกฟ้าผ่าแค่พริบตาเดียว ใบหน้าก็ขีดเผือดราวกับกระดาษ

“เธอ..พูดอะไรออกมาน่ะ?” ดนุพลมองปาลีด้วยความไม่เชื่อเขาเพียงแค่ถามเธอ ไปหนึ่งหรือสองประโยคก็เท่านั้นคิดไม่ถึงว่าเธอจะพูด ออกมาว่าจะเลิกกับเขา

*ไม่กี่วันที่ผ่านฉันคิดมันอย่างชัดเจนแจ่มแจ้งแล้วว่า ฉัน..ไม่เหมาะกับเธอเราเลิกกันเถอะ”

ปาลีเบือนหน้าหนีไม่กล้ามองตาของดนุพลเสียงที่ สั่นสะท้านกําลังจะสะกดกลั้นอารมณ์อย่างสุดความ สามารถพร้อมหยิบกระเป๋าเดินทางกับกระเป๋าจากมือ ของดนุพลทันทีแล้วพูดด้วยน้ำเสียงรีบร้อนกับธัญญาที่ อยู่ข้างๆว่า”ธัญญาฉันยังอยากจะไปอยู่กับเธอที่นั่นอีก สักสองสามวันพวกเราไปกันเถอะ!”

พูดไปก็ลากกระเป๋าหวังจะออกไปจากที่นี่

“ที่รัก…..

ดนุพลหลังจากที่นิ่งงงไปครู่หนึ่งก็รีบเดินไปสวมกอด ปาลีไว้จากข้างหลัง เสียงที่เต็มด้วยความกังวล”ที่รัก คุณอย่าไปนะผมผิดไปแล้วผมคิดผิดไปแล้วผมไม่ควร จะถามคุณออกไปนั่นเลยผมไม่ควรไม่เชื่อคุณอย่าโกรธ ผมเลยนะทีมเรากลับประเทศกันนะกลับบ้านกัน…. ปาลีปิดตาแน่นน่าไหลออกมาจากตาทั้งสองข้าง อย่างเงียบๆ

ดนุพลเป็นผู้ชายเย่อหยิ่งคนหนึ่งเวลานี้กลับใช้น้ำ เสียงเสียงทุ้มค่าขอร้องอ้อนวอนเธอความรักที่เขามีต่อ เธอคงมีมากเหลือเกิน

แต่น่าเสียดายที่เรื่องทั้งหมดมันกลับไปไม่ได้อีกแล้ว

ปาสกัดริมฝีปากแน่นค่อยๆเอามือที่คนพลกอดเธอไว้ แกะออกทีละนิ้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาวา “ฉันไม่ได้พูด ออกไปเพราะความโกรธฉันจริงจังนะพวกเราน่ะจบกัน ด้วยดีเถอะ!”

พูดจบก็ไม่หันกลับไปมองร่างกายที่แข็งทื่อของปาลี ค่อยๆเดินห่างออกไป

ธัญญาสับสนไปชั่วขณะแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆก็ เดินตามปา ไป

ทิ้งไว้แต่ดนุพลที่งงเป็นไก่ตาแตกอยู่ที่เดิมและรัฐ พงษ์กับจักรกฤษที่กำลังอยู่ในสถานการณ์ตกตะลึง งงงวย “ปาลีนี่เธอจะดัดเยื่อใยกันแบบนี้จริงๆหรอ?”

ทันใดนั้นดนุพลก็ร้องเรียกตะโกนอยู่ข้างหลังของ ปาลด้วยความเสียใจอย่างถึงที่สุด

ทำให้พวกนักท่องเที่ยวในสนามบินค่อยๆหยุดเดิน ทันทีสายตาจับจ้องมาที่ตัวเขาและปาลีอย่างรวดเร็ว

ปาสสั่นไปทั้งตัวดนุพลที่ตะโกนเรียกเธอใจแทบจะ แหลกสลายแต่ว่า…เธอกลับไปไม่ได้แล้วกำลังอดกลั้น ไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมาปาลีปาลีเริ่มก้าวและวิ่งออก ไปทางข้างหน้าอย่างบ้าคลัง

เธอต้องการที่จะออกไปจากที่นี่เธอกลัวว่าถ้ายังอยู่ที่ นีไปอีกวินาทีเดียวเขาก็จะไม่สามารถบังคับตัวเองได้

อย่าไป..

ดนุพลที่เห็นปาลีจะไปจากเขาจริงๆก็ขยับตัวเพื่อที่จะ

ตามเธอไป

“คนพลหยุดอยู่ตรงนั้น

นัฐพงษ์กลับดึงดนพลไว้จากข้างหลังพูดจากความ หมายที่แท้จริง การตาม อเนี่ยมันเป็นสิ่งที่ผู้หญิงเขา ทํากันสั่งทนายควรทําคือปล่อยเธอไปซะก็แค่ผู้หญิงคน เดียวนายไม่ต้องทําถึงขนาดที่ไม่เหลือเกียรติไว้เลย”

“ปล่อยฉัน…”

เวลานี้ด พลฟังคำพูดของนัฐพงษ์ที่ไหนกันล่ะมอง ไปทางปาลีที่ยิ่งวิ่งก็ยิ่งห่างออกไปเขารู้เพียงแค่ว่าถ้า เขาไม่ตามเธอไปชีวิตนี้ก็เกรงว่าจะต้องสูญเสียหญิง สาวที่ตนเองรักไป

แต่ว่านัฐพงษ์ไม่ยอมที่จะปล่อยมือกลับยิ่งดึงดนุพล ไว้แน่น

ในที่สุด กรกฤษก็ทนดูต่อไปไม่ได้ก็พูดไปทันที ว่า”นัฐพงษ์นายให้คนลตามไปเถอะ! “เขาเข้าใจความคิด ของนัฐพงษ์ถึงกับว่าเขาก็หวังว่าตั้งแต่นี้ไปปาลีกับดน พลจะเลิกกันแต่ว่า…เขาไม่ถึงกับนัฐพงษ์ในใจของเขา ความเป็นพี่น้องยังคงสําคัญที่สุด

นัฐพงษ์ที่ไม่ได้สนใจจักรกฤษตั้งแต่แรกก็เพียงแค่ชัก สีหน้าพูดว่า “ฉันบอกไม่ต้องก็คือไม่ต้องไปก็แค่ผู้หญิง คนเดียวไม่มีก็ค่อยหา..อะ… แต่ไม่ทันที่เขาจะพูดจบคนพลก็ใช้หมัดขวาไป ทักทายใบหน้ารูปงามของเขา

บนโลกใบนี้ไม่มีใครเทียบกับเธอได้

คาของดนุพลแดงกล่ำใช้หนึ่งหมัดต่อยนัฐพงษ์ไม่ แคร์สายตาของกลุ่มคนรอบๆแล้วตามไปทางที่ปา ออกไป

แต่ว่าคนในสนามบินเยอะเกินไปเขาเพียงแค่ถูกรัฐ พงษ์ทำให้เสียเวลาแค่แปปเดียวในกลุ่มคนก็หาไม่เจอ แม้แต่เงาของปาลีและธัญญาแล้ว

ดนุพลไม่มีความลังเลวิ่งออกไปจากสนามบินไป อย่างสุด วิดแต่ทว่าข้างนอกสนามบินคนเดินไปเดิน มาก็เหมือนกันไปหมดเต็มไปด้วยฝูงชนรถแท็กซี่แดงๆ เขียวๆในแต่ละแถวนั้นแออัดกันอยู่ถึงแม้ว่าเวลานี้ปาล์ จะนั่งอยู่ในแท็กซี่ไม่ไปไหนเขาก็ไม่มีทางที่จะหาจะ อยู่ดี

และเวลานี้ปาลีก็นั่งอยู่ในแท็กซี่พวกนั้นจริงๆ

จากตำแหน่งของเธอสามารถเห็นดนุพลที่ออกมาตา มหาได้อย่างชัดเจนใบหน้าที่ร้อนรนท่ามกลางฝูงชน กําลังหาเขาอยู่

“ดนพล..ฉันขอโทษขอโทษขอโทษจริงๆ…..

ปาลิยกมือขึ้นปิดปากสุดท้ายก็บังคับไม่ได้ ต้องจะ ร้องไห้ออกมา

ธัญญาที่นั่งอยู่ข้างๆไปมองที่พวกทั้งคู่ที่อยู่ตรง หน้าต่างฝ่ายต่างก็ทรมานทั้งคู่อดไม่ได้ที่จะพูดออกไป ว่า บางทีเธอควรจะอธิบายกับเขาให้ชัดเจนฉันดูออกว่า เขารักเธอมากฉันคิดว่าเขาจะเข้าใจเธอพวกเธอก็ยังจะ อยู่ด้วยกันต่อได้……