ตอนที่392 ไม่เหลืออะไรอีก

ปาลีส่ายหัวอย่างจนใจ ความหวาดระแวงของจิรนาถ ยิ่งบ้าคลั่งเกินกว่าที่เธอคิด แม้ตอนนี้ยังแค้นเธอไปด้วย แต่สิ่งที่เธอไม่ควรทำก็คือแค้นดนุพลไปด้วย

“จิรนาถ เธออย่าบีบให้ฉันต้องมาเป็นศัตรูของเธอ”

มองจิรนาถที่หายอยู่ในความมืด สีหน้าของปาลียิ่ง เย็นชาขึ้น ไม่ว่าใครหน้าไหนกล้ามาทำลายดนุพล เธอ จะไม่ปล่อยมันแน่….

วันถัดมา

เนื่องจากจิรเมธต้องไปรักษาที่เมืองS เช้านี้คนตระ กูลกันตพัฒน์เลยมาพร้อมหน้าพร้อมตาที่ห้องนั่งเล่น เตรียมจะส่งจิรเมธ

แต่ก็อย่างที่ปาลีคิดไว้ การส่งครั้งนี้ยังไม่ได้เริ่มก็เกิด เรื่องแล้ว

เมื่อจิรนาถเข็นจิรเมธออกมาจากห้อง สีหน้าของจิร เมธก็ดูโกรธแกร้วและเศร้าโศกที่ไม่เคยมีมาก่อน เขา ไม่ได้พูดอะไร หยีบแก้วชาบนโต๊ะแล้วก็โยนไปยังธนัท

ธนัทต้องไม่ยืนนิ่งๆแน่นอน เขาเอียงตัวแล้วหลบแก้ว ที่โยนมาไปง่ายๆ แต่ทำให้ทวิติยา ดนุพล ปาลี ภาสวร และอิงดาวที่นั่งอยู่ข้างๆล้วนตกใจไปหมด และล้วนหัน มามองจิรเมธที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟอยู่
“พ่อ พ่อ ท่าอะไรอะ

ธนัทมองจิรเมธอย่างไม่กล้าเชื่อ แม้ในใจก็โกรธที่จิร เมธไม่ไว้หน้าเขาต่อหน้าเมียและลูกของเขา แต่เขาก็ไม่ กล้าที่จะถามเสียงดังมาก เลยมีแต่ขมวดคิ้ว

“ลูกกรรม แกคุกเข่าลงมาเดี๋ยวนี้”

ได้ยินดังนั้น ธนัทก็โกรธจนหน้าแดง เขาเอาแก้วชามา โยนตนเองแล้วยังให้ตนเองคุกเข่าต่หน้าเมียและลูกอีก แม้คนที่เขาต้องคุกเข่านั้นเป็นพ่อของเขา แต่ธนัทยังคง อดทนไม่ไหว

“พ่อ นี่พ่เป็นอะไรไป ใครหาเรื่องพ่อแล้ว ถ้ามีอะไรพ่อ ก็พูดให้ชัดเจน ตอนนี้เราอยู่กันทุกคน”

ที่เขาพูดแบบนี้ก็หมายความว่าเขาจะไม่คุกเข่า แน่นอน

แม้หลายปีนี้เขาไม่เคยขาดอาหารการกินและของ การใช้ของจิรเมธ แต่ก็ต้องยอมรับว่าเมื่อฐานะเขายิ่ง สูง อำนาจขอเขายิ่งใหญ่ขึ้น ฐานะจิรเมธที่เป็รชนพ่อ ในใจของเขาก็ยิ่งต่ำลงเรื่อยๆ ที่เขาทำเป็นกตัญญูก็แค่ อยากได้มีเชื่อเสียงที่ดีเท่านั้น และในใจเขามองจิรเมธ ที่วัยแก่เป็นภาระมานานแล้ว ไม่งั้นสองปีก่อนเขาก็จะไม่ ทำให้จิรเมธและจิรนาถต้องจากกันไปโดยไม่คำนึงถึง ความรู้สึกของจิรเมธ สุดท้ายจนทำให้จิรเมธโกรธจน เป็นโรคหลอดเลือดสมองจนอำมพาต
มองดูใบหน้าที่ดุดันและหมดความอดทนของธนัท จิร เมธโกรธจนหายใจแรงๆ มือที่สั่นชี้ไปยังธนัทนานๆแต่ พูดอะไรไม่ได้ออกมาสักคำ

เขาเองก็เคยเป็นคนที่มีเชื่อเสียงดังและอำนาจสูง และลูกใจของตนเองเป็นคนยังไงไม่มีใครรู้ชัดเจนกว่า จิรเมธอึก และเขาจะไม่เข้าใจได้ไงว่าธนัทไม่ได้เคารพ นับถือเขาอีกแล้ว แต่รู้แล้วมันจะยังไง

ตอนนี้เขาไม่ใช่แม่ทัพที่แค่กระโดดเท้าก็สามารถ ทำให้ทุกคนหวาดกลัวอีกแล้ว เพราะบาดเจ็บที่ได้รับ จากการสู้รบมามากมายจนค่อยๆสะสมเป็นป่วยหนัก ดังนั้นเขาที่ยังไม่ถึงการเกษียณอายุ ขาสองข้างของ เขาก็หมดความรู้สึกไปแล้วจนตั้งนั่งรถเข็น สุดท้ายเลย ต้องมอบอำนาจในมือออกไป กลับมารักษาที่บ้าน ตอน นี้เขาเป็นแค่ตาแก่ที่ถูกประเทศชาติทอดทิ้ง ไม่มีเงิน ไม่มีอำนาจ แม้อยากให้ฐานะของผู้หญิงที่ตนเองรักก็ไม่ สามารถทำได้

เรื่องเหล่านี้เขาก็ทดได้หมด เพราะคนนั้นเป็นลูกชาย ของเขา ลูกชายคนเดียวของเขา มองดูเขาค่อยๆได้ เลื่อนไปตำแหน่งที่สูง จิรเมธรูสึกภูมิใจมาก ถึงลูกชาย คนนี้จะไม่เคารพเขาอีกแล้วก็ตาม

แต่วันนี้เขาจะเงียบสงัดต่อไม่ได้อีก เพราทุกคนล้วน มีขีดจำกัด สิงโตที่นอนหลับมานาน ถึงเขาจะแก่แล้วต่ ความสง่าผ่าเผยของเขาก็ไม่อาจมองข้ามได้

“ดีๆๆ ตอนนี้แกปีกแข็งแล้วสามารถบินเองได้ ก็เลยไม่เอาผมที่เป็นพ่อวางเข้าสายตาอีก แต่แกเคยคิดบ้าง ไหม คนเราก็มีวันแก่ วันหนึ่งแกก็แก่เหมือนผมและเสีย ทุกอย่างไป วันนี้แกทำแบบนี้กับพ่อตนเอง และอนาคต ลูกของแกก็อาจทำแบบนี้กับแกได้เหมือนกัน”

จิรเมธส่ายหัวอย่างปวดใจ หลังโกรธถึงสุดขีด เขา กลับพูดจาได้คล่องมาก ใครๆก็สามารถมองออกได้ว่า คนแก่คนนี้ผิดหวังและเจ็บใจแค่ไหน

สีหน้าของธนัทยิ่งไม่น่าดูขึ้น เขาหันตัวพูดกับทวิติยา ดนุพล ปาลี ภาสวรและอิงดาวที่นั่งบนโซฟาว่า“พวกเธอ กลับไปห้องตนเองก่อน ฉันมีเรื่องบางอย่างต้องคุยกับปู่ ก่อน และคนรับใช้ทั้งหมดก็ออกไปก่อน….

“คนรับใช้ออกไปได้ แต่คนของตระกูลกันตพัฒน์ล้วน ห้ามไป”

ยังไม่ทันให้ธนัทพูดเสร็จ จิรเมธก็ออกคำสั่งทันที แล้ว สุดท้ายก็พูดว่า “จิรนาถก็อยู่ที่นี่ด้วย วันนี้มีเรื่องหนึ่ง ฉันต้องสืบให้ละเอียดให้ได้ ใครไม่อยากร่วมมือก็ใส หัวออกจากบ้านตระกูลกันตพัฒน์”