ตอนที่ 197 คุณมีทาสเมียอยู่ที่บ้าน

“ถังหนึ่ง ถึงผมจะไม่ได้เป็นผู้จัดการให้คุณแล้ว…แต่ผมก็จะจำ ช่วงเวลาที่ผมมีร่วมกับคุณนะ ผมมีความสุขและโชคดีมากที่ได้ พบคุณ” เมื่อถึงเวลาที่ต้องจากไป อันจื่อเฮาก็ยื่นมือออกมาจับ มือถังหนิง

ถึงหญิงหัวเราะเบาๆ พลางจับมือเขาและเอียงหัวเล็กน้อย “พูดกันตามตรงนะ คุณเป็นผู้จัดการที่ยอดเยี่ยมมากจริงๆ ถ้า ไม่ใช่เพราะแผนของหลานซี ฉันก็ไม่ตั้งใจจะปล่อยคุณไป หรอก”

อันจื่อเช่าปล่อยมือถังหนึ่ง ชั่วขณะหนึ่งเขาไม่อยากจะ ยอมรับเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นนี้เลย “ครั้งหนึ่งผมเคยคิดนะว่า ผมจะ ได้ร่วมงานกับคุณไปตลอดรอดฝั่งไหม ถึงจะไม่ อย่างน้อยผมก็ หวังจะช่วยให้คุณได้เป็นซูเปอร์โมเดล แต่ก็ไม่สำคัญหรอกครับ ถึงผมจะไม่ได้ทำตำแหน่งนี้แล้ว ก็ยังมีคนเต็มใจจะทำมันอยู่ ผมมั่นใจว่าคุณรู้ดีว่าคุณมีทาสเมียอยู่ที่บ้าน…

“ฉันก็เป็นทาสสามีเหมือนกันล่ะน่า ไม่รู้เหรอ” ถึงหนึ่งพูด

ติดตลก

“ผมจะยังคงติดตามเรื่องของคุณอยู่นะครับ ถ้ามีปัญหา อะไร ก็โทรหาผมเลยไม่ต้องเกรงใจ หากวันหนึ่งคุณตัดสินใจ จะไม่เป็นนางแบบอีกต่อไปแล้ว และอยากจะเป็นนักแสดงแทนละก็ ทักหาผมได้เสมอ

“ไม่แน่ว่าวันหนึ่งอาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้นะ” ถึงหนึ่งรู้สึก ว่าไม่มีอะไรเที่ยงแท้แน่นอน

* “ถ้างั้นผมต้องไปแล้วครับ ถึงหนึ่ง ผมรู้ว่าคุณไม่ได้แสดง ความคิดเห็นอะไรในวันนี้ เพราะคุณตั้งใจรอให้หลานหันมา อ้อนวอนขอร้องคุณ แต่อย่าลืมตัวเอาไปล่ะครับ เทียบกับหยาง จิ้งหรือหลานแล้ว หมอนี่เก่งเรื่องการซ่อนเจตนาที่แท้จริงเป็น อย่างมากเลยล่ะครับ

ถังหนึ่งยิ้มอย่างเป็นปริศนา เธอไม่ใช่หลาน ซึ่งก็แปลว่า เธอเตรียมรับมือกับทุกความเป็นไปได้ที่อาจเกิดขึ้นเอาไว้แล้ว และรู้จักระวังตัวเป็นอย่างดี อันจื่อเฮาไม่มีเรื่องต้องกังวลเลย ยิ่งไปกว่านั้น ถังหนึ่งยังมีไม่ถึงคอยหนุนหลังอยู่

“รีบไปได้แล้ว ฉันยังต้องรีบกลับบ้านไปอยู่เป็นเพื่อนคุณ ทาสเมีย’ คนนั้นอยู่นะ”

มุมปากอันจื่อเช่าโค้งขึ้นเล็กน้อยขณะยกแขนขึ้นกอดลา ถังหนึ่ง ในที่สุด ทั้งหญิงและหลงเจียก็มองอันจื่อจากไปแสวงหา การเริ่มต้นใหม่

ในความเป็นจริงแล้ว อันจื่อเฮารู้ดีว่าแม้หลานจะไม่ได้ ทำลายทุกอย่างลง แต่เขาก็ไม่มีโอกาสที่จะได้เดินเคียงข้างถัง หนิงไปสู่เส้นทางแห่งซูเปอร์โมเดลอยู่ดี เพราะมีคนอีกคนที่ เต็มใจเหลือเกินที่จะทำหน้าที่นั้น

และคนที่แสนดีอย่างถึงหนิงก็สมควรได้รับสิ่งที่ดีที่สุด
“ไปกันเถอะค่ะคุณถึงหนึ่ง เราต้องไปสนามบินกันแล้วนะ คะ” หลงเจียเอ่ยเดือน งานที่ลอนดอนของเธอยังไม่เสร็จสิ้นดี และเธอมีเวลาพักเพียงไม่กี่วันเท่านั้น ทั้งหนึ่งไม่ควรปล่อยให้ ช่างภาพและนางแบบคนอื่นๆ คอยเธอ

“ฉันอยากเจอ ไม่ถึงก่อนนะ”

“คิดถึงเขาเหรอคะ” หลงเจียขยิบตา

ถังหนึ่งไม่ปฏิเสธอะไรพลางพยักหน้า “ไปกันเถอะ”

หลงเจียตอบตกลงอย่างร่าเริงแล้วสตาร์ตรถมุ่งหน้าไปยัง ไหยเอ็นเตอร์เทนเมนต์ ระหว่างทาง ทุกช่องวิทยุล้วนออก อากาศเรื่องที่เกิดขึ้นในงานแถลงข่าวที่เฉิงเถียน การถกเถียง อันไม่จบไม่สิ้นเรื่องถึงหนึ่ง หลาน และอันจื่อเฮา รวมถึงควา คิดเห็นที่เทไปอยู่เพียงข้างเดียว ครั้งนี้ถือว่าหลานเจอกับ ปัญหาใหญ่เข้าจริงๆ แล้ว

“งานแถลงข่าววันนี้ทำให้เราได้ความยุติธรรมกลับคืนมา บ้าง ถ้าไม่มีวันนี้ ฉันก็สงสัยนะว่าหลานจะหาเรื่องอะไรเราอีก”

ถังหนังนึกถึงภาพลักษณ์ที่ย่อยยับของหลานตอนออกจา เฉิงเถียนวันนี้ ก็แสดงท่าที่เย็นชาออกมาอย่างช่วยไม่ได้

คนอย่างหลานไม่เคยยอมรับผิดหรอก เธอจะคิดแค่ว่า ตัวเองอาภัพอับโชคเท่านั้น

“ตอนนี้หลาน อยู่ที่ไหน
“ฮ่าๆ คุณคงไม่รู้สินะคะว่าหลังจากพวกเราออกมาแล้ว นักข่าวก็พากันไปรุมล้อมเธอ สุดท้ายก็เกิดอุบัติเหตุเล็กๆ ขึ้น เธอถูกกล้องตัวหนึ่งกระแทกจนคนต้องหามส่งโรงพยาบาลเลย ล่ะค่ะ” หลงเจี่ยหัวร่อง หาย

“ถ้าเป็นอย่างนั้น เธอยังหงุดหงิดอยู่หรือเปล่า” จู่ๆ ถึงหน งก็ถามหลงเจียขึ้นมา ทีแรกเป็นแค่คำถามที่สุ่มขึ้นมาเฉยๆ แต่…หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง หลงเจียก็ตอบกลับถึงหนึ่ง ผู้ช่วย สาวเข้าใจว่าถังหนึ่งนั้นตั้งใจเอาคืนหลานเพราะความอับอาย ที่เธอเคยได้รับตอนอยู่ที่ไห่ เซนเตอร์

“ฉันเลิกหงุดหงิดไปนานแล้วค่ะ คิดว่าฉันเป็นใครคะ คุณ คิดว่าคนแบบนั้นมีค่ามากพอให้ฉันต้องหงุดหงิดใส่เหรอ”

ถังหนิงเงยหน้ามองหลงเจีย เธอรู้ดีว่าหลงเจียเป็นคนมอง

โลกในแง่ดีมาเสมอ จึงเลือกจะไม่ถามอะไรต่อ ตราบใดที่หลง

เจียก้าวเดินต่อไปได้ ถังหนิงก็โล่งใจแล้ว

ตอนนั้นเองที่อาการบาดเจ็บที่เข่าของลู่เช่อผุดขึ้นมาในใจ ถังหนิง หญิงสาวจึงแนะหลงเจียว่า “เดี๋ยวถ้าผ่านร้านขายยา แวะซื้อยาให้เชื่อด้วยนะ ฉันว่าเขาอาจจะหัวเข่าเจ็บเพราะไป เอาพาสปอร์ต ให้เธอน่ะ

“อะไรนะคะ” หลงเจียกังวลใจขึ้นมากะทันหัน จึงเหยียบ เบรก โดยไม่ตั้งใจ

ถังหนึ่งจ้องหน้าเธอก่อนเธอจะเริ่มขับรถต่อ “ถ้างั้นเดี๋ยว ฉันจะแวะร้านขายยา ใกล้ๆ นี้นะคะ
ถังหนังนิ่งเงียบพลางส่งสายตาบอกหลงเจียเป็นเชิงว่า ฉัน จะให้เธอจัดการเรื่องนี้เอง หลงเจียยิ้มอย่างเคอะเขินเมื่อ ตระหนักได้ว่าตนทำท่าเป็นกระต่ายตื่นตูมไปหน่อย

เดิมทีบรรยากาศในรถนั้นผ่อนคลายสบายๆ แต่ในตอน นั้นเองที่มีเสียงเด็กสาวคนหนึ่งดังออกมาจากวิทยุ “ขอโทษนะ คะผู้จัดทุกท่าน ช่วยฉันติดต่อคุณถึงหนึ่งได้ไหมคะ ฉันต้องตา มหาเธอ ฉันมีเรื่องด่วนบางอย่างน่ะค่ะ”

ไม่เพียงแค่ถังหนึ่งที่คิดว่าเด็กสาวคนนั้นต้องเป็นแฟน คลับแน่ๆ แต่ผู้จัดรายการเองก็คิดเช่นกัน ดังนั้นพวกเขาจึงรีบ ตอบกลับว่า “ขอโทษด้วยครับคุณผู้หญิง รายการของเราไม่ สามารถติดต่อคุณถึงหนึ่งได้หรอกนะครับ

“แต่นี่เป็นเรื่องด่วนนะคะ! มีหนึ่งชีวิตกำลังเสียง…เธอ สัญญาแล้ว”

ผู้จัดรายการพากันสับสน และเดาว่าเธอคงเป็นแค่แฟนที่ คลั่งไคล้ถึงหนิงเอามากๆ เขาจึงตัดสายและพูดดึงบรรยากาศ ให้กลับมาเป็นเช่นเดิมก่อนจะรับสายถัดไป

แน่นอนว่าถังหนึ่งไม่ใส่ใจเหตุการณ์นี้เท่าไรนัก เพราะถึง อย่างไรเธอก็มีแฟนคลับมากมายที่อยากจะเล่าเรื่องต่างๆ ไม่ ง่ายนักที่จะแยกแยะได้ว่าเรื่องไหนจริง เรื่องไหนหลอก

หลังจากการเดินทางโดยรถยนต์เป็นเวลาสี่สิบนาที ถังหนิ งก็เดินทางไปถึงชั้นล่างของไหนุ่ย หลงเจียตามเจ้านายสาวไป ติดๆ พลาง ถุงยาในมือแน่น
ภายในลิฟต์ ลู่เซ่อมองถึงหนึ่งด้วยความสงสัยเมื่อเห็นเธอ ปรากฏตัวที่ทางเข้าลับ “คุณผู้หญิงครับ ทำไมยังไม่ไปสนาม บินอีกล่ะ เที่ยวบินของคุณคือตอนสี่โมงครึ่งไม่ใช่หรือครับ

“โม่ถึงอยู่ไหน”

“อยู่ในห้องพักผ่อนครับ…” ลูเซ่อตระหนักว่าเขากำลังถือ ถาดยาในมืออยู่ จึงรีบแอบไว้ข้างหลังทันที แต่ถึงหนึ่งเห็นเสีย

ก่อน

“ไม่ถึงไม่สบายเหรอ” ถังหนึ่งย่นคิ้ว แสดงสีหน้าวิตก

อย่างเห็นได้ชัด

“จริงๆ แล้วก็ไม่ได้ร้ายแรงอะไรหรอกครับ ประธานเป็น ไมเกรนเป็นครั้งคราวน่ะครับ

“แล้วทำไมเขาถึงไม่เคยพูดเรื่องนี้ที่บ้านเลยล่ะ ทำไมฉัน

ไม่เคยเห็นเขาเป็นไมเกรนเลย”

“น่าจะเป็นเพราะท่านประธานไม่อยากให้คุณผู้หญิงทราบ นะครับ คุณก็ทราบดีว่าประธานเป็นยังไง เขาไม่ยอมให้คุณรู้ หรอกครับ” เซ่อยิ้มก่อนจะส่งถาดยาในมือให้ถึงหนึ่ง “นี่ครับ เชิญคุณผู้หญิงเลย”

ถังหนึ่งละทิ้งทุกอย่างแล้วรุดไปที่ห้องพักผ่อนทันที

ส่วนหลงเจี่ยกับลู่เซ่อที่ถูกทิ้งไว้สองต่อสองก็มองหน้ากัน อย่างเก้อๆ เขินๆ ก่อนหลงเจียจะแสร้งทำเป็นสนใจสายรุ้งที่อยู่ ด้านนอก หญิงสาวยัดถุงยาใส่มือเชื่อทันทีลู่เซ่อมองถุงยาในมือด้วยความสงสัย “นี่อะไร “คุณท่าเข่าตัวเองเจ็บไม่ใช่หรือไง”

เชื่อแกะถุงยาออกด้วยความสับสนแล้วจ้องยาที่บรรจุอยู่ ด้านใน ไม่ได้มีเพียงแค่ยาสำหรับอาการบาดเจ็บของเขา เท่านั้น แต่ยังรวมถึงยาสำหรับหวัด ไข้ ปวดหัวตัวร้อน รวมถึง ยาโรคไขข้อด้วย

“ฉัน เอ่อ…บังเอิญซื้อมาเยอะไปหน่อย รับไว้เป็นคำ ขอบคุณที่ดูแลคุณถึงหนึ่งแล้วกันนะ”

แต่ใครเขาขอบคุณคนอื่นด้วยยากันล่ะ

ภายในห้องพักผ่อน มีร่างหนึ่งนอนอย่างสงบอยู่บนเตียง ดำ ตอนนี้เขาไม่มีรังสีความเป็นราชาอีกต่อไป เขาเป็นเพียง ชายที่กำลังนอนกุมศีรษะอยู่อย่างเจ็บปวด

“ถึงคะ…” ถังหนึ่งวิ่งไปที่ข้างเตียงเขา