ตอนที่ 216 หัวใจสับสน

สิ่งที่ถังหนิงเกลียดมากที่สุดคือตอนที่หลงเจียดูถูกตัวเอง ดู เหมือนว่าคนที่มองโลกในแง่ดีมักซ่อนความอ่อนแออยู่ภายใน ต่อหน้าทุกคนก็จะหัวเราะเล่นตลกไปเรื่อย แต่เมื่อตกกลางคืน อยู่คนเดียว ก็จะหาที่หลบซ่อนเพื่อเยียวยาบาดแผลของตัวเอง

“ไปกันเถอะค่ะ…” หลงเจียถังหนึ่ง

ถังหนิงเหลือบมองหลงเจียเร็วๆ ก่อนขึ้นรถตู้บริษัทไป

ลู่เชื่อก็เป็นพระอิฐพระปูนไร้ความรู้สึก ในความคิดเขา เหตุผลเดียวที่เขาทำดีกับหลงเจียก็คงเป็นเพราะหลงเจียเองก็ดี กับเขาเช่นกัน

“ตอนนี้ทุกคนในปักกิ่งรู้ว่าเธอเป็นคู่หมั้นเซ่อ ในเมื่อมี โอกาสแล้วก็อย่าทำให้มันสูญเปล่า

หลงเจียต้องถึงหนิงพลางเอามือปิดหูไว้ ค่าพูดถึงหนึ่งเป็น เสมือนขนนกที่จั๊กจี้หัวใจเธอ

เธอจะปล่อยให้ตัวเองคิดฟุ้งซ่านไม่ได้ เพราะมันจะทำให้ หัวใจเธอสับสน…

เย็นวันนั้นหิมะตกทั่วปักกิ่งอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
ถังหนึ่งยืนอยู่ริมหน้าต่างบานใหญ่เต็มบาน ตามองออก ไปยังทิวทัศน์ที่ปกคลุมด้วยหิมะ ด้านหลังของเธอคือโทรทัศน์ที่ กำลังถ่ายทอดสดข่าวของตัวเช่าถูกนำตัวไปสอบสวนที่สถานี ตำรวจ

ถังหนึ่งหันหน้ามามองข่าวนั้นอย่างไม่สนใจ ครั้นเห็นตัว เฮ้าออกจากเฉิงเถียนอย่างหมดหนทาง หญิงสาวก็รู้สึกว่า ความเจ็บปวดที่เคยผ่านมานั้น ในตอนนี้เหือดหายไปอย่างสิ้น เชิงแล้ว

หลานซีเดินตามหลังลัวเฮ้าออกมา ทว่า ณ จุดนี้ที่ เฉิงเถียนล่มสลาย สีหน้าเธอก็ซีดเซียวพอกัน

หลังจากชายตามองข่าวนั้นประเดี๋ยวเดียว ถังหนึ่งก็หยิบ รีโมตขึ้นมาปิดโทรทัศน์ เพราะเธอรู้ชะตากรรมของหลานกับ ลัวเฮาแล้ว

คนสองคนที่เคยเป็นยอด ตอนนี้กลายเป็นเพียงตัวตลก ในวงการบันเทิง หลังจากไม่รุ่ยเอ่ยชื่อพวกเขา เพียงแค่ชั่วข้าม คืนพวกเขาก็ร่วงลงห้วงเหวโดยไม่อาจย้อนคืนได้

ไม่นานหลังจากนั้นไม่ถึงก็กลับถึงบ้าน ร่างกายเต็มไป ด้วยหิมะ แต่ฝ่ามือนั้นอบอุ่น

เขาถอดเสื้อแจ็กเก็ตออกก่อนเดินเข้าไปหาถึงหนึ่งจาก ข้างหลังเพื่อมอบอ้อมกอดให้หญิงสาว “คิดอะไรอยู่เหรอ คุณดู เหม่อๆ นะ”
“คิดถึงอนาคตค่ะ” ถึงหนึ่งหันมาและฝังตัวเองในอ้อม กอดของโม่ถึง “สองเดือนหลังจากนี้ เราประกาศความสัมพันธ์ ของเรากันเถอะค่ะ

“คุณแน่ใจนะ” ไม่ถึงยิ้มขณะกอดหญิงสาว

“แน่ใจค่ะ คุณน่าทึ่งมากเกินไปจนฉันกลัวว่าจะมีใครแย่ง ไปน่ะสิ ฉันก็ต้องเรียกร้องสิทธิของฉันนะ

ไม่ถึงไม่ได้ตอบ เพียงแค่อุ้มเธอขึ้นให้เรียวขาเธอเกี่ยว เอวเขาได้ และเดินอีกไม่กี่ก้าวก็ถึงโซฟา เขาวางเธอลงแล้ว แนบกายเขากับเธอ ปากมอบจุมพิตอันแสนรัก

หากเป็นเช่นนั้น พวกเขาคงมีเรื่องต้องจัดการอีกหลาย

เรื่อง…

คิดอยู่สักพัก ถังหนึ่งก็นอนซบหน้าอกไม่ถึงแล้วถามว่า

“ถึงคะ….คุณคิดว่าลู่เช่อจะสนใจคนอย่างหลงเจียไหม

“ผมว่าแม้แต่เชื่อเองก็คงตอบคุณไม่ได้

ถังหนึ่งครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก็ตระหนักได้ว่าคำตอบของไม่ถึง

สมเหตุสมผล เพราะอีคิวลู่เซ่อนั้นต่ำมากจริงๆ

“เออแน่ะ เชื่อลางานช่วงบ่ายเพราะเป็นหวัด

“เราโทรบอกหลงเจีย ให้ไปเยี่ยมเขาดีไหม

โม่ถึงส่งโทรศัพท์เขาให้ถังหนึ่งอย่างคล่องแคล่ว ก่อน ทำท่าทางบอกว่าเขายังมีงานที่ต้องทำในห้องทำงาน ถังหนึ่งพยักหน้าแนะว่าเธอจะเป็นคนเตรียมมื้อค่ำ ทว่าก่อนชายหนุ่ม จะเดินไปไกล ถังหนึ่งก็หยุดเขาไว้ก่อน “ฉันได้ยินมาว่าผู้ จัดการฉันอยู่อิตาลีตอนนี้ ใครกันคะ

“ถึงเวลาคุณจะรู้เอง

ถังหนึ่งไม่ได้ถามอะไรต่อ เธอถือ โทรศัพท์เดินไปริม หน้าต่าง แล้วโทรศัพท์หาหลงเจี่ยทันที

แน่นอนว่าเธอจงใจเล่าเกินความจริง

ถึงแม้หลงเจียจะเตือนตัวเองอยู่เสมอว่าอย่าปล่อยให้ ความรู้สึกสั่นคลอน แต่หลังจากได้ยินว่าลู่เชื่อมีไข้สามสิบเก้า องศาเซลเซียส โดยที่ไม่มีใครดูแล เธอก็รีบจดที่อยู่ของเขา ทันที และรีบเดินทางไปอย่างกังวล ระหว่างทางไม่รู้ว่าเธอฝ่า มากี่ไฟแดงแล้ว

ครึ่งชั่วโมงต่อมา หลงเจียก็มาถึงประตูหน้าบ้านเชื่อ หลังจากกดกริ่งอยู่สองสามครั้ง ในที่สุดเชื่อก็มาเปิดประตู เขามองเธอด้วยสีหน้าเซื่องซึม ก่อนตอบว่า “โอ้ คุณนั่นเอง….

“นายทานยาหรือยัง ยาที่ฉันซื้อให้ครั้งที่แล้วก็มีแผงยาแก้ ไข้อยู่ด้วยนะ…”

ลู่เช่อเดินอย่างอิดโรยราวกับเด็กกลับไปที่โซฟา เวลาเขา ป่วย สมองเขาจะมึนงง จึงฟังไม่ได้ศัพท์ว่าหลงเจียพูดอะไร

หลงเจียนั่งลงบนโต๊ะกาแฟ แต่จู่ๆ เชื่อก็เริ่มหัวเราะ “คุณตัวหนักเกินไป ระวังโต๊ะกาแฟของผมด้วย
หลงเจียไม่มีอารมณ์จะจัดการกับค่ล้อเลียนของเขา จึง รีบหยิบปรอทวัดไข้จากกล่องยาบนโต๊ะ ยัดใส่ปากเชื่อทันที ผ่านไปสามนาที หญิงสาวก็หยิบออกมาดู พอเห็นก็ตระหนก ตกใจ “คุณมีไข้สามสิบเก้าองศา! ต้องไปโรงพยาบาลแล้ว

“ผมไม่อยากนั่งรถ ผมเวียนหัวมาก…ให้คุณอุ้มผมไป

หลงเจีย “.……..

หญิงสาวมองความสูงของเซ่อ ที่สูงอย่างน้อยหนึ่งร้อย แปดสิบห้าเซนติเมตร ต่อให้เธอมีรูปร่างค่อนข้างใหญ่ แต่หาก จะให้แบกชายร่างสูงเช่นนี้ ก็ยังเป็นไปไม่ได้อยู่ดี

“แล้วถ้าผมไม่ไปล่ะ…

หลงเจี่ยทั้งโกรธทั้งขบขัน แต่จู่ๆ เธอก็รู้สึกว่าเชื่อใน เวลานี้ค่อนข้างน่ารัก อาการป่วยคงทำให้เขามึนงง จนไม่รู้ว่า ตัวเองกำลังทำตัวเป็นเด็กขนาดไหน

เวลาต่อมา หลงเจียก็คุกเข่าหันหลังให้เขาแล้วสั่งว่า “ขึ้น มาสิ…”

เชื่อปีนขึ้นหลังหลงเจียอย่างไม่ลังเล แล้วก็พบตำแหน่งที่ สบายจึงฝังศีรษะลงที่ไหล่หลงเจีย ก่อนผล็อยหลับไปอย่าง เชื่องซึม

หลงเจี่ยเดินไปได้เพียงสองสามก้าวก็เริ่มหายใจลำบาก แต่เมื่อนึกถึงชายที่อยู่บนหลังและอาการป่วยหนักของเขาแล้วเธอก็รู้สึกว่าหัวใจปวดร้าว ต่อให้เชื่อกำลังพยายามทรมาน เธอยังไง…เธอก็รู้สึกว่ามันเป็นความขมขื่นที่หอมหวาน

โชคดีที่หลังจากเดินได้สิบนาทีเธอก็มาถึงโรงพยาบาล หลงเจียพาเชื่อเข้าไปข้างใน แล้ววางเขาลงบนเปลหามเพื่อ ให้หมอตรวจ เธอไม่กล้าซักช้า กลัวว่าอาการป่วยของเขาอาจ รุนแรงถึงขั้นปอดบวม

หลังจากนอนกระสับกระส่าย ในโรงพยาบาลเป็นเวลากว่า สี่ชั่วโมง ในที่สุดเชื่อก็ได้สติขึ้นมาตอนกลางดึก เขาลืมตามา พบกับหลงเจียที่นอนอยู่ข้างเตียง

ในเวลานี้นางพยาบาลก็บังเอิญมาตรวจห้องพอดี เมื่อเห็น ว่าเชื่อตื่นแล้ว พยาบาลก็ยิ้มให้ “คุณกับพี่สาวต้องสนิทกัน มากแน่เลยค่ะ แบกคุณมาตลอดทางจนถึงโรงพยาบาลแบบนี้ ไม่ใช่ง่ายๆ เลย

เชื่อหวนนึกถึงนิสัยเด็กๆ ของตัวเองแล้วก็รู้สึกผิดขึ้นมา เล็กน้อยทันที

ทำไมเขาถึงเหน็บแนมหลงเจียว่าตัวหนักด้วยนะ

ลู่เซ่อรู้สึกมือชาจึงสะบัดแขน การกระทำนี้ทำให้หลงเจีย ฝันลืมตาขึ้นมาช้าๆ แล้วถามว่า “ตื่นแล้วเหรอ รู้สึกดีขึ้นหรือ ยัง”

“ดีขึ้นมากแล้ว” เชื่อตอบอย่างเก้ๆ กังๆ “เรื่องที่เกิด ขึ้น…ผมไม่ได้ตั้งใจจะให้คุณแบกผมมาถึงที่นี่ ผมไม่ได้ตั้งใจให้คุณเอาทำพูดผมมาคิดจริงจัง

“แต่คุณแข็งแรงมากจริงๆ นะ…..

ได้ยินเช่นนั้น หลงเจียก็โกรธมากจนรู้สึกว่าหัวใจเธอเต็ม ไปด้วยความอัดอั้น เธอเอามือดึงเสื้อเชื่อ อยากจะใช้ปาก ปิดปากเขาเสียจริงๆ

ทั้งสองคนมองหน้ากัน แม้แต่หลงเจียเองก็ยังไม่เข้าใจว่า ทำไมจู่ๆ เธอถึงสูญเสียการควบคุมเช่นนี้ จนในที่สุดพวกเขา ผละออกจากกัน และหลงเจียก็บ่นอย่างเคอะเขิน “นายนี่ชักจะ พูดมากเกินไปแล้ว!

ลู่เอยังคงตกตะลึง…

หลงเจียลุกขึ้นบ่น “ดูเหมือนว่านายจะหายแล้วนะ ถ้างั้นก็ ไปกันเถอะ รีบออกไปจากโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลย ฉันไม่ได้ขับ รถมา ฉะนั้นคราวนี้นายแบกฉันกลับก็แล้วกัน”

“ผมไม่มีแรงแบกคุณหรอก…