ตอนที่ 305 เธอนั้นล้ำค่าที่สุด

“ถ้าเขาพยายามก่อปัญหา ผมจะจัดปัญหาให้เขาเอง….ทีนี้ เปลี่ยนเรื่องกันได้หรือยังครับคุณหญิงของผม” ไม่ถึงกระแอม อันที่จริง การตัดสินใจของเขาในตอนนั้นเป็นสิ่งที่น่าขันที่สุด ตั้งแต่เกิดและอาศัยอยู่บนโลกนี้มานานถึงสามสิบสองปี โชคดี ที่วันนั้นถึงหนิง โผล่ไปที่นั่น ไม่เช่นนั้นเขาก็คงได้กลายเป็น หมายไปแล้วในตอนนี้

อันที่จริงถึงหนึ่งไม่ได้โกรธเคืองอะไร เพราะถึงอย่างไรคน อื่นก็ไม่เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของพวกเขา ไม่มีประโยชน์ที่จะ ให้คนไม่มีความสำคัญเข้ามาทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขา ปั่นป่วน

ทว่าระหว่างขับรถไปตามทาง ไม่ถึงก็พลันหัวเราะกับตัว เอง ถึงหนึ่งย่นหน้าผากมองหน้าเขาด้วยความสับสน “มีอะไร น่าข่าเหรอคะ”

“จู่ๆ ผมก็คิดว่าคุณนี่ช่างน่าอัศจรรย์ขึ้นมาน่ะสิ คุณสลับ ตัวเข้ามาแทนและช่วยชีวิตผมไว้เลยนะ!” โม่ถึงเยินยอ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ถังหนิงก็เอื้อมมือไปจับมือขวาของโม่ถึง และตอบอย่างนุ่มนวล “คุณช่วยฉันยิ่งกว่านั้นอีกค่ะ…

ในความเป็นจริงแล้ว คู่รักต่างช่วยเหลือซึ่งกันและกัน
เมื่อไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีแดง ไม่ถึงก็หยุดรถ มองลงไป ยังถังหนึ่งที่ซบไหล่เขาอยู่ หัวใจเขามีเพียงแค่ความคิดเดียวที่ ผุดขึ้นมา “คุณไม่รู้หรอกว่าคุณล้ำค่าแค่ไหนสำหรับผม

ฉือซินเหยียนเจ็บปวดกับความอับอายครั้งใหญ่หลวงที่ งานน้ำหอมของชาเนล ดังนั้นเมื่กลับถึงบ้าน หญิงสาวจึงรีบ เข้าไปหาคุณพ่อถือในห้องทำงาน

“พ่อคะ”

“เสี่ยวเหยียน มีอะไรเหรอ ทำไมถึงหน้าซีดแบบนั้นล่ะ คุณพ่อฉือวางเอกสารในมือลงและกวักมือเรียกลูกสาวตัวน้อย ให้เข้าไปใกล้ๆ

ฉือนเหยียนอดกลั้นความไม่พอใจเอาไว้ขณะอธิบายทุก อย่างที่เกิดขึ้นที่อีเวนต์ให้พ่อฟัง คุณพ่อฉ้อโกรธมากจนเกือบ จะพังโต๊ะตรงหน้าด้วยกำปั้น “ตระกูลโม่กล้าดียังไงถึงมาทำกับ ลูกสาวพ่อแบบนี้! พวกมันปล่อยให้นางแบบกระจอกๆ มา รังแกลูกสาวพ่อได้ยังไง!

“คุณพ่อคะ หนูทนการถูกปฏิบัติแบบนี้ไม่ได้จริงๆ ค่ะ ทุกครั้งที่ฉือซินเหยียนนึกถึงวิธีที่ไม่ถึงปฏิบัติต่อเธอ ดวงตา หญิงสาวก็เปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยโทสะ

“แต่เดี๋ยวนะ ลูกพูดว่านางแบบคนนั้นแซ่ถังเหรอ” คุณพ่อ ฉือทบทวนอยู่ชั่วครู่ก่อนจะพูดต่อ “พ่อมั่นใจว่าถังหนึ่งนะคือหลานสาวตระกูลถัง เดี๋ยวพ่อจะโทรไปถามพวกเขาว่าใช่ไหม ถ้าใช่ พ่อจะทำให้ถังหนึ่งมาอธิบายเรื่องนี้ต่อหน้าพวกเรา อย่างแน่นอน”

“คุณพ่อคะ คุณพ่อจะบอกว่ายัยถังหนึ่งเป็นทายาท อาณาจักรน้ำหอมที่นั่นเหรอคะ”

“ถูกต้องแล้ว ตอนเด็กๆ หนูเคยไปเยี่ยมบ้านพวกเขา จำ ไม่ได้เหรอ ตอนนั้นน่ะ ลูกยังทะเลาะแย่งของเล่นกับพี่สาวคน โตของถังหนึ่งที่ชื่อถังเซวียนอยู่เลย

เมื่อได้ยินคำพูดคุณพ่อ คือในเหยียนก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจ เข้าไปอีก

เดิมที เธอมีสถานะทางสังคมที่สูงพอจะเหยียบย่ำถังหนึ่ง เมื่อไรก็ได้ที่เธอต้องการ เพราะถึงอย่างไร ถึงหนึ่งก็เป็นแค่นาง แบบที่ขายร่างกายเป็นอาชีพ ทว่า ในตอนนี้ที่เธอรู้แล้วว่าถัง หนิงเองก็เป็นทายาทเช่นกัน ความรู้สึกที่ต้องถูกกระชากลงมา ให้อยู่ในระดับเดียวกันนั้นไม่ใช่ความรู้สึกที่เธอโปรดปราน เท่าไรนัก

“งั้นทำไมมันไม่อยู่กับตระกูลถังล่ะคะ”

“เท่าที่พอรู้มาถึงหนึ่งถูกไล่ออกมาจากบ้าน พ่อไม่แน่ใจ ว่าเกิดอะไรขึ้น ถ้าอยากรู้ ลูกก็ต้องแวะไปเยี่ยมพวกเขาสัก หน่อยแล้ว”

ถูกไล่ออกมาเหรอ
หรือจะให้ถูก

ถังหนึ่งเป็นทายาทที่ถูกทอดทิ้งอย่างนั้นเห

รอ

ฉือซินเหยียนรู้สึกสงบลงได้ในที่สุด “ถ้าอย่างนั้น หนูก็ ต้องรบกวนคุณพ่อแจ้งพวกเขาแล้วล่ะค่ะว่าหนูจะไปเยี่ยม

แน่นอนว่าคนนอกจะไม่มีทางนึกออกเลยว่าทายาทสาวผู้ ร่ำรวยจะยืนกรานเป็นนางแบบให้ได้ทำไม อย่างไรก็ตาม ตระกูลถังนั้นรู้ความจริงนั้นดี หากฉือซินเหยียนไปถามเรื่องนี้ กับพวกเขา พวกเขาจะบอกเหตุผลที่แท้จริงที่ถังหนึ่งจากไป หรือไม่

เรื่องราวของลูกเมียน้อยที่เลื่อนขั้นตัวเองในธุรกิจของ ครอบครัวได้นั่นน่ะ

จะเป็นการเปิดเผยที่น่าตกใจมากจริงๆ

ลมหนาวพัดผ่านถนนอันทอดยาวขณะผู้คนที่สวมเสื้อคลุม เดินสวนกันขวักไขว่

หลงเจียมองออกไปยังบรรยากาศยามค่ำคืนในกรุงปักกิ่ง เมื่อหญิงสาวเปิดหน้าต่างออก เชื่อก็รีบก้าวไปปิดมันอย่าง รวดเร็ว “นี่คุณอยากจะเป็นหวัดอย่างนั้นเหรอครับ

หลงเจี่ยหันกลับไปเห็นเชือกำลังให้อาหารสุนัข ชายร่าง สูงกำลังคุกเข่าต่อหน้าเจ้าหมาโกลเดนตัวใหญ่ ช่างเป็นภาพที่ ละลายหัวใจได้ดีเหลือเกิน
เข้าไปในห้องนอนกันเถอะครับ… เช่อยืนขึ้นกวักมือเรียกหลงเจียให้ตามมา

หลงเจี่ยหัวเราะออกมาโดยไม่รู้ตัว คืนนี้เป็นคืนแต่งงาน ของพวกเขา

ทั้งคู่ไม่ได้บอกใครเรื่องนี้ พวกเขารู้กันอยู่แค่สองคน เท่านั้น ระหว่างพักกลางวัน ได้หาเวลาแวะไปสำนักงานเขต และจดทะเบียนสมรสกัน อาจดูไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่ แต่หลง เจียรู้สึกว่าชายคนนี้เป็นคนที่เธอฝากชีวิตที่เหลือเอาไว้ด้วยได้ หากเธอไม่คว้าเขาไว้ในวันนี้ คงต้องมาเสียใจทีหลังเป็นแน่

ห้องนอนนั้นไม่ได้กว้างมากนัก แต่พวกเขาก็ได้ตกแต่ง ผนังห้องตามขนบประเพณีของจีนและเปลี่ยนผ้าปูที่นอนเป็นสี แดง การตกแต่งเล็กๆ น้อยๆ นี้เป็นเหมือนสัญลักษณ์ที่บ่งบอก ว่าพวกเขาจะได้ใช้อนาคตข้างหน้าร่วมกัน หลงเจียสัมผัสได้ถึง ความรู้สึก ในการเป็นของกันและกันอันแรงกล้า

เธอไม่ได้อยู่เพียงลำพังอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้เธอเป็นของ

ใครบางคน

“เพื่อที่จะได้มีอะไรกัน นายถึงกับแต่งงานกับฉันเลยเห

รอ…ฉันไม่รู้จะทำยังไงกับนายจริงๆ

“ถึงผมจะปฏิเสธไม่ได้ว่าการมีอะไรกันเป็นปัจจัยสนับสนุน แต่ผมเลือกที่จะแต่งงานกับคุณเพราะผมต้องการแต่งกับคุณ ด้วยความจริงใจ เป็นสิ่งที่ผมอยากทำตั้งแต่วันแรกที่เราเริ่มคบกัน” ลู่เชอโอบกอดหลงเจียก่อนจะจูบหญิงสาวด้วยความรัก ใครพลางปลดเสื้อคลุมของเธอ “อย่ากังวลใจเลยนะครับ…

“ฉะ…ฉันเปล่าซะหน่อย” หลงเจียตอบ

“คุณคิดว่าตัวเองฟังดูน่าเชื่อถือแค่ไหนกันล่ะครับ” เชื่อ ฟังหญิงสาวพูดตะกุกตะกักขณะที่เขาค่อยๆ จับเธอนอนลงบน เตียง กดร่างตัวเองเหนือร่างเธอ จากนั้นเชื่อก็ถอดชุดอัน เกะกะออกจากร่างของตัวเอง

แก้มหลงเจียแดงขณะที่หญิงสาวยกมือปิดตาทั้งสอง

ข้าง “อย่ามองหุ่นอ้วนๆ ของฉันนะ

ในความเป็นจริงแล้ว…

…หลงเจียก็แค่กระดูกใหญ่เท่านั้น เธอไม่นับว่าอ้วนได้ อย่างแท้จริง ที่สำคัญ สิ่งที่เชื่อชอบมากที่สุดเกี่ยวกับเธอก็คือ บุคลิกอันสดใสร่าเริง หากหลงเจียผอมแห้งเหมือนหญิงสาว ทั่วๆ ไป เขาก็คงรู้สึกเสียดายไม่น้อย ชายหนุ่มรู้สึกว่าเธอมี เอกลักษณ์และไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงอะไรแล้ว

ดังนั้น สิ่งที่เธอไม่ชอบเกี่ยวกับตัวเองมากที่สุดกลับเป็นสิ่ง ที่ลู่เช่อตกหลุมรักหมดหัวใจ

“หลงมั่น มองหน้าผมสิครับ…

“ไม่…

เชื่อไม่รอให้เธอเผชิญหน้ากับเขาเอง ชายหนุ่มโน้มตัว ลงประกบปากหญิงสาวทันที หลงเจียผ่อนคลายลงอย่างรวดเร็วและยอมจํานนแต่โดยดี รู้ตัวอีกที่หญิงสาวก็คล้องแขน

รอบคอของลู่เซ่อเสียแล้ว…..

“รอจนหลังปีใหม่ที่จะถึงนี้ เราจะไปพบคุณปู่ของคุณด้วย กัน ผมรู้ว่าท่านเข้าใจผมผิดนิดหน่อย แต่เชื่อผมเถอะครับว่า ผมจะทำให้ท่านเปลี่ยนใจ

“ฉันเชื่อใจคุณค่ะ” หลงเจียพยักหน้าอย่างจริงจัง

ครั้งนี้ไม่มีอะไรรั้งเช่อเอาไว้ได้อีกแล้ว รอยจูบเขา กระหน่ำลงบนทุกส่วนของร่างหลงเจียประหนึ่งเม็ดฝนที่ โปรยปรายลงมาอย่างไม่ให้ตั้งตัว ความปรารถนาที่รุนแรง ของเขาทำให้หลงเจียขัดขืนได้ยากเย็นเหลือเกิน

แต่ความเป็นจริงแล้ว เธอรู้สึกเหมือนว่ายังไม่พอ ในเมื่อ พวกเขาจะรักกัน ก็ควรมอบทุกอย่างให้อีกฝ่ายและรักให้มาก เท่าที่จะรักได้….

ในอดีต หลงเจียกลัวความหนาวเย็นและเกลียดฤดูหนาว เป็นที่สุด แต่ในตอนนี้ที่เธอมีมนุษย์ทำความร้อนอยู่เคียงข้าง หญิงสาวก็หวังให้ทุกวันเป็นฤดูหนาวเพื่อที่เธอจะได้กอดคนรัก ให้แนบแน่นขึ้นและแบ่งปันความอบอุ่นให้กันและกัน…

หลังจากกิจกรรมอันหนักหน่วงเสร็จสิ้น หลงเจียก็ผลอย หลับไป ในขณะเดียวกันนั้น เชื่อก็นอนมองหญิงสาวที่อยู่ใน อ้อมแขนและอดยิ้มออกมาไม่ได้

ดูเหมือนว่าเขาจะรับเจ้าหมูน้อยมาเลี้ยงอย่างเป็นทางการเสียแล้ว…