ตอนที่ 301 ใครจะรู้ล่ะว่าคุณไม่ใช่คนที่ อยากนอนกับผมซะเอง

หลายวันถัดมา ไม่ถึงง่วนอยู่กับเรื่องถือหุ้นชิงหวงตัวเป็นเกลียว

ถังหนึ่งไม่อยากให้เขาเหนื่อยเกินไป จึงทั้งพักงานบาง ส่วนเอาไว้แล้วให้หลงเจียจัดการกับงานเหล่านั้น

ในเวลานี้ ถังหนึ่งได้รับอีเมลของเฟียร์เลสจากฝรั่งเศส พวกเขาอยากให้เธอเป็นคนแรกที่ได้เห็นการออกแบบเสื้อผ้า สำหรับนักแสดงนำหญิงเรื่อง “โง่” ทันทีที่หญิงสาวเห็นการ ออกแบบ ใจเธอก็เริ่มจินตนาการถึงบุคลิกของตัวละครตัวนั้น

นางเอกเป็นคนไม่ได้เรียนหนังสือ ถูกแมวมองเห็นเข้า ขณะกำลังล้างจานอยู่ในร้านอาหารแห่งหนึ่ง หลังจากเดบิวต์ เสร็จ ก็ถูกบริษัทหลายแห่งแบนเพราะไม่สามารถควบคุม อารมณ์ร้อนของตัวเองได้ แต่ในตอนท้าย เธอก็กลับสู่จอยักษ์ อีกครั้งได้ด้วยความช่วยเหลือจากนักธุรกิจผู้ร่ำรวย นับแต่นั้น มา เธอก็ถือตำแหน่งนักแสดงหญิงแนวหน้ามาเป็นเวลานานถึง สามสิบปี

ในส่วนที่ว่าพระเอกเข้ามามีบทบาทได้อย่างไรนั้น ระหว่างที่นางเอกมีนักธุรกิจผู้ร่ำรวยคอยสนับสนุนอยู่นั้น เธอไม่ยอมมอบความบริสุทธิ์ของเธอให้เขา เธอวิ่งไปหาพ่อของ พระเอกซึ่งเป็นนักกีฬาผู้มีความสามารถ และจบลงด้วยการ ค้างคืนที่นั่น…

ตัวละครนี้ดูเหมือนจะใช้ชั่วชีวิตของเธอไปกับการทำตัว เป็นเด็ก แต่ในความเป็นจริงแล้วเธอผ่านความยากลำบากมา มากและมีความซับซ้อนทางจิตใจ

โดยเฉพาะหลังจากได้เห็นการออกแบบเสื้อผ้าของ เฟียร์เลส ถังหนิงก็รู้สึกเหมือนตัวละครนั้นกำลังจะมีชีวิตขึ้นมา

ตัวละครนี้ไม่มีบทพูดมากเท่าไร ดังนั้นเมื่อใดก็ตามที่ถัง หนิงไม่มีอะไรทำ ก็จะนั่งจำบทนั้นและแอบฝึกพูดอยู่หน้ากระจก แต่แล้วเธอก็ถูกหลงเจียจอมจุ้นจับได้

“กำลังทำอะไรอยู่เหรอคะ”

“เปล่าหรอก” ถังหนึ่งตอบนิ่งๆ พลางเก็บบทพูดในมือ

หลงเจียไม่เชื่อก็เดินเข้าไปใกล้เธอด้วยความสงสัย ผู้ช่วย สาวเห็นบทในมือถังหนิงและแอบคิดในใจ ที่ถังหนึ่งกำลังยืน อยู่หน้ากระจกเช่นนี้ เป็นไปได้ไหมนะว่าเธอจะอยากเปลี่ยน สายอาชีพ

“คุณอยากแสดงหนังเหรอคะ”

“ฉันเนี่ยนะ ไม่มีทางหรอก ฉันไม่มีพื้นฐานด้านการแสดง ยังไม่เคยทำงานปูรากฐานด้านนี้เลย” ถังหนึ่งส่ายหน้า เหตุผล เดียวที่เธอยืนฝึกอยู่หน้ากระจกก็เพราะเธอสนใจในตัวละครตัวมากต่างหาก

“คุณประเมินตัวเองต่ำเกินไปแล้ว” หลงเจียโบกมือไปมา และนั่งลงข้างๆ ถึงหนึ่ง แต่จริงๆ แล้วนั่นน่ะเป็นเหตุผลที่ฉัน มาที่นี่ค่ะ” หลงเจียยื่นบัตรเชิญให้ถึงหนึ่ง “งานเปิดตัวน้ำหอม ชาเนลค่ะ ฉันปฏิเสธคำเชิญอื่นๆ ไปหมดแล้ว

“โอเค” ถังหนิงพยักหน้า

“คุณถึงหนึ่งคะ ทุกวันนี้มีแต่แบรนด์ใหญ่ๆ มาเสนองาน ให้คุณ ฉันมีความสุขมากเลยค่ะ” หลงเจียอุทานออกมาขณะ นั่งพิงถึงหนึ่ง โดยเฉพาะหลังจากความสัมพันธ์ของคุณกับ นายใหญ่ถูกเปิดเผย คนที่รอจะเชิญพวกคุณทั้งสองไปร่วมงาน ของพวกเขานะ พากันมาต่อแถวรอแล้ว”

“บอกมาตามตรงนะ ช่วงนี้เธอพยายามลดน้ำหนักอยู่หรือ เปล่า ถังหนิงรู้สึกได้ว่าหลงเจียดูผอมลงเล็กน้อย

“ฉันไม่เคยซ่อนอะไรจากคุณได้จริงๆ เนี่ย ตอนที่เราไม่ ได้ไปทำงานกัน ฉันแวะไปฟิตเนสมาบ้างน่ะค่ะ ไม่แย่ใช่ไหม เห็นผลลัพธ์ด้วยเหรอ” หลงเจียยืนขึ้นและหมุนตัวไปมา

ถังหนึ่งกระแอม เธอยังมีความเห็นเกี่ยวกับหน้าท้องของ หลงเจี่ยอยู่…

“ทำไมจู่ๆ ถึงตัดสินใจลดน้ำหนักล่ะ ไม่คิดเหรอว่าเธอ หน่อยๆ ก็ดีนะ ต้องมีน้ำมีนวลสักหน่อยนะถึงจะดูดี

“ก็ทุกครั้ง” ใบหน้าหลงเจียแดงขณะที่กลับไปนั่งลงข้างๆ ถึงหนึ่ง “ทุกๆ ครั้งที่ฉันไปบ้านเชื่อแล้วพวกเราก็ลงเอย ด้วยการจูบกัน เขาจะทำหน้าเหมือนเจ็บปวดขึ้นมาแล้วหลบไป นอนบนโซฟาตลอดเลยค่ะ ต้องเป็นเพราะรูปร่างฉันแน่ๆ

“เธอไม่รู้เหรอว่าทำไมเขาถึงเจ็บปวด ถังหนึ่งถาม

“ฉันยังอยากลดน้ำหนักอีกค่ะ ผู้หญิงคนไหนบ้างล่ะที่ไม่ อยากดูดีต่อหน้าคนที่ตัวเองรัก

“ฉันว่าเขาไม่ใส่ใจหรอก เพราะยังไงซะ เขาก็เห็นมาแล้ว ว่าเธอเป็นแบบไหนนี่” จริงๆ แล้วหลงเจี่ยแค่อวบนิดหน่อย เท่านั้น และนั่นคือสิ่งที่ทำให้เธอดูดี “อีกอย่างนะ ความ สัมพันธ์ของพวกเธอก็ค่อนข้างมั่นคง คิดจะลงหลักปักฐานกัน เมื่อไหร่ล่ะ”

“มันยังเร็วไปค่ะ” หลงเจียตอบ แต่เมื่อคิดว่าไม่ถึงกับถัง หนิงแต่งงานกันหลังจากเจอกันแทบจะทันที เธอก็อดหัวเราะ ออกมาไม่ได้ “ที่ฉันพยายามจะพูดก็คือ ฉันยังอยากสนุกกับ อิสรภาพของฉันต่ออีกสักหน่อย”

“คุยกันแค่นี้ดีกว่าค่ะ ฉันมาส่งมอบบัตรเชิญให้คุณแล้ว

งานจะเริ่มตอนหนึ่งทุ่มที่โกลด์โฮเต็ล ฉันจะมารับคุณตอนหก

โมงเย็นนะคะ” เมื่อพูดจบ หลงเจียก็ลุกขึ้น พูดกับถังหนึ่งว่า “

เชื่ออยากกินของหวานจากร้านทางฝั่งตะวันตกของเมืองน่ะค่ะฉันต้องแวะไปซื้อก่อนละ

“ไปเถอะ ขับรถดีๆ ล่ะ”
ผู้หญิงที่กำลังมีความรักนี่แหย่ไม่ได้เลยจริงๆ

ถึงหญิงส่ายหัวมองหลงเจียจากไป

ขนมที่หลงเจียพูดถึงนั้นขายแค่วันละร้อยถ้วยเท่านั้น หาก ไปซื้อตอนนี้ก็ไม่แน่ว่าจะยังมีของเหลืออยู่ แต่เมื่อหลงเจีย คิดถึงตอนที่ลู่เซ่อเอ่ยถึงขนมนี้หลายต่อหลายครั้ง หญิงสาวจึง เร่งความเร็วขึ้น ทว่ามีสุนัขของหญิงชราคนหนึ่งวิ่งพรวดมาอยู่ บนกลางถนน หลงเจี่ยหักหลบด้วยความตกใจ พุ่งชนเข้ากับ แบร์ริเออร์ข้างทางทันที

ศีรษะหลงเจียกระแทกกับกระจกหน้าต่างที่แตกเป็นเสี่ยงๆ หลังจากรู้สึกมึนหัวอยู่ชั่วครู่ หญิงสาวก็สลบไป…

เมื่อตื่นขึ้น เธอตระหนักได้ว่าตัวเองอยู่ที่โรงพยาบาล เชือกำลังยืนคุยเรื่องอาการของเธอกับคุณหมออยู่ข้าง

เตียง

ครูต่อมาคุณหมอก็จากไป เชื่อโน้มตัวไปหาเธอและเอ่ย ถาม “ตื่นแล้วเหรอครับ รู้สึกเจ็บตรงไหนหรือเปล่า หลงเจี่ยส่ายหัว

“คุณรู้ไหมว่าช่วงสองสามวันมานี้ผมยุ่งแค่ไหน

“ฉันทำนายเสียเวลาเหรอ”

“แค่ผมยุ่งก็แย่มากพอแล้ว แต่ต้องมารู้สึกกลัวแทบตาย เพราะคุณน่ะสิ” เชื่อถอนหายใจ “ปกติคุณไม่ใจร้อนแบบนี้นี่
“ฉันอยากไปซื้อขนมหวานให้นายแต่กลัวร้านจะปิดซะ ก่อน” หลงเจียอธิบาย “นายพูดถึงมาหลายครั้งแล้ว ฉันรู้ว่า นายนะกำลังทำงานหนักเรื่องรับช่วงต่อชิงหวงและไม่มีเวลาพัก ผ่อนมากเท่าไร ฉันก็เลยอยากทำให้นายร่าเริงน่ะ

เชื่อหลุดออกมาเบาๆ เขารู้สึกได้ทันทีว่าความเหนื่อย ล้าทั้งหมดได้หายไปแล้ว…..

“ผมพูดเรื่องขนมนั่นบ่อยๆ เพราะผมพยายามจะล่อให้ คุณเลิกลดน้ำหนักต่างหากล่ะครับ ผมไม่ได้อยากกินขนาดนั้น หรอก”

หลงเจี่ย “ ”

“งั้นก็แปลว่าฉันประสบอุบัติเหตุโดยไม่มีเหตุผลงั้นเหรอ

“ไม่ใช่ซะทีเดียว” เชื่อโน้มตัวลงมากระซิบข้างหูหลงเจีย “อย่างน้อยคุณก็ทำให้ผมได้หยุดงานตั้งครึ่งวันนะ

หลงเจี่ยเหวี่ยงหมัดใส่แขนเซ่อ แต่ชายหนุ่มสกัดไว้ทัน “ตุ้ยนุ้ย กลับบ้านกันเถอะครับ

“ก็ได้”

เชื้อพยุงให้หลงเจียลุกขึ้น ตอนนั้นเองที่หญิงชราที่เดิน จูงหมาคนนั้นโผล่เข้ามาในห้องและเริ่มขอโทษขอโพยหลงเจีย “ขอโทษจริงๆ นะแม่หนู ยายเริ่มแก่เกินจะคุมหมาของฉันแล้ว ล่ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันสบายดี” หลงเจียตอบอย่างรวดเร็ว “อย่าเก็บไปคิดมากเลยค่ะ”

“ยายจ่ายค่ารักษาพยาบาลของหนูให้แล้วนะ คนเราควร จะใช้ชีวิตอยู่บนสำนึก แย่จริงๆ ที่ยายคงจะเก็บเจ้าหมานี้ไว้ไม่ ได้แล้ว”

หลงเจียมองรอยเชือกบาดบนมือหญิงชรา การดูแลหมา ตัวใหญ่นั้นต้องใช้ความพยายามมากอย่างแน่นอน ดังนั้นเธอ จึงเสนอว่า “งั้นยายยกหมาให้หนูดีไหมคะ

เชื่อไม่รู้จะทำอย่างไรกับหลงเจียดี แม้พวกเขาไม่มีเวลา ว่างอย่างเห็นได้ชัด เขาก็ดับความกระตือรือร้นของเธอไม่ลง แท้จริงแล้ว นี่แหละคือหลงมั่นที่เขารู้จักดีอยู่แก่ใจ ไม่ว่าเธอจะ ต้องเจอกับอะไรหรือสถานการณ์จะนำพาเธอไปทางไหน เธอก็ ยังเลือกปฏิบัติต่อโลกด้วยความอยากรู้อยากเห็นและความ หลงใหลอยู่เสมอ

ดังนั้นสุดท้ายแล้ว ทั้งคู่จึงกลับไปพร้อมสุนัขอีกหนึ่งตัว

ทว่าหลังจากกลับถึงบ้าน หลงเจียก็เริ่มกังวลขึ้นมา “เรา ควรซื้อบ้านหมานะ คืนนี้เราไม่มีทางเลือกนอกจากให้มันนอน บนโซฟานาย แต่ปัญหาคือ นายจะนอนที่ไหนล่ะ

ลู่เชื่อคล้องแขนโอบไหล่หลงเจีย ดึงเธอเข้าไปในห้อง นอน “คืนนี้ผมจะนอนบนเตียงครับ!

หลงเจียเอามือกอดอกอย่างกังวลใจ “ฉันต่อต้านการมีอะไรกันก่อนแต่งงานนะ…

“ใครจะรู้ล่ะครับว่าคุณไม่ใช่คนที่อยากนอนกับผมซะเอง

ลู่เซอพูดหยอก

ที่จริงแล้ว ตลอดเวลาที่เชื่อคบกับหลังเจียมา เชื่อได้ เปิดโลกขึ้นเยอะ…

หลงเจียก้มหน้าลงอย่างช่วยไม่ได้ จริงๆ แล้วเธอก็รู้สึก อยากอยู่หน่อยๆ

เธออายุสามสิบแล้ว ทำไมถึงยังทำตัวเหมือนเด็กสาวอายุ สิบเจ็ดสิบแปดกันนะ ถึงแม้พวกเขาจะเป็นผู้ใหญ่กันทั้งคู่แล้ว เธอก็ไม่สามารถตบหน้าตัวเอง โดยขอให้เขามานอนกับเธอได้