ตอนที่ 302 ผมก็ยังใหม่กับเรื่องนี้ เหมือนกัน

หลังจากอาบน้ำเสร็จ หลงเจียก็มานอนอยู่บนเตียงอย่างใจจด ใจจ่อ พยายามศึกษาวิธีการเลี้ยงหมา เธอนั่งทำงานด้วย แล็ปท็อปอยู่ข้างๆ เธอ ผมชายหนุ่มยังมีหยดน้ำเกาะอยู่ ประปราย

หลงเจียเขยิบเข้าไปดูใกล้ๆ ก็เห็นว่าเชื่อกำลังกรอก แบบฟอร์มเกี่ยวกับซิงหวงอยู่

เชื่อหันมามองหน้าเธอ “คุณอ่านเข้าใจไหม

หลงเจียส่ายหัว “หลังจากนายใหญ่ครอบครองบริษัทนี้ แล้ว เขาจะเปลี่ยนวิธีบริหารของซิงหวงไหมคะ”

“ซิงหวงจะไม่กลายเป็นบริษัทลูกของไหนุ่ยครับ เพราะ ท่านประธานใช้ทรัพย์สินส่วนตัวซื้อหุ้นพวกนี้ อีกอย่าง แผนก ภายในซิงหวงก็ยังไม่มีโอกาสได้เริ่มทำงานภายใต้การดูแล ของคนในตำแหน่งประธานบริษัทเลย เพราะประธานเฉวียน เสียชีวิตไปก่อน ดังนั้นในตอนนี้จึงไม่มีอะไรให้เปลี่ยนแปลง มากนักครับ”

“นี่หมายความว่าจากนี้ไปนายใหญ่จะเหนื่อยยิ่งกว่าเดิม อีกงั้นเหรอ”
“คงเป็นแบบนั้นครับ” เชื้อพยักหน้า พูดจบเขาก็พับจอ แล็ปท็อปลงและคว้าผ้าขนหนูมาเช็ดผมตัวเอง

หลงเจียใจเต้นระรัวขึ้นมา เชื่อทำงานเสร็จแล้ว ดังนั้น อีกสักพักพวกเขาจะนอนห่มผ้าแล้วนอนคุยกันใสๆ ไปทั้งคืน หรือเปล่า มันจะไม่ไร้เดียงสาไปหน่อยเหรอ ดูเหมือนว่าจะเสีย โอกาสไปเปล่าๆ นะ…

แต่เธอจะไม่ยอมเต็มใจนอนกับผู้ชายคนหนึ่งง่ายๆ หรอก…

เมื่อเช็ดผมจนแห้ง เชื่อก็กลับมายังห้องนอน ทันทีที่เห็น ท่าทางกระวนกระวายของหลงเจีย เขาก็รีบปรี่ไปปิดโคมไฟ ข้างเตียงทันที

หลงเจียถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ก่อนเชื่อจะเริ่ม หัวเราะใส่เธอ “ตอนที่คุณชอบผม คุณไม่ได้พยายามทำทุก อย่างเพื่อเข้าใกล้ผมหรอกหรือครับ ผมไม่น่าดึงดูดสำหรับคุณ แล้วเหรอ”

หลงเจียพับจอแล็ปท็อปของตัวเองลงแล้วมองลู่เชื่อด้วย ความเหนียมอายก่อนจะยกมือขึ้นปิดตาทั้งสองข้าง “นายก เหมือนกันไม่ใช่เหรือไงตอนที่นายชอบฉันน่ะ…

“นั่นเป็นเหตุผลที่ผมหาโอกาสจูบคุณกอดคุณอยู่บ่อยๆ

ยังไงล่ะครับ…” เชื่อโยนหมอนข้างที่กั้นระหว่างพวกเขาไปไว้ ข้างๆ และกำลังจะเอนตัวลงนอน แต่แล้วชายหนุ่มสังเกตก็เห็น ว่ามีช่องโหว่ขนาดใหญ่ระหว่างซอกนิ้วที่หลงเจียใช้ ปิดตาเขาอดพูดหยอกเธอไม่ได้ “ถ้าคุณอยากมอง ก็มองเลยครับ หลังจากไหร่ยยึดครองซึ่งหวงอย่างเป็นทางการแล้ว ผมอาจจะ ต้องนอนในออฟฟิศก็ได้นะ และพอถึงตอนนั้น คุณจะไม่มี โอกาสมองเลยนะถึงคุณจะอยากมองก็ตาม…

ได้ยินเช่นนั้น หลงเจียก็โถมร่างลงไปบนร่างของลู่เช่อ ทันที “งั้นฉันก็ควรฉวยโอกาสนี้กอดนายไว้เยอะๆ สินะ”

“อย่ากอดแน่นไปนะครับ ผมอาจจะควบคุมตัวไม่ได้ เชือกดเสียงต่ำทุ้ม

“นายลืมไปได้เลย ไม่เห็นหุ่นฉันเหรอ

ลู่เอกวาดตามองร่างของเธอด้วยความรู้สึกปรารถนาอัน แรงกล้า ก่อนจะพลิกตัวขึ้นคร่อมหลงเจียแทน

“นี่…เราตกลงกันแล้วนะ…

“แต่ผมควบคุมตัวเองไม่ได้เลยเวลาอยู่กับคุณ” เซ่อพูด จบก็เลื่อนริมฝีปากของเขาลงมาประทับกับริมฝีปากของหลง เจีย ระหว่างกำลังจูบเธออยู่นั้น ก็เอ่ยถามว่า “คุณก็อายุ สามสิบแล้วนะครับ จะเก็บครั้งแรกเอาไว้ตอนอายุสามสิบเอ็ด หรือไง”

“เปล่าซะหน่อย” หลงเจียส่ายหน้า จูบของเชอพลิกโลก ของเธอจนกลับหัวกลับหางไปหมด เธอตกอยู่ในความสนเท่ห์ อย่างแท้จริงจนถึงกับลืมชื่อของตัวเอง

“ถ้าอย่างนั้น ถ้าผมตัดสินใจจะมีอะไรกับคุณคืนนี้ คุณจะทํายังไงครับ”

ดวงตาหลงเจียเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ เธอพบ ว่าถ้าเป็นเรื่องความใกล้ชิดละก็ เชื่อคนที่เคยอยู่ในระดับ ประถมเมื่อสองสามวันก่อนนั้นกลายเป็นนักศึกษาจบใหม่ไป เสียแล้ว!

“อย่ากังวลไปเลยครับ ถ้าคุณต้องการ เราไปจดทะเบียน สมรสกันพรุ่งนี้เลยก็ได้”

“นายไม่กลัวจะเสียใจทีหลังเหรอ” หลงเจียพลันรู้สึกผ่อน คลายขึ้นมาเป็นอย่างมาก แม้เธอจะค่อนข้างประหม่า แต่เช่ อก็ไม่ถือสาอะไร “เราเพิ่งคบกันไม่นานและยังไม่ได้ผ่านอะไร ด้วยกันเท่าไรเลย ถ้าวันหนึ่งนายไปเจอคนที่ดีกว่า นายจะทำ ยังไง”

“คุณดีที่สุดแล้วครับ”

“แต่…ถ้าพ่อแม่นายไม่ชอบฉันล่ะ นายจะทำยังไง” นี่เป็น สิ่งที่หลงเจี่ยกังวลมากที่สุด

ลู่เชื่อไม่สามารถเข้าใจความกังวลของเธอได้ “ผมคือคนที่ จะต้องใช้ชีวิตที่เหลือไปกับคุณนะครับ…ไม่ใช่พ่อแม่ผม

ทันทีที่หลงเจียได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าเธอก็แดงทันที “ถ้า อย่างนั้น…เบาๆ ล่ะ….

“ผมก็ยังใหม่กับเรื่องนี้เหมือนกันครับ…” เชื่อหัวเราะ
“งั้นเราจะทำยังไงกันดี

ลู่เซ่อถอดชุดคลุมของหลงเจียออก พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “พรุ่งนี้ไปจดทะเบียนกันเถอะครับ ผมรอต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว ผมอยากจะอยู่กับคุณอย่างเป็นทางการและอยากจะทำอะไร ก็ตามที่ผมอยากทำกับคุณ

ถือเป็นโชคดีของทั้งคู่ที่พวกเขาไม่ได้ถูกสาธารณะจับตา มอง และไม่ได้รับผลกระทบจากการทำงานในวงการ แม้พวก เขาจะแต่งงานกัน ก็ไม่จำเป็นต้องสนใจเรื่องสื่อหรือนักข่าว เท่าไรนัก

ลู่เซ่อจูบหลงเจียอย่างรุนแรงจนเธอแทบหายใจไม่ออก เขารวบมือทั้งสองข้างของเธอขึ้นไว้เหนือศีรษะ ประสานมือเขา กับเธอเข้าด้วยกัน ทว่าแม้ร่างของทั้งคู่จะเปลือยเปล่าขณะที่ ประจันหน้ากันเช่นนี้ ชายหนุ่มก็ไม่ได้เร่งร้อนเข้าสู่ขั้นตอน สุดท้าย “หลังจากเราจดทะเบียนกันแล้ว ผมไม่ปล่อยคุณไป แน่”

ใบหน้าหลงเจียแดงเลือก ซุกหน้าอยู่ในอ้อมอกของเชื้อ เธอพลันรู้สึกว่าลู่เชื่อเป็นผู้ชายที่เป็นสุภาพบุรุษที่สุดเท่าที่เธอ เคยรู้จักมา เพราะที่สุดแล้ว ก็ใช่ว่าผู้ชายทุกคนจะห้ามตัวเอง ได้ในสถานการณ์เช่นนี้

แน่นอน เธอนึกไม่ถึงเลยว่าไม่ถึงเป็นหนึ่งในผู้ชายเหล่า นั้นด้วย

กลางดึกคืนนั้น จู่ๆ เจ้าสุนัขโกลเดนรีทรีฟเวอร์ขนปุยพวกเขาพากลับมาบ้านด้วยนั้นก็เริ่มเห่าขึ้นมา หลงเจียกลัวว่า เชื่อจะตื่น จึงรีบลุกออกจากเตียงไปหยิบอาหารสุนับจากตู้ เย็นให้และอยู่เป็นเพื่อนมัน

“นี่เงียบๆ หน่อยสิ อย่าปลุกเขาเชียวนะ

ที่จริงเชื่อนั้นตื่นเรียบร้อยแล้ว เขายืนกอดอกอยู่ข้างหลัง เธอพลางยิ้มออกมา

ยัยติงต้องเอ๊ย

เช้าตรู่ของวันต่อมา ณ สตูดิโอหวาหรง

หลินซึ่งใช้เงินจำนวนมากเกินไปในช่วงสองสามวันที่ผ่าน มา จึงกำลังอยู่ในช่วงวิกฤตทางการเงิน เขาจะดันทุรังไปต่อ ก็ได้ แต่เหล่าพนักงานของเขาล่ะ ชาร์ลีนและคนอื่นๆ ที่เขาได้ ให้คำมั่นสัญญาเอาไว้นั้นดูไม่พอใจเท่าไรในตอนนี้

“บรรณาธิการครับ ตั้งแต่ผมเริ่มทำงานให้คุณมาจนวันนี้ คุณยังไม่ได้จ่ายเงียผมเลยแม้แต่แดงเดียวเลยนะ เมียผมจะ คลอดลูกอยู่แล้ว ผมต้องใช้เงินก้อนนั้นครับ

“ท่านครับ ถึงผมจะไม่มีลูก แต่ผมก็ต้องกระเสือกกระสน เลี้ยงปากท้องตัวเองนะครับ

บรรณาธิการหลินมองหน้านักข่าวทั้งสองแล้วถอนหายใจ ออกมา “ให้เวลาผมหน่อยนะ ผมจะให้ในสิ่งที่พวกคุณควรได้ รับอย่างแน่นอน”
“ก็ได้ครับ เราจะรออีกหน่อย…

นักข่าวทั้งสองเดินคอตกออกไปจากออฟฟิศของ บรรณาธิการหลินอย่างเศร้าสร้อย หลังจากไตร่ตรองอยู่ชั่วครู่ หลินชงจึงตัดสินใจหยิบเอกสารสัญญาของชายนิรนามที่เขา เพิ่งไปพบออกมาและโทรหาชายคนนั้น “ผมตกลงช่วยคุณ

ชายคนนั้นหัวเราะ “คุณน่าจะตัดสินใจได้เร็วๆ ตั้งแต่แรกนะ”

“มาพบกันเพื่อคุยเรื่องธุรกิจต่อดีกว่า

“ตกลง”

หลินชงตัดสินใจขายข้อมูลที่เขามี และเนื่องจากได้ตัดสิน ใจได้แล้ว เขาก็ไม่จำเป็นต้องแอบซ่อนอะไรอีก ชายหนุ่มซื้อ เอาหลักฐานทุกชิ้นที่เก็บสะสมไว้ออกมาและรอมอบพวกมันให้ กับผู้ซื้อ เขาแทบจะทนรอดูไม่ไหวว่าชายคนนี้จะเอาไปทำอะไร

จะไม่พูดก็ไม่ได้ ถังหนึ่งนั้นก็โชคดีจริงๆ

แต่หลินชงไม่เชื่อว่าเธอจะโชคดีเช่นนี้เสมอไป

ในระหว่างนั้น ถังหนิงไม่รู้เลยว่าหลงเจี่ยกับลู่เซ่อมีแผนจะ จดทะเบียนสมรสกันเพราะเธอมัวแต่เตรียมตัวสำหรับงานเปิด ตัวน้ำหอมของชาเนล
ไม่ถึงงานยุ่งขึ้นมากช่วงสองวันที่ผ่านมา ดังนั้นเธอจึงพูด ถึงอีเวนต์นี้ให้เขาฟังโดยย่อ ไม่ได้ไปวุ่ยวายเขาเรื่องนี้อีกด้วย กลัวว่าจะทําให้เขาเสียสมาธิ

อันที่จริง เธอคิดมานานแล้วว่าจะแต่งตั้งให้ใครสักคนมา เป็นผู้จัดการของเธอแทน แต่ไม่ถึงปฏิเสธข้อเสนอแนะของเธอ “ไม่มีทางที่ผมจะรู้สึกสบายใจได้เลยถ้าให้คนอื่นมาจัดการงาน ให้คุณ”

ถังหนิงยอมรับการตัดสินใจของเขาอย่างหมดทางสู้ “ถ้า งั้นคืนนี้ฉันจะไปร่วมงานของซาเนลด้วยตัวเองนะคะมะ ”

“ถ้ามีเหตุการณ์ไม่คาดคิดเกิดขึ้น โทรหาผมได้ตลอดเลย ด้วยสถานะของถังหนึ่งในตอนนี้ ใครจะกล้าก่อปัญหาให้

เธอกันล่ะ (อย่างน้อยนั่นก็เป็นสิ่งที่ถังหนึ่งคิด) ทว่าเมื่อจวนจะ ถึงเวลาที่อีเวนต์เริ่ม…หลายๆ สิ่งกลับไม่ได้เป็นไปตามที่เธอ คาดคิดเอาไว้