ตอนที่ 173 ถังหนิงมา

ในช่วงเวลาอับจนหมดหนทาง คนเรามักหวังจะครอบครอง อำนาจที่แข็งแกร่งที่สุด เพราะโลกนี้มักไม่ยุติธรรม โดยเฉพาะ กับคนอ่อนแอ

ทุกคนรู้ว่าหลงเจี่ยเป็นผู้ช่วยของถังหนึ่ง แต่ตอนนี้เธอ กลับอยู่ที่ไห่ เซนเตอร์ กำลังถือกระเป๋าเสื้อผ้าหลายใบ พยายามทรงตัวเดินตามหลังหลุตานนี้ไป เธอเชื่อฟังหลุตานนี เมื่อ วนสั่ง

“ถังหนึ่งไม่เคยสอนกฎเธอหรือไง ตอนนี้เธอเป็นผู้ช่วย ของหลุตานนี้แล้ว ถ้าเธอไม่ทักทายทุกคนที่เดินผ่าน พวกเขาจะ คิดได้ว่าตานนี้มีมารยาทในการทำงานที่แย่

ผู้จัดการของหลี่ตานนี้ผลักหัวหลงเจียพลางบ่นไปด้วย

“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าถังหนึ่งมีมารยาทบ้างหรือเปล่า แต่… เธอ…กำลังรับใช้ตานนี้วันนี้ หัดแสดงความเคารพบ้างสิ

หลงเจียอดทนต่อความอับอาย คำด่าและสายตาเยาะเย้ย ถากถางรอบตัวขณะก้มหัวตอบ “ขอโทษค่ะ จากนี้ไปฉันจะ ระวัง”

“ตานนี้ต้องไปแต่งหน้า อย่าเดินไปเดินมาสุ่มสี่สุ่มห้า อย่างกับเด็กหน้าใหม่ ไปเอารองเท้าตานนี้ที่รถไป!”
หลงเจียมกลั้นความโกรธไว้พลางกำมือแน่น เพราะ ความโกรธ ใบหน้าเธอจึงเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง น้ำตาคลอ เบ้า…

ผู้จัดการหลุตานนี้มองหน้าหลงเจีย ก่อนคลายแขนที่ กอดอกอยู่แล้วเดินไปหาหลตานนี้อย่างเย่อหยิ่งลำพอง “คน ของถังหนึ่งที่ไม่ค่อยฟังคำสั่งคุณเลยนะครับ พวกหมาขี้เรื้อน

“นายใส่ของที่ฉันบอกลงไปในรองเท้าแล้วใช่ไหม” หลี่ ตานนี้นั่งอยู่หน้ากระจก ปล่อยให้ช่างแต่งหน้าแต่งหน้าเธอไป

“อย่าห่วงเลยครับ…ผมจะทำให้โชว์สนุกๆ แบบนี้ฟังได้ยัง ไงล่ะ” ผู้จัดการพิศมองใบหน้าหลตานนี้ในกระจก สังเกตเห็น รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ฉายชัดบนใบหน้าเธอ

หลังเวทีของแฟชั่นโชว์มักจะวุ่นวายเสมอ แม้แต่นางแบบ ระดับนานาชาติอย่างหลี่ตานนที่ทำงานให้กับแบรนด์ชั้นนำ ก็ ไม่ค่อยแตกต่างกันนัก เธอยังต้องใช้ห้องรับรองร่วมกับนาง แบบหน้าใหม่

ไม่นานหลังจากนั้น หลงเจียก็เดินเข้ามาหาหลุตานนี้พร้อม กับรองเท้าของเธอ

ผู้จัดการหรี่ตานนี้ต้องเธออย่างรวดเร็ว ออกปากถากถาง “ทำไมยังยืนเซ่ออยู่อีก คุกเข่าลงช่วยตานนี้สวมรองเท้าสี

การช่วยศิลปินสวมรองเท้าไม่ใช่เรื่องผิดปกติ ทว่า… …เธอเป็นผู้ช่วยทั้งหนึ่ง แต่ต้องทนยอมคุกเข่าต่อหน้าหลี่ตานนี้อย่างว่าง่าย ช่วยศัตรูสวมรองเท้า

หลงเจียอดทนต่ออาการแสบร้อนในลำคอ หยิบรองเท้า ข้างหนึ่งคุกเข่าลง มือข้างหนึ่งถือรองเท้าส้นสูง ส่วนอีกข้างยก เท้าขวาของหลุตานนี้ขึ้นมา แต่ทว่า…

เมื่อเท้าหลุตานนี้สวมไปได้แค่ครึ่งเดียว….จู่ๆ หล่อนก็ กรีดร้องเสียงแหลม ถีบหน้าอกหลงเจียอย่างแรง มีหมุดอยู่ใน รองเท้า!

เสียง “เพียะ” ดังก้องตามมา…

ผู้จัดการหรี่ตานนีตบหน้าหลงเจีย เขาชี้หน้าตะโกนใส่ เธออย่างเดือดดาล “จองหองเกินไปแล้ว! กล้าดียังไงแอบเอา หมุดมาใส่ในรองเท้าหลุตานนี้ นี่เธอกำลังพยายามขัดขวางไม่ ให้หลุตานนี้ขึ้นโชว์อยู่ใช่ไหม

“ถังหนึ่งบอกให้หล่อนทำแบบนี้ใช่ไหม” หลงเจี่ยนิ่งอึ้งไปเพราะถูกตบ รอยฝ่ามือค่อยๆ ปรากฏชัด ขึ้นที่แก้มซ้ายของเธอ…

“ฉันไม่ได้ใส่อะไรลงไปในรองเท้าคุณทั้งนั้น ฉันหยิบมาก เป็นแบบนี้แล้ว”

“นี่ยังกล้าแก้ตัวอีกเหรอ”

ผู้จัดการตบหน้าเธออีกครั้ง และครั้งนี้เป็นแก้มขวาของ หลงเจีย ดูเหมือนว่าเขาจะใช้แรงมากเกินไป เพราะมือเขารู้สึก เจ็บจนต้องสลัดมือสองครั้ง
“ทุกคนก็เห็น!”

หลงเจียมองไปรอบๆ ก็เห็นทุกสายตาจับจ้องเธออยู่ มีทั้ง สายตาเห็นใจ เยาะเย้ย ล้อเลียน และอยากรู้อยากเห็น ความ จริงทุกคนต่างก็รู้อยู่ลึกๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น หลี่ตานนี้แค่หาข้ออ้าง ทำให้เธออับอายต่อหน้าทุกคน ไม่มีใครสนใจว่าเธอใส่หมุด ลงไปจริงๆ หรือเปล่า แต่ที่นี่ก็ไม่มีใครมีสถานะสูงกว่าหลุตานนี อีกแล้ว ดังนั้น…

…ใครจะกล้าออกมาปกป้องเธอกัน

ไม่มีสักคน!

“หลงเจีย เธอควรเลิกหวังว่าจะมีคนมาปกป้องเธอนะ ฉัน จะบอกอะไรให้….วันนี้เธอเป็นผู้ช่วยตานนี้ ต่อให้ถึงหนึ่งมา ยัง ไงเธอก็ไม่มีทางเลือก ต้องอดทนโดนตีโดนด่าต่อไป!”

“ขอโทษค่ะ” น้ำตาหลงเจียไหลอาบแก้มที่บวมอย่าง

ควบคุมไม่ได้ มันทั้งเจ็บทั้งแสบ

“คิดว่าขอโทษแล้วจะจบงั้นเหรอ รู้บ้างไหมว่าหมุดของ เธออาจทำให้อาชีพนางแบบของตานนี้จบสิ้นได้” ผู้จัดการของ หลุตานนีกล่าวโทษหลงเจียอย่างหัวชนฝา

“แล้วจะให้ฉันทำอะไรอีก

“ก็คุกเข่าต่อหน้าหลตานนี้สิ อ้อนวอนจนกว่าเธอจะยก โทษให้” ผู้จัดการหลุตานนี้ค่อนข้างประหลาดใจที่หลงเจียไม่ เข้าใจกฎของวงการนี้
“ให้แค่คุกเข่าก็บุญเท่าไรแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่ ประธานหลาน ฉันคงเรียกตำรวจไปแล้ว”

คุกเข่า?

คุกเข่าให้หลุตานนี?

หลงเจียเย้ยหยันอยู่ในใจ ถึงแม้ว่าเธอจะเตรียมใจมาแล้ว คิดหาหลายหนทางมาปลอบโยนตัวเอง…แต่พอถึงเวลาจริงๆ เธอกลับอยากฉีกหน้าพวกเขาออกเป็นชิ้นๆ อยากหักคอพวก เขาให้หายโกรธ จะได้สมกับความทรมานที่เธอต้องเผชิญ

“ให้คุกเข่ามันไม่มากไปหน่อยเหรอ”

“คุณก็ตบหน้าฉัน เยาะเย้ยฉันขนาดนี้แล้ว ยังจำเป็นต้อง ทำถึงขั้นนั้นอีกเหรอ”

ได้ยินคำพูดหลงเจีย ปากหลุตานนี้ก็โค้งขึ้นก่อนดึงคอเสื้อ หลงเจียเข้ามาใกล้ “เธอคิดว่าฉันจะกลัวถังหนึ่งหรือไง คิดว่า นางแบบระดับสากลอย่างฉันจะกลัวว่านางแบบเกรดเอจะมา เอาคืนงั้นเหรอ ฮะ”

“เธอควรจะโทษตัวเองที่เลือกเจ้านายผิดมากกว่านะ แม้แต่กบมันยังเลือกนายเป็นเลย…”

ว่าแล้วหลุตานนี้ก็ปล่อยหลงเจียออกจากการเกาะกุม แล้ว หยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดมือราวกับว่าเธอเพิ่งสัมผัสสิ่งปฏิกูล

“ตกลงจะคุกเข่าขอโทษไหม”
หลงเจียไม่ได้ขยับตัว

“ฉันบอกให้คุกเข่า” ผู้จัดการหลุตานนี้เตะเข้าที่ด้านหลัง ขาของหลงเจีย

เมื่อเห็นเช่นนั้น พนักงานไม่ก็ทนดูไม่ได้อีกต่อไป หนึ่งใน นั้นจึงก้าวออกมาพยายามโน้มน้าวหลตานนี้ “ตานนี้ ที่นี่เป็น พื้นที่สาธารณะนะ คุณไม่คิดว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่มันไม่เหมาะสม หรือไงกัน”

“นังผู้หญิงต่ำทรามคนนี้มันใส่หมุดลงไปในรองเท้าตานนี้ เธอมีเจตนาอะไรกันล่ะ คิดจะฆ่าตานนี้ของเราหรือไง”

“นี่เราก็ใจกว้างมากแล้วที่ไม่โทรหาตำรวจ ก็แค่เรียกร้อง คำขอโทษนิดๆ หน่อยๆ แล้วมันไม่เหมาะสมตรงไหน

พนักงานคนนั้นมองผู้จัดการหลุตานนี้อย่างหมดหนทาง

เธอเพียงแต่ยิ้มแห้งๆ “แต่…ยังไงเธอก็เป็นผู้ช่วยทั้งหนึ่งนะ

เมื่อได้ยินชื่อของถึงหนึ่ง ผู้จัดการก็เตะเข้าอีกเต็มแรง จน หลงเจียเข่าทรุดลงกับพื้นอย่างตั้งตัวไม่ทัน

ความเจ็บปวดแล่นแปลบไปทั่วสรรพางค์กายหลงเจีย ขณะที่ผู้เห็นเหตุการณ์ต่างก็ระเบิดเสียงหัวเราะสนุกสนาน ผู้ จัดการลูบคางมองหลงเจียอย่างพึงพอใจ “เธอควรจะเชื่อฟัง ตั้งแต่แรก ฉันจะได้ไม่ต้องลงไม้ลงมือ

“เอ…ไหนๆ เธอก็คุกเข่าแล้วนี่…กราบตานนี้ด้วยเลยเป็นไง”
ผู้จัดการหรี่ตานนี้เอามือจับไหล่หลงเจีย พร้อมจะผลักเธอ ให้หมอบลงไป แต่ทันใดนั้นเอง….

…หลังเวทีก็เกิดความโกลาหลขึ้น มีคนตะโกนว่าถังหน งมา…

ครั้นแล้ว ผู้จัดการหรี่ตานนี้ก็เงยหน้ามอง แต่ยังไม่ทันเห็น ว่าเกิดอะไรขึ้น แรงตบฉาดใหญ่ก็ฟาดลงที่หน้าเขา รุนแรงกว่า ตบที่เขาเพิ่งมอบให้หลงเจียเป็นสิบเท่า…