ตอนที่ 152 อย่างเธอจะหานายแบบ แก้ขัดได้จากไหน

ถังหนิงออกจากเฉิงเถียนมาแล้วก็ไม่ได้ตรงกลับบ้านทันที เดิมที่เธอวางแผนจะไปหาไม่ถึงที่ไม่รุ่ย แต่เมื่อถึงด้านนอกของ ไห่รุ่ย ลู่เชื่อก็โทรศัพท์บอกเธอว่าไม่ถึงไม่ได้อยู่ที่นั่น

ถังหนึ่งจอดรถไว้ในลานจอดรถของไห่ย เธอไม่ได้ออก ไปทันที แต่นั่งคิดถึงเรื่องความขัดแย้งระหว่างเธอกับหลาน ขณะคิดก็มีแววซับซ้อนฉายในดวงตาเธอ

ไม่นานหลังจากนั้นหลงเจียก็พลันตีแขนถังหนึ่งเบาๆ แล้ว ออกไปนอกหน้าต่าง ถังหนึ่งมองตามสายตาหลงเจียไป ก็เห็น โม่ถึงกับลู่เชื่ออยู่ในลานจอดรถ

“เชื่อไม่ได้บอกหรือคะว่านายใหญ่ไม่อยู่ที่ไหนุ่ย” หลงเจี ยกระซิบอย่างร้อนใจกับถังหนึ่ง เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นกับหันอ ผ่านก่อนหน้านี้ หลงเจียจึงกลัวว่าถังหนึ่งจะหัวใจเป็นทุกข์อีก ครั้ง เธอไม่อยากเห็นถึงหนึ่งถูกหลอกซ้ำสอง

ถังหนึ่งมองโม่ถึงและเชื่อจากไป สีหน้าของเธอไม่ได้ เปลี่ยน เธอมองหลงเจียและรู้สึกว่าผู้ช่วยของเธอตื่นตูกเกินควร “เธอคิดมากเกินไปแล้วน่า

“คุณไม่กลัวเลยเหรอคะ”
ถังหนึ่งไม่ได้พูดอะไร แค่หยิบโทรศัพท์ออกมาต่อสายหา ไม่ถึง เมื่อไม่ถึงรับสาย เธอก็ถามไปตรงๆ ว่า “ตอนนี้คุณอยู่ ไหนคะ”

“นี่คุณกำลังเช็กผมอยู่เหรอ” เมื่อได้ยินคำถามของถังหนึ่ง ริมฝีปาก ไม่ถึงก็โค้งขึ้น

“แล้วคุณจะให้ฉันเช็กไหมล่ะคะ”

“เมื่อสักครู่นี้ผมอยู่ที่บริษัท แต่ตอนนี้ผมกำลังไปพบ ลูกค้า” โม่ถึงตอบเบาๆ

“เอบอกว่าคุณไม่ได้อยู่ที่ไหนุ่ย”

ไม่ถึงเงยหน้ามองเช่อที่กำลังขับรถอยู่ทันที หลังจากนั้น เขาก็ตอบถึงหนึ่งว่า “นั่นไม่ใช่คำสั่งของผม แล้วตอนนี้คุณยัง อยู่ที่ไห่วยไหม

“อือฮี” น้ำเสียงดังหนิงฟังดูน่าสงสารเล็กน้อย

“งั้นให้ผมวนรถกลับไปรับคุณมานะ คุณจะได้สั่งสอนบท

เรียนให้ลู่เช่อสักหน่อย

“ค่ะ”

ครั้นวางสายโม่ถึงก็เก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าเสื้อสูท ก่อนหันมามองเชื่อด้วยสายตาพิฆาต “ฉันต้องประเมินความ สามารถของนายอีกครั้งไหม เช่อ ฉันจะพูดเรื่องนี้เป็นครั้ง สุดท้ายนะ อย่าโกหกทั้งหนึ่ง ถึงจะเป็นเรื่องธรรมดาอย่างฉัน อยู่หรือไม่อยู่ก็ตาม ถ้าถังหนึ่งไม่โทรมาถาม แล้วตัดสินใจเก็บความสงสัยนี้ไว้ เมื่อเวลาผ่านไป นายคิดบ้างไหมว่าจะเกิด อะไรขึ้นกับความสัมพันธ์ของเรา”

เช่อรู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อย รีบขอโทษขอโพยอย่าง รวดเร็ว “ขอโทษครับท่านประธาน ผมแค่ไม่รู้จะหาข้อแก้ตัว อะไรมาขัดขวางคุณผู้หญิง”

“ฉันไม่ได้บอกให้นายหาข้อแก้ตัวสักหน่อย ถ้านายไม่พูด อะไร เธอก็จะไม่สงสัยอะไรเหมือนกัน”

“เข้าใจแล้วครับ”

เชื่อในเวลางานนั้นน่าชื่นชมอย่างแท้จริง แต่เมื่อไรที่ ต้องใช้อีคิว เขาจะยังขาดประสบการณ์อยู่อีกนิดหน่อย เพราะ อย่างนี้เขาถึงยังไม่มีแฟนสักที

โมถึงบอกให้เชือกลับรถ และรับถังหนึ่งมาได้สำเร็จ เขา ดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอดและอธิบาย “ผมไม่ได้บอกให้เช่ อบอกว่าผมไม่อยู่”

“ฉันรู้ค่ะ” ถังหนึ่งพยักหน้า “คุณคิดว่าฉันเชื่อคำพูดเขา มากกว่าคุณเหรอคะ”

เชื่อก้มหน้าอย่างสำนึกผิด

โม่ถึงรู้สึกพอใจพลางลูบผมถึงหนึ่งอย่างอ่อนโยน ก่อน ตอบว่า “แน่นอนว่าคุณเชื่อใจผมมากกว่า แต่คุณคุยโทรศัพท์ กับลู่เซ่อแต่ตั้งยี่สิบนาทีที่แล้ว ทำไมยังอยู่ที่ลานจอดรถอีกล่ะ ครับ มีอะไรหรือเปล่า”
ถังหนังตกตะลึงไปชั่วขณะ ไม่คิดว่าไม่ถึงจะใส่ใจเธอ

ขนาดนี้ หลังจากนั้นเธอก็เล่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างละเอียดตั้งแต่

ต้นจนจบ “ฉันไม่ออกไปเพราะกำลังคิดเรื่องที่ขัดแย้งกับหลาน

ซีอยู่ ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป คงจบไม่สวยแน่ค่ะ แล้วเหตุการณ์

ของหลิงเฟิงก็เพิ่งเกิดขึ้น นี่ยังไม่นับเรื่อง ตัวเฮากับหลุตานนี

อีก”

ไม่ถึงฟังอย่างตั้งใจ เขาในตอนนี้เป็นเพียงแค่สามีที่กำลัง ฟังภรรยาของเขาระบายอารมณ์ เขาลูบหลังเธอแผ่วเบาเพื่อ ปลอบประโลมและให้กำลังใจ “หนิง…. คุณอาจจะลืมไปแล้วว่า เป้าหมายสุดท้ายของคุณคือซิงหวง เฉิงเถียนก็แค่การเปลี่ยน ผ่านของคุณเท่านั้น”

“ส่วนคนที่ทำร้ายคุณ คุณก็ไม่ควรรู้สึกแย่ที่ต้องตอบโต้ กลับ เพราะคุณเองก็ชัดเจนเรื่องนี้มาเสมอ”

“เรามีสัญญาของเฉิงเถียนอยู่ในมือ เป็นไปไม่ได้หรอกที่ เลี่ยงคนที่มีความคิดแย่ สิ่งที่เราทำได้ คือจัดการกับเรื่อง ราวไปตามนั้น”

“มีผมอยู่ข้างหลัง คุณยังกลัวอยู่อีกเหรอ”

ถังหนึ่งมือเธอกับมือไม่ถึงพลางส่ายหน้า “ฉันไม่ได้กลัว ค่ะ แค่รู้สึกว่ามันน่าเสียดายที่หลาน คนที่ครั้งหนึ่งเคยอยู่เรือ ลำเดียวกันกับเรา…จะเปลี่ยนไปกะทันหันขนาดนี้

“คุณก็รู้ว่ามันเป็นอดีตไปแล้ว หลานเป็นนักธุรกิจ ถ้า มองแค่ผิวเผิน เธอก็ดูเหมือนคนที่ต้องการสิ่งเดียวกันกับคุณแต่ความจริงแล้วเธอต้องการมากกว่านั้น คุณมองว่าเธอเป็น เพื่อนที่อยู่ระดับเดียวกับคุณ แต่เธอมองคุณเป็นลูกน้อง

“ฉันเข้าใจค่ะ” ถังหนึ่งเข้าใจตำแหน่งของตัวเอง ต่อจาก นี้ไปหลาน คงสร้างปัญหาให้เธอมากขึ้น คงไม่ปฏิบัติกับเธอ อย่างสุภาพอีกแล้ว แต่ในเมื่อคนสร้างปัญหาไม่รู้สึกผิด แล้ว ทำไมคนถูกกระทำจะต้องรู้สึกแย่ด้วยล่ะ

“คุณไม่ต้องกังวล แค่รอถ่ายทำกับแอลเอ็มเฉยๆ ก็พอ” คำพูดของโม่ถึงแฝงความหมายไว้สองอย่าง แต่ถึงหนึ่งเข้าใจ แค่เพียงด้านเดียว

เวลาสองทุ่ม ภายในโรงแรมหรูระดับห้าดาว อันจื่อเช่าจึง มาถึงก่อนเวลาครึ่งชั่วโมงเพื่อมาคุยกับหลิงเฟิงในห้องอาหาร ส่วนตัว เมื่อหลิงเฟิงมาถึง ก็เห็นว่าอันจื่อเช่านั่งอยู่คนเดียว

หลิงเฟิงเริ่มจากการเป็นดาราเด็ก ตอนนี้เขากลายเป็น ดาราหน้าใหม่ ที่ได้รับความนิยมมากที่สุด ด้วยรูปร่างหน้าตา ที่ดูดี จึงประสบความสำเร็จในการดึงดูดแฟนคลับจำนวนมาก และยังได้แสดงละครโทรทัศน์ต่อเนื่องกันหลายเรื่อง ดังนั้นจึง เป็นที่เข้าใจได้ที่หลานที่อยากจะใช้เขาสร้างกระแส

กระนั้นก็ตาม…

…เมื่อเห็นว่าถังหนึ่งยังมาไม่ถึงเสียที หลิงเฟิงก็ถอด แว่นตากันแดดออก แล้วกระซิบบางอย่างกับผู้ช่วยของเขา ผู้ ช่วยคนนั้นรีบถามอันจื่อเช่าทันที “ถังหนึ่งอยู่ไหน
อันจื่อเช่ามองหลิงเฟิงพลางนำแก้วไวน์ออกมา เขารินไวน์ จนเต็มแก้ว “คุณถึงหนึ่งเพิ่งกลับจากมอสโกวันนี้ครับ เธอรู้สึก คลื่นไส้นิดหน่อย ระหว่างทางมาที่นี่เธออาเจียนเสียยกใหญ่ ผมไม่มีทางเลือกก็เลยพาเธอกลับบ้าน ต้องขอโทษคุณหลิงเฟิง จริงๆ ให้ผมลงโทษตัวเองโดยการดื่มสามแก้วแล้วกันนะครับ

ได้ยินดังนั้น สีหน้าหลิงเฟิงก็ไม่ได้ประทับใจ ผู้จัดการของ เขาลุกขึ้นยืนและตบโต๊ะ “ถังหนิงทำแบบนี้หมายความว่ายัง ไง”

“คุณหลิงเฟิง ถังหนึ่งไม่ได้ตั้งใจไม่มานะครับ ก่อนหน้านี้ เธอยังพูดเลยว่าเธอมักจะดูละครของคุณ และชื่นชอบคุณมาก จริงๆ เพราะอย่างนี้เราถึงออกมาเร็วเพื่อมาพบคุณ แต่ใครจะ คาดคิดว่าเธอเกือบจะเป็นลมล้มพับในระหว่างทางมาที่นี่… อันจื่อเฮาโกหกอย่างลื่นไหลราวกับพูดความจริง ขณะที่ดื่มไวน์ สามแก้วอย่างรวดเร็ว

“เธอพูดงั้นจริงๆ เหรอ” เมื่อความโกรธลดลง ความถือตัว ของหลิงเฟิงก็ลดลงด้วย

“จริงสิครับ!”

“ก็ได้ ถ้าเป็นแบบที่พูด ผมจะไม่ตำหนิเธอแล้วกัน ช่วยส่ง ความหวังดีของผมให้เธอด้วยล่ะ และบอกเธอว่าผมตั้งตารอ การถ่ายทำในอีกสองวัน” พูดจบหลิงเฟิงก็ยืนขึ้นสวมแว่นตา กันแดดกลับไปตามเดิม

หลังจากเขาออกไปแล้ว อันจื่อเฮาก็เผยสีหน้าเย็นชา เขารู้ว่าตอนนี้เขาจัดการได้แค่ลดพยศของหลังเพิ่ง

“หลิงเฟิง คุณจะปล่อยนางแบบตกยุคคนนั้นไปง่ายๆ จริงๆ เหรอ” ผู้จัดการของหลิงเฟิงถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

หลิงเฟิงเคี้ยวหมากฝรั่งไว้ในปาก บรรยากาศค่อนข้างน่า กลัว เขาตอบด้วยทัศนคติของคนอายุเท่านี้ “เป็นแค่นางแบบ แก่ๆ กล้าผิดนัดได้ไง เธอไม่มาวันนี้ก็ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็จะไม่ ไปวันถ่ายทำเหมือนกัน มาดูกันว่าเธอตื่นตระหนกแค่ไหน…

“อย่างเธอจะหานายแบบแก้ขัดได้จากไหน!