ตอนที่ 148 พวกเขาคิดว่าจะได้ลอยนวลเหรอ

จากนาทีที่ไม่ถึงปรากฏตัว ช่างภาพคนนั้นก็เปี่ยมไปด้วยความ ตื่นเต้น ทว่าความตื่นเต้นนั้นค่อยๆ เปลี่ยนเป็นความกลัว…

หากตัดสินจากภาพที่เห็นตรงหน้า ดูเหมือนว่าถังหนึ่งกับ โม่ถึงจะไม่ได้มีความสัมพันธ์ธรรมดาๆ กันเสียแล้ว!

ถ้าเป็นเช่นนั้น…

…จากการกระทำของเขาเมื่อกี้ ไม่ถึงมีเหตุผลเป็นร้านที่ จะฆ่าเขา

“ฉันรู้สึกดีขึ้นเยอะเลยค่ะ…” ถึงหนึ่งบอกโม่ถึงผู้เกรี้ยว กราดเมื่อรู้สึกอุ่นขึ้นแล้ว “ขอบคุณค่ะท่านประธาน ไม่

เมื่อเห็นว่าแก้มถังหนิงกลับมามีสีแล้วเล็กน้อย ไม่ถึงก็ ถอยออกมาหนึ่งก้าวและพูดว่า “ผมแค่ผ่านมา เห็นคุณกำลัง ถ่ายแบบอยู่ คุณไปยืนเท้าเปล่าบนทะเลสาบน้ำแข็งแบบนั้นใน อากาศหนาวขนาดนี้ได้ยังไง

ถังหนึ่งมองเขาด้วยสายตาว่างเปล่าก่อนจะตระหนักว่าไม่ ถึงอยากให้พวกเขาต้องชดใช้ ดังนั้นเธอจึงยิ้มออกมา “นี่เป็น สิ่งที่นางแบบต้องอดทนค่ะ…”

“จริงเหรอ” โม่ถึงถามถึงหนึ่งด้วยความหมายที่ลึกซึ้งกว่านั้น เขาหันกลับไปมองช่างภาพและพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “ฉากแบบไหนกันที่คุณพยายามจะถ่ายออกมา ไหนๆ ตอนนี้ผม ก็ว่างและได้มาเจอคุณถึงหนึ่งแบบนี้แล้ว ผมจะอยู่ดูสักหน่อย แล้วกัน”

สีหน้าช่างภาพมืดมนลงทันที เขาไม่เคยคิดเลยว่าถึงหนึ่ง และไม่ถึงจะสนิทสนมกันมากขนาดนี้

“ทำไมก้มหน้าอย่างนั้นล่ะ คุณไม่ได้เป็นแบบนี้นี่ตอนที่ยืน คุยกับคุณถึงหนิง” ไม่ถึงถามด้วยน้ำเสียงลุ่มลึก “อะไร กลัวนั้น เหรอ ไม่รู้หรือไงว่าคุณถึงหนึ่งกับผมรู้จักกันเป็นการส่วนตัว

“ผม… ครับ ผมไม่ทราบครับ ไม่ทราบจริงๆ ครับ” ช่าง ภาพรู้สึกเหมือนลิ้นแข็งจนพูดออกมาไม่เป็นคำ

“เพราะไม่รู้ คุณก็เลยคิดว่าคุณรังแกคุณถึงหนึ่งได้งั้นเห รอ” เสียงไม่ถึงทวีความเย็นชาและมีอำนาจมากขึ้นเรื่อยๆ “คุณถ่ายอะไรอยู่กันแน่ ที่ผมเห็นก็คือคุณถึงหนึ่งยืนเท้าเปล่า บนทะเลสาบน้ำแข็งในชุดเดรสหน้าร้อน

“ประธานโม่ครับ…ผมไม่ได้ทำไปโดยเจตนาครับ ผมไม่ ทราบ…” ช่างภาพพยายามแก้ตัวอย่างสิ้นหวัง เมื่อเทียบกับ ชายผู้ยโสโอหังเมื่อครู่แล้ว เขาดูราวกับเป็นคนละคน

“งั้นก็ถ่ายต่อสิ!” ไม่ถึงบอกเสียงดังก่อนหันกลับไปมอง หลงเจีย ผู้ช่วยสาวรีบนำเก้าอี้สองตัวไปวางด้านหลังถึงหนึ่ง และโม่ถึงเพื่อให้พวกเขานั่งทันที “ผมไม่ได้ดูการถ่ายแบบนอก สถานที่แบบนี้มานานแล้ว เอาสิ ถ่ายต่อเลย”
ช่างภาพเหลือบมองถึงหนึ่งอย่างรวดเร็ว เขาอยากบอก ไม่ถึงเหลือเกินว่าถังหนึ่งได้ตัดสินใจที่จะเลิกถ่ายก่อนเขาจะมา ถึงเสียอีก พวกเขากำลังแตกขาดกันเพราะปัญหานี้ ทว่าใน ตอนนั้น ไม่ถึงพูดเสริมอีกว่า “ผมชอบดูช่างภาพทำการสาธิต เป็นพิเศษซะด้วยสิ

สิ้นเสียงไม่ถึง ท่าทีของทุกคนก็ดูไม่สบายใจทันที พวก เขารู้สึกได้เลยว่าช่างภาพคนนี้กำลังจะได้รับผลกรรมของตัว เอง!

ใบหน้าช่างภาพซีดเผือด…

“ประธาน ไม่ครับ…มะ…มันหนาวไปครับ…

“ขนาดคุณถึงหนึ่งยังไม่กลัวความหนาวเลย ผู้ชายจะกลัว ได้ไงล่ะจริงไหม” คำพูดของโม่ถึงโผงผางน้ำเสียงของเขาก็เย็น ยะเยือกไม่แพ้สภาพอากาศ เป็นไปไม่ได้เลยที่จะต่อต้านเขา

ไม่เพียงเท่านั้น ใครก็ดูออกว่าขณะที่โม่ถึงพูด เขา พยายามสะกดกลั้นความโกรธเอาไว้

ทุกคนดูออกว่าไม่ถึงมาที่นี่เพื่อยืนหยัดให้ถึงหนึ่ง

ช่างภาพเข้าใจสถานการณ์ตรงหน้าดี โดยเฉพาะเมื่อชาย ผู้อยู่เบื้องหน้าเขาเป็นถึงประธานบริษัทไม่รุ่ย…

หากเขาต่อต้าน มีหวังได้ตกงานเป็นแน่ ดังนั้นเขาจึงทำได้ เพียงตกปากรับคำ

ทุกคนนั่งดูช่างภาพคนนั้นถอดเสื้อผ้าออกจนเหลือกางเกงชั้นในตัวเดียว เพราะความกริ่งเกรง แม้แต่จะสวมหมวกไว้เขา ยังไม่กล้า ท่ามกลางสายลมที่โหยหวน เขาก้าวขึ้นไปบนแผ่น น้ำแข็งอันเย็นยะเยือก

เพียงไม่กี่อึดใจต่อมา ช่างภาพก็ทนความหนาวไม่ไหว เขาแทบอยากจะวิ่งกลับมาบนพื้นดิน ตอนนั้นเองที่ไม่ถึงเดือน ขึ้นว่า “ภาพยังไม่ถ่ายเลยนะ”

ช่างภาพยืนตัวแข็งทื่อ แม้ว่าส้นเท้าเขาจะเจ็บปวดเกินทน แต่เขาก็ไม่กล้าเดินกลับไป

ตอนนั้นเองที่โม่ถึงเอ่ยคำถามขึ้นมา ไม่มีใครกล้ามอง หน้าเขาเพราะคำถามนั้นมากพอแล้วที่จะทำให้พวกเขาขนหัว ลุก “ใครทำเสื้อผ้าของถังหนังเปียก

ทุกคนที่นั่นตัวสั่นด้วยความกลัวขณะที่สไตล์ลิสต์สองคน

มองหน้ากันเลิ่กลั่ก ท้ายที่สุด พวกเขาทุกคนก็ชี้ตัวคนร้าย

เธอคือสไตล์ลิสต์หญิงคนหนึ่ง อายุประมาณสามสิบ ต้นๆ ก้มหน้าก้มตาลงด้วยความหวาดกลัว ทว่าไม่ถึงไม่คิด จะปล่อยเธอไปง่ายๆ และออกคำสั่ง “ตอนนี้ใครถือน้ำอยู่ ราด น้ำใส่เธอเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นก็เตรียมรับผลที่จะตามมาได้เลย

มารังแกและเยาะเย้ยถังหนึ่งขนาดนี้แล้ว พวกเขาคิดว่าจะ ลอยนวลไปได้ง่ายๆ หรือ

หากเขาไม่ได้เห็นถึงหนิงโดนโขกสับด้วยตาของตัวเอง เขาอาจจะปล่อยให้ถังหนึ่งอดทนกับปัญหาตรงหน้า แต่ในเมื่อ เขาเป็นผู้เห็นเหตุการณ์ในครั้งนี้ด้วย เขาจะจัดการคนพวกนี้อย่างสาสม

ทีมงานเดินลากเท้าเข้าไปหาเพื่อนร่วมงานด้วยความลังเล แต่เพราะไม่อยากทำให้ไม่รุ่ยโมโห พวกเขาจึงไม่มีทางเลือก นอกเสียจากก้าวเข้าไปหาสไตล์ลิตส์หญิงคนนั้นและราดน้ำ ร้อนในแก้วของพวกเขาใส่เธอพร้อมๆ กัน

“ขอโทษนะ พวกเราไม่มีทางเลือกจริงๆ!

“ขอโทษ…”

ดวงตาหญิงคนนั้นเปลี่ยนเป็นสีแดง แต่เธอกลับกลัวเกิน กว่าจะร้องไห้ออกมา

ขณะเดียวกันนั้น ช่างภาพก็รู้สึกไม่ดีอย่างมากจากการ อดทนกับความหนาวมานานเกินไป เดิมทีเขาตั้งใจจะกระโดด เล็กน้อยเพื่อทำให้ร่างกายอบอุ่น แต่…เขาได้ยินเสียงแกรกๆ เพราะพื้นน้ำแข็งแตกออก ต่อมาตัวของเขาก็ตกลงไปในน้ำที่ เย็นเยือกแข็ง ในตอนนั้นเองที่เขารู้สึกหนาวสะท้านจนเกือบ เป็นลมไป

ช่างภาพว่ายน้ำเข้าฝั่งมาอย่างตื่นตระหนก คว้าเสื้อคลุม ไปสวมอย่างรวดเร็ว แต่เขาก็ยังหนาวมากจนทุกส่วนของ ร่างกายกลายเป็นสีม่วง

เมื่อเห็นช่างภาพทนทุกข์ ไม่ถึงก็รู้สึกพอใจในที่สุด เขายืน ขึ้นและประกาศว่า “ผมเคยพูดแล้วนะว่าผมเกลียดคนที่ใช้วิธี สกปรกที่สุด เป็นแค่ช่างภาพแล้วกล้าดียังไงมาก่อความวุ่นวาย แบบนี้ คุณคิดว่าคุณมีความสามารถในการทำแบบนั้นเหรอ”
“จากนี้ไป…”

“ไม่ว่าสื่อสิ่งพิมพ์เล่มไหนกล้าจ้างพวกคุณ ผมจะปิดมันให้ หมด”

“แล้วก็ ผมแค่มีโอกาสผ่านมาเจอเหตุการณ์นี้เฉยๆ คุณ ถังหนึ่งเป็นเพื่อนของผมที่สนิทกันดี ฉะนั้นผมไม่อยากได้ยิน ข่าวลือแปลกๆ คุณทุกคนควรระวังปากเอาไว้ให้ดีด้วยล่ะ…

พูดจบโม่ถึงก็พยุงถังหนิงลุกขึ้นและเหลือบไปมองทีมงาน เป็นครั้งสุดท้าย ชายหนุ่มจองพวกเขาอย่างข่มขู่จนกระทั่งพวก เขาหลบตาไปด้วยความรู้สึกผิด ก่อนเขาจะหันหลังจากไป พร้อมถังหนิง

อันจื่อเฮาเดินตามหลงเจียขณะที่หญิงสาวไล่หลังหลังถัง หนิงและไม่ถึงไปติดๆ ….

“คุณโอเคไหม” เมื่อเห็นร่างของช่างภาพเปลี่ยนเป็นสีม่วง ทีมงานคนหนึ่งก็โทรเรียกรถพยาบาลทันที

ช่างภาพมองแผ่นหลังของทั้งสี่เคลื่อนจากไปจนลับตา เขา พูดอะไรไม่ออกเพราะรู้สึกเสียใจมากจนอยากตาย ไม่เคยคิด เลยว่า โม่ถึงจะเป็นคนแบบที่ใครเขาว่าไว้จริงๆ

เขาสามารถทำลายคนคนหนึ่งได้รวดเร็วดั่งสายฟ้าฟาด… อย่างไม่มีการลังเล

หลุตานนี้ เธอทำฉันซวยจริงๆ แล้วนะคราวนี้ ช่างภาพสลบไปเมื่อสิ้นประโยคนั้นในใจ
ในเมื่อถึงหนิงมีแรงสนับสนุนที่มีอำนาจล้นฟ้า ทำไมเธอ ถึงสั่งให้ฉันทำอะไรอย่างนี้ล่ะ

ระหว่างทางกลับไปยังโรงแรม อันจื่อเช่าเป็นคนขับขณะที่ ไม่ถึงและถังหนิงนั่งที่เบาะหลัง

อันจื่อเช่าแอบมองไม่ถึงผ่านกระจกมองหลัง เขาแอบคิด ในใจว่า เมื่อครู่ชายคนนี้เป็นประธานบริษัทไม่รุ่ยที่รวดเร็วและ เด็ดขาดจริงๆ เขาแค่ไม่เคยจินตนาการเลยว่า ความสัมพันธ์ ของโม่ถึงและถังหนึ่งจะเป็นเช่นนี้