ตอนที่ 147 ฉันไม่เคยขอใคร

สายลมส่งเสียงโหยหวน พัดผ่านใบไม้แห้ง หอบเอาเกล็ดหิมะ ฟังไปทั่ว เมื่อใดที่ลมกระทบคน ก็จะฝากความเย็นยะเยือกไป ถึงกระดูกเอาไว้ให้….

ช่างภาพถือแก้วกาแฟของตนไว้ในมือขณะที่ผู้ช่วยและคน อื่นๆ ในกองถ่ายพากันกอดขวดน้ำร้อนในมือเอาไว้แน่น ดู เหมือนว่าทุกคนไปที่นั่นเพื่อดูการแสดง สุดท้ายแล้ว ทุกครั้งที่ ช่างภาพสั่งสอนบทเรียนให้นางแบบสักคน พวกเขาจะได้ดูการ แสดงดีๆ ตามมาเสมอ…

ก่อนถ่ายภาพ ถังหนึ่งก้มลงกระซิบบางอย่างที่หูอันจื่อเช่า หลังจากนั้น เธอก็เดินไปยังตำแหน่งที่กำหนดไว้ด้วยความช่วย เหลือของหลงเจีย ผู้ช่วยสาวมองลงไปยังน้ำแข็งใต้เท้าของเธอ สีหน้าก็เปลี่ยนทันที “น้ำแข็ง ในทะเลสาบนี้หนาไม่พอ ถ้าเราอยู่ ตรงนี้นานเกินไป น้ำแข็งจะแตกได้นะคะ!”

เมื่อได้ยินหลงเจียตะโกน ช่างภาพก็ครามกลับ “ฉันบอก ไปแล้วไง ว่าถ้าจะถ่ายก็ถ่าย ไม่ถ่ายก็กลับไปซะ

“หน่อย…” หลงเจียหน้าช่างภาพ ไฟในอกเธอกำลังจะ ลุกท่วมออกมา

“ปล่อยไปเถอะ” ถังหนึ่งสงวนท่าทีพลางโน้มน้าวให้หลง เจี่ยสงบลง อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครสังเกตเห็นออร่าดำมืดที่พาดผ่านดวงตาหญิงสาวเลย

“แต่คุณอยู่ในอันตรายนะคะ…”

“ฉันรู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่…

เมื่อเห็นว่าถึงหนึ่งยินยอม มุมปากช่างภาพก็โค้งขึ้นด้วย ความขบขัน อย่างน้อยเธอก็รู้ว่าตัวเองอยู่จุดไหนและไม่ควร ทำให้ช่างภาพโมโห หลังจากเดินไปเดินมาและทำตัวเหมือน เปอร์โมเดลแล้ว เขาอยากให้เธอตระหนักว่าจริงๆ แล้วเธอมัน ไร้ค่า!

“โอเคครับคุณถึงหนิง เตรียมพร้อมนะ เราจะถ่ายภาพลอง ชอตก่อน!”

อันจื่อเฮากมือถือในมือแน่นพลางจ้องไปที่ช่างภาพที่นั่ง

ถ่ายภาพบนพื้นดินอย่างสบายใจเฉิบขณะที่ถังหนึ่งต้องยืนเท้า

เปล่าอยู่บนทะเลสาบน้ำแข็ง ช่างภาพที่ไหนเขาทำเช่นนี้กัน

อันจื่อเฮาเริ่มตัวสั่นด้วยความโกรธขณะที่แสร้งทำเป็นยิ้ม เขาค่อยๆ ก้าวไปที่ช่างภาพก่อนประกาศออกมา “เราจะไม่ถ่าย ต่อแล้ว…

“ผู้จัดการอันครับ คุณรู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมา” ช่าง ภาพหันกลับมาถามอันจื่อเฮาทันที “คุณต้องชัดเจนนะ ถ้าคุณ ถังหนึ่งจะไปตอนนี้ แปลว่าเธอไม่อยากจะรักษาชื่อเสียงความ เป็นมืออาชีพเอาไว้แล้วงั้นเหรอครับ เธอก็แค่ยืนบนน้ำแข็งเอง ผมยังไม่ได้สั่งให้เธอกระโดดสักหน่อย!”
“คุณจะให้เธอกระโดดเหรอ” หลงเจียกรีดร้องออกมา

อย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

“ทำไมล่ะ การกระโดดมันไม่ใช่ท่าโพสทั่วไปหรือไง” ช่าง ภาพวางกล้องลงและยิ้มให้พวกเขาอย่างไม่เกรงใจ

“แต่น้ำแข็งกำลังจะแตกนะ!”

“นั่นไม่ได้หมายความว่ามันยังไม่แตกเหรอครับ”

ได้ยินเช่นนั้น ถึงหนิงก็ยกเท้าขึ้นและหันไปพูดกับผู้ช่วย สาว “หลงเจี่ย ไปเอาเสื้อผ้ากับรองเท้าของฉันมา

หลงเจี่ยทำตามคำสั่งทันที รีบวิ่งไปห้องแต่งตัวเพื่อหยิบ เสื้อผ้าของถังหนึ่ง แต่ทว่ามีใครบางคนราดน้ำใส่ชุดของถัง หนิงและตอนนี้มันก็กลายเป็นน้ำแข็งไปเสียแล้ว

ก่อนเสื้อผ้าจะมาถึง หนึ่งก็เดินเชิดหน้าก้าวออกจากน้ำ แข็ง ไม่สนใจช่างภาพเลยแม้แต่น้อย

“คุณถึงหนึ่ง คุณยังอยากเป็นนางแบบอยู่ไหม จะเลิกทำ อาชีพนี้แล้วหรือครับ” เมื่อเห็นว่าถังหนึ่งมีเจตนาจะเดินจากไป ช่างภาพก็ตื่นตระหนกทันที เดิมทีเขาจงใจแกล้งถังหนิงเพราะรู้ ว่าการถ่ายปกให้เฮอร์วิชั่นในครั้งนี้สำคัญต่ออาชีพของเธอเป็น อย่างมาก

ดังนั้นเขาจึงคิดว่าเธอจะยอมทนแน่ๆ แต่ใครจะคิดล่ะว่า ถังหนิงจะอดทนแค่เล็กน้อย ไม่ได้ยอมอดทนกับทุกอย่างอย่าง หน้ามืดตามัว
เมื่อก้าวออกมาจากทะเลสาบแล้ว ถังหนึ่งก็พุ่งเข้าไปหาก องถ่ายทันที แม้จะกำลังสวมผ้าชุดบาง เธอก็ยังคงเชิดหน้าอยู่ อย่างไม่ยอมรับความพ่ายแพ้

“จะเป็นฉันหรือคุณกันแน่ที่จะทำลายหน้าที่การงานของตัว เองนะ” ถึงหนึ่งรับโทรศัพท์มาจากอันจื่อเช่าและแสดงให้ช่าง ภาพดูคลิปที่บันทึกเหตุการณ์ทั้งหมดเอาไว้

“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าใครจ้างให้คุณทำแบบนี้ และฉันก็ไม่ สนใจด้วย แต่ถ้าคลิปนี้หลุดไป คุณไม่คิดเหรอว่าทั้งทีมจะถูก เตะออกไปจากวงการน่ะ”

“เราไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย… ช่างภาพพูดอย่างเกรี้ยว

“งั้นโพสต์คลิปลงเน็ตแล้วดูว่าคนอื่นๆ คิดยังไงดีกว่า…

“คุณถึงหนิง นี่คุณสลับบทบาทกับผมงั้นเหรอ คุณต่างหาก ที่เป็นคนอ้อนวอนขอโอกาสนี้จากเรา ไม่ใช่เราขอคุณ”

“ฉันไม่เคยขอร้องใคร ฉันพึ่งแค่ตัวเองเท่านั้น” ว่าแล้วถึง หนิงก็หันกลับไปมองหลงเจีย

ทว่าหลงเจี่ยบ่นด้วยความหัวเสีย “เสื้อผ้าคุณแข็งหมด แล้วค่ะ เอามาใส่ไม่ได้แน่!

อันจื่อเช่าถอดแจ็กเก็ตของตัวเองออก ขณะที่เขากำลังจะ คลุมเสื้อบนไหล่ถังหนิงนั่นเอง หญิงสาวพลันหันกลับไปมอง ช่างภาพ ถังหนึ่งก้าวเท้าเปล่าไปหาเขา “ที่ผ่านมาฉันไม่เคยทำให้คุณขุ่นข้องหมองใจและไม่เคยขัดขาคุณเลย จะต้องทำ กันขนาดนี้เลยหรือคะ”

“ผมจะไปรู้ไหมว่าเรื่องนี้มันอะไรกัน

“คุณไม่รู้เหรอคะ” ถึงหนึ่งจ้องเขาด้วยสายตาเย็นชา เย็น ชามากเสียจนทุกคนรู้สึกเสียวสันหลัง

อาจเป็นเพราะเขากำลังตื่นตระหนก เขาจึงโต้ตอบถึงหน งด้วยการผลักเธอก่อนจะตอบอย่างยโสว่า “คุณคิดว่าตัวเอง เป็นใคร คุณก็แค่นางแบบแก่ๆ … คิดว่าผมทำงานไม่ได้ถ้าไม่มี คุณหรือไง”

“ผมจะบอกอะไรให้นะถังหนึ่ง เพราะทัศนคติแบบนี้ยังไง ล่ะ คุณถึงจะไม่มีวันเป็นซูเปอร์โมเดลได้”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ไม่เพียงถึงหนึ่งที่เดือดดาล แต่รวมถึง อันจื่อเช่าและหลงเจียด้วยเช่นกัน แต่หลงเจียไม่ลืมว่าสิ่งที่ สำคัญที่สุดคือหาอะไรอุ่นๆ ให้ถังหนึ่งก่อน ขณะที่อันจื่อเฮาถึง ถังหนึ่งไปไว้ด้านหลังและกำลังจะสั่งสอนบทเรียนให้ช่างภาพ คนนั้น เสื้อแจ็กเก็ตสีดำก็ถูกวางลงบนไหล่ถังหนึ่งโดยพลัน ทุก คนหันไปมองชายที่ปรากฏตัวมาจากที่ไหนไม่รู้ด้วยความ ประหลาดใจ…

ไม่ถึง!

ประธานบริษัทไม่รุ่ยเอ็นเตอร์เทนเมนต์ โม่ถึง! รถเขาจอดอยู่ด้านหลังทุกคน แต่ไม่มีใครสังเกตว่าเขามาถึงตอนไหน!

โม่ถึงตัวเป็นๆ!

ทุกคนคิดว่าตัวเองเห็นภาพหลอน รวมถึงอันจื่อเอาด้วย

ส่วนหลงเจียนั้น เมื่อเห็นว่าพระเอกมาถึงแล้ว เธอจึงถอด รองเท้าของตัวเองให้ถึงหนึ่ง ใส่และหาที่นั่งดูการแสดงที่กำลัง จะเริ่มขึ้น

ทุกคนในฉากตกใจไปตามๆ กัน ไม่มีใครเข้าใจว่าทำไม โม่ถึงถึงมาปรากฏตัวในที่เช่นนี้

“ทะ…ทะ…ท่านประธานโม่” ช่างภาพพูดติดอ่างพลางมอง ให้แน่ใจว่าชายตรงหน้าคือ โม่ถึงจริงๆ แต่ไม่ถึงไม่สนใจเขา ชายหนุ่มไม่เพียงคลุมแจ็กเก็ตของเขาให้ถังหนึ่ง แต่ยังถอดผ้า พันคอของตัวเองพันให้หญิงสาวอย่างอ่อนโยน

อันจื่อเช่าที่กำลังยืนมองเขาจากด้านข้างเข้าใจทุกอย่าง ทันที รูปร่างแบบนี้..

…ร่างที่คุ้นตานี้…

…เป็นร่างที่เขาไล่ตามมาก่อนหน้านี้ ผู้ชายของถังหนึ่ง ชายที่ถึงหนึ่งแอบซ่อนมาตลอด คือประธานบริษัทไห่รุ่ยเอ็นเต อร์เทนเมต์ โม่ถึง!

อันจื่อเช่าเองไม่ได้แปลกใจน้อยไปกว่าลูกทีมคนอื่นๆ เขา ไม่เคยคิดเลยว่าถังหนึ่งจะมีเบื้องหลังยิ่งใหญ่ขนาดนี้ ใครจะไป เดาได้ล่ะว่าเธอจะมีโล่ที่มีอำนาจมากขนาดนี้คอยปกป้องอยู่นางแบบที่โดนใส่ร้ายมาไม่รู้กี่ครั้งกลับกลายเป็นผู้หญิงของ ประธานบริษัทไหร่ย

ผู้จัดการหนุ่มค่อยๆ ครองสติให้สงบลงพลางนึกถึงนิสัย ของถังหนิงขึ้นมา เธอไม่ชอบพึ่งพาคนอื่นเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ

และชอบความค่อยเป็นค่อยไป

นี่ต้องเป็นเหตุผลที่เธอปกปิดความสัมพันธ์กับโม่ถึงเอาไว้

แน่

ท้ายที่สุด หากความสัมพันธ์ของพวกเขาถูกเปิดโปง เธอ จะไม่ได้ชื่อว่า นางแบบสาวถึงหนึ่ง แต่จะกลายเป็น “แฟนของ โม่ถึง’ แทน

ว่าแต่ โม่ถึงจริงจังกับเธอจริงๆ หรือแค่หยอกเล่นกันล่ะ