ตอนที่ 146 ฉันเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น

เวลาเก้าโมงครึ่ง ทีมช่างภาพไปถึงสถานที่ถ่ายทำแล้ว เป็น พื้นที่กลางป่า มีต้นไม้ใหญ่ที่ประดับด้วยใบไม้สีน้ำตาลเข้มให้ ความรู้สึกอ้างว้าง ตั้งสูงตระหง่านอยู่เบื้องหน้าพวกเขา หิมะ ขาวโพลนปกคลุมไปทั่วบริเวณ ไม่ไกลจากที่นั่นมีทะเลสาบน้ำ แข็งอยู่ ในระยะไกลจะเห็นตึกรามบ้านช่องที่เป็นดีไซน์เฉพาะ ตัวของมอสโกเรียงรายอยู่ด้านหลัง สีสันสดใสของอาคารเหล่า นั้นทำให้ผู้พบเห็นรู้สึกผ่อนคลายลงอย่างไม่น่าเชื่อ เมื่อได้เห็น ฉากนั้น อากาศก็ดูจะไม่หนาวเกินไปอีกแล้ว…

ทางทีมได้จัดเตรียมห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเอาไว้ให้ถึงหนึ่ง แต่หลังจากได้รับเสื้อผ้าจากสไตล์ลิสต์ หลงเจียก็พุ่งตัวไปหา อันจื่อเฮาและช่างภาพทันที “เราไม่ได้จะถ่ายโฆษณาเสื้อผ้ากัน เหรอคะ ในเมือง ใกล้ชายฝั่งที่ลมหนาวยะเยือกขนาดนี้ อากาศ ก็ติดลบสามองศาอีก พวกคุณจะให้คุณถึงหญิงสวมชุด กระโปรงแขนกุดงั้นเหรอคะ”

“ธีมการถ่ายภาพครั้งนี้คือ “แดนหิมะมหัศจรรย์ นะ คุณ ถังหนิงไม่ได้แค่ต้องสวมเสื้อผ้าสไตล์มินิมัล แต่เธอยังต้องเดิน เท้าเปล่าข้ามทะเลสาบน้ำแข็งนั่นไปด้วย” ช่างภาพคำรามใส่ หลงเจีย “นางแบบคนอื่นที่มีประสบการณ์การถ่ายภาพทำนอง นี้กันทั้งนั้นแหละ ทำไมนางแบบของคุณถึงปัญหาเยอะจัง

“ผมเริ่มจะสงสัยจริงๆ แล้วนะว่าเธอเป็นนางแบบมืออาชีพจริงๆ หรือเปล่า!

ในฐานะนางแบบ เป็นเรื่องปกติที่จะต้องถ่ายโฆษณาใน ฤดูที่ต่างกันสุดขั้วกับผลิตภัณฑ์เช่นนี้ พูดง่ายๆ ก็คือ สวมเสื้อ สำหรับหน้าร้อน ในช่วงหน้าหนาว และสวมเสื้อสำหรับหน้า หนาวในหน้าร้อน นี่เป็นธีมที่นิยมกันมากในช่วงแฟชั่นอีก แต่ เฮอร์วิชั่นเป็นแค่การถ่ายหน้าปกนิตยสาร โดยปกติแล้วสปอน เซอร์จะไม่มีคำขอพิเศษๆ ดังนั้นการตัดสินใจในที่แห่งนั้นจะตก เป็นของช่างภาพแต่เพียงผู้เดียว

“ทั้งหมดนี่จําเป็นในการสร้างผลลัพธ์ที่เราต้องการ หาก คุณถึงหนึ่งคิดว่าทำไม่ได้ ผมก็ยินดีให้เธอโทรหาเฮอร์วิชั่นเลย ครับ”

“คุณ” หลงเจียพูดไม่ออกเพราะความโกรธ สิ่งเดียวที่ เธอทำได้คือหันกลับไปหาอันจื่อเฮา แน่นอนว่าชายหนุ่มเองก็ ไม่พอใจเช่นกัน ดวงตาเขามืดหม่นและฉายความสงสัยออกมา

“ถ้าผมรู้ว่าคุณจงใจกลั่นแกล้งถังหนึ่งเพราะได้ประโยชน์ จากใครบางคน ผมจะทำให้คุณอยู่ในวงการนี้ไม่ได้อีกต่อไป เลยล่ะ”

เมื่อได้ยินคำเตือนของอันจื่อเฮา ท่าทีช่างภาพก็ดูอึ้ง เล็กน้อยแต่ยังคงความสำรวมเอาไว้อยู่ “อย่ามาหมิ่นประมาท ผมนะ ผมเป็นช่างภาพมาหลายต่อหลายปีแล้ว แต่ผมก็ยังไม่ เคยเจอนางแบบที่ยุ่งยากเหมือนคุณถึงหนิงเลย ถ้าคุณจะถ่ายก็ ถ่าย ถ้าไม่ถ่ายก็ไปซะ…”
“แน่นอนค่ะว่าเราจะถ่าย..” เสียงดังหนังดังขึ้นด้านหลัง ของพวกเขา

“ถังหนิง…” อันจื่อเช่าเอื้อมมือขึ้นมาห้าม แต่หญิงสาวปัด มันออก

“แต่ฉันอยากจะถามคุณช่างภาพหน่อยค่ะว่าคุณทำงาน ในวงการนี้มากี่ปี”

“เจ็ดปี..” ช่างภาพเย้ย

“แหม ตัวฉันเองเป็นนางแบบมาเก้าปีค่ะ” ถึงหนึ่งยิ้ม พลางอดทนกับความหนาว “ในวงการนี้ ฉันเห็นคนใช้วิธีชั่วๆ มาเยอะ ขู่ฆ่ากันเลยก็มี ฉันไม่เชื่อหรอกค่ะว่าฉันเป็นนางแบบที่ ยุ่งยากที่สุดเท่าที่คุณเคยทำงานด้วย แต่ฉันว่าฉันเข้าใจเหตุผล ของคุณดีนะคะ สำหรับการถ่ายภาพวันนี้ หากคุณบอกว่ามัน เป็นวิธีการถ่ายที่ดีที่สุด ฉันจะเชื่อคุณ แต่ฉันหวังว่าคุณจะจำไว้ นะคะ ปกติแล้วฉันไม่ใช่คนชอบก่อปัญหา แต่ว่าฉันน่ะ… เจ้า คิดเจ้าแค้นมากเลยค่ะ…

…ในเมื่อเราตกลงกันไม่ได้ งั้นทางฉันก็คงต้องจัดการกับ เรื่องนี้อย่างเป็นมืออาชีพ เราจะทำตามที่คุณบอกค่ะ”

ถังหนิงมีบุคลิกเย็นซาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่เมื่อเธอจ้อง เขม็งขณะพูด ความเยือกเย็นก็คล้ายจะค่อยๆ ซึมเข้าไปใน กระดูกของช่างภาพ

เมื่อเห็นท่าทีของถังหนึ่ง กิริยาแข็งกระด้างของช่างภาพก็ อ่อนลงทันตา…
เก้าปีแห่งการดิ้นรนได้ทำให้เธอมีโอกาสพบคนมากมาย หลายประเภท เขาคิดหรือว่าจะหลอกเธอได้ง่ายๆ เหมือนเด็ก หน้าใหม่

ที่ช่างภาพพูดว่าถังหนึ่งเป็นนางแบบที่ยุ่งยากก็เพราะเขา อยากหาข้ออ้างบันดาลโทสะใส่เธอเท่านั้นเอง

“หลงเจีย ไปเอาเสื้อผ้าฉันมาที

“คุณถึงหนิงคะ…” หลงเจียลังเลเล็กน้อย

ถังหนึ่งคว้าชุดจากผู้ช่วยก่อนจะหันมายิ้มให้เธอ ตอนนี้ สภาพอากาศที่หนาวเกินพอแล้ว หากยังเถียงกันต่อ พวกเขาก็ จะต้องเจอกับลมหนาวนานขึ้นอีก

รถโม่ถึงจอดอยู่ไม่ไกลมากนัก เมื่อเห็นพวกเขากำลังเถียง กัน ชายหนุ่มจึงกดโทรหาหลงเจี่ยทันที ขณะที่ถังหนึ่งกำลัง เปลี่ยนชุด หลงเจียก็รีบแอบวิ่งไปทางโม่ถึงและขึ้นไปบนรถ ของเขา

“เกิดอะไรขึ้น”

หลงเจียอธิบายสถานการณ์ทั้งหมดอย่างละเอียดด้วย ท่าทางกังวล ขณะกำลังอธิบาย เธอก็พูดเรื่องดีๆ ของอันจื่อเช่า เข้าไปด้วยเผื่อว่านายใหญ่จะบันดาลความโกรธ ใส่ทุกๆ คน “จริงๆ แล้วอันจื่อเฮาก็เป็นผู้จัดการที่ดีนะคะ เขาตื่นก่อนเวลา เมื่อเช้าเพื่อที่จะไปเช็กสภาพสถานที่ถ่ายทำด้วย..”

“ไปบอกถึงหนึ่งว่าฉันไม่อยากให้เธอถ่ายภาพเซตนี้
หลงเจียก้าวออกจากรถและวิ่งเอาข้อความของโม่ถึงไป บอกถึงหนึ่ง แต่ถึงหนึ่งให้หลงเจียส่งข้อความกลับไปในนาม ของเธอ “คุณอยากให้ฉันวิ่งหนีไปอย่างไร้ความรับผิดชอบเห รอคะ”

เธอเป็นนางแบบ จําเป็นต้องทำตามการเตรียมการ มัน เป็นหน้าที่ของเธอ หากเธอหนีไปอย่างนี้ เธอจะไม่สามารถ รับมือกับผลที่ตามมาได้ แม้เธอจะรู้ว่ามีใครบางคนอยู่เบื้อง หลังเรื่องนี้เพื่อก่อกวนเธอ เธอก็ยังต้องกัดฟันก้าวต่อไป ที่ สำคัญไปยิ่งกว่านั้น การที่ไม่ถึงอยู่ที่นี่เพื่อทำให้เธออบอุ่นนั้น ไม่ได้หมายความว่าเธอมีข้ออ้างที่จะหนีความรับผิดชอบของ ตัวเอง ถ้าหากเธอไม่เคยมีโม่ถึงอยู่ข้างๆ เลยเล่าจะทำอย่างไร

เมื่อได้รับคำตอบจากถังหนึ่ง ไม่ถึงก็โทรหาเธอ “คุณจะ ถ่ายก็ถ่าย…แต่หลังจากจบเรื่องนี้แล้ว ทีมถ่ายภาพก็เตรียมตัว ตกงานได้เลย”

หญิงสาวบอกได้จากน้ำเสียงของเขาว่าไม่ถึงโกรธมาก เขาไม่เคยพูดจารุนแรงกับเธอเลย แต่กับคนอื่นๆ เขาก็เป็นโม่ ถึงที่ทุกคนรู้จัก

“ไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันรู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่

ถังหนึ่งวางมือถือลง ตอนนั้นเองที่อันชื่อเช่ายืนอยู่ด้าน หลังเธอและสังเกตเห็นว่าชื่อผู้โทรคือ 1908 ดังนั้น ใน โทรศัพท์ของถังหนิง เบอร์ของผู้ชายคนนี้คือเลขสี่ตัวงั้นเหรอ แน่นอนว่าเขาไม่มีทางรู้ได้เลยว่า 1908 คือวันครบรอบแต่งงานของถึงหนึ่งและไม่ถึง

“อะไรครับ เขากำลังวลเหรอ”

“มากๆ เลยล่ะ” ถึงหนึ่งพยักหน้าอย่างเสียมิได้ “ฉันหวัง ว่าเขาจะไม่ได้อยู่แถวนี้นะ ไม่งั้นพอฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จและ ก้าวออกจากที่นี่ ฉันกลัวว่าเขาจะฆ่าทุกคนน่ะสิ”

“ถ้าเป็นอย่างนั้น ทำไมเขาถึงไม่ออกมาปกป้องคุณล่ะ ครับ” อันจื่อเฮาถามด้วยความสงสัย

“เขาปกป้องฉันมามากพอแล้ว นี่เป็นอาชีพของฉัน ฉัน พึ่งพาตัวเองได้”

อันจื่อเช่าไม่พูดอะไรต่อ ดูเหมือนว่าเขาจะประเมินถึงหนึ่ง และผู้ชายของเธอต่ำเกินไปจริงๆ

ตั้งแต่เขาเจอกับถังหนิงมา เขารู้เพียงแค่ว่าถังหนึ่งเป็นคน ที่มีวินัยมาก เธอคิดอย่างตรงไปตรงมา ทะเยอทะยานแต่ไม่ เลยขีดจำกัด เธอไม่เคยโจมตีใครก่อน แต่เธอก็ไม่อ่อนแอและ ไร้ประโยชน์ จริงๆ แล้วทุกความเคลื่อนไหวของเธอนั้นล้วน อันตรายและเปี่ยมด้วยความเคียดแค้น อันจื่อเช่าเพิ่งตระหนัก ถึงข้อเท็จจริงอีกอย่างหนึ่ง ว่าเธอไม่เคยเล่นสกปรกและไม่เคย ใช้อำนาจของคนอื่นเพื่อหาผลประโยชน์ใส่ตัวเองเลย

ดูเหมือนว่าการสันนิษฐานจากสื่อเรื่องเธอจะไม่ใช่ความ

“ในเมื่อคุณตัดสินใจแล้ว ผมก็ไม่คิดว่าผมจะห้ามคุณได้ครับ” อันจื่อเช่าอมยิ้ม

“ออกไปได้แล้ว ฉันต้องเปลี่ยนเสื้อผ้า

อันจื่อเช่าพยักหน้าและออกไปจากห้อง ถังหนึ่งรวบรวม ความกล้าทั้งหมด สวมชุดเดรสแขนกุดสีแชมเปญ

อากาศหนาวมาก…หนาวเสียจนเธอรู้สึกได้ว่ามันค่อยๆ บาดลึกเข้าไปในกระดูกของเธอ…

กระนั้นถึงหนึ่งก็ยังก้าวออกมาจากห้องในชุดนั้น และเดิน ตรงไปยังทะเลสาบด้วยเท้าเปล่าตามคำสั่งของช่างภาพ

ช่างภาพคนนั้นหัวเราะเยาะอยู่หลังกล้อง เขาอยากจะเห็น เหลือเกินว่าภายใต้สภาพแวดล้อมเช่นนี้ ถึงหนึ่งจะทนได้ถึงห้า นาทีไหม…