ตอนที่ 138 ความอับอาย

ถังหนึ่งเข้าใจดีกว่าหยางจึงรู้สึกอย่างไร ก่อนหน้านี้เธอคง ทำตัวไม่ถูก ดังนั้นตอนนี้จึงเป็นเวลาที่เธอจะบันดาลโทสะ

กลายเป็นว่าหยางจิ้งนั้นไม่ได้กล้าหาญขนาดนั้น…

อันจื่อเฮายืนอยู่ด้านหน้าถังหนิงตั้งท่าพร้อมที่จะหยุดไม่ ให้ทั้งคู่เขาใกล้กันมากกว่านี้ แต่ถังหนังส่งสายตาบอกเขาว่า ไม่เป็นไร “เธอต้องการจะพูดอะไร

“แกพูดอะไรต่อหน้าหลาน ทำอะไรต่อหน้าหลาน

ที่แท้หยางจิ้งก็เลือกจะโทษว่าเป็นความผิดของเธอ ทั้งหมด

“หยางจิ้ง เธอคิดว่าคำพูดของฉันจะทำให้หลานไขว้เขว ได้เหรอ” ถังหนึ่งถามอย่างสงบนิ่ง “ทำไมถึงไม่ถามตัวเองล่ะว่า ไปล้ำเส้นท่านประธานไว้หรือเปล่า…

“เธอเหมือนจะลืมไปว่าตัวเองเป็นแค่ผู้จัดการ หรือเธอคิด ว่าหลาน แก่แล้วและจะรังแกได้ง่ายๆ …”

“…หลานที่ไม่ได้มาถึงจุดนี้ได้เพราะผู้จัดการอย่างเธอนะ ความสามารถ รสนิยม และพรสวรรค์ของเธอต่างหากที่เป็น กุญแจสำคัญ แค่เธอพยายามขัดขวางฉันก็แย่มากพอแล้ว ถ้า เธอไม่ได้พยายามท้าทายหลานซี…เธอก็คงไม่อยู่ในสภาพนี้หรอก เพราะถึงยังไง ถ้าหลาน อยากจะรัดคอเธอให้ตาย มันก็ คงเป็นเรื่องง่ายกว่าที่เธอคิด

เมื่อได้ยินคำพูดของถังหนิง หยางจิ้งก็ถอยหลังไปสอง สามก้าวด้วยความสับสน ก่อนหน้านี้ที่เธออยู่บนเวที เธอใช้ ความกล้าชั่วคราวเพื่อแสร้งว่าทุกอย่างปกติดี แต่เมื่อตอนนี้ สถานการณ์โดยรวมออกมาในรูปนี้ เธอก็รู้สึกกลัวขึ้นมา…

ถังหนึ่งยังคงทำตัวนิ่งๆ รู้สึกสนุกสนานไปกับสีหน้าหยาง จิ้ง แน่นอนว่าเธอไม่ต้องกังวลเรื่องหมาจรตัวหนึ่งอย่างหยาง งอีกต่อไปแล้ว ดังนั้นเธอจึงเดินออกจากตึกไปพร้อมกันจื่อเช่า

สิ่งที่รอหยางจึงอยู่นั้นมีแต่ความขมขื่น…

“หลานยังไม่จัดการกับตัวเฮาเลย!” อันจื่อเฮาเอ่ยเดือน ถังหนึ่งขณะเดินตามหลังเธอมาใกล้ๆ “เจตนาที่แท้จริงของ ผู้ชายคนนั้นน่ะอยู่ลึกและจัดการยากกว่าหยางจิ้งซะอีก

“ถ้าหลานเตะลัวเอาออกไปอีกคน ใครจะอยู่เล่นกับคุณ ล่ะ” ถังหนึ่งถามอย่างอ่อนโยน

“คุณเหมือนจะไม่กลัวอะไรเลยนะ” อันจื่อเฮาเปิดประตูรถ ตู้ให้ถึงหนึ่ง เขาสงสัยเหลือเกินว่าความกล้าและความมั่นใจ ของถังหนึ่งนี้มาจากไหน

ถังหนิงเข้าไปนั่งข้างในรถตู้ด้วยแววตากระจ่างใส เธอ ตอบอย่างหนักแน่น “ฉันกำลังเดินบนทางที่ฉันคิดว่าถูกต้องยัง ไงล่ะ ทำไมฉันต้องกลัวด้วย”
“ผู้ชายที่คุณซ่อนไว้นะ ถ้าไม่ใช่คนอ่อนแอมากเสียจนคุณ ต้องปกป้อง งั้นเขาก็คงมีอำนาจมากเสียจนคุณไม่กลัวอะไรเลย ว่าแต่ เขาเป็นแบบไหนกันล่ะครับ”

ท่าทีของถังหนึ่งไม่เปลี่ยนไปจากเดิมแม้แต่น้อย เธอเพียง แต่ส่ายหัวเบาๆ “เราตกลงกันแล้วไงว่าคุณจะต้องไม่ถามเรื่อง ส่วนตัวของฉัน”

“ตกลงครับ งั้นเรามาคุยเรื่องการเตรียมการสำหรับงาน ถ่ายปกเฮอร์วิชั่นกันดีกว่า พวกเราจะต้องมุ่งหน้าไปมอสโก ใน อีกสามวันจะถึงนี้ อันจื่อเฮาไม่ถามอะไรเธอต่อ งานหลักของ เขาในตอนนี้คือช่วยให้ถังหนึ่งทำสำเร็จตามที่เธอฝันไว้ และ ทำให้เธอเป็นซูเปอร์โมเดลหลักของเฉิงเถียนเพื่อไม่ให้ความ สามารถที่สั่งสมมาหลายปีของเขาสูญเปล่า

ถังหนึ่งพยักหน้า เธอรู้สึกเพลียเล็กน้อย นี่หมายความว่า เธอมีเวลาพักตั้งสามวันอย่างนั้นหรือ นั่นจะดีมากเลยเพราะเธอ จะได้อยู่ข้างๆ โม่ถึง

อันจื่อเฮาแอบสังเกตถึงหนึ่ง และตระหนักว่าเธอไม่ใช่คน

ไร้ความรู้สึกเสียทีเดียว อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนที่เธอคิดถึง ผู้ชายคนนั้น ทุกครั้งที่เธอนึกถึงเขา สีหน้าของเธอจะอ่อนลง

อันจื่อเช่าอดสงสัยไม่ว่า ผู้ชายคนไหนกันที่ควบคุมถึงหนึ่ง ได้เช่นนี้

เขาจะต้องเข้มงวดขนาดไหนถึงจะเอาถังหนึ่งอยู่ อันจื่อเช่า เดาว่าชายคนนั้นต้องเป็นแบบที่เขาคิด ผู้ชายของถังหนึ่งคงต้องการการปกป้องจากเธอ แน่นอนว่าผู้จัดการหนุ่มไม่คิดเลย ว่าเขาจะได้เจอกับชายคนนั้นที่มอสโก

ไม่นานหลังจากนั้น หลงเจียกออกมาจากเพิ่งเรียนเช่นกัน หลังจากก้าวขึ้นไปบนรถตู้ เธอก็เต้นไปมาอย่างมีความสุข “ขอโทษค่า ขอโทษที่ทำให้รอนะคะ ฉันไปฟังเขาซุบซิบกันมาน ะค่ะ!” หลงเจียกล่าวกับพวกเขาอย่างมีเลศนัย “ฉันได้ยินมาว่า หยางจึงไปคุยกับประธานหลานมาค่ะ…ดูเหมือนว่าหล่อนจะรับ ไม่ได้กับเรื่องที่เกิดขึ้น

“หาเรื่องใส่ตัวเองแท้ๆ!” อันจื่อเฮาตอบด้วยความเย็นชา “แต่อย่าลืมนะครับว่าเขายังมีหลานอวี่อยู่ นี่ก็ไม่ต่างอะไรกับ ระเบิดเวลา ผมวางใจไม่ได้หรอก”

“ถ้าหยางจึงไม่เคลื่อนไหว เราจะรู้ได้ยังไงล่ะว่าเธอ วางแผนจะใช้หมากตัวนี้” ถังหนึ่งพูดออกมาอย่างไม่สะทก สะท้าน แน่นอนว่านอกจากไม่ถึงแล้ว ไม่มีใครเดาได้เลยว่าเธอ กำลังคิดอยู่

“คุณกำลังรอให้เธอเคลื่อนไหวอยู่เหรอครับ” อันจื่อเช่า เดาความหมายที่ซ่อนอยู่ในคำพูดของถังหนึ่ง

ถังหนึ่งอมยิ้มไม่พูดอะไรออกมา แต่เมื่อเธอคิดถึงเรื่องนี้ แล้ว ก็ตระหนักได้ว่ามันเป็นเรื่องจริง เมื่อไหร่ก็ตามที่ศัตรูของ เธอลงมือ พวกเขาจะจบที่การทำร้ายตัวเองแทน ไม่ว่าจะเป็นโม่ อโหราในอดีตหรือหลานอวกับหยางจิ้งในตอนนี้ ศัตรูเหล่า นั้นยังช่วยให้ถึงหนิงมาไกลขนาดนี้อีกด้วย ยิ่งคนเลวพวกนั้นพยายามคิดทำร้ายคนอื่นมากเท่าไร ถึงหนึ่งก็ยังต้องมีความ กล้ามากขึ้นเท่านั้น

“แต่ผมว่าเขาไม่มีโอกาสหรอก หลานไม่เคยยอมให้ ศัตรูของตัวเองได้มีโอกาสตอบโต้

สิ่งที่อันจื่อเช่าพยายามจะสื่อ อาจหมายถึงฉากที่กำลังเกิด ขึ้นอยู่ในขณะนั้น หยางจิ้งและหลานกำลังยืนอยู่ในออฟฟิศ ของหลาน ท่าทีของพวกเขาขัดแย้งกันอย่างสิ้นเชิง หลาน กำลังนั่งก้มหน้าเซ็นอนุมัติใบลาออก ขณะที่หยางจิ้งนั้น… ลังเล ที่จะเอ่ยปาก

“ประธานหลานคะ…

“เธอควรจะเตรียมส่งต่องานอยู่ไม่ใช่หรือไง” หลานถาม อย่างเยือกเย็น

“ฉัน…ไม่ได้อยากไปจากเพิ่งเรียนจริงๆ หรอกค่ะ ฉันรู้ว่า ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ควรไร้เดียงสาถึงขนาดพยายามหลอกใช้ คุณเลย ฉันเลิกทำอาชีพนี้ไม่ได้ค่ะ ฉันทำลายตัวเองแบบนี้ไม่ ได้” หยางจึงละทิ้งความทะนงตนและทรุดลงไปกับพื้นทั้งน้ำตา นี่เป็นครั้งแรกที่เธอยอมรับความพ่ายแพ้

“เธอยอมรับกับสื่อไปแล้วไม่ใช่หรือไงว่าจะไปจาก เฉิงเถียน มาขอร้องฉันตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับการตบหน้าตัว เองไม่ใช่เหรอ”

“ประธานหลานคะ…ฉันได้บทเรียนแล้วจริงๆ ค่ะ โปรดให้โอกาสฉันเถอะนะคะ”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลานจึงเงยหน้าขึ้น ในที่สุด “ฉันให้ โอกาสเธอมาไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง แล้วเธอตอบแทนฉันยังไงล่ะ ประธานบริษัทแบบฉันถูกผู้จัดการตัวเล็กๆ ข่มขู่เนี่ยนะ เธอคิด ว่าเธอเป็นใคร หยางจิ้ง เธอประเมินตัวเองสูงเกินไปแล้ว กล้า ยังไงถึงมาท้าทายฉันกับถังหนึ่ง สร้างอุปสรรคไว้ให้ถังหนึ่งไว้ ตั้งมากมายแต่สุดท้ายแล้วเธอหยุดเขาได้ไหมล่ะ ไม่มีเอเจนซี่ ที่ไหนอยากได้ผู้จัดการที่ไม่รู้จักประมาณตนอย่างเธอหรอกนะ ฉันจะบอกอะไรให้นะหยางจิ้ง จากนี้เธอจะไม่มีตัวตนในวงการ นี้อีกต่อไปแล้ว”

“ตราบใดที่ฉันยังอยู่ อย่าหวังว่าจะได้กลับมาทำงานอีก

เลย!”

ร่างหยางจึงสั่นงันงก นี่เป็นครั้งแรกที่หลานทำให้เธออับ อายตรงๆ เช่นนี้

นี่แหละคือความรู้สึกอับอาย

ความอัปยศอดสูอย่างที่สุด!

หยางจิ้งหันหลังกลับเพราะเธอทนฟังไม่ได้อีกแล้ว ศักดิ์ศรี เหรอ เธอยังมีเหลืออยู่ไหมนะ แม้แต่เศษเสี้ยวของมันก็ได้ถูก หลานเหยียบย่ำจนแหลกละเอียดไปหมดแล้ว

หยางจิ้งตรงกลับไปยังชั้นสามและบังเอิญเจอตัวเฮา ทั้งคู่ มองหน้ากัน หลังจากระงับอารมณ์อยู่ชั่วขณะ หยางจิ้งก็พูดขึ้น ขณะที่เดินสวนชายหนุ่ม “แก้แค้นให้ฉันด้วย

แม้หลานจะยังเก็บตัวเฮาไว้ เขาก็รู้ดีว่าในท้ายที่สุดแล้วเขาจะต้องเจอแบบเดียวกันกับหยางจิ้ง ดังนั้นเขาจะไม่ยอมให้ อันจื่อเช่ากับถังหนึ่งได้ดีแน่

“ผมสัญญา ไม่ว่าต้องแลกด้วยอะไรผมก็จะแก้แค้นให้

หยางจึงรู้สึกวางใจขณะที่เธอก้าวออกจากเฉิงเถียน ใน ที่สุดเธอก็พบตรอกเล็กๆ และเข้าไปยืนร้องไห้ในนั้น ใครจะไป คิดล่ะว่านี่คือชะตากรรมของเธอ

แต่ไม่เป็นไรหรอก เพราะเธอยังมีหลานอ