ตอนที่461 ฉันมารับคุณไป

ปาลีส่ายหัว“ไม่ต้องแล้วแหละ ที่จริงฉันได้คุยเรื่อง นี้กับพ่อมานานแล้ว แต่ท่านบอกว่าท่านชินกับชีวิตใน ชนบทแล้ว ไม่ว่าฉันพูดยังไงท่านก็ไม่ยอมมา ส่วนขวัญ ชีวีและจาริณี ฉันก็ทําดีกับพวกเธอสองคนมากๆแล้ว ถ้า พวกเธอสองคนยังทำเหมือนเดิม ฉันจะไม่ทนอีกต่อไป

เดิมทีปาลีนึกว่าหลังผ่านเรื่องที่ถูกตัดมดลูกและถูก ชยนทิ้ง ขวัญชีวีจะสำนึกผิดและเปลี่ยนนิสัยตนเอง แต่ เธอคิดได้ดีเกิน จากการที่ขวัญชีวีเลือนเวลานอนที่โรง พยาบาลจนถึงอาทิตย์ที่แล้วก็สามารถดูออกว่าขวัญชีวี ยังไม่สํานึกผิดเลยแม้แต่น้อย

ที่ขวัญชีวีไม่ยอมออกโรงพยาบาลก็เพราะสองเรื่อง หนึ่งคือเธอรู้วิสาข์จะจ่ายค่ารักษาให้เธอ สองคือขวัญ ชีวียังรออยู่ว่าชยนจะเปลี่ยนใจกลับมาหาเธอ แต่ใน ช่วงเวลานี้เธอก็ได้เรื่องไปหลายอย่าง เช่น ขึ้นไปชัดสุด ของโรงพยาบาลและบอกว่าตนเองจะกระโดดตึกฆ่าตัว ตาย ทำให้คนทั้งหลายมามอง สุดท้ายยังมีตำรวจและ นักข่าวมาด้วย แล้วขวัญชีวีก็เริ่มตะโกนร้องให้ชยนก ลับมาหาเธอ ฉากแบบนี้ทำให้คนที่มองซาบซึ้งใจมาก แต่ที่เธอทำแบบนี้กลับแตะต้องถึงขีดจำกัดของสุพจน์ สุดท้ายวันนั้นเธอก็โดนไล่ออกจากโรงพยาบาลแล้ว

หลังออกจากโรงพยาบาล เพราะการกำชับของสุ พจน์ ขวัญชีวีและจาริณีเลยหาไม่เจอที่อยู่ สุดท้ายหมด หนทางพวกเธอสองคนเลยกลับมาชนบท
พอพวกเธอสองคนกลับมา คนที่ต้องลำบากก็คือธาม แล้ว พอนึกถึงเรื่อง ปาลีก็รู้สึกเป็นห่วงพ่อมาก

ระหว่างคุย พวกเขาก็มาถึงจุดหมายปลายทาง

เมื่อรับธนัทและตำรวจสองคนที่อยู่เฝ้าธนัทสำเร็จ เดิมทีดนุพลนึกจะส่งธนัทกลับบ้านแล้วค่อยไปรับทวิติ ยา แต่คาดไม่ถึงธนัทกลับบอกว่าไปโรงพยาบาลก่อน หลังถึงโรงพยาบาลแล้ว ธนัทบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับ ทวิติยาตามลำพาง ดังนั้นดนุพลและปาลีเลยรออยู่ข้าง นอก

ดนุพลและปาลีตกใจกับการกระทำของธนัท แต่ก็ยัง รออยู่ข้างนอกอย่างเชื่อฟัง พวกเขาเชื่อว่าเมื่อผ่านเรื่อง นี้แล้ว ธนัทควรจะนึกออกเรื่องบางอย่าง แถมตอนนี้ทวิ ติยากลายเป็นแบบนี้ กรรมของเธอก็ได้ชดใช้ไปหมด แล้ว

นี่เป็นครั้งแรกที่ธนัทได้เจอกับทวิติยาหลังจากเขา ฟื้นขึ้นมา แม้เขาก็ได้รู้อาการคร่าวๆของทวิติยาจาก ปากคนอื่น แต่ตอนที่ได้เห็นกับตาเขาก็ยังอดตกใจไม่ ได้ เพราะเขาไม่กล้าเชื่อเลยว่าคนที่นอนอยู่บนเตียง ดู ไม่ออกว่าเป็นผีหรือคนนั้นเป็นภรรยาของตนเองที่ชอบ แต่งหน้าของเขา

“ใครมา หลังจากผ่านการรักษาสองเดือน อาการของ ทวิติยาได้มั่นคงแล้ว แม้ผมของเธอไม่สามารถงอกออก มาได้อีก หัวที่โล้นเต็มไปด้วยแผลเป็น ลูกตาด้านซ้าย โดนกัดกร่อนจนบอด ริมฝีปากฝั่งซ้ายก็ไม่เหลือแล้วเผยให้เห็นฟันสีขาว แต่ตาทางขวาของเธอยังมองเห็น รางๆ ลำคอที่ถูกกัดกร่อนเมื่อได้ติดตั้งเครื่องออกเสียง แล้วก็สามารถพูดได้ไม่กี่คำ แต่เสียงของเธอยังคงแหบ แห้งไม่น่าฟัง

มองดูทวิติยาในสภาพแบบนี้ ความแค้นเส้นสุดท้าย ของธนัทที่มีต่อทวิติยาก็ได้จางหายไป เขาถอนหายใจ และพูดว่า”ฉันเอง ฉันมารับเธอออกโรงพยาบาล”

“อ้า…เป็นแก แกอย่าเข้ามา…..อย่า……

ทวิติยาพอได้ยินเสียงของธนัท เธอก็กรีดร้องแล้ว กลิ้งตกจากเตียง

“เธอไม่ต้องกลัว ฉันจะไม่ทำอะไรกับเธอหรอก ตอนนี้ ฉันไม่ใช่คนในเมื่อก่อนแล้ว”

ธนัทยีนิยู่ที่เดิมไม่ได้ไปประคองทวิติยา แม้เขาจะ สำนึกผิดแล้ว แต่นี่ไม่ได้แสดงว่าเขาได้ยกโทษในสิ่งที่ ทวิติยาทำเอาไว้ อีกทั้งรูปภายนอกของทวิติยาในตอนนี้ น่ากลัวมาก เขาเองก็ไม่อยากไปแตะต้องเธอ

คงเป็นน้ำเสียงของธนัทเรียบเฉยเกินไป ทวิติยาได้ รับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงของเขา อารมณ์ที่ตื่นเต้นก็ เริ่มสงบลง เนิ่นนานถึงพูดว่า”แก…ไม่โทษฉันแล้วจริงๆ หรือ”

ธนัทยิ้มเยาะ”โทษเธอ เราสองคนไม่ต่างอะไรกัน หรอก นับจากความผิดของเรา ถึงตายไปหมื่นครั้งก็ยังไม่พอ ตอนนี้เธอพิการและฉันก็ถูกควบคุมตัวตลอด ชีวิต นี่เป็นกรรมที่เราควรได้ แต่เราจะไปพัวพันถึงลูกๆ ไม่ได้ คราวนี้ที่ฉันมารับเธอก็เพื่ออยากให้ลูกๆมีชีวิตที่ เงียบสงบ ลุกขึ้นเลย แล้วไปกับฉัน”