ตอนที่ 347 โยนความผิด

ในเวลานี้ ดนุพลและปาลีก็ได้เผชิญหน้ากับเธอ อีกทั้ง รอบข้างยังมีแขกหลายคนอยู่เยอะด้วย ดังนั้นเลยรับรู้ ได้ว่าโสรจกำลังเดินมาทางพวกเขาสองคน

และเมื่อเดินไปถึงข้างปาลี เหมือนว่าโสรจจะสะดุด อย่างกะทันหัน จากนั้น ก็เอนกายล้มลงไปทางปาลี

ปาลีตกใจสะดุ้ง จิตใจสำนึกบอกให้เธอหลบ จากนั้น กระเป๋าในมือของเธอก็ถูกโสรจปัดตกลงไปที่พื้น

ขอโทษที ฉันเก็บให้ ”

โสรงไม่แม้แต่จะเงยหน้ามอง ก็รีบช่วยปาลีเก็บ กระเป๋าขึ้นมา

แต่ เมื่อเธอหยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้ว และอยู่ในมุมที่คน มองไม่เห็น เธอรูดซิปเปิด จากนั้นก็ยัดของเล็กๆลงไป ข้างใน ทุกสิ่งรวดเร็ว เพียงแค่ลมหายใจเดียว ทั้งเร็วทั้ง แม่นยำ จากนั้น เธอก็ลุกขึ้นและส่งกระเป๋านั้นคืนให้ปาลี แต่กลับเห็นว่าปาลีนั้นแสดงสีหน้าประหลาดใจออกมา และพูดขึ้นว่า : “ เธอหรอ ? ”

ปาลีและดนุพลต่างก็นิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่งตอนที่โสรจ นั้นหันมาคืนกระเป๋าให้ พวกเขาคิดไม่ถึงเลยว่า โสรจจะ ปรากฏตัวที่งานนี้
จากนั้น ปาลีก็เอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าคืนมาจากโสรจ และพูดอย่างเฉยเมยว่า : “ โลกมันแคบจังเลย กระเป๋า ของคนอื่นเธอไม่ชน มาชนของฉัน อย่างนี้ฉันชักจะ สงสัยแล้วสิว่าเธอตั้งใจจะทําอะไรอีก ? โสรจ ฉันจะ บอกเธอให้ ถ้าเธอยังกล้าเล่นเล่ห์เหลี่ยมอีกล่ะก็ ฉันจะ ทําให้เธอต้องมาเสียใจทีหลังแน่นอน ! ”

ครั้งก่อนที่อยู่ที่ศาล โสรจเธอทำกับเธอ ดนุพลและ ธัญญาสามคนไว้ร้ายแรงมาก จนคิดว่าถ้าเจอผู้หญิง ร้ายกาจคนนี้อีกก็จะไม่ปล่อยไปแน่ ไม่คิดเลยว่าเธอจะ ปรากฏตัวเองต่อหน้าพวกเขา

ดนุพลก็มองไปที่โสรจอย่างเย็นชาเพียงครู่หนึ่ง ริม ฝีปากและคิ้วที่ขมวดแน่นนั้น แสดงออกอย่างเงียบๆ ว่า เขายืนอยู่ข้างปาลี

โสรจเลิกคิ้วพร้อมกับกัดฟันยิ้ม จากนั้นก็หันกลับไป โดยไม่พูดอะไรเลย

สิ่งนี้ทำให้ปาลีค่อนข้างอึดอัดเล็กน้อย ตามนิสัยของ โสรจแล้ว นี่ไม่ใช่สไตล์ของเธอ แต่ในไม่ช้า ปาลีก็ไม่มี เวลาที่จะคิดลึกลงไปกว่านี้แล้ว

เพราะว่า ในตอนนี้ ภายในห้องโถงใหญ่นั้น จู่ๆก็มี เสียงกรีดร้องของขวัญชีวีออกมาอย่างดัง

ทันใดนั้น ทุกคนก็ตกใจกับเสียงกรีดร้องนั้น ดนตรีที่บรรเลงอยู่ก็หยุดในทันที ทุกคนต่างก็จ้องมองไปที่เธอ

“หวาน เป็นอะไร เป็นอะไร ? ”

วันนี้ จักรกฤษไม่ได้มาร่วมฉลองงานเลี้ยงนี้ด้วย ดัง นั้น หน้าที่การทักทายแขกทั้งหมดจึงตกมาอยู่ที่วิสาข์ และเมื่อทันทีที่ได้ยินเสียงกรีดร้องของขวัญชีวีเธอก็รีบ ทิ้งงานทั้งหมด จากนั้นก็พุ่งตรงไปหาขวัญชีวี และรีบ ถามด้วยความกังวล

“ แม่ แหวนของหนูหายไปแล้วแหวนของหนูหายไป แล้ว ……..

ขวัญชีวีเขย่าแขนของวิสาข์ ดวงตาที่แดงก่ำนั้นทำให้ ทุกคนดูเศร้าเสียใจไปกับเธอ

“แหวนหายไปแล้ว ? ”

วิสาข์ดึงมือของขวัญชีวีมาดูด้วยความตกใจ จากนั้น ก็ เห็นว่านิ้วของเธอนั้นว่างเปล่า

ในเวลานี้ ทุกคนต่างก็มารวมตัวกัน จากนั้นก็พูด โวยวายขึ้นมาว่า : “ หรือว่าอาจจะเป็นตอนที่เต้นรำเมื่อกี้ แล้วถูกเสื้อเกี่ยวตกไปแล้ว ?

“ ไม่นะ หลังจากเต้นรำเสร็จฉันยังเห็นแหวนอยู่ที่นิ้ว ของคุณหญิงคนที่สองของตระกูลกันตพัฒน์อยู่เลย…..
“ ถ้าตกมันก็ไม่ตกไปไหนหรอก ต้องอยู่ในห้องนี้ แหละ…..…..….

“ใช่สิ มีใครเห็นบ้างไหม ?

“ ให้ฉันบอกนะ อาจจะมีคนเห็นและเก็บมันไปแล้วไม่ บอกก็ได้นะ แหวนนั่นมันราคาตั้งกี่สิบล้าน……….

“ โถนี่ ดูพูดเข้า พวกเราก็ไม่ใช่คนที่ไม่มีหัวนอนปลาย เท้านะ ใครจะไปทำเรื่องน่าอายแบบนี้ได้..….….…..

ทุกคนต่างก็แสดงความเห็นออกมา โดยเฉพาะพวก คุณหญิงสูงศักด์พวกนั้น พูดกันสนุกปากเลย เหมือนว่า มีเรื่องอะไรนิดหน่อย พวกเธอก็ดูจะมีความสุขมาก

ขวัญชีวีส่ายหัวและพูดว่า : “ เมื่อกี้ฉันไปเข้าห้องน้ำ มา ตอนฉันล้างมือ ก็เอาแหวนนั้นวางไว้ข้างๆ แต่ว่า ตอนที่ฉันกำลังจะหยิบมันขึ้นมานั้น มันก็หายไปแล้ว ตอนนั้นในห้องน้ำนอกจากมีฉันอยู่แล้ว ก็ยังมีอีกคน หนึ่ง ‘

เมื่อพูดถึงนี่ ขวัญชีวีหยุดนิ่งไปสักพัก

แล้วอีกคนนั้นคือใคร ? ”
ผู้คนต่างก็ถามขึ้นมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น ไม่ ต้องสงสัยเลยว่า คนอื่นอีกคนนั้นน่าจะเป็นคนที่ขโมย แหวนไป

เมื่อฟังถึงนี่ สีหน้าของปาลีก็เปลี่ยนไปในทันที คนที่ อยู่ในห้องน้ำกับขวัญชีวีเมื่อกี้ ก็ไม่ใช่เธอหรอ ?

ปาลีถอยหลังไปหนึ่งก้าว มือซ้ายพิงไปที่โต๊ะยาวที่มี ผลไม้และขนมหวานจัดเรียงอยู่ นี่ขวัญชีวีจะหักหลังเธอ หรอ ?

ผลคือ….. มันเป็นอย่างนั้นจริง !

ขวัญชีวีหยุดครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็ชี้นิ้วไปทางปาลี และพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า : “ คนคนนั้น ก็คือเธอ ! ”

เมื่อได้ยินดังนั้น ทุกคนต่างก็มองไปตามที่ขวัญชีวี ชี้ สายตาไปอยู่ที่ปาลี จากนั้น ก็เกิดเสียงของความ ประหลาดใจอย่างไม่น่าเชื่อ

ทันใดนั้นสีหน้าของดนุพลก็เปลี่ยนไปในทันที พร้อม กับดึงปาลีเข้ามาในอ้อมแขน จากนั้นจ้องไปที่ขวัญชีวี และพูดขึ้นมาว่า : “ คุณหญิง อย่าพูดอะไรมั่วซั่ว คุณพูด อะไรออกมา ระวังพวกเราจะฟ้องกลับ ! ”

ขวัญชีวีถูกดนุพลจ้องจนตัวสั่น เธออดไม่ได้ที่จะเดิน ถอยหลังไป นิ่งอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ลืมคำพูดทั้งหมดที่โสรจบอกให้เธอพูด พร้อมกับหันหน้าไปทางโสรจ ให้ ช่วยด้วย !

โสรจจ้องกลับไปที่ขวัญชีวี ไม่มีประโยชน์จริงๆ ดู แล้วเธอต้องออกโรงเองแล้ว เธอเดินมาข้างหน้า และ ตะโกนตอบกลับดนุพลไปว่า : “นายกเทศมนตรี นี่คณ คิดจะเอาตำแหน่งตัวเองมาข่มขู่คนอื่นหรอ คนที่ยืนอยู่ ข้างคุณคนนั้นถ้าหากว่าไม่ได้เอาแหวนของน้องสาวฉัน ไปละก็ อย่างนั้นก็ให้เธอเอากระเป๋ามาพิสูจน์ ให้พวก เราค้นดู ถ้าหากว่าเธอไม่ได้หยิบไปจริงๆ ทุกคนจะได้รู้ ว่าเธอเป็นผู้บริสุทธิ์”