ตอนที่ 231 เย็นราวกับนําแข็ง

“ท่านนายกเทศมนตรี ภรรยาท่านมาแล้ว แต่พวกเราไม่ ได้หยุดเธอ เธอกำลังเดินไปที่ห้องทำงานของคุณแล้ว “

เสียงที่วิตกกังวลของเลขาข้างนอกส่งมาทางโทรศัพท์

ดนุพลขมวดคิ้ว สีหน้าแสดงถึงความไม่พอใจ ทันใดนั้นก็ พูดอย่างเย็นชาว่า “ รู้แล้ว พวกคุณทำงานของพวกคุณต่อ ไป “

พูดจบ ก็วางสาย และเงยหน้าพูดกับทิวัตถ์ คนที่อยู่ตรง หน้าเขาว่า “พวกเราไปสนามบินกันตอนนี้เลย ”

ดนุพล !”

เสียงของดนุพลยังไม่ทันพูดจบ โสรจก็เปิดประตูห้อง ทํางานและเดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

วันนี้ โสรจสวมใส่ชุดเดรสสีชมพูที่สง่างาม มองแวบเดียว ก็รู้ ว่ามีความละเอียดอ่อนตั้งแต่การทำผมไปจนถึงการแต่ง หน้า รูปร่างที่งดงาม เปล่งประกาย เหมือนเมื่อสี่ปีก่อนไม่มี เปลี่ยน

แต่น่าเสียดาย ที่ไม่ว่าเธอจะแต่งมาสวยแค่ไหน ในสายตา ของดนุพล เธอก็ไม่ได้ทำให้เขาตกตะลึงเลยสักนิด เขา หยิบเสื้อโค้ทที่แขวนอยู่บนเก้าอี้ พลางมองไปที่โสรจ แขก ที่ไม่ได้เชิญมา แล้วพูดอย่างเรียบๆว่า “ผมกำลังจะออกไปทําธุระ มีเรื่องอะไรค่อยคุยตอนผมกลับมาก็แล้วกัน”

พูดจบ เขาก็เดินผ่านโสรจ ตรงไปที่ประตู

“ดนุพล ฉันทำข้าวเที่ยงมาให้คุณเป็นพิเศษ คุณทานก่อน แล้วค่อยไปทํางาน โอเคไหม ? ”

โสรจรีบเข้าไปกันดนุพลไว้ จากนั้นก็ยกกระเป๋าในมือของ เขามาถือด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

เพื่อข้าวเที่ยงของดนุพล เธอเตรียมมัน 2 ชั่วโมงเต็มๆ ตั้งแต่9โมงเช้า

ดนุพลขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดอย่างหงุดหงิดว่า : “ ที่ นี่คือห้องทํางานของนายกเทศมนตรี ไม่ใช่ร้านอาหารที่ สามารถกินได้ตามใจชอบ อีกอย่างมันเป็นเวลาทำงานของ ผม คุณกำลังขัดขวางการทำงานของผม คุณรู้รึเปล่า? “

“ดนพล……

โสรจ ปากเล็กน้อยด้วยสีหน้าเศร้า : “ คนอื่นเค้าก็แค่เป็น ห่วงคุณไหม นี่มันก็ใกล้เที่ยงแล้ว และก็ถึงเวลากินข้าวแล้ว ดนุพล คุณ…

“ หลีกไป ! ”

ไม่รอให้โสรจพูดจบ ดนุพลก็พูดแทรกขึ้นอย่างสุภาพว่า “ถ้าหากว่าคุณกังวล ก็ให้ไปดูแลไอริณให้ดีๆ อย่าทิ้งเขาไว้แต่กับคนใช้ที่บ้าน สิ่งที่เด็กต้องการที่สุดก็คือความรักของ แม่ !”

พูดจบ เขาก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้โสรจอยู่กับความ เย็นยะเยือก

“คุณผู้หญิง…….ผมก็ขอตัวด้วยเหมือนกัน

ทิวัตถ์โค้งตัวให้กับโสรจอย่างเขินอายพร้อมกับเดินตาม ดนุพลออกจากห้องไป

ทันใดนั้น ในห้องทำงานที่กว้างใหญ่ ก็เหลือทิ้งไว้แค่ เพียงโสรจคนเดียว ราวกับคนโง่

“อ๊ะ ดนุพล ไอ้คนบ้า!

โสรจร้องโวยวายเสียงดัง เธอโกรธจนโยนห่อข้าวที่อยู่ ในมือคว่ำลงไปที่พื้น ทันใดนั้น น้ำซุปและกับข้าวก็หก กระจัดกระจายไปทั่วห้อง

“ทำไม ทำไมคุณทำแบบนี้ คุณจะทำดีกับฉันสักนิดไม่ได้ เลยหรือไง ฉันทำอะไรให้คุณไม่พอใจกันแน่…….…..

โสรจมองไปที่ข้าวเที่ยงที่เธอตั้งใจทำมันทั้งเช้ากองอยู่ที่ พื้น เธอทนยืนอยู่ไม่ไหวแล้วและร้องไห้ออกมา

สี่ปีแล้ว ปาลีจากไปสี่ปีแล้ว เธอตั้งใจมาเป็นสี่ปี เธอคิดทุก วันว่าจะทำยังให้ให้ดบุพลเปลี่ยนใจ แค่ให้เขามองมาที่เธอสักนิดก็ยังดี แต่ว่า ถึงแม้ว่าเธอจะทํามันสําเร็จแค่บางส่วน ทว่ากลับไม่สามารถเอาความรักที่ดนุพลเคยมีให้เธอกลับมา ได้

แม้ว่าเธอจะให้กำเนิดลูกสาว ไอริณ แก่เขา ความเย็นชา ของเขาไม่เพียงแต่ไม่ลดลง แต่มันกลับยิ่งทวีคูณมากขึ้น เรื่อยๆ แม้แต่ไอริณเองเขาก็ไม่สนใจ

“คุณต้องการอะไรกันแน่ สี่ปีมาแล้ว ที่ฉันพยายามมันไม่ พอหรอ ดนุพล หัวใจของคุณทำด้วยอะไร ทำไมมันถึงได้ ยากเย็นขนาดนี้ ! ”

โสรจยังคงร้องไห้อยู่ เธอพยายามกลั้นน้ำตา จากคนที่ไม่ เคยอ่อนแอ ดนุพลมองข้ามเธอ มีเพียงแต่จะกระตุ้นเธอมาก ขึ้น

สี่ปีนี้ เป็นข้อพิสูจน์ที่ดีที่สุด

เธอสาบานว่าเธอจะต้องชนะผู้ชายคนนี้ให้ได้ ! แน่นอน !

เมื่อโสรจตั้งสติและกำลังจะออกจากห้องทำงานของดน พลนั้น เธอบังเอิญเห็นกรอบรูปบนโต๊ะทำงาน เป็นรูปของ ดนุพลกับปาลีที่กอดและหัวเราะอยู่ด้วยกัน มันบาดตาเธอ ไปชั่วครู่หนึ่ง ทันใดนั้นความหึงหวงก็มาอย่างบ้าคลั่ง

โสรจเดินไปหยิบกรอบรูปนั้นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เธอคิดที่ จะโยนมันให้แตกละเอียด เพียงแต่มือที่อยู่กลางอากาศนั้น หยุดชะงัก
“ปาลี เธอเป็นเงาที่ไม่เคยเลือนหาย ทั้งๆที่จากไป ปีแล้ว แต่ยังคงได้หัวใจของดนุพล เธอมีอะไรดีกันแน่ ฉันไม่เข้าใจ เลยจริงๆ เธอสวยเท่าฉันไหม? เธอสูงส่งเท่าฉันไหม? เธอมี ชาติตระกูลเหมือนฉันหรือเปล่า? ไม่ เธอไม่มีอะไรเทียบฉัน ได้เลย ”

โสรจมองไปที่รูปปาลี เธอกัดฟันแล้วพูดกับตัวเอง และ ทันใดนั้นเธอก็เปิดกระจกของกรอบรูปออก แล้วเอารูปนั้น ออกมา จากนั้นแทนที่มันด้วยรูปอีกใบ —— รูปของเธอกับลูก ไอริณ

ในรูปนั้น โสรจงามสะดุดตาเปล่งประกายเป็นธรรมชาติ และไอริณ ที่ปีนี้อายุสามขวบแล้ว แต่งกายด้วยชุดลูกไม้ เจ้าหญิงสีชมพู เด็กน้อยที่น่ารักและอ่อนโยน ใบหน้านั้น ถอดแบบมาจากโสรจ ราวกับว่าเป็นโสรจในเวอร์ชั่นเล็ก คล้ายคลึงกันจนน่าทึ่ง